Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Απ’ όλα τα βροχοτράγουδα του παγκόσμιου ρεπερτορίου (και είναι πολλά — όχι τόσα όσα τα καψουρο-, αν και συνήθως μαζί με τη βροχή παίζει και μια ερωτική μελαγχολία που μπορεί να φτάσει έως και την καραμπινάτη απελπισία), εκείνο που αναδύεται πρώτο στο μυαλό μου στη θέα της βροχής, δεν έχει καν τη λέξη «βροχή», «rain» ή οτιδήποτε άλλο στον τίτλο. Το «Hand in hand» την έχει στους στίχους, στην εικονογραφία του.
Έχει επίσης δρόμους, έχει τοίχους με πράγματα γραμμένα επάνω, έχει βρώμικα ποτάμια. Έχει πόλη. Το ακούς και σχεδόν βλέπεις την ταινία που έχει «γράψει» ο Knopfler. Πώς ζουμάρει σιγά σιγά από την εικόνα της μίζερης πόλης που οι τοίχοι της λένε περισσότερα απ’ όσα γράφουν, στον εραστή που ξέρει και θυμάται τι είχε και έχασε — και μετά, ξανά πίσω στην πόλη.
Ναι, νομίζω πως απ’ όλα τα βροχοτράγουδα, κανένα δεν έχει πιο βασανιστική βροχή.
* * *
απέραντο γαλάζιο 