ΠΕΡΙ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΚΑΙ “ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ”

Γράφει ο Χρήστος Βούλγαρης

Ορισμένοι “ιστορικοί αναθεωρητές” έχουν καταδικάσει την δράση του ΕΛΛΑΣ με “επιχειρηματολογία” του τύπου:”Από την στιγμή που ο ΕΛΑΣ δεν είχε την δύναμη να προστατεύσει τους Καλαβρυτινούς, δηλαδή δεν ήσαν αρκετοί οι 5.000 αντάρτες που αναφέρονται ότι υπήρχαν στην περιοχή, έπρεπε ή να προωθήσουν τους αιχμαλώτους γερμανούς ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ σε ανώτερο κλιμάκιο ή εάν δεν το μπορούσαν διότι αυτοί τους “ήσαν βάρος” όπως είπαν μετά, έπρεπε να τους αφήσουν ελεύθερους.”

Δηλαδή να αφήσουν οι αντάρτες ελεύθερους τους Γερμανούς ωστε να συνεχήσουν να τυραννούν την Ελλάδα και επιπλέον να έχουν και “ιδοιοίς όμασιν” πληροφορίες για τα λημέρια των ανταρτών! Μήπως οι αντάρτες θα επρεπε να ζητήσουν και συγγώμη στους Γερμανούς για την “ταλαιπωρία”;

Αλήθεια γιατι οι αντάρτες να φερθουν στους Γερμανούς σύμφωνα με την συνθήκη της Γενεύης από την στιγμή που οι Γερμανοί εκτελούσαν επί τόπου όσους αντάρτες συνελάβαναν; και οχί μόνο αυτό αλλά οι Γερμανοί είχαν το θράσσος να αρνούνται στους  αντιστεκόμενους ακόμα και την ιδιότητα του αντάρτη (βλεπε διαταγή  του 1942 της ΟΚΗ= ΟBER KOMMANDO DER HEERES=ανώτατης διοίκησης του (γερμανικού) στρατού η οποία είχε την ανώτατη εποπτεία των επιχειρήσεων στο Ανατολικό Μέτωπο/ Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη, σύμφωνα με την οποία οι αντάρτες θα αναφέρονταν πλεον ως ληστες “banditen”, για αυτό το λογο εξαλλου και το ανάλογο μετάλλιο του γερμανικού στρατού στο οποίο παριστάνονταν ενα σπαθί με παραλαγή της σβάστικας να ίσταται πάνω σε μια νεκροκεφαλή απο την οποία ξεπηδούν φίδια,    ονομάζονταν “μετάλιο του αγώνα εναντίον των ληστών”)

Η συμπεριφορά των ανταρτών πιθανόν δεν ήταν επαινετέα  απο την άποψη του “ jus bellorum” (δικαιού του πολέμου) αλλά ήταν η επιβαλόμενη αν ληφθούν υπόψιν οι συνθήκες υπο τις οποιές επιχειρούσαν και επιπλέον:

α) Απο την εποχη του ανταρτοπολεμου των Ισπανών εναντίον των Γάλλων εισβολεών υπό τον Μέγα Νάπολεοντα (1809-1814) μέχρι σήμερα, η εκτέλεση αιχμαλώτων μελών των δύναμεων κατοχής εκ μέρους των ανταρτών είναι πάγια τακτικη των δευτέρων.

΄Άρα οι Έλληνες αντάρτες δεν έκαναν τίποτα “ασυνήθιστο” που δεν διεπραξαν και οι Ισπανοί,οι Τυρολέζοι υπο τον Ανδρέα Χοφερ, οι Ρώσοι κτλ αντάρτες σε ανάλογες περιπτώσεις

β)Η συμπεριφορά των ανταρτών δεν ηταν σε τίποτα χειρότερη απο την συμπεριφόρα των Ναζ’ί όπως σκιαγραφείται απο το “διάταγμα περί Κομμισαρίων” (Κommisarbeveffel) του 1941, εκδοθέν υπο του OKW=OBER KOMMANDO DER WEHRMACHT=ανώτατη διοικήση των (γερμανικων) ενόπλων δυνάμεων  υπό την επίνευση του Χίτλερ (σημειωτεόν οτί μεταπολεμικά γερμανοί στρατιωτικοί ηγήτορες οπως ο στρατάρχης φον Μανσταίν ή ο στρατηγός Γκουντέριαν διετείνοντο οτί δεν την εφάρμοσαν),ή απο την αναλογης εμπνεύσεως και προέλευσης “μυστική” διαταγή του 1941 συμφώνα με την οποία ο ίδιος ο Χίτλερ δήλωνε οτί οι γερμανοί στρατιωτικοί δεν θα εδιώκωντο για αδικήματα εναντίον  αμάχων στο Ανατολικό Μέτωπο και τελος απο την ημερίσια διαταγή της 13ης Μαίου 1941 του Χίμλερ προς τα μέλη των μονάδων των SS (μονάδες των  Waffen- SS, Eisanzengroupen-SS και μονάδες της αστυνομίας, οπως η  Μεραρχία”Polizei” η οποία μετεξελίχηθκε στην 4η ΜΧΜΠ “SS-Polizei”, με αλλα λογια η μοναδα που πρωταγωνίστησε στην σφαγή του Δίστομου):

“Ο επερχόμενος αγώνας είναι φυλετικού χαρακτήρα….οι συμβάσεις του πολέμου που καθορίζουν την διεξαγωγή του πόλέμου ανάμεσα στα πολιτισμένα κράτη δεν θα έχουν θέση σε τέτοιο αγώνα” Συμπέρασμα: Άφου οι Ναζί “εσπείραν ανέμους” με την γενικότερη πολιτική τους δεν θα επρέπε να παραπονιούνται αν λόγω των ανταρτών ¨”θέρισαν θύελλες”ή  οπώς γράφει και ο Ηρόδοτος “διψάσες αίμα,  θα σε χόρτασω αίμα”