Γερμανία: και χρωστάει και το κρύβει!

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

(Επίκαιρα 12-18/3/2015)

Εξαιρετικά αποκαλυπτική ήταν πρόσφατη ανακοίνωση της Γιούροστατ (26/2015) (εδώ το σχετικό έγγραφο) που για πρώτη φορά συγκέντρωσε και παρουσίασε το κρυφό χρέος των κρατών μελών της ΕΕ.

Πρόκειται για υποχρεώσεις που, όπως εξηγεί η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, δεν συνυπολογίζονται ακόμη στο χρέος, είναι ωστόσο πιθανό να συμβεί στο μέλλον. Περιλαμβάνουν τρεις κατηγορίες υποχρεώσεων: εγγυήσεις του δημοσίου, υποχρεώσεις που συνδέονται με συμπράξεις δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα οι οποίες δεν έχουν εγγραφεί στον προϋπολογισμό και υποχρεώσεις επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

222% το χρέος της Γερμανίας!

Η πρώτη εντύπωση που σχηματίζεται από μια φευγαλέα ματιά στον πίνακα με το πιθανό ή σκιώδες δημόσιο χρέος κάθε χώρας είναι ότι απέχει παρασάγγας από τον πίνακα με τις επιδόσεις των χωρών στο δημόσιο χρέος, όπως μετριέται επισήμως. Οι επιδόσεις για παράδειγμα της Γερμανίας, με ένα πολύ χαμηλό δημόσιο χρέος της τάξης του 77% για το 2013, πάνε περίπατο κι η κυβέρνηση της Μέρκελ συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους χρεώστες της ΕΕ, ενώ η Ελλάδα φαίνεται σαν μια από τις χώρες με την πιο συνετή χρήση της δυνατότητας δανεισμού! Δεν πρόκειται για υπερβολή. Η Γερμανία κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο σκιώδες χρέος το οποίο ανέρχεται στο 145% του ΑΕΠ της, ενώ ακολουθεί η Ολλανδία όπου το σκιώδες χρέος ανέρχεται στο 115% του ΑΕΠ.

Οι χώρες δηλαδή με το μεγαλύτερο χρέος αυτής της κατηγορίας είναι εκείνες που κουνάν με αυστηρότητα το δάκτυλο στις χώρες με το υψηλό δημόσιο χρέος, ζητώντας λιτότητα και δημοσιονομική πειθαρχία. Στην άλλη άκρη της κλίμακας της Γιούροστατ βρίσκεται η Ελλάδα, με το αφανές χρέος της να ανέρχεται μόνο σε 10,5%. Η μεγαλύτερη έκπληξη ωστόσο εμφανίζεται αν κανείς αθροίσει το αφανές και το πραγματικό δημόσιο χρέος. Γιατί, τότε αποδεικνύεται ότι η Γερμανία, με ένα συνολικό χρέος της τάξης του 222% του ΑΕΠ της, ξεπερνάει κατά πολύ τόσο την Ελλάδα, που βρίσκεται 24 μονάδες χαμηλότερα, όσο και την Πορτογαλία, που είναι 30 μονάδες χαμηλότερα.

Ο θάνατος υπάρχει παντού…

Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια πάνε χαμένα όταν κατόπιν εορτής, προσπαθούν να βρούνε τον στόχο τους,να δώσουν νόημα στο συναίσθημα,ή ακόμη να δημιουργήσουν  έναν άτυπο θεσμό, ξέχωρα από τους συνηθισμένους στερεοτυπικούς θεσμούς που επιβάλλονται από τα κράτη και τις αλλοτριωμένες κοινωνίες στην ατομική συνείδηση του καθενός.Όταν αυτά τα λόγια δεν έχουν καταφέρει να αποτρέψουν το απεχθές,το κατακριτέο και καταδικαστέο γεγονός…

Πάραυτα η παραπάνω  άποψη μπορεί να ξεπεραστεί,αν στην θέση της βουβής οργής και της ένοχης σιωπής αντιτάξουμε την ζωντανή κραυγή.Την έμπρακτη εναντίωση σε κάθε έγκλημα που συμβαίνει μέσα και έξω από εμάς.Αν ενάντια στην θλίψη και στην εξαθλίωση,στο καθημερινό μας βάσανο,καταφέρουμε και ουρλιάξουμε με πόνο για το τώρα και το χθες αλλά και αγωνία για το αύριο.Γιατί εν τέλει,είναι καλύτερα να πεθάνουμε ουρλιάζοντας παρά να ζήσουμε μια ζωή μέσα στην σιωπή.

Βουλγαρία “γιοκ”, φάρος η Ιρλανδία!

Γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος

_______________________________

Γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι, φτωχαίνουμε αεί συμβουλευόμε­νοι. Από το 2010, έτος – πρεμιέρα των Μνημονίων, μας βομβαρδί­ζουν νουθεσίες για στωικότητα, αλλά και… θετικά παραδείγματα εξωτερικού.

Πριν από λίγα χρόνια, το «όραμα» ήταν η …Βουλγαρία, λόγω του «ευλογημένου» συν­δυασμού χαμηλότατων μισθών και μηδαμινής φορολογίας επιχειρήσεων. Ανελλιπώς διαλα­λούσαν ότι η «βουλγαροποίηση» της ελληνι­κής οικονομίας θα έκανε τη χώρα ακαταμάχη­το «πόλο έλξης» ξένων επενδύσεων. Ποιοι; Οι ίδιοι «φωστήρες» που πετσόκοβαν τον προϋ­πολογισμό δημοσίων επενδύσεων παραπάνω από όσο είχαν δεσμευτεί στην τρόικα, για χά­ρη του «πρωτογενούς πλεονάσματος».

Τι κι αν οι ξένες επενδύσεις μειώνονταν διαρκώς στη Βουλγαρία; Η αρλουμπολογία απτόητη, επί των επάλξεων! «Ας διδαχθούμε από τους βόρειους γείτονες, Έλληνες επιχει­ρηματίες καταλάμβαναν την πρώτη (σ.σ. ενί­οτε δεύτερη ή τρίτη) θέση των επενδύσεων στη χώρα τους». Η σκέψη ότι αυτό συνέβαι­νε επειδή, απλούστατα, ήταν πενιχρότατος ή πλήρως αποκαρδιωτικός ο συνολικός όγκος των ξένων επενδύσεων στη Βουλγαρία, δεν περνούσε από τα μυαλά των «παπαγάλων». Κι αν περνούσε, εκεί θα σταματούσε. Δεν θα έφθανε μέχρι το στόμα ή το πληκτρολόγιο.

Η νύχτα των μαρμάρων…

της Μαριάννας Τζιαντζή

Μάλλον δεν εννοούσε την κακοποίηση των αγαλμάτων ο Μαγιακόφσκι όταν έγραφε «σήμερα πρέπει με τη βαριά ν’ αποτυπώνεσαι στο καύκαλο του κόσμου».

Με τη βαριά, τη βαριοπούλα αποκεφάλισαν το άγαλμα της Κυβέλης, με φούμο πηχτό μαύρισαν το πρόσωπο του μαρμαρωμένου ποιητή και ζωγράφισαν χιτλερικό μουστάκι στην προτομή του Ξενόπουλου.

Ποιοι; Κάποιοι. Δεν ξέρουμε το πρόσωπό τους. Εύκολα μπορούμε να κλαψουρίσουμε και να καταδικάσουμε τους άγνωστους βάνδαλους και να επιδείξουμε τον δικό μας σεβασμό για τον πολιτισμό, για το άστυ, για τις μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών. Όμως είναι γελοίο τα κανάλια που έχουν γράψει τον πολιτισμό στα παλιά τους παπούτσια, που δεν έχουν ούτε μια εκπομπή για το θέατρο ή το βιβλίο, που υμνούν και αναπαράγουν την ανοησία, να κατακεραυνώνουν τους άγνωστους καταστροφείς, αλλά και την κυβέρνηση που δεν αστυνομεύει, δεν τιμωρεί επαρκώς.

«όσοι ενίκησαν τα πάθη των και εφάνησαν γενναιόφρονες»

Σύντομη περιγραφή των γεγονότων: Ο Ιμπραήμ συλλαμβάνει αιχμαλώτους κάποιους Έλληνες και μέσω ενός από αυτούς,τον Κωνσταντή Γιαννακόπουλο που γράφει γράμμα στον αδελφό του Νικολήν, ζητάει να ελευθερωθούν Τούρκοι αιχμάλωτοι και αντίστοιχα Ελληνες από τον γιό του Κολοκοτρώνη, τον Γενναίο Κολοκοτρώνη. Ο Γενναίος όμως δεν ελευθέρωσε τους Τούρκους διότι φοβόταν ότι θα τον εξαπατήσει ο Ιμπραήμ.Ο Ιμπραήμ όμως, τηρεί τη συμφωνία τους, απελευθερώνει τους Έλληνες και λέει σε αυτούς: « εγώ σας αφήνω ελεύθερους και δεν κόβω τα κεφάλια σας χάριν της παλληκαριάς του Γενναίου εις τον οποίον να ειπήτε τα χαιρετίσματά μου και αυτός ας κάμη ότι θέλει» Ο δε Κολοκοτρώνης όταν μαθαίνει το περιστατικό, ετοιμάζει και αυτός Τούρκους αιχμάλωτους (τους ντύνει και τους βάζει παπούτσια) και με δύο καπεταναίους του τον Αναστάσιον Σαμαρίνην και τον Γιαννάκη Βαγκιώτη, τους δίνει εντολή να τους πάνε στη Μεθώνη και να δώσουν μία επιστολή στον Ιμπραήμ, που ζητά να απελευθερωθούν δύο φίλοι του,ο Χρήστος Χατσής και ο Μιχάλης Σισίνης. Η επιστολή:

Βαρδινογιάννηδες -9- (Φιλίες, κουμπαριές και στο βάθος Μητσοτάκης) & Βαρδινογιάννηδες -10- (Ο Παναθηναϊκός)

Από τις εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα (01/12/1963). Γεώργιος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Παύλος Βαρδινογιάννης παρελαύνουν.

Βαρδινογιάννηδες – 9. Φιλίες, κουμπαριές και στο βάθος Μητσοτάκης

_____________________________________________

Όπως είδαμε στα προηγούμενα, οι βενιζελικοί και κεντρώοι Βαρδινογιάννηδες δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερα προβλήματα από την δικτατορία. Ούτε καν όταν ο -ως εμπλεκόμενος στο Κίνημα τού Ναυτικού- επί οκτάμηνο εκτοπισμένος Βαρδής διαδέχθηκε τον εκλιπόντα αδελφό του Νίκο στην ηγεσία τού ομίλου. Αντίθετα, η οικογένεια μια χαρά δουλειές έκανε επί χούντας και στην λήξη τής επταετίας βρέθηκε πολύ πλουσιώτερη και πολύ ισχυρότερη απ’ ότι στην αρχή της.

Αν η μετάβαση του τόπου από την δικτατορία στην δημοκρατία έγινε μάλλον ομαλά (όσο ομαλή μπορεί να πει κάποιος μια κατάσταση που κόστισε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο), η αντίστοιχη προσαρμογή των Βαρδινογιάννηδων έγινε πολύ ομαλώτερα. Άλλωστε, οι σχέσεις των Βαρδινογιάννηδων με την εκάστοτε εξουσία, οι οποίες δεν ήσαν ποτέ άσχημες, βελτιώνονταν όλο και περισσότερο με καινούργιες φιλίες και καινούργιες σχέσεις.

Χρόνια Πολλά

Ελ Γκρέκο