Τζακ Λόντον – Τα ίχνη των θεών…

ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ, όταν οι μέρες μίκραιναν και ο νυγμός της παγωνιάς μεταφερόταν στον αέρα, ο Ασπροδόντης είχε μια ευκαιρία να ξαναβρεί την ελευθερία του. Για κάμποσες μέρες στον καταυλισμό βασίλευε μεγάλη αναταραχή. Ο καλοκαιρινός καταυλισμός διαλυόταν και οι Ινδιάνοι, με όλα τα υπάρχοντά τους, ετοιμάζονταν να φύγουν σε άλλη περιοχή, όπου θα έβρισκαν κυνήγι.

Ο Ασπροδόντης παρακολουθούσε με μάτια ορθάνοιχτα και όταν οι σκηνές άρχισαν να λύνονται και τα κανό να φορτώνονται έξω στην όχθη, τότε κατάλαβε. Κιόλας είχαν αρχίσει να φεύγουν τα πρώτα κανό και μερικά εξαφανίστηκαν ήδη κατηφορίζοντας τον ποταμό.

Αποφάσισε να μείνει πίσω. Περίμενε την ευκαιρία για να γλιστρήσει έξω απ’ τον καταυλισμό ως το δάσος. Εδώ, στο τρεχούμενο ρυάκι, όπου άρχισε να σχηματίζεται μια λεπτή κρούστα πάγου, άφησε τα τελευταία ίχνη του. Ύστερα προχώρησε μισοέρποντας ως την καρδιά ενός μικρού σύθαμνου και περίμενε. Η ώρα πέρναγε και κοιμήθηκε με τις ώρες. Κάποια στιγμή ξύπνησε από τη φωνή του Γκρίζου Κάστορα που τον φώναζε με τ’ όνομά του. Ακουγόντουσαν κι άλλες φωνές. Ο Ασπροδόντης ξεχώρισε τη γυναίκα του Γκρίζου Κάστορα, που έπαιρνε κι αυτή μέρος στην αναζήτησή του, και τον Μιτ-σαχ, το γιο του Γκρίζου Κάστορα.

Ο Ασπροδόντης έτρεμε από το φόβο του και μόλο που για μια στιγμή πήγε να πεταχτεί από την κρυψώνα του, αντιστάθηκε. Με την ώρα οι φωνές σβήστηκαν και λίγο αργότερα σύρθηκε έξω για να χαρεί με την επιτυχία της απόδρασής του. Έπεφτε το σούρουπο κι άρχισε να χοροπηδάει ανάμεσα στα δέντρα, χαρούμενος για την ελευθερία του. Τότε κι εντελώς ξαφνικά ένιωσε μια μοναξιά. Κάθισε χάμω να συλλογιστεί-αφουγκραζόμενος τη σιωπή του δάσους που τον αναστάτωνε. Το ότι τίποτα δεν κουνιόταν, το ότι κανένας ήχος δεν ακουγόταν προμήνυε κάτι κακό. Αισθάνθηκε τον κίνδυνο να παραμονεύει, αόρατος και απροσδιόριστος. Κοίταζε φιλύποπτα τους απειλητικούς όγκους των δέντρων και τις σκοτεινές σκιές που ίσως να ’κρυβαν κάθε είδους κίνδυνο.

Το μέλλον του έθνους στην Ευρώπη του αύριο…

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης*

Την περασμένη Κυριακή δημοσιεύθηκε το πρώτο μέρος του άρθρου «Το Έθνος στην Πλανητική Εποχή», του οποίου σήμερα δημοσιεύουμε με τη συνέχεια. Το ερώτημα που διατυπωνόταν ήταν: «θα αποδειχθούν το έθνος και το εθνικό κράτος η καλύτερη οργανωτική μορφή, για τη συμμετοχή στον αγώνα κατανομής, θ’ αποτελέσουν την ανταγωνιστικότερη πολιτική και οικονομική μονάδα σε πλανητικό επίπεδο;». Το σημερινό, δεύτερο μέρος του άρθρου, αντιμετωπίζει το ερώτημα αυτό, σε σχέση με την Ευρώπη και τις ιδιαιτερότητές της.

Είναι παράδοξο, και όμως αληθινό: οι μεγάλοι ενδοευρωπαϊκοί πόλεμοι ή σαν δυνατοί, επειδή η Ευρώπη κυριαρχούσε στον κόσμο• σήμερα είναι αδύνατοι επειδή η Ευρώπη έπαψε πια να είναι η κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας ιστορίας.

Σε σχέση με την Ευρώπη, το εθνικό ζήτημα εμφανίζεται περίπλοκο επειδή τα σημαντικότερα έθνη της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης είναι, με πλανητικά μέτρα, μεσαίες Δυνάμεις, δηλ. Δυνάμεις οι οποίες ούτε μπορούν να σταθούν παράμερα ούτε και να διατηρήσουν τη θέση τους αυτοδύναμα το καθένα (πολύ λιγότερο αν το καθένα στραφεί εναντίον των υπολοίπων). Οι Δυνάμεις αυτές συνειδητοποιούν τη νέα κατάσταση πραγμάτων βαθμιαία μόνον, επειδή παλιές νοοτροπίες τις εμποδίζουν να συλλάβουν τις πλανητικές πλέον διαστάσεις των προβλημάτων και επειδή εν μέρει ακόμη ζουν από τα τεράστια αποθέματα της ιμπεριαλιστικής εποχής. Όσο διαρκούσε αυτή η εποχή, ο ανταγωνισμός των μεγάλων ευρωπαϊκών εθνών μεταξύ τους δεν εμπόδισε την οικουμενική επικράτηση της Ευρώπης – απεναντίας μάλιστα: ο ανταγωνισμός ωθούσε προς την επέκταση προκειμένου ο καθένας να μην υστερήσει σε σχέση με την επέκταση των ανταγωνιστών του.

Η κατάσταση αυτή, που κράτησε πάνω από τέσσερις αιώνες, άλλαξε τώρα διπλά: μειώνεται τόσο το ειδικό (οικονομικό, δημογραφικό, γεωπολιτικό) βάρος της Ευρώπης όσο και η κοσμοϊστορική σημασία των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών. Ο πλανήτης δεν συνομαδώνεται πια γύρω από τον άξονα των ανταγωνισμών αυτών, παρά τα ευρωπαϊκά έθνη υποχρεώνονται τώρα να συνομαδωθούν εν όψει των πλανητικών ανταγωνισμών. Είναι παράδοξο, και όμως αληθινό: οι μεγάλοι ενδοευρωπαϊκοί πόλεμοι ή σαν δυνατοί, επειδή η Ευρώπη κυριαρχούσε στον κόσμο• σήμερα είναι αδύνατοι επειδή η Ευρώπη έπαψε πια να είναι η κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας ιστορίας. Αυτό το ωμό γεγονός –και όχι η «λογική» ή οι «πικρές ιστορικές εμπειρίες», όπως λένε οι πανηγυρικές ομιλίες- τοποθετεί σε νέα βάση το πρόβλημα του εθνικισμού στη δυτική και κεντρική Ευρώπη. Αυτό είναι βέβαιο, αβέβαιο παραμένει όμως με ποιες υπερεθνικές οργανωτικές μορφές μπορεί να αντιμετωπιστεί η πρόκληση των καιρών.

Siege of Szigetvar, 1566

Jerusalem…

 

Δεν είναι η συνύπαρξη των “ιερών τόπων” των 3 μονοθεϊστικών θρησκειών που έχουν διαμορφώσει την ιστορία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη… Είναι η γεωπολιτική: το εμπόριο, οι αρμάδες, οι στρατοί. Είναι και οι ιδεολογίες, σαν μοχλοί κατασκευής και ανακατασκευής μορφών συλλογικής αυτοπεποίθησης.

Υπάρχει ένα ιστορικό πρόσωπο κι ένας τεράστιος θρύλος που πλανάται όχι μόνο πάνω απ’ την Jerusalem, αλλά πάνω απ’ όλη την μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Το πλήρες όνομά του είναι An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub. Γνωστή είναι η συντόμευση του ονόματος: Salah ad-Din ή Saladin. Πριν από 830 χρόνια, το 1187, στη μάχη του Hattin, τσάκισε τους σταυροφόρους, στη συνέχεια ανακατέλαβε / απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ· και η πόλη έμεινε έκτοτε υπό μουσουλμανική κυριαρχία, ανεξίθρησκη, ανοικτή σ’ όλες τις υπόλοιπες μονοθεϊστικές θρησκείες, για αιώνες… Μέχρι που φτιάχτηκε απ’ τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό το κράτος / φυλάκιο του ισραήλ· και η δική του ιμπεριαλιστική όρεξη…

Ο μουσουλμάνος Salah ad-Din δε νίκησε τους χριστιανούς ευρωπαίους μόνο στρατιωτικά. Τους νίκησε και ηθικά. Ενώ αυτοί κατεβαίνοντας προς τους “άγιους τόπους” είχαν σφάξει ό,τι εύρισκαν μπροστά τους (με κύρια διασκέδαση τους μουσουλμάνους) αυτός, απελευθέρωνοντας την Ιερουσαλήμ, δεν πείραξε ούτε χριστιανική τρίχα. Δεν πήρε εκδίκηση. Η πολεμική του ικανότητα και η ηθική του ανωτερότητα απλώθηκε σαν ενοχή, τότε, πάνω απ’ την χριστιανική ευρώπη: αυτός, σαν επικεφαλής των μουσουλμάνων (άρα και οι μουσουλμάνοι… έστω υπό την ηγεσία του) ήταν “αλλιώς”… Δεν ήταν σφάχτες γυναικόπαιδων… Δεν ήταν ψυχοπαθείς… Ήταν ανώτεροι…

Οι πρωτοκοσμικοί παραμένουν τέτοιοι: σφάχτες αμάχων· δεν χάνουν την ευκαιρία να το αποδεικνύουν. Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί να σχηματοποιήσει την παράταση της crusade που είχε κηρύξει (μ’ αυτή τη λέξη…) ο Μπους ο Β το 2001, αρχίζοντας με την καταστροφή / κατάκτηση του αφγανιστάν. Ο πρώτος κόσμος τρέφεται πάντα με αίμα.

Και ο μουσουλμανικός κόσμος (στον 21^ο αιώνα…) θυμάται και αναζητάει τον επόμενο Salah ad-Din.

Να πούμε ότι υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν να σηκώσουν το βάρος της κληρονομιάς; Ας το πούμε… Οι φαντασιώσεις, όμως, είναι παράπλευροι αποπροσανατολισμοί.

Αν “η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους” τι θα κάνει αυτό το κράτος με την Βηρυττό ή την Tartus σαν “επίνειο της Τεχεράνης” (και, ακόμα πιο πέρα, του Πεκίνου) στη Μεσόγειο;

(φωτογραφίες: απ’ την ταινία The Kingdom of Heaven, του Ridley Scott, του 2005. Με την εξαίρεση της fiction love story και μιας ορισμένης μυθοποίησης του ιστορικού Balian (βαρώνου του Ibelin), η ταινία είναι ακριβής στα βασικά για το τέλος της κατοχής της μέσης Ανατολής απ’ τους σταυροφόρους, τον 12ο αιώνα…)

_____________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/12/jerusalem/

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ; …

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της Tithi Bhattacharya “Social Reproduction Theory, Remapping Class, Recentering Oppression” (Θεωρία Κοινωνικής Αναπαραγωγής, Επαναχαρτογραφώντας την Τάξη, Επαναπροσδιορίζοντας την Καταπίεση) μεταφράζουμε και δημοσιεύουμε ένα σύντομο κείμενο της Susan Ferguson^σ.1, η οποία έχοντας συμβάλλει στην συγκεκριμένη έκδοση, μας προσφέρει μια σύντομη εισαγωγή στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα Θεωρία Κοινωνικής Αναπαραγωγής.

Η εν λόγω έκδοση αποτελεί μια εξαιρετική προσπάθεια ανοίγματος στο ευρύ κοινό αλλά και οριοθέτησης της Θεωρίας Κοινωνικής Αναπαραγωγής, από την πλευρά των μαρξιστριών φεμινιστριών που την εισηγούνται. Στοχεύοντας στην “γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στην πολιτική της τάξης και στην πολιτική των ταυτοτήτων”, όπως το έθεσε με σαφήνεια η Tithi Bhattacharya στην παρουσίαση του βιβλίου στο ετήσιο συνέδριο του Historical Materialism, το οποίο πραγματοποιήθηκε στις αρχές Δεκέμβρη στο Λονδίνο, η Social Reproduction Theory έρχεται να προσφέρει όχι απλά μια ενδιαφέρουσα φεμινιστική προσέγγιση, αλλά να δηλώσει την παρουσία ενός φεμινισμού ο οποίος εντασσόμενος οργανικά και συμπληρώνοντας ταυτόχρονα το μαρξιστικό πλαίσιο, αποτελεί πρόκληση αλλά και διαφυγή για τα ίδια τα αδιέξοδα του μαρξισμού.

Στο βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε την Tithi Bhattacharya να μιλάει για την Social Reproduction Theory.

Στη συνέχεια ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου της Susan Ferguson, όπως αυτό δημοσιεύθηκε στο blog τηςPluto Press:

Η κοινωνική αναπαραγωγή είναι μια μεγάλη ιδέα. Και όπως όλες οι μεγάλες ιδέες, εμφανίζεται με πολλά προσωπεία, αναδιαμορφωμένη με το χρόνο και σε κάθε περίπτωση με σκοπό να ταιριάξει σε συγκεκριμένα προβλήματα που εγείρονται σε διαφορετικά πεδία έρευνας. Βλέπουμε θεωρίες κοινωνικής αναπαραγωγής να ξεφυτρώνουν, για παράδειγμα, στην Εκπαίδευση, την Ψυχολογία, την Κοινωνιολογία και την Πολιτική Οικονομία. Και αν ρωτήσετε τηνWikipedia, θα τη βρείτε να ορίζεται σε ένα πολύ γενικό επίπεδο ως ένας όρος που χρησιμοποιείται για να σημασιοδοτήσει την εξελισσόμενη ύπαρξη και ανανέωση της ανισότητας.