Γιατί αφού οπλίσαμε πρώτα την καρδιά μας,
έπρεπε ύστερα να στοχεύσουμε τον ουρανό.
Να ρίξουμε προς τον άνεμο που
φυσούσε πάντα κόντρα.
Να μας ακούσουν τα πουλιά
Και οι νεκροί μας σύντροφοι.
Κι οι ζωντανοί που θ’αφήσουμε πίσω
Να χτίσουν ξανά την Ιστορία.
Από εκείνα τα μικρά θαύματα
που είναι φτιαγμένοι οι Άνθρωποι.
Να ζωγραφίσουν την πείνα και την ελπίδα.
Να τραγουδήσουν την φτώχεια και τ’όνειρο.
Να ζυμώσουν το άπειρο.
Γιατί αφού οπλίσαμε ύστερα το μυαλό μας,
έπρεπε το βόλι μας να πιάσει τόπο.
Να ριχτεί και να ριζώσει
Στα απέθαντα χωράφια των ονείρων μας.
Στα περιβόλια της νιότης να στραγγίξει.
Εκεί που φυτρώνει ο έρωτας.
Εκεί στα χαλάσματα της σκλαβιάς μας,
που σπέρνεται ο ιδρώτας μας.
Το πολύτιμο δάκρυ μας.
Να ζήσουμε φίλε μου και αγάπη μου.
Την στιγμή που δεν μας χαρίστηκε.
Κι ας γνωρίζουμε πως πολεμάμε
τον μεγαλύτερό μας φόβο.
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
απέραντο γαλάζιο 