. Η λιβανέζα Yasmine Hamdan, απ’ το Only lovers left alive του Jarmusch. Χωρίς περισσότερα.
___________________________________________________________
Daily Archives: 20/11/2017
Κωστής Παπαγιώργης: Υπεραστικά …
…] Κάθε φορά που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να προβάλει τον εαυτό του σαν παράδειγμα, η μόνη λύση είναι η παραπειστική ρητορική. Άραγε, γιατί ο «ήρωας», ο «τίμιος», ο «γενναίος» εμφανίζονται εκ παραδόσεως σιωπηλοί; Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα. Αντίθετα, όταν πρέπει να μιλάς διαρκώς, είναι γιατί οι ίδιες οι πράξεις σου σε κατηγορούν. […]
Είναι μήπως τυχαίο ότι οι μισθωτοί ρήτορες πάσχουν από τη νόσο της μεγαλοστομίας; Η επίκληση αρχών, επειδή ανακαλεί «μεγάλα» πράγματα, εκφράζεται και με «μεγάλα» λόγια.
Οπότε η νευματολογία του ρήτορα είναι επιβεβλημένη: οργή ανθρώπου που τον πνίγει το δίκιο του, χειρονομίες αρεστές στο πλήθος, κροτάλισμα φωνής που δηλώνει πειστικά ότι τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω.
Όταν όλα δαπανώνται για το άμεσο, για το ευρέως αναλώσιμο και το λαϊκό, η κουτοπονηριά του εκτεθέντος και μη ιαθέντος δεν έχει άλλη λύση: κατασκηνώνει σε ένα «μέσα» που διαφημίζεται ως εξ ορισμού αλώβητο. Το «μέσα» μου, η «ψυχούλα» μου, το «μεράκι» μου κ.λπ.
«Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που ξεπουπουλιάζονται τόσο αναίσχυντα να επικαλούνται αξίες και αρχές;» αναρωτιέται ο άπραγος – και ποτέ αθώος – τηλεθεατής.
Η απάντηση είναι αποστομωτική. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να προβάλει τον εαυτό του σαν παράδειγμα, η μόνη λύση είναι η παραπειστική ρητορική. Άραγε, γιατί ο «ήρωας», ο «τίμιος», ο «γενναίος» εμφανίζονται εκ παραδόσεως σιωπηλοί; Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα. Αντίθετα, όταν πρέπει να μιλάς διαρκώς, είναι γιατί οι ίδιες οι πράξεις σου σε κατηγορούν.
Σε μια κοινωνία που οι γενιές των «σιωπηλών» αποδεκατίστηκαν και οι στρατιές των αυτοσχέδιων ρητόρων πληθύνονται επικίνδυνα, ο πολίτης χρειάζεται εντατικά μαθήματα στο φροντιστήριο της πονηριάς για να αντεπεξέλθει. Κάθε φορά που κάποιος βάζει το χέρι στην καρδιά – η «καρδιά» δεν είναι εκεί. Κάθε φορά που κάποιος παίζει τη φάρσα της ειλικρίνειας – η «ειλικρίνεια» απουσιάζει.
Και, βέβαια, ο περίφημος για την ανωνυμία του τηλεθεατής δεν είναι αθώο θύμα. Εφ’ όσον όλα προσαρμόζονται στη δική του νοημοσύνη και αποσκοπούν μανιωδώς να κολακεύσουν τις δικές του συνήθειες, πώς είναι δυνατόν να μη μοιράζεται κι αυτός την ευθύνη και την ενοχή; Η αλήθεια είναι ότι ούτε την ουρά του δεν μπορεί να βγάλει απέξω – εκτός πια κι αν είναι κομμένη.
ΕΧΕΙ ΠΕΙ:
– «Για πολλά χρόνια δεν πέρασα καλά και ήταν αυτό το πρόβλημα. Δεν μίλαγα, δεν σπούδασα, δεν πήγα φαντάρος, δεν εργαζόμουν, δεν είχα φίλους, δεν είχα γκόμενες, δεν είχα λεφτά, στο Παρίσι που πήγα το ’68 έγινα ψιλοκλεφτάκος για να εξασφαλίζω τα βιβλία μου. Αυτό, βέβαια, με βοήθησε γιατί μ’ έκανε συγγραφέα, αλλά μου μπέρδεψε και άσχημα τη ζωή. Για πολλά χρόνια ένοιωθα ένα φοβερό αίσθημα αποτυχίας επειδή όλα μου πήγαιναν ανάποδα».
– «Στο Παρίσι επιχείρησα να υποδουλωθώ σε διάφορα μεγάλα πνεύματα, άρχισα να διαβάζω τα πάντα, λες και μου είχαν πει ότι σε μερικά χρόνια θα τυφλωνόμουν και έπρεπε να προλάβω. Πήγα εκεί και την ψώνισα και νόμιζα ότι θα κάνω έργο θεωρητικό. Μετά ήρθα στην Ελλάδα κι έγραφα για τον Χάιντεγκερ και τον Καντ, ενώ η φύση μου ήταν άλλη, ενός παιδιού βαρεμένου, το οποίο θα μίλαγε έτσι όπως μίλησε τελικά. Αλλά ώσπου να γίνει η στροφή, τράβηξα πολλά».
– «Επειδή δεν έκανα ‘σπουδές’, έγινα από μόνος μου σχολείο και πανεπιστήμιο, χωρίστηκα σε δάσκαλο και μαθητή με μια μονάχα επιθυμία. Αφού το στόμα μου ήταν χτισμένο παράθυρο, έπρεπε να βρω μια διέξοδο προς τον κόσμο. Μιλούσα γράφοντας, αλλά δεν μπορούσα να γράφω μιλώντας… Άρχισα να γράφω με το μολύβι στο στόμα. Αυτό είναι η γραφή: ένας υπάκουος Ααρών που σου δανείζει το στόμα του για να μιλήσεις».
*Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη (1947-2014), Υπεραστικά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2014
http://tvxs.gr/news/biblio/yperastika-toy-kosti-papagiorgi
http://www.efsyn.gr/diagonismos/dokimio-yperastika-toy-kosti-papagiorgi
H Ιερά-Πέτρα του ερασιτεχνισμού …
Του Περικλή Κοροβέση
Η λέξη ερασιτέχνης έχει αρνητική σημασία. Λέμε για μια κυβέρνηση που τη θεωρούμε κακή: «Είναι ερασιτέχνες και τα θαλάσσωσαν». Και όταν η ποδοσφαιρική μας ομάδα παίζει άσχημα, λέμε: «Επαιξαν ερασιτεχνικά».
Ακόμα και στην περίπτωση που είμαστε ευνοϊκά διατεθειμένοι απέναντι στους ερασιτέχνες, π.χ. σε μια μπάντα μουσικών, αποφαινόμαστε: «Αν και ερασιτέχνες, έπαιξαν πολύ καλά».
Δηλαδή ο ερασιτεχνισμός είναι σχεδόν συνώνυμο του κακού. Κακή κυβέρνηση, κακή ποδοσφαιρική ομάδα, κακό θέαμα, όλα χαρακτηρίζονται ερασιτεχνικά σε αντιδιαστολή με τα καλά που είναι τα επαγγελματικά.
Είναι όμως έτσι; Η λέξη ερασιτέχνης είναι νεολογισμός. Προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη ερασιχρήματος που σημαίνει: «Αυτός που αγαπάει τρελά και με πάθος το χρήμα». (Αλήθεια, γιατί να μην ξαναχρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο για τα Paradise Papers;)
Ερασιτέχνης λοιπόν είναι ένας τρελαμένος με την τέχνη όποιας μορφής, που δεν την εξασκεί για το χρήμα, αλλά γιατί είναι ερωτευμένος μ’ αυτήν, με άσβεστο πάθος.
Δηλαδή, είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, που θυσιάζει τον ελεύθερο χρόνο του ή ακόμα και ώρες από τη δουλειά του για να κάνει κάτι που τον εκφράζει και να το χαρίσει στο κοινό του, εκτός εμπορικού κυκλώματος και χωρίς σκέψη κέρδους (στην ιδανική περίπτωση οι ερασιτέχνες να βγάλουν τα έξοδά τους και αν κάποιος δήμαρχος βοηθήσει).
Πόσες χιλιάδες ερασιτεχνικές ομάδες να υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα; Εχουν ποτέ καταγραφεί τα θέατρα, οι χορευτικές ομάδες ή οι μουσικές κομπανίες που υποκινούνται μόνο από το πάθος τους; Υπάρχει άραγε κάποιο Μητρώο ή κάποια Διεύθυνση Ερασιτεχνών στο ΥΠΠΟ;
Και φυσικά τα ΜΜΕ δεν ασχολούνται με τέτοιου είδους πράγματα. Ακόμα κι εμείς. Αλλά, για να ξανασκεφτούμε το ζεύγος ερασιτέχνης-επαγγελματίας. Αν επαγγελματίας είναι αυτός που πληρώνεται κανονικά και ζει από τη δουλειά του, και αν κρατήσουμε μόνο αυτό το κριτήριο, τότε θα δούμε πως αυτοί είναι ελάχιστοι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και καλοί στη δουλειά τους.
Πόσοι σκυλάδες δεν έκαναν επιτυχίες με μελοποιημένες αηδίες; Στα εμπορικά θέατρα δεν έχουμε φάει μάπες; Και μπορώ να πω πως αυτό το θεατρικό είδος εμφανίζεται και στα κρατικά θέατρα και ενίοτε τιμάται και στην Επίδαυρο. Αρα πού είναι το όριο; Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει. Είναι ένας ψεύτικος διαχωρισμός. Εδώ θα τοποθετήσουμε το πρόβλημα σε μιαν άλλη βάση.
Η μήτρα της δημιουργίας είναι ο ερασιτεχνισμός. Δηλαδή, το πάθος για τη δημιουργία, που είναι η άλλη λέξη της ελευθερίας και της υπέρβασης. Οσοι είναι τυχεροί μπορούν να κάνουν το πάθος τους επάγγελμα.
Για να εξηγήσουμε το φαινόμενο του ρεμπέτικου πρέπει να βάλουμε το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο καλοί επώνυμοι συνθέτες (χάρη στις δισκογραφικές εταιρείες -στο δημοτικό τραγούδι οι συνθέτες είναι ανώνυμοι γιατί τότε δεν υπήρχαν εταιρείες-) και δεκάδες τραγουδιστές και τραγουδίστριες, όλοι τους μοναδικού επιπέδου;
Η απάντηση είναι απλή. Ολη η Ελλάδα τότε τραγουδούσε. Μέχρι και την πτώση της χούντας δε υπήρχε ταβέρνα που οι πελάτες της να μην τραγουδούσαν. Το ίδιο έκαναν και οι εργάτες στις οικοδομές και οι νοικοκυρές όταν έκαναν δουλειές στο σπίτι. Η Μεταπολίτευση μετέφερε αυτήν τη δημιουργία σε εξειδικευμένα μαγαζιά.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις ήταν το 7ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ιεράπετρας στην Κρήτη, όπου είχα την τύχη να βρεθώ φιλοξενούμενος και να το παρακολουθήσω.
Το εκπληκτικό σ’ αυτό το φεστιβάλ ήταν πως η διοργάνωσή του στηρίχτηκε από την ίδια την πόλη. Ξενοδόχοι, εστιάτορες, μαγαζάτορες, και περιπτεράδες ακόμα, έδωσαν την απαραίτητη υποδομή για τις επτά θεατρικές ομάδες που έπρεπε να τις κοιμίσουν και να τις ταΐσουν.
Μονάχα η Θεατρική Ομάδα του Πανεπιστημίου Κρήτης είχε είκοσι τρία άτομα επί σκηνής. Οταν λέμε αυτοοργάνωση τι άλλο εννοούμε; Μια ολόκληρη πόλη υποστηρίζει το φεστιβάλ της. Και όλα τα εισιτήρια είχαν ξεπουληθεί πριν αρχίσουν οι παραστάσεις. Ολοι οι θίασοι ήταν υψηλού επιπέδου. Ειδικά η παράσταση του Πανεπιστημίου Κρήτης ήταν πρωτοποριακή. Σε κείμενα φοιτητών και του Ματέι Βίσνιεκ.
Εχω παρακολουθήσει παλιότερα το αντίστοιχο φεστιβάλ στην Καρδίτσα. Και εκεί η ποιότητα ήταν υψηλού επιπέδου. Και έκανα μια αμαρτωλή σκέψη. Η θεατρική κρίση που ζούμε, έχει εναλλακτική λύση τους ερασιτέχνες;
Δεν υποτιμώ τη δουλειά που κάνουν επαγγελματίες ηθοποιοί σε διάφορες πρωτοποριακές ομάδες (που και αυτοί δεν πληρώνονται). Αλλά περιορίζονται από τον αριθμό των προσώπων που μπορούν να χρησιμοποιήσουν.
Μήπως ήρθε ο καιρός όλες αυτές οι ομάδες να καταγραφούν και να συντονιστούν; Αυτό κανονικά θα έπρεπε να ήταν δουλειά του ΥΠΠΟ. Αλλά εκεί τα ζώα μου αργά. Κατά κανόνα, οι κυβερνήσεις διορίζουν κάποιον πολιτικό που τους περισσεύει στο ΥΠΠΟ άσχετα αν είναι ζώο στον πολιτισμό (οι εξαιρέσεις είναι σπάνιες).
Συμπερασματικά, λοιπόν, η πρωτοβουλία για μια οργάνωση των ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων πρέπει να γίνει από τους ίδιους. Ισως σ’ αυτό θα μπορούσε να συμβάλει και το Κανάλι της Βουλής; Να τους δώσει στέγη.
Από:http://www.nostimonimar.gr/h-iera-petra-tou-erasitechnismou/
7.000 αστυνομικοί, 120 πυροσβέστες …
Ξεπέρασαν τους 7.000 οι αστυνομικοί που επιστρατεύτηκαν για την προχθεσινή πορεία του Πολυτεχνείου. Την ίδια ώρα, οι πυροσβέστες που επιχειρούσαν στη Μάνδρα την Παρασκευή, με ενίσχυση μάλιστα πολλών κλιμακίων και περιοχών, δεν έφταναν τους 120! Από μόνη της αυτή η χαώδης αριθμητική σύγκριση δείχνει τον προσανατολισμό και τις προτεραιότητες αυτού του κράτους.
Η Ελλάδα έχει τον μεγαλύτερο κατά κεφαλή αριθμό αστυνομικών στην Ευρώπη, την ώρα που παρουσιάζει τρομερά κενά σε νοσηλευτές και γιατρούς, δασκάλους και καθηγητές, πυροσβέστες και δασολόγους, γενικά σε τομείς που έχουν να κάνουν με τις κοινωνικές υπηρεσίες και την προστασία του περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαχειρίζεται και διαιωνίζει αυτή την κατάσταση.
Η ΝΔ μιλά για μικρότερο κράτος αλλά, προφανώς, δεν εννοεί μείωση των δυνάμεων καταστολής.
Όλο το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό μιλά για ασφάλεια, αλλά εννοεί αστυνόμευση και όχι ασφάλεια από τη φτώχεια, την αρρώστια ή τα φυσικά φαινόμενα.
Πηγή: «Πριν»
Πάντα επίκαιρο …
…] Ο κοινωνικός ανταγωνισμός, αυτό το συνεχές γίγνεσθαι, είναι απόλυτος όπως και η αναρχία. Ό,τι δημιουργεί το αφήνει να διαλέξει το δρόμο του. Δεν θα το καταπιέσει. Δεν θα το καταλύσει. Ξέρει πως, όταν οι κοινωνικοί αγώνες είναι μπροστά και καλούν, όταν οι εξεγέρσεις και οι συγκρούσεις συνταράσσουν το κράτος, όταν οι συλλήψεις ξεπερνούν τις 500, τότε όλα τα βλέμματα θα κοιτάξουν ερωτηματικά: «Θυμάσαι τις ρίζες;». Τότε είναι που θα διαπιστώσουν ότι «η οδοντόπαστα έχει ξεραθεί μέσα στο σωληνάριο».
Έχουν μεγάλη σημασία όλες αυτές οι εικόνες, το πάθος και οι στιγμές που πέρασαν, αλλά κι αυτές που θα έλθουν. Είναι μια ακόμα παρακαταθήκη, όχι για διορθώσεις αλλά για να αναλογιστούμε πόσο εύκολα μπορεί να υπάρξουν ή να καλλιεργηθούν λογικές και καταστάσεις επιγόνων, σπεκουλαδόρων, τυχοδιωκτών, υποταγμένων στους εκβιασμούς και τις απαιτήσεις των εξουσιαστών τους, ενώ θα προσποιούνται τους αγωνιστές.
Αυτός είναι και ο λόγος που η μνήμη δεν μπορεί να μείνει βουβή. Έχει κάποια συμπεράσματα να καταθέσει. Δεν έχει παρά να κοιτάξει πίσω και να διαπιστώσει πως όλα έχουν τη ζωντάνια τους. Αυτή τη ζωντάνια κανένας δεν μπορεί να τη σβήσει από τις καρδιές των ανθρώπων.
Κι όταν έρθει η ώρα των επιλογών, αυτές δεν μπορούν να στηριχτούν σε θρύλους. Επειδή, οι θρύλοι είναι οι παραμορφώσεις της πραγματικότητας και χρησιμοποιούνται ως μέσον επιβολής.
Η ατελεύτητη σύγκρουση, που διαρκώς φέρνει στην επιφάνεια αντιφατικά αλλά και ξεκάθαρα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά, μπορεί εύκολα να ξεράσει όλους τους κακόγουστους «σχεδιασμούς επί χάρτου». Άλλωστε είναι βέβαιο, πως ό,τι δεν ξεπηδά μέσα από το κοινωνικό γίγνεσθαι είτε σαν τέκνο της ανάγκης, είτε σαν φρούτο της οργής, μπορεί να εξελιχθεί σε μια κακόγουστη φάρσα.
Γι’ αυτό, πίσω και μακριά από κάθε είδους συρματοπλέγματα και αγκυλώσεις, που μόνο δυσκολίες και προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν:
Θα ρίξω τα μαλλιά μου πίσω,
Θα φορέσω το πρόσωπο ανάποδα
Και θα βγω στους δρόμους
και στις πλατέες
Με ντουφέκια, φωνές και συνθήματα
Να ρεζιλέψω τους οπαδούς του συρματοπλέγματος…
Ρομφαίος
απέραντο γαλάζιο 