ενα παραμύθι του κομανταντε Μαρκος…

Του Ζαχαρία Σκεβάκη

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα πεινασμένο ποντικάκι, που ήθελε να φάει ένα μικρό τυρί που βρισκόταν στη μικρή γωνιά κουζίνας του μικρού σπιτιού. Έτσι, το μικρό ποντίκι πήγε πολύ σταθερά στο γωνιά της κουζίνας για να πάρει το μικρό κομμάτι τυριού. Αλλά στο δρόμο συναντήθηκε με την μικρή γάτα του σπιτιού και το μικρό ποντίκι φοβήθηκε και έτρεξε πίσω στην τρύπα του και δεν πήρε το κομμάτι τυριού στην κουζίνα. Το μικρό ποντίκι κάθισε για να σκέφτηκε πώς θα μπορούσε να πάρει το κομμάτι τυριού. Σκέφτηκε και σκέφτηκε και τελικά είπε: Τώρα το ξέρω! Μπορώ να βγάλω ένα μικρό μπολ με λίγο γάλα, η γάτα θα έρθει να πιει γάλα γιατί στις μικρές γάτες αρέσει πολύ το γάλα Και όταν η γάτα πίνει το γάλα σιγά σιγά και δεν δίνει προσοχή σε άλλα πράγματα, τότε μπορώ να πάω στην κουζίνα να πάρω το κομμάτι το τυρί, καααλη ιδέα – είπε το μικρό ποντίκι στον εαυτό του. Κι έτσι  το μικρό ποντίκι ξεκίνησε να βρει λίγο γάλα, αλλά στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι το γάλα ήταν επίσης στην κουζίνα, και όταν το μικρό ποντίκι προσπάθησαν να παει εκεί συνάντησε τη γάτα και το μικρό ποντίκι ήταν τόσο φοβισμένος που έτρεξε πίσω στην τρύπα του Το μικρό ποντίκι κάθισε για να σκεφτεί πώς θα μπορούσε να πάρει λίγο από το γάλα. Σκέφτηκε και σκέφτηκε και τελικά είπε: Και ακόμα να πάρει ένα μικρό ψάρι αλλά αποδείχθηκε ότι τα ψάρια ήταν επίσης στην κουζίνα και όταν το μικρό ποντίκι  προσπάθησε να πάει εκεί συναντήθηκε πάλι με την γάτα και το μικρό ποντίκι ήταν τόσο φοβισμένο που έτρεξε πίσω στην τρύπα του και δεν πήρε το ψάρι από την κουζίνα. Στο τέλος, το μικρό ποντίκι είδε ότι  όλα, το τυρί που ήθελε, το γάλα και το ψάρι ήταν στην κουζίνα, αλλά το εμπόδιζε τη μικρή γάτα. Έτσι το μικρό ποντίκι φώναξε «Ya basta! «Αρκετά», πήρε το πολυβόλο και πυροβόλησε τη γάτα. Στη συνέχεια, πήγε το μικρό ποντίκι στην κουζίνα και πήρε το τυρί, το γάλα και το ψάρι, πήγε πίσω στην τρύπα του τα έκανε μικρά κομμάτια, άναψε μια τεράστια φωτιά, κάλεσε όλους τους φίλους και έκαναν ένα μεγάλο πάρτι, όπου έτρωγαν τραγουδούσαν, και χόρευαν και έζησαν καλά όλες τις μέρες τους.

Τέλος συζήτησης

Τί σχέση έχει η Ελλάδα του μνημονίου με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης; …

Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ Σπύρος Μαρκέτος αναφέρεται στις διαφορές και τις ομοιότητες της Ελλάδας στα χρόνια του μνημονίου και της ανόδου του φασισμού με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης.

«Οι αστοί είναι (και τώρα) διατεθειμένοι να παίξουν με τον φασισμό» εξηγεί ο ίδιος συμπληρώνοντας όμως ότι υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές που σχετίζονται με τη φάση στην οποία βρίσκεται σήμερα το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

«Τότε ο καπιταλισμός είχε περιθώρια ανάπτυξης πολύ μεγαλύτερα από αυτά που έχουμε σήμερα» εξηγεί ο Σπύρος Μαρκέτος σημειώνοντας ότι στις ημέρες μας δεν υπάρχει πλέον η προοπτική ενός δημοκρατικού καπιταλισμού.

---

---

___________________________________________________________

Aπό:https://info-war.gr/ti-schesi-echi-i-ellada-tou-mnimoniou-me-ti-dimokratia-tis-vaimaris/

Πωλούνται οι Νεκροί; …

Του Κώστα Λουλουδάκη

Όταν τελειώσεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου, θα έχεις ένα διαπεραστικό αίσθημα ενοχής γιατί θα έχεις καταλάβει την βαθιά αλλοίωση της ζωής σου.

Μεγαλοστομίες θα πεις…

Καλά, θα περιμένω να φτάσεις στην τελευταία λέξη.

Όταν αποδέχτηκες τις καπιταλιστικές συνθήκες ζωής, φαντάστηκες ποτέ ότι θα υπήρχαν εταιρείες θα εμπορευόταν τον θάνατο και θα εξασφάλιζαν ικανοποιητική κερδοφορία;

Όχι, θα απαντήσεις.

Και είναι σίγουρο, καθώς είσαι ανίκανος να δεις πέρα από το προφανές, πως ούτε στα χειρότερα παραληρήματά σου υπέρ του καπιταλισμού δεν θα μπορούσες να πιστέψεις ότι ο θάνατος ενός συνανθρώπου σου θα ήταν το τίμημα της οικονομικής επιτυχίας σου.

Παρόλα αυτά, παρακαλώ, προετοίμασε το μυαλό σου γιατί θα σε βάλω να καταδυθείς στο βόθρο της ελεύθερης αγοράς και της επιχειρηματικής αποδοτικότητας, δηλαδή, σε αυτά τα αρπακτικά και σαρκοβόρα ζώα που θρέφονται με λίβρες ανθρώπινης σάρκας.

Ας στήσω, λοιπόν, τον αρμό της πλοκής αυτής της αφήγησης με ένα ερώτημα: Τι ξέρεις για τα επενδυτικά πακέτα «viatical industry» και «corporate-owned life insurance»;

Τίποτα;

Καλά το δέχομαι, όπως και την γενική αδιαφορία σου για τα δημόσια πράγματα.

Μα τώρα άκου:

Καθώς ζούμε στην εποχή της θριαμβολογίας των αγορών, δεν έχουμε παρά να ακούσουμε και να διαβάσουμε ενδεικτικά: Άρη Πορτοσάλτε, Μπάμπη-Σκάις-Παπαδημητρίου, Πάσχο Μανδραβέλη, Στέφανο Κασιμάτη, Τάκη Θεωδορόπουλο ή την κυρία Σώτη Τριανταφύλλου κ.α., για να καταλάβουμε τι σημαίνει φανατισμένη πίστη στις αγορές.

Πόσο αλήθεια τιμολογεί η «αγορά» και η «καινοτόμος επιχειρηματικότητα» την ανθρώπινη ζωή ή τον θάνατο;

Αποτελούν, ο θάνατος και ζωή, εκ των δομικών συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας των εταιρειών;

Είναι διατεθειμένοι οι «επενδυτές» να κοστολογήσουν και να πουλήσουν αυτά τα προϊόντα;

Και ποιος άραγε είναι αυτός που αγοράζει;

Για να απαντήσω σε αυτά τα ανησυχητικά για την δημόσια ζωή ερωτήματα, πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε την λογική των αγορών.

Και τη λογική αυτή θα την περιγράψω με τις 8 λέξεις που χρησιμοποίησε ο φονταμεταλιστής των αγορών και γνωστή μάρκα εμετικού, Milton Friedman, ως τίτλο βιβλίου του το 1975: «There’s No Such Thing as a Free Lunch». Η περίφημη αυτή φράση, που ξεκίνησε από τα σαλούν των ΗΠΑ, έγινε το ευαγγέλιο του καπιταλισμού και ηδονικά πιπιλίζεται από τα χείλη όσων θρέφονται από αυτόν.

Αλλά ας προχωρήσω την Ιστορία μας.

Στην ελεύθερη αγορά επιτρέπεται στις εταιρείες να βγάζουν κέρδος από τον θάνατο των εργατών τους ακόμα και από τον θάνατο των παιδιών ή των συζύγων τους.

Έλα τώρα, μην πέφτεις από τα σύννεφα… Αφού κατά βάθος γνωρίζεις ότι οι εταιρείες προσφέρουν καλό στην κοινωνία μόνο για να ενισχύσουν την τσέπη των μετόχων τους, κάτι που οριοθετεί ξεκάθαρα το πόσο καλό μπορεί τελικά να κάνουν στο κοινωνικό σύνολο.

Στην ελεύθερη αγορά, λοιπόν, τράπεζες όπως η Bank of America ή η JPMorgan Chase, καθώς και  μεγάλες εταιρείες όπως η AT&T, η Nestle, η Walt Disney, η Walmart η Daw Chemical κ.α. επένδυσαν και κερδοσκόπησαν στο θάνατο των εργατών τους. Άλλωστε, αυτό προβλέπεται στα ασφαλιστήρια συμβόλαια «corporate-owned life insurance», δηλαδή, «ασφάλεια ζωής εταιρικής ιδιοκτησίας». (Διάβασε:  Βusinessinsider: Does Your Company Have A ‘Dead Peasant’ Life Insurance Policy Out On You? http://www.businessinsider.com/is-there-a-dead-peasant-life-insurance-policy-out-on-you-2011-11)

Μάλιστα, η νομοθεσία προβλέπει πως οι παροχές που εισπράττουν οι εταιρείες λόγω θανάτου του εργάτη τους απαλλάσσονται από την φορολογία!

Υπάρχουν όμως και χειρότερα! Όταν δημιουργήθηκε αυτή η βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων που κερδοσκοπεί με τον θάνατο των εργατών, «λίγοι ήταν οι εργαζόμενοι που γνώριζαν ότι οι εταιρείες έπαιζαν με το κεφάλι τους.[…] Τα περισσότερα συμβόλαια, μάλιστα, παρέμεναν σε ισχύ ακόμη και όταν ο εργαζόμενος παραιτούνταν, έβγαινε στην σύνταξη ή απολυόταν. Οι εταιρείες εισέπρατταν έτσι τις παροχές λόγω θανάτου ακόμη κι αν οι εργαζόμενοι πέθαιναν πολλά χρόνια μετά την αποχώρηση τους-γεγονός για το οποίο τις ενημέρωνε η Υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλισης». (Michael Sandel: «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα» μετάφραση Μιχάλης Μητσός εκδόσεις ΠΟΛΙΣ)

Θα στο πω με λίγα λόγια: Η καμόρα του καπιταλισμού, αυτή η σαπίλα του κόσμου, που είναι ικανή να κλέψει, αν είναι να βγάλει κέρδος ακόμα και την μιζέρια από το πιάτο μας, έφτιαξε ένα σύστημα ασφάλισης στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, όπου ο φτωχός εργάτης χρηματοδοτεί τα κέρδη των μετοχών των επιχειρήσεων ακόμα και με τον θάνατό του! (The Wall Street Journal: How Life Insurance Morphed Into a Corporate Finance Tool http://online.wsj.com/public/resources/documents/dec_30_one.htm)

Αλήθεια, ρε τσογλάνια των αγορών, πότε αξίζει περισσότερο ο εργάτης, όταν είναι ζωντανός και παράγει την υπεραξία που κάνει πλούσιο τον κάτοχο των μέσων παραγωγής ή όταν πεθάνει οπότε το παράσιτο, ο εργοδότης,  θα εισπράξει ένα άπαξ ποσό ύψους 300 με 350.000 δολαρίων;

Για να καταλάβεις άνθρωπε μου το μέγεθος της αγοράς θανάτου, θα αναφέρω ότι μόνο οι αμερικανικές τράπεζες έχουν κάνει «ασφάλεια ζωής εταιρικής ιδιοκτησίας» για τους υπαλλήλους τους ύψους 122 δις δολαρίων!

Τι έγινε;

Έπαθες κατάθλιψη;

Κρύβεσαι τώρα σε καμιά γωνία;

Τι δηλαδή, δε γνώριζες πως  τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής –η ενέργεια, η πρόσβαση στην περίθλαση, στο δίκτυο ύδρευσης, στην μάθηση, στον αέρας που αναπνέεις, ακόμα και η σεξουαλική επιθυμία- έχουν αποκτήσει εμπορευματοποιημένη μορφή και έχουν μετατραπεί σε χρηματοοικονομικά προϊόντα;

Δεν τελείωσα όμως.

Θα σε στύψω και άλλο, μέχρι να βγάλω από μέσα σου την αδιαφορία ή τον φόβο που σε εμποδίζει να σκεφτείς.

Μα ας φορέσω το καλύτερο  χαμόγελό μου για να συνεχίσω την αφήγηση…

Τώρα θα μιλήσω για τα συμβόλαια «viatical industry», δηλαδή την «οδοιπορική βιομηχανία» που τέθηκε στην υπηρεσία μιας εγκληματικής  και μαφιόζικης καπιταλιστικής ελίτ.

Στην ελεύθερη αγορά η «viatical industry» επιτρέπει στον επενδυτή να αγοράσει τον θάνατο ενός ασφαλισμένου ασθενή με ανίατη ασθένεια, π.χ AIDS ή επιθετικό καρκίνο. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο ασθενής μας έχει ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο σε περίπτωση θανάτου του, αξίας 100.000. Καθώς, όπως ήδη είπαμε, στον καπιταλισμό There’s No Such Thing as a Free Lunch, ο ετοιμοθάνατος ασθενής πρέπει να πληρώσει την ελπίδα για να αποκτήσει  λίγο χρόνο ακόμα.  Έρχεται, λοιπόν, ένας επενδυτής τού προτείνει να αγοράσει το ασφαλιστικό συμβόλαιό του στη μειωμένη τιμή των 50.000 δολαρίων, με την προϋπόθεση ότι θα είναι αυτός πλέον ο δικαιούχος του συμβολαίου. (New York TIMES: AIDS; Still Waiting http://www.nytimes.com/1998/07/19/magazine/sunday-july-19-1998-aids-still-waiting.html)

Ναι οι μαλάκες!

Με αυτόν τον τρόπο ο «[…] ετοιμοθάνατος ασφαλισμένος αποκτά τα χρήματα που χρειάζεται (σ.σ. για νοσοκομειακή περίθαλψη, αγορά πανάκριβων φαρμάκων, κτλπ.)και ο επενδυτής αποκομίζει ένα διόλου ευκαταφρόνητο κέρδος- αρκεί ο ασφαλισμένος να πεθάνει στην ώρα του» (Michael Sandel ο.π)

Θα το κάνω λιανά.

Στις ελεύθερες αγορές του κόσμου τα κατακάθια, που στην εκλεπτυσμένη καπιταλιστική διάλεκτο ονομάζονται επενδυτές, στοιχηματίζουν, αγοράζουν και πουλούν το θάνατο! (New York Times: Are You Worth More Dead Than Alive? http://www.nytimes.com/2012/08/12/magazine/are-you-worth-more-dead-than-alive.html )

Ναι οι μαλάκες!

Ακόμα και τον θάνατο περιλαμβάνουν στα χαρτοφυλάκιά τους.

Μάλιστα, ο William Kelley, διευθυντής τής Viatrical Association of America-που είναι η ένωση των εταιρειών αυτού του κλάδου, εκτίμησε για τα κέρδη από το εμπόριο του θανάτου: «Σε σύγκριση με όσους πάσχουν από AIDS, ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από καρκίνο, σοβαρές καρδιαγγειακές παθήσεις και άλλες ανίατες ασθένειες είναι τεράστιος». (Michael Sandel ο.π)

Και κανείς ακόμα δεν έχει βγει στο δρόμο για να τα σπάσει όλα…

Άκου άνθρωπε μου, ζεις σε ένα κόσμο γεμάτο φόβο, φόβο μη χάσεις το σπίτι σου, φόβο μη χάσεις το αμάξι σου, φόβο μη χάσεις τη δουλειά σου…Φοβάσαι ακόμα και να σκεφτείς ή να μιλήσεις, πόσο μάλλον να δράσεις…

Σκέφτηκες να οργανωθείς ώστε να αναπτύξεις μαζί με άλλους μια αλληλέγγυα δομή, μια ανάκτηση της πίστης στο συλλογικό που θα σε κάνει να αισθανθείς ισχυρός;

Μπα..

Ένας ανίκανος είσαι, ένα μίζερος που καμουφλάρεις την πραγματικότητα από δειλία. Μήτε γάτα μήτε ζημιά για σένα…Χώσου, λοιπόν, βαθιά στον απελπισμένο βίο σου. Και αν με συναντήσεις παραμέρισε…

Για όλους εμάς θα επαναλάβω:

Είμαστε παγιδευμένοι σε έναν ερεβώδη κόσμο, που η μιζέρια δεν διαφέρει από τον θάνατο.  Γι αυτό δεν φτάνει πλέον η κραυγή αγανάκτησης. Επομένως, ή θα αποτινάξουμε από πάνω μας τον καπιταλισμό ή θα αποδεχτούμε το εχθρικό περιβάλλον που μας επιβάλλουν και που μας καταδικάζει σε μια σκληρή πάλη και σύγκρουση, στο όνομα του ανταγωνισμού με τους συνανθρώπους μας. Πρέπει να απαντήσουμε στην ύβρη με ύβρη και εκατό χτυπήματα να ανταποδώσουμε. Εμείς! Εμείς που είμαστε το παρόν μα και ό,τι δεν έχει έρθει ακόμη…

Ο αγώνας αυτός δεν προσφέρει εγγυήσεις.

Μαρτυρική κατάθεση είναι… για έναν κόσμο που θα έχει ένα μέλλον διαφορετικό από τη βαρβαρότητα…

imerodromos

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/polounte-i-nekri/

Το Βασίλειο των Σαούντ σαπίζει και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο …

Η χρονική σύμπτωση διαφορετικών (αλλά όχι άσχετων μεταξύ τους) γεγονότων, έφεραν στο επίκεντρο της δημοσιότητας τη Σαουδική Αραβία: Εξελίσσεται ένα κύμα συλλήψεων στην «κορυφή» της σαουδαραβικής κοινωνίας.

Ο πρω­θυ­πουρ­γός του Λι­βά­νου, Χα­ρί­ρι, ανα­κοι­νώ­νει την πα­ραί­τη­σή του, ενώ βρι­σκό­ταν στο Ριάντ. Μια πυ­ραυ­λι­κή επί­θε­ση από τους Υε­με­νί­τες αντάρ­τες Χούτι απει­λεί κε­ντρι­κό αε­ρο­δρό­μιο της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Όλα στο φόντο της ρα­γδαί­ας ανό­δου στην εξου­σία του νε­α­ρού «πρί­γκι­πα του στέμ­μα­τος», Μο­χά­μεντ Μπιν Σαλ­μάν, ενός υπερ­φι­λό­δο­ξου ηγέτη που επι­χει­ρεί να με­τα­μορ­φώ­σει «βίαια» και το βα­σί­λειο των Σα­ούντ και την ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.

Ο γιος του βα­σι­λιά Σαλ­μάν, διά­δο­χός του και ντε φάκτο αρ­χη­γός του κρά­τους, έχει έρθει σε ρήξη με μια σειρά πα­ρα­δό­σεις, όπως την τάση των Σα­ούντ να κά­νουν προ­σε­κτι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή «στα σκο­τά­δια», να δια­τη­ρούν ευαί­σθη­τες «εν­δο-οι­κο­γε­νεια­κές» ισορ­ρο­πί­ες στην δια­νο­μή εξου­σί­ας και να συ­ντη­ρούν ένα «πα­γω­μέ­νο» κα­θε­στώς οι­κο­νο­μι­κής-πο­λι­τι­κής-κοι­νω­νι­κής «στα­θε­ρό­τη­τας» που απο­δεί­χθη­κε απο­τε­λε­σμα­τι­κό για δε­κα­ε­τί­ες.

Αυτές οι σκο­πού­με­νες με­γά­λες αλ­λα­γές δεν προ­κύ­πτουν φυ­σι­κά μόνο από την ιδιο­συ­γκρα­σία του νε­α­ρού επί­δο­ξου μο­νάρ­χη. Βρι­σκό­μα­στε σε μια συ­γκυ­ρία όπου η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία αντι­με­τω­πί­ζει μια σειρά από με­γά­λες προ­κλή­σεις, στο εσω­τε­ρι­κό (οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα) και στο εξω­τε­ρι­κό (αύ­ξη­ση της ιρα­νι­κής επιρ­ρο­ής). Το να συ­νε­χί­σουν να κυ­βερ­νούν «όπως πριν» δεν απο­τε­λεί πλέον βιώ­σι­μη επι­λο­γή για τους Σα­ούντ. Ο Μπιν Σαλ­μάν επι­χει­ρεί να χα­ρά­ξει μια αλ­λα­γή πο­ρεί­ας, αλλά με κίν­δυ­νο να οδη­γή­σει τε­λι­κά σε έκρη­ξη τις αντι­φά­σεις που σι­γο­βρά­ζουν…

Λί­βα­νος

Ο Σαάντ Χα­ρί­ρι, ο «άν­θρω­πος των Σα­ούντ» στο Λί­βα­νο, κλή­θη­κε εκτά­κτως να επι­σκε­φτεί τον Σα­ου­δά­ρα­βα βα­σι­λιά. Λίγο μετά, ανα­κοί­νω­σε απο­λύ­τως αιφ­νι­δια­στι­κά την πα­ραί­τη­σή του από την πρω­θυ­πουρ­γία του Λι­βά­νου, κα­τη­γο­ρώ­ντας το Ιράν και τη Χεζ­μπο­λά για σχέ­διο δο­λο­φο­νί­ας του. Η πο­λι­τι­κή σκο­πι­μό­τη­τα της κα­ταγ­γε­λί­ας ήταν εμ­φα­νής, και επι­βε­βαιώ­θη­κε από όλες τις κρα­τι­κές υπη­ρε­σί­ες του Λι­βά­νου που αρ­νού­νται την ύπαρ­ξη οποιασ­δή­πο­τε σχε­τι­κής έν­δει­ξης. Ο «Independent» πε­ρι­γρα­φεί ου­σια­στι­κά «απα­γω­γή» του Χα­ρί­ρι από τις σα­ου­δα­ρα­βι­κές δυ­νά­μεις ασφα­λεί­ας. Ακόμα κι αν αυτό το σε­νά­ριο «αιχ­μα­λω­σί­ας» είναι υπερ­βο­λι­κό, είναι δε­δο­μέ­νο ότι η πα­ραί­τη­ση του Χα­ρί­ρι απο­τε­λεί από­φα­ση των Σα­ούντ -είτε κα­τό­πιν συ­νεν­νό­η­σης μαζί του, είτε κα­τό­πιν πιέ­σε­ων, «βε­λού­δι­νων» ή πιο σκλη­ρών.

Ο Χα­ρί­ρι είχε δε­χτεί σκλη­ρές επι­κρί­σεις από τους Σα­ούντ όταν -για να τερ­μα­τι­στεί η πο­λυ­ε­τής ακυ­βερ­νη­σία- δέ­χτη­κε τη συ­γκρό­τη­ση κυ­βέρ­νη­σης εθνι­κής ενό­τη­τας, που ένωνε τα δύο με­γά­λα αντα­γω­νι­στι­κά μπλοκ του Λι­βά­νου (το «σου­νι­τι­κό» φι­λο-σα­ου­δα­ρα­βι­κό και το «σι­ι­τι­κό» φι­λο-ιρα­νι­κό με κορμό τη Χεζ­μπο­λά). Για τους Σα­ούντ, η ενί­σχυ­ση της ιρα­νι­κής επιρ­ρο­ής στο Λί­βα­νο θα ήταν μια πολύ βαριά ήττα στον πε­ρι­φε­ρεια­κό αντα­γω­νι­σμό, στον οποίο ήδη με­τρά­νε ση­μα­ντι­κές ήττες: Στο Ιράκ και τη Συρία η επιρ­ροή της Τε­χε­ρά­νης έχει ενι­σχυ­θεί κα­τα­κό­ρυ­φα, με τη μορφή και άμε­σης στρα­τιω­τι­κής πα­ρου­σί­ας.

Η πα­ραί­τη­ση Χα­ρί­ρι απο­τε­λεί μάλ­λον το πρώτο βήμα σε μια εκ­στρα­τεία «αντι­στρο­φής» των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων στο Λί­βα­νο προς την κα­τεύ­θυν­ση της ενί­σχυ­σης της σα­ου­δα­ρα­βι­κής επιρ­ρο­ής. Ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Ταμέρ Αλ Σα­μπάν δή­λω­σε πως «η κυ­βέρ­νη­ση του Λι­βά­νου κή­ρυ­ξε τον πό­λε­μο στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία» (!) και θα αντι­με­τω­πι­στεί αντί­στοι­χα. Για να το κάνει ακόμα πιο σαφές, συ­μπλή­ρω­σε πως «υπάρ­χουν αυτοί που θα στα­μα­τή­σουν τη Χεζ­μπο­λά και θα την υπο­χρε­ώ­σουν να επι­στρέ­ψει στις σπη­λιές του νό­τιου Λι­βά­νου».

Η αλα­ζο­νεία του Μπιν Σαλ­μάν προει­δο­ποιεί ότι δεν θα μεί­νει στα λόγια, και τα σε­νά­ρια είναι πολλά: η σα­ου­δα­ρα­βι­κή κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να ετοι­μά­ζει μια «εσω­τε­ρι­κή» κρίση, ανα­ζη­τώ­ντας κά­ποιον σου­νί­τη φι­λό­δο­ξο πο­λι­τι­κό να απο­φα­σί­σει ότι ήρθε η ώρα του να κάνει κα­ριέ­ρα ως το νέο τσι­ρά­κι των Σα­ούντ. Μπο­ρεί επί­σης να ανα­λά­βει το ίδιο το Ισ­ρα­ήλ να κάνει τη βρό­μι­κη δου­λειά, αφού οι Σα­ούντ θα έχουν προ­κα­λέ­σει ένα κλίμα «απο­μό­νω­σης» και στιγ­μα­τι­σμού της Χεζ­μπο­λά και της λι­βα­νέ­ζι­κης κυ­βέρ­νη­σης.

Επι­θε­τι­κό­τη­τα

Τα επι­θε­τι­κά σχέ­δια ενά­ντια στο Λί­βα­νο, έρ­χο­νται σε συ­νέ­χεια άλλων επι­θε­τι­κών κι­νή­σε­ων της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Στην Υε­μέ­νη, έχει εξα­πο­λύ­σει ένα βάρ­βα­ρο πό­λε­μο με τα­κτι­κές «κα­μέ­νης γης» που έχει προ­κα­λέ­σει μια ανεί­πω­τη αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή, προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πί­σει τους αντάρ­τες Χούθι και να επα­να­φέ­ρει στην εξου­σία τον έκ­πτω­το πρό­ε­δρο Χάντι, που βρί­σκε­ται στο Ριάντ.

Το Κατάρ πα­ρα­μέ­νει σε κα­θε­στώς απο­μό­νω­σης και ασφυ­κτι­κών κυ­ρώ­σε­ων, όσο αρ­νεί­ται να απο­δε­χτεί το τα­πει­νω­τι­κό τε­λε­σί­γρα­φο που του επέ­δω­σαν οι Σα­ούντ, για να πει­θαρ­χή­σει από­λυ­τα στην «γραμ­μή» του Ριάντ (όσον αφορά τις σχέ­σεις με το Ιράν, τη Χαμάς, τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους, διά­φο­ρες τζι­χα­ντι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, αλλά και κάθε φωνή αμ­φι­σβή­τη­σης -με το αί­τη­μα να φι­μω­θεί το Αλ Τζα­ζί­ρα).

Στο Μπα­χρέιν το σου­νι­τι­κό κα­θε­στώς πα­ρα­μέ­νει στη θέση του ύστε­ρα από τη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση-ει­σβο­λή της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας, ενά­ντια στη σι­ι­τι­κή εξέ­γερ­ση.

Ο Μπιν Σαλ­μάν καλεί τον ένα Άραβα ηγέτη μετά τον άλλο στο Ριάντ για να «πάρει εντο­λές». Μετά τον Χα­ρί­ρι, σειρά πήρε ο Μαχ­μούντ Αμπάς, για να πιε­στεί να αφή­σει στην άκρη τη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τη Χαμάς (η οποία έχει κολ­λή­σει στην απο­λύ­τως σωστή άρ­νη­ση της ορ­γά­νω­σης να δια­λύ­σει το ένο­πλο τμήμα της) και να ρίξει όλο του το βάρος στην υπο­στή­ρι­ξη της «ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας» που ετοι­μά­ζουν Τραμπ και Νε­τα­νιά­χου.

Η αύ­ξη­ση της ιρα­νι­κής επιρ­ρο­ής έχει φέρει ακόμα πιο κοντά τους Σα­ούντ με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, που δεί­χνουν να συ­ντο­νί­ζο­νται πλέον από­λυ­τα. Σε αυτό το μίγμα προ­στί­θε­ται η προ­ε­δρία Τραμπ ως ευ­νοϊ­κή συ­γκυ­ρία για να ξε­δι­πλω­θεί το σα­ου­δα­ρα­βι­κό σχέ­διο. Ο Μπά­ρακ Ομπά­μα είχε κλη­θεί να δια­χει­ρι­στεί τις κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες που είχε για τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό η «κα­ου­μπόι­κη» εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή του Μπους, και το έπρα­ξε κά­νο­ντας πράξη το δόγμα του δια­βό­η­του Κί­σιν­γκερ «οι ΗΠΑ δεν έχουν ούτε μό­νι­μους φί­λους, ούτε μό­νι­μους εχθρούς, έχουν μόνο συμ­φέ­ρο­ντα». Αυτή η προ­σέγ­γι­ση, που είχε ως συ­νέ­πεια π.χ. την σχε­τι­κή εξο­μά­λυν­ση των σχέ­σε­ων με το Ιράν προς όφε­λος μιας πιο μα­κρο­πρό­θε­σμης δια­σφά­λι­σης της ιμπε­ρια­λι­στι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, προ­κά­λε­σε «κα­βγα­δά­κια» στο πα­ρελ­θόν και με το Ισ­ρα­ήλ και με τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Η πο­λι­τι­κή Τραμπ -που ιε­ραρ­χεί τον «ισλα­μι­κό εξ­τρε­μι­σμό» και το Ιράν ως από­λυ­τη απει­λή και που πρι­μο­δο­τεί ανοι­χτά το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ- λει­τουρ­γεί «απε­λευ­θε­ρω­τι­κά» για τις πρω­το­βου­λί­ες που παίρ­νει ο Μπιν Σαλ­μάν, τις οποί­ες σπεύ­δει διαρ­κώς να στη­ρί­ζει έν­θερ­μα και δη­μό­σια ο Τραμπ.

Αντί­στα­ση

Όμως πέρα από το ευ­νοϊ­κό κλίμα στην Ουά­σινγ­κτον, το γε­νι­κό­τε­ρο πε­ρι­βάλ­λον δεν δεί­χνει ιδιαί­τε­ρα ευ­νοϊ­κό για τις σα­ου­δα­ρα­βι­κές φι­λο­δο­ξί­ες. Το Ιράκ έχει χαθεί. Στον πό­λε­μο στη Συρία, το Ιράν ενί­σχυ­σε το ρόλο του κα­τα­κό­ρυ­φα, ενώ στις γραμ­μές των αντι­κα­θε­στω­τι­κών επι­κρά­τη­σαν φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις που κι­νού­νται ανε­ξέ­λεγ­κτα από το Ριάντ. Στην Υε­μέ­νη, παρ’ όλη την κα­τα­στρο­φή, οι Χούθι όχι μόνο αντέ­χουν, αλλά απέ­δει­ξαν πως έχουν την ικα­νό­τη­τα να με­τα­φέ­ρουν -έστω στιγ­μιαία- τον πό­λε­μο και μέσα σε σα­ου­δα­ρα­βι­κό έδα­φος. Την ίδια ώρα η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού της Υε­μέ­νης στέ­κε­ται απο­φα­σι­στι­κά ενά­ντια στην ξένη, βάρ­βα­ρη επέμ­βα­ση. Το Κατάρ, μετά από μήνες κυ­ρώ­σε­ων, όχι μόνο δεν «γο­νά­τι­σε», αλλά κα­τέ­λη­ξε να έρθει εκ των πραγ­μά­των πιο κοντά με το Ιράν και την Τουρ­κία. Στο Λί­βα­νο, η ωμή εξω­τε­ρι­κή πα­ρέμ­βα­ση έχει προ­κα­λέ­σει ένα κύμα «εθνι­κής ενό­τη­τας» χωρίς προη­γού­με­νο. Όλα τα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα, από τη Χεζ­μπο­λά ως το κόμμα του ίδιου του Χα­ρί­ρι, στέ­κο­νται ενω­μέ­να γύρω από το αί­τη­μα «να επι­στρέ­ψει ο Χα­ρί­ρι στο Λί­βα­νο». Η στάση αντα­να­κλά και τις δια­θέ­σεις της λι­βα­νέ­ζι­κης κοι­νω­νί­ας, που αντι­με­τω­πί­ζει το πε­ρι­στα­τι­κό ως «πα­ρέμ­βα­ση των Σα­ούντ». Βέ­βαια, σύμ­φω­να με τα ρε­πορ­τάζ, στο «αρα­βι­κό πε­ζο­δρό­μιο», ο Χα­ρί­ρι πα­ρα­μέ­νει αντι­πα­θής και θε­ω­ρεί­ται θλι­βε­ρή προ­σω­πι­κό­τη­τα. Το κύμα που απαι­τεί την επι­στρο­φή του, απο­τε­λεί πε­ρισ­σό­τε­ρο απά­ντη­ση στους Σα­ούντ και αγα­νά­κτη­ση για την διαρ­κή με­τα­τρο­πή του Λι­βά­νου σε πεδίο αντα­γω­νι­σμών ξένων δυ­νά­με­ων.

Εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο

Μια απο­τυ­χία στο «τζο­γά­ρι­σμα» που γί­νε­ται στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, μπο­ρεί να έχει ως τί­μη­μα την εσω­τε­ρι­κή απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση. Το μίγμα «ρευ­στό­τη­τα-πε­λα­τεια­κές σχέ­σεις-κα­τα­στο­λή» δια­σφά­λι­ζε την στα­θε­ρό­τη­τα στο Βα­σί­λειο των Σα­ούντ για δε­κα­ε­τί­ες, με κο­ρυ­φαίο δείγ­μα την «εξα­γο­ρά» της κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης το 2011 (που διευ­κό­λυ­νε την άγρια κα­τα­στο­λή σε μα­χη­τι­κές -κυ­ρί­ως σι­ι­τι­κές- μειο­ψη­φί­ες). Με την πτώση των τιμών του πε­τρε­λαί­ου και τον αντί­κτυ­πο της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, αυτά τα πε­ρι­θώ­ρια ελιγ­μών έχουν μειω­θεί.

Το «Όραμα 2030» απο­τε­λεί την απά­ντη­ση του Μπιν Σαλ­μάν στην οι­κο­νο­μι­κή κρίση. Αυτό έγινε διά­ση­μο κυ­ρί­ως χάρη στο σχέ­διο μιας φου­του­ρι­στι­κής πόλης βγαλ­μέ­νης από ται­νία επι­στη­μο­νι­κής φα­ντα­σί­ας. Πε­ρι­λαμ­βά­νει και άλλα πράγ­μα­τα, όπως η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση τμή­μα­τος της κρα­τι­κής πε­τρε­λαϊ­κής Aramco και η προ­σπά­θεια «απε­ξάρ­τη­σης» από το πε­τρέ­λαιο. Πρό­κει­ται για σχέ­δια επί χάρ­του που ίσως απο­δει­χθούν δύ­σκο­λα στην υλο­ποί­η­ση και τα οφέλη τους είναι αμ­φι­λε­γό­με­να.

Αυτή η αλ­λα­γή πο­ρεί­ας θα προ­κα­λέ­σει ανα­τα­ρά­ξεις, και γι’ αυτό ο Μπιν Σαλ­μάν οχυ­ρώ­νει τη θέση του. Πάνω απ’ όλα είναι η οι­κο­γέ­νεια -ακό­μα και στις διώ­ξεις. Του­λά­χι­στον 11 πρί­γκι­πες συ­νε­λή­φθη­σαν. Είναι μικρό δείγ­μα, αν σκε­φτεί κα­νείς ότι οι Σα­ούντ έχουν στις τά­ξεις τους 15.000 πε­ρί­που πα­ρά­σι­τα, αλλά οι συλ­λη­φθέ­ντες ανή­κουν στην «αφρό­κρε­μα» της βα­σι­λι­κής οι­κο­γέ­νειας. Ακο­λού­θη­σε η κυ­βέρ­νη­ση, με του­λά­χι­στον 38 πρώην και νυν υπουρ­γούς να φυ­λα­κί­ζο­νται, με πολ­λούς από αυ­τούς να έχουν σχέση με την οι­κο­νο­μία και την Aramco. Συ­νε­λή­φθη­σαν επί­σης στρα­τιω­τι­κοί, ανά­με­σα στους οποί­ους ο ανώ­τα­τος διοι­κη­τής του Βα­σι­λι­κού Ναυ­τι­κού αλλά και ο Μι­τάμπ Μπιν Αμπ­ντά­λα, γιος του πρώην βα­σι­λιά, ηγε­τι­κό μέλος της οι­κο­γέ­νειας των Σα­ούντ και επι­κε­φα­λής της Εθνο­φρου­ράς, δη­λα­δή της «ελίτ» των ενό­πλων δυ­νά­με­ων και του μόνου σώ­μα­τος που είχε μεί­νει εκτός ελέγ­χου του Μπιν Σαλ­μάν. Θύ­μα­τα έπε­σαν και πολ­λοί «σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κοί» κλη­ρι­κοί, σε συ­νέ­χεια της πο­λι­τι­κής του Σαλ­μάν να «βάλει χέρι» στα όρια της θρη­σκευ­τι­κής εξου­σί­ας (πε­ριο­ρι­σμός των εξου­σιών της θρη­σκευ­τι­κής αστυ­νο­μί­ας, δειλά μέτρα αυ­το­νό­η­του «εκ­μο­ντερ­νι­σμού» που πα­ρου­σιά­ζο­νται ως τάχα ρι­ζο­σπα­στι­κές τομές από τα δυ­τι­κά ΜΜΕ κ.λπ.). Τέλος, στη φυ­λα­κή βρέ­θη­καν και ισχυ­ροί της οι­κο­νο­μί­ας, όπως οι ιδιο­κτή­τες των ξε­νό­γλωσ­σων σα­ου­δα­ρα­βι­κών μι­ντια­κών δι­κτύ­ων.

Βρα­χυ­πρό­θε­σμα, ο Μπιν Σαλ­μάν οχυ­ρώ­νει την εξου­σία του απέ­να­ντι σε κάθε επί­δο­ξο αντα­γω­νι­στή. Αλλά κά­νο­ντάς το, ανοί­γει μέ­τω­πα που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σουν με­γά­λες κρί­σεις στο μέλ­λον. Δια­λύ­ει την πα­ρά­δο­ση «συ­νεν­νό­η­σης και μοι­ρα­σιάς» που κρα­τού­σε ενω­μέ­νες τις 6 οι­κο­γέ­νειες που απαρ­τί­ζουν τη με­γά­λη φα­μί­λια των Σα­ούντ. Απο­ξε­νώ­νει τμή­μα­τα της κρα­τι­κής και της οι­κο­νο­μι­κής εξου­σί­ας. Βάζει τέλος στον άβολο «γάμο συμ­φέ­ρο­ντος» ανά­με­σα στη βα­σι­λι­κή οι­κο­γέ­νεια και τους ουα­χα­μπί­τες κλη­ρι­κούς -με ένα επι­θε­τι­κό τρόπο που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει σο­βα­ρές ρή­ξεις.

Προ­ο­πτι­κές

Όλα αυτά κυο­φο­ρούν εσω­τε­ρι­κές συ­γκρού­σεις. Και η αστά­θεια στην κο­ρυ­φή της κοι­νω­νί­ας μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει κα­τα­λυ­τι­κά για να εκ­φρα­στεί πιο εύ­κο­λα η δυ­σα­ρέ­σκεια στη βάση της. Και για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρό­νια, στην κοι­νω­νία της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας υπάρ­χει έντο­νη δυ­σα­ρέ­σκεια.

Η αγο­ρα­στι­κή δύ­να­μη βρί­σκε­ται στην χει­ρό­τε­ρη θέση εδώ και δε­κα­ε­τί­ες -και χει­ρο­τε­ρεύ­ει. Οι μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις δυ­σκο­λεύ­ο­νται να τα βγά­λουν πέρα, ενώ μέτρα όπως η ει­σα­γω­γή ΦΠΑ, για πρώτη φορά στην ιστο­ρία, και ένα σχέ­διο για «χα­ρά­τσι» στα 7 εκα­τομ­μύ­ρια με­τα­νά­στες ερ­γά­τες και τις οι­κο­γέ­νειές τους (προ­κει­μέ­νου να ανα­νε­ώ­νουν τη πα­ρου­σία τους στη χώρα) πε­ρισ­σό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα δη­μιουρ­γεί παρά έσοδα στα κρα­τι­κά τα­μεία.

Αυτά αντα­να­κλού­νται στις λαϊ­κές δια­θέ­σεις. Το «Όραμα 2030» είναι βαθιά αντι­δη­μο­φι­λές και θε­ω­ρεί­ται «εκτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας» από τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Η αντί­λη­ψη πως «η κυ­βέρ­νη­ση φρο­ντί­ζει για μας» υπο­χω­ρεί, και αυτό αλ­λά­ζει τις δια­θέ­σεις και απέ­να­ντι στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Η αγορά όπλων αντί 350 δισ. δολ. από τις ΗΠΑ, ή ο πα­κτω­λός χρη­μά­των στην Αί­γυ­πτο του Σίσι για να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί η αντε­πα­νά­στα­ση εκεί, αντι­με­τω­πί­ζο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο ως προ­κλή­σεις. Αν μετά το 2011, το σα­ου­δα­ρα­βι­κό χρήμα στή­ρι­ξε την αντε­πα­νά­στα­ση και στο εσω­τε­ρι­κό αλλά και σε όλο τον αρα­βι­κό κόσμο, τώρα η κα­τά­στα­ση αντι­στρέ­φε­ται και το οι­κο­νο­μι­κό τί­μη­μα που πλη­ρώ­νουν οι Σα­ούντ μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί σε πο­λι­τι­κό.

Ένα ανυ­πό­γρα­φο άρθρο στο «Middle East Eye», γραμ­μέ­νο όχι από μαρ­ξι­στή ή αντι­κα­θε­στω­τι­κό, αλλά από τη σκο­πιά της «φι­λι­κής προει­δο­ποί­η­σης» προς τους Σα­ούντ, έχει τον προ­κλη­τι­κό τίτλο «Ο ερ­χό­με­νος εμ­φύ­λιος πό­λε­μος» και ρι­σκά­ρει μια πρό­βλε­ψη:

«Για την σα­ου­δα­ρα­βι­κή κοι­νω­νία κάτι τέ­τοιο (σ.σ.: η διά­ψευ­ση των πα­λιών προσ­δο­κιών και η ανα­τρο­πή της πα­λιάς οι­κο­νο­μι­κής κα­νο­νι­κό­τη­τας) μπο­ρεί να ση­μαί­νει μόνο ένα πράγ­μα: επα­νά­στα­ση… Θα χρεια­στεί να κα­τέ­βουν μόνο με­ρι­κές χι­λιά­δες στους δρό­μους και να απα­ντή­σουν επι­θε­τι­κά οι δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής για να ξε­φύ­γουν τα πράγ­μα­τα προς αυτό που μπο­ρού­με να πε­ρι­γρά­ψου­με ως τις αρ­χι­κές φά­σεις ενός εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου».

Προς το παρόν, η Αρι­στε­ρά διε­θνώς έχει να στα­θεί απέ­να­ντι στην πε­ρι­φε­ρεια­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα των Σα­ούντ -στο Λί­βα­νο, στην Υε­μέ­νη, την Πα­λαι­στί­νη. Το να μα­ταιω­θούν τα σχέ­διά τους θα είναι σω­τή­ριο για τους ερ­γά­τες σε όλη την πε­ριο­χή, αλλά θα οξύ­νει και την κρίση στο εσω­τε­ρι­κό. Κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­βλέ­ψει αν και πώς θα ξε­σπά­σει αυτή. Ούτε μπο­ρεί να ξέρει κα­νείς τη μορφή που θα πάρει. Αλλά όπως και να έχει, κάθε κρίση στο «κά­στρο της αντε­πα­νά­στα­σης» είναι καλό νέο για όλο τον αρα­βι­κό κόσμο, και τις προ­ο­πτι­κές μιας «ρε­βάνς» για την ήττα του 2011-13.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά», φ.396 (22/112017)

____________________________________________________________

Aπό:https://rproject.gr/article/vasileio-ton-saoynt-sapizei-kai-ginetai-akoma-pio-epikindyno