ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΟΥΝ

«Βρισκόμαστε σε μία ιδιότυπη παράλυση η οποία για την πραγματική οικονομία έχει τεράστιο κόστος. Σήμερα υπάρχουν επιχειρήσεις που για πρώτη φορά δεν πληρώνουν μισθούς σε εργαζομένους, υπάρχουν εξαγωγικές επιχειρήσεις που δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις εξαγωγές τους, το τραπεζικό σύστημα έχει πλήρως παραλύσει, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να χρηματοδοτηθούν ούτε καν στοιχειώδεις ανάγκες κεφαλαίου κίνησης για οποιαδήποτε επιχείρηση• μα δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο αυτή η κατάσταση».

Αυτά τα είπε ο Κούλης του Μητσοτάκη. Όχι, δεν τα είπε το 2010, το 2011, το 2012, το 2013, το 2014. Τα είπε χτες, 19 Μαρτίου 2015, σε συνέντευξή του στον Real. Ανακάλυψε ξαφνικά ο Κούλης του Μητσοτάκη ότι υπάρχουν επιχειρήσεις που δεν μπορούν να πληρώσουν τους μισθούς των εργαζομένων τους και ότι το τραπεζικό σύστημα έχει πλήρως παραλύσει. Τώρα έγιναν αυτά, για τον Κούλη του Μητσοτάκη. Τις τελευταίες 50 μέρες.

Πριν, επί κυβέρνησης Σαμαρά και υπουργίας Κούλη του Μητσοτάκη, οι επιχειρήσεις δεν προλάβαιναν να μοιράζουν μισθούς και οι τράπεζες χάριζαν άτοκα δάνεια στις επιχειρήσεις. Ζούσαμε σ’ έναν παράδεισο που ξαφνικά μας τον έκλεψαν οι κομμουνιστές. Δηλαδή να μας τρελάνουν.

Περιμένοντας το δοσατζή…

Οι πάλαι ποτέ ένδοξες αποικίες και οι κάποτε εξωτικές χώρες, που και μόνο τ’ όνομά τους ήταν μαγεία, έγιναν τώρα νησάκια για να γαμάν οι πλούσιοι και να παίρνουν μάτι οι φτωχοί. Αποθήκες καλοπέρασης ζευγαριών, που η μικροαστική τους ευτυχία τα επισκέπτεται για να μελώσει τον πρώτο μήνα του ευλογημένου έγγαμου βαρετού βίου. Μαζί βέβαια και το καουτσούκ, ο χρυσός, ο ψευδάργυρος, το πιπέρι, ο καφές και τόσα άλλα προϊόντα για το ευκατάστατο στομαχάκι του αστού της Δύσης. Ιθαγενείς, έρμαια του Λονδρέζικου λόμπι και της Παρισινής ιντελιγκέντσιας. Των όπου γης πλαστών συναισθημάτων φιλανθρωπίας και ψηφιακής οδύνης. Ανθρώπων που δεν εκπολιτίστηκαν αλλά απλώς άλλαξαν συνήθειες. Εκεί που έτρωγαν με τα χέρια τώρα τρώνε με μαχαίρια και πιρούνια. Εκεί που είχαν κεριά έβαλαν ηλεκτρικές λάμπες. Εκεί που είχαν ράφια για το τουφέκι τώρα έχουν τη Βίβλο και περιοδικά για το κυνήγι και το νόμιμο φόνο.

Ζωή να ‘χουμε…

Γράφει ο mitsos175.

Εκείνο που ξέρω καλά για τους βόες, τους πύθωνες, καθώς και για όλα τα φίδια που σφίγγουν, είναι πως ποτέ δεν πρέπει να τα αγκαλιάζεις.
Ζωή μου, όταν ένας φασίστας σου λέει κάτι, ακόμα κι αν αυτό σου φαίνεται καλό, κρύβει συνήθως παγίδα. Προσοχή χρειάζεται. Με τα φιδάκια δεν παίζεις. Ιδιαίτερα αν σε βλέπουν ως γεύμα. Τα χειρότερα ερπετά είναι οι ανθρωπόμορφοι φασίστες, που όσες φορές κάποιοι προσπάθησαν να κάνουν κάποια συμφωνία με δαύτους, δέχθηκαν αργά ή γρήγορα την ύπουλη επίθεση τους. Η χρυσή συμμορία είναι εφεδρεία της γαλάζιας συμμορίας. Αν λοιπόν ενισχύσεις τη μια, μοιραία θα ενισχυθεί κι η άλλη. Γιατί είναι η νοοτροπία, η πολιτική, ο φασισμός, το επικίνδυνο κι αν αυξηθούν τα επίπεδα, θα δηλητηριαστούν περισσότεροι.
Όποιος λοιπόν θέλει να χτυπήσει το φασισμό, βάζει μέσα τους φασίστες οπουδήποτε κι αν αυτοί κρύβονται. Με εννοείς; Κάντε έρευνες για τα σκάνδαλα και στείλτε στο κελί τα υπόλοιπα λαμόγια να έχουν παρέα οι δολοφόνοι.Κάντ

Νεβρόζ: Πρωτοχρονιά, Άνοιξη, Αντίσταση, Αξιοπρέπεια…

Οι Κούρδοι συνεχίζουν να γιορτάζουν και να αγωνίζονται!

Γράφουν : Ελευθερία Ψυχογιού – Θάνια Βέζου

_________________________________________

Η κουρδική γιορτή «Νεβρόζ» αποτελεί σύμβολο αγώνα για την ελευθερία του κουρδικού λαού και βασίζεται σε μια ιστορία περίπου πριν 4.350 χρόνια. Σύμφωνα με την ιστορία στις 21 Μαρτίου το 612π.Χ, ο Κούρδος σιδεράς Κάβα επαναστάτησε ενάντια στον τύρρανο Ντεχάκ, που είχε καταλάβει τα εδάφη τους και ασκούσε μια βάρβαρη κατοχή.

Αρνούμενος ο Κάβα να δεχτεί την σχιζοφρενική συμπεριφορά του τυράννου που σκότωνε μικρά παιδιά και έτρωγε τα μυαλά τους θεωρώντας ότι ήταν το καλύτερο φάρμακο, κατάφερε να τον σκοτώσει και να υπερασπιστεί τα παιδιά του κι όλα τα παιδιά. Σκοτώνοντάς τον, ελευθέρωσε τους Κούρδους και άλλους λαούς τής Μέσης Ανατολής.

 RED ZEPPELIN: Για τα παιδιά που δεν είναι φτιαγμένα για τον πόλεμο…

Γράφει ο Μάκης Γεωργιάδης

Πλημμύριζαν οι αλάνες  στις γειτονιές  με την πιτσιρικαρία που άπλωνε  σα χαρούμενη πραμάτεια τα όπλα της. Τα ξύλινα σπαθιά, τόξα και βέλη αλλά και σφεντόνες.  Γινόταν ο πόλεμος γιορτή στα παιδικά τα στέκια.  Ακόμη και για τα ανήλικα καθάρματα που σημάδευαν τα πουλιά με  μικρά αεροβόλα. Πατήρ πάντων ο πόλεμος.  Όλοι  ήταν φτιαγμένοι για πόλεμο και  περισσότερο από όλους τα παιδιά.

Τι παράδοξο  που είναι  να έχεις ολόκληρη τη ζωή μπροστά σου και να προβάρεις σε κάθε βήμα το θάνατο. Χωρίς αναστολές, χωρίς πισωγυρίσματα. Γιατί είναι απλά και μόνο ένα παιχνίδι. Μήπως ένα παιχνίδι δεν είναι και η ζωή με έναν και μοναδικό προδιαγεγραμμένο κανόνα; Πλην του τέλους όλοι οι υπόλοιποι όροι του παιχνιδιού δεν  υπάρχουν γραμμένοι πουθενά.

«Χίλιες φορές ο θάνατος, Απ’ τη μιζέρια την αιώνια»

Απόσπασμα από «Οι μέρες της Κομμούνας», Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ, 19 MAPTΗ 1871

Κεφαλόσκαλο μπροστά στην αίθουσα των συνεδριάσεων της Κεντρικής Επιτροπής. Καθισμένος μπροστά στην πόρτα ένας εθνοφρουρός, τρώγοντας ψωμί και τυρί, ελέγχει τις άδειες εισόδου. Ο Παπά, ο Κοκό κι η μαντάμ Καμπέ περιμένουν. Αντιπρόσωποι φτάνουν για τη συνεδρίαση.

ΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ – Για να οργανώσουμε καινούργιες εκλογές πρέπει να συνεννοηθούμε με τους δημάρχους των είκοσι διαμερισμάτων. – Δε χρειάζεται. Αρκεί να στείλουμε ένα τάγμα να τους συλλάβει. Δε θα τους διορίζανε αν δεν ήτανε ψοφίμια. – Αυτό που έχει σημασία είναι να πετύχουμε μια συντριπτική πλειοψηφία, αν οι δήμαρχοι προσχωρήσουν, όλος ο λαός του Παρισιού θα ψηφίσει, γι’ αυτό πρέπει να τους δεχτούμε. – Για τ’ όνομα του Θεού, όχι βιαιοπραγίες! Δε θα κερδίσουμε το Παρίσι με την τρομοκρατία. – Ποιος είναι το Παρίσι;