Παραγωγική ανασυγκρότηση: «Από τα κάτω» και με όρους Λαϊκού Κινήματος

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ξέρουμε από τον Μαρξ πως κάθε χρηματικό ποσόν ΔΕΝ είναι Κεφάλαιο. Συνεπώς, ΔΕΝ είναι Κεφάλαιο κάθε περιουσιακό στοιχείο. Ένα σπίτι ΔΕΝ είναι Κεφάλαιο όταν είναι το εξοχικό της οικογένειας. Είναι όμως Κεφάλαιο όταν ενοικιάζεται ως παραθεριστική κατοικία.

Ξέρουμε ότι το Κεφάλαιο είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον Καπιταλισμό. Ο Καπιταλισμός για να εκκινήσει χρειάστηκε τη λεγόμενη Πρωταρχική Συσσώρευση Κεφαλαίου, όπως και κάθε επιχείρηση χρειάζεται Κεφάλαιο για να ξεκινήσει. Η Πρωταρχική Συσσώρευση έλαβε χώρα στη Δυτική Ευρώπη “χάρη” στη λεηλασία της Ελληνικής Ανατολής, κυρίως από το 1204 μ.Χ. Αργότερα, προστέθηκαν και τα πλιάτσικα από τις Νέες Χώρες, αποικίες κλπ.

Λέμε πως το Κεφάλαιο χαρακτηρίζει τον Καπιταλισμό αλλά, συνήθως, ξεχνούμε μια «λεπτομέρεια»: Η Συσσώρευση του Κεφαλαίου χαρακτηρίζει τον Καπιταλισμό κι όχι απλώς το Κεφάλαιο γιατί, προφανώς, Κεφάλαια στην οικονομία υπήρχαν και πριν. Για διάφορους όμως λόγους δεν συσσωρεύονταν, εκεί, έτσι και τόσο ώστε να μπορούμε να κάνουμε λόγο για πρωταρχική, και στη συνέχεια για τακτική, Κεφαλαιοκρατική Συσσώρευση. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, όσο το επιτρέπει το μικρό αυτό κείμενο, η Συσσώρευση Κεφαλαίου πέρα από ένα όριο, είναι αποκλειστικό του Καπιταλισμού φαινόμενο, ειδοποιός διαφορά και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του.  

Χώρες, λοιπόν σαν την Ελλάδα, οι οποίες, αφενός εκ του πολιτισμού τους, ΔΕΝ ευνοούσαν την συσσώρευση Κεφαλαίου και αφετέρου εκ της θέσης τους, υπήρξαν θύματα της λεηλασίας των Δυτικοευρωπαίων, μόνο εμμέσως μπορούν να θεωρηθούν «Καπιταλιστικές».  «Εμμέσως» εδώ εννοείται η μετοχή ως εκμεταλλευόμενη χώρα στο Σύστημα, στο”βαρυτικό πεδίο”, του Καπιταλισμού. Μετοχή, όπως ο εργάτης μετέχει του καπιταλισμού μέσω της επιχείρησης στην οποία δουλεύει. Όπως ο εργάτης δουλεύει για τον καπιταλισμό και ταυτόχρονα καταναλώνει τα του καπιταλισμού έτσι και χώρες σαν την Ελλάδα δουλεύουν στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας και ταυτόχρονα καταναλώνουν στα ίδια αυτά πλαίσια.  Επομένως, είναι αδύνατον η Ελλάδα να γίνει Σουηδία! Και όχι γιατί “άργησε” να μπει στο δρόμο της “καπιταλιστικής ανάπτυξης” και από τότε που μπήκε “χαζεύει” και “καθυστερεί” αλλά γιατί οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι και ποτέ το μικρό δαχτυλάκι της Μόνικα Μπελούτσι δεν θα τύχει των ίδιων προνομίων που θα τύχει το κεφάλι της ή η καρδιά  της ή ο πνεύμονάς της, όσο κι αν είναι μέρος του υπέροχου κορμιού της και ανήκει, θεωρητικά , σε αυτό. Για την Σαρλίζ Θέρον δεν γίνεται καν λόγος! 

Πρόσωπα και προσωπεία

Χρήστος Μιχαηλίδης

  

Προεόρτια του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, παραμονή της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Με άλλη ρότα λοιπόν σήμερα η στήλη, σε μία χώρα που πελαγοδρομεί, μπερδεύει, και μπερδεύεται. Είδα στην ίδια ζυγαριά, αίφνης, τον εθνικισμό (που είναι άγριος και αποκρουστικός), με τον πατριωτισμό, που πολύ έχει παρεξηγηθεί τελευταία, έτσι που μέρες που είναι, σχεδόν να νιώθουμε ενοχή ακόμα κι αν βάλουμε μια σημαία στο μπαλκόνι.

Πας έξω, σε οποιαδήποτε χώρα, και στις εθνικές επετείους βλέπεις παντού σημαίες να κυματίζουν. Κι είν’ ωραίο αυτό, θαρρώ. Γιατί σου δίνει μια αναφορά. Γίνεται άσχημο μόνο όταν σου δίνει ψευδαίσθηση ανωτερότητας και υπεροχής. Όταν δεν σέβεσαι απολύτως και ανυστερόβουλα, κάθε άνθρωπο που έχει διαφορετική από σένα αναφορά. Εγώ λέω, λοιπόν, να υψώσουμε τη σημαία μας. Δεν κοστίζει τίποτα. Αλλά αξίζει πολλά.

«εμείς που είμαστε τίποτα»

από το βυτίο

Πώς να μιλήσει κανείς όταν θέλει να πει για φασιστική και ρατσιστική βία; Τι γλώσσα να χρησιμοποιήσει; Να χρησιμοποιήσει έναν λόγο πολιτικό, σκληρό, ευθύ; Να μιλήσει δηλαδή για τον πάτο της εργατικής τάξης, την εκμετάλλευση και τη βαναυσότητα. Να χρησιμοποιήσει ένα λόγο ανθρωπιστικό; Να επισημάνει τη σκληρότητα, να αφηγηθεί τις προσωπικές ιστορίες και να απευθυνθεί στο συναίσθημα. Να επικαλεστεί την τέχνη; Να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τα υλικά της πραγματικότητας για να πει μια άλλη ιστορία. Να γίνει ερευνητής και δημοσιογράφος; Να καταγράψει και να μαζέψει τις μαρτυρίες και τα γεγονότα.

Βρέθηκα την Κυριακή στο Εμπρός σε μια εκδήλωση – συζήτηση με μαρτυρίες θυμάτων της φασιστικής βίας ενόψει της δίκης της Χρυσής Αυγής. Εκεί διαπίστωσα ότι ο λόγος που εκφέρεται από τα ίδια τα θύματα (ή μάλλον τους ανθρώπους που έχουν δεχτεί φασιστικές επιθέσεις) είναι ένας ενιαίος λόγος, συνδυάζει όλες τις πιθανές εκδοχές και προσεγγίσεις. Είναι πολιτική ανάλυση και συναισθηματική επίθεση, είναι ανθρωπιά και αφήγηση της πρόσφατης ιστορίας.

Όσο και να λες ότι ασχολείσαι ή ενημερώνεσαι για τέτοια ζητήματα, η απευθείας επαφή με τη μαρτυρία ενός ανθρώπου που δέχτηκε τη φασιστική επίθεση σε καθηλώνει. Τα περιστατικά φυσικά είναι αναρίθμητα και οι λεπτομέρειες σε μεταφέρουν σε όλων των ειδών τις δυστοπίες.

Κόλαση…Αυτά…

Από την κόλαση της Αμυγδαλέζας στα έδρανα της Βουλής

______________________________________________

Από:  http://www.nostimonimar.gr/

@charta.gr

Σερβία 1999 η μαύρη επέτειος που ντροπιάζει τη σύγχρονη Ευρώπη…

Δεκάξι χρόνια από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας

Στις 24 Μαρτίου του 1999 το ΝΑΤΟ, η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη του κόσμου, γιόρταζε τα 50 χρόνια της ίδρυσής του και χάρισε στον εαυτό του ένα «μεγάλο δώρο» με το οποίο έπρεπε να δικαιολογήσει και την ύπαρξη του: την έναρξη των βομβαρδισμών κατά της Σερβίας!

Η Αμερική και οι δεκαεννέα χώρες της Ατλαντικής Συμμαχίας (ανάμεσα τους και πρώην χώρες του Άξονα), όλοι μαζί, «εχθροί» και σύμμαχοι από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (εκτός της Ρωσίας), βομβάρδιζαν ανελέητα κάθε νύχτα, για 78 μέρες, τη Σερβία. Οι «έξυπνες» βόμβες αναζητούσαν τους στόχους τους από ύψος 10.000 μέτρων και δεν έδιναν πολύ σημασία στις «παράπλευρες απώλειες». Άλλωστε εκείνοι που τις εκτόξευαν δεν ήταν ήρωες, αλλά κάποιοι καλοί ή κακοί παίκτες των πολεμικών video games. Μόνο που αυτή τη φορά οι στόχοι ήταν πραγματικοί. Για αυτούς άραγε υπήρχε καμία διαφορά; Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν.

Το κύριο μήνυμα του ΝΑΤΟ ήταν ότι: «Πρέπει να βομβαρδιστεί η Σερβία γιατί πρέπει να πέσει ο Μιλόσεβιτς».

Γαλλία – τοπικές εκλογές: Η εδραίωση της ακροδεξιάς στροφής…

«Σαρκοζί ή Λεπέν», το δυσοίωνο δίλημμα που αναδεικνύεται…

Γράφει η Ελένη Μαυρούλη

_________________________

Δεξιά ή ακροδεξιά; Αυτό είναι το ερώτημα ή η κατάφαση που ανέδειξαν οι κάλπες του α’ γύρου των τοπικών εκλογών στη Γαλλία. Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λε Πεν δεν είναι ο μεγάλος νικητής. Δεν επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις που το έδιναν πρώτο κόμμα με ποσοστό που άγγιζε το 29% – 30%. Είναι όμως νικητής. Και πιθανώς ουσιαστικότερος. Σε όλες σχεδόν τις εκλογικές περιφέρειες διατήρησε και αύξησε το ποσοστό του. Οι υποψήφιοί του πέρασαν στον β’ γύρο σε περισσότερες από 60 από τις 98 εκ των 101 εκλογικών περιφερειών όπου διενεργήθηκαν εκλογές. Το ποσοστό του στην επικράτεια αυξήθηκε, από το 24,8% των ευρωεκλογών περίπου, περίπου κατά μία ποσοστιαία μονάδα.

Η Μαρίν Λε Πεν έχει κάθε λόγο να δηλώνει ικανοποιημένη. Όπως δήλωσε και  η ίδια, το κόμμα της απέδειξε ότι έχει «ρίζες» πλέον σχεδόν σε όλη την γαλλική επικράτεια. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση που έχει γίνει μετά τις προεδρικές του 2012, οπότε έκανε την πρώτη  εντυπωσιακή εμφάνιση συγκεντρώνοντας 17,9%, το καλύτερο μέχρι τότε ποσοστό του, το Εθνικό Μέτωπο σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Κάθε εκλογική αναμέτρηση αποδεικνύει ότι η παρουσία του στην γαλλική πολιτική σκηνή και κυρίως στην γαλλική κοινωνία δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε τυχαία. Κάνοντας μεθοδική καθημερινή δουλειά σε τοπικό επίπεδο, και εκμεταλλευόμενο τον κενό χώρο που έχει αφήσει η απόφαση, πολλά χρόνια πριν, του Γαλλικού ΚΚ να διαλύσει τις τοπικές του οργανώσεις, το Εθνικό Μέτωπο απέδειξε ότι ήρθε για να μείνει.

Η Αγία Ελληνική Οικογένεια…

Πριν από λίγο καιρό το ΒΒC έδειξε στο πρόγραμμά του ένα βίντεο-ντοκουμέντο από επεισόδια έξω από κάποιο ποδοσφαιρικό γήπεδο. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχε πάρει στο τηλέφωνο την αστυνομία η μητέρα του ενός από τους πρωταγωνιστές για να πει ότι αναγνώρισε τον γιο της, λέγοντάς τους πού βρίσκεται για να πάνε και να τον συλλάβουν! Πείτε μου έναν ή μία στην Ελλάδα που θα έκανε το ίδιο…

Διάβασα εκατοντάδες απελπιστικά ομοιόμορφες απόψεις μετά την αυτοκτονία του Γιακουμάκη.Ολοι έτοιμοι να ρίξουν το ανάθεμα στους αυτουργούς, να συμπαρασταθούν στην οικογένεια, να εκφράσουν θλίψη, απελπισία ή ό,τι άλλο τους ερχόταν εκείνη την ώρα στο μυαλό. Κανένας δεν κατάφερε να μπει στην αιτία και να ρίξει μια μικρή ματιά στην Αγία Ελληνική Οικογένεια. Σ’ εκείνους που επειδή είναι γιος τους, κόρη τους, άνδρας τους, γυναίκα τους, αδερφός τους θεωρούν περίπου ιερό καθήκον να τον (την) προστατεύουν, οτιδήποτε κι αν έχει κάνει.