Ελλάδα: δουλοπρέπεια απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό;

του Peter Koenig (*)

Κατ’ αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια εγκληματική, φονική μάστιγα που δεν γνωρίζει έλεος. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ρίζα όλων (σχεδόν) των δεινών του 21ου αιώνα. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η αιτία για τους πιο πρόσφατους πολέμους, συγκρούσεις και εμφύλιες διαμάχες σε όλο τον κόσμο. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η έκφραση της απόλυτης απληστίας για τη συσσώρευση των πόρων από τους λίγους, για την οποία δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν.

Ο νεοφιλελευθερισμός και το φεουδαρχικό τραπεζικό του σύστημα, με επικεφαλής την Wall Street και το περίπλοκο δίκτυο των διεθνών χρηματαγορών, κλέβει τις δημόσιες υποδομές, τα δίκτυα δημόσιας ασφάλειας – τις δημόσιες επενδύσεις που πληρώνονται από τους πολίτες των εθνών- στερεί από τα έθνη τους πόρους τους (εργασία, φυσικούς πόρους υπέργειους και υπόγειους) – καταστρώνοντας μανιώδη σχέδια ιδιωτικοποίησης, τα οποία δικαιολογεί υπό το πρόσχημα των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», της «διάσωσης», φτωχοί, αλλά συχνά σώζει τις πλούσιες χώρες από τη χρεοκοπία.

Η διάσωση από τη διαρθρωτική μεταρρύθμιση ή η προσαρμογή είναι συνώνυμη με το δόλο. Ακόμα και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, παραδέχτηκε ότι το μοντέλο απέτυχε στην Ελλάδα, δεχόμενη έτσι ότι η έννοια της «λιτότητας» για τους φτωχούς ως μέσο για την ανάκαμψη της οικονομίας δεν λειτουργεί. Δεν υπάρχουν νέα για τους περισσότερους από μας.
Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη δεν είναι σημερινη καινοτομία.

Γεννήθηκε στη δεκαετία του 1930 στην Ευρώπη, ως απάντηση (sic) στην ύφεση των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930. Αρχικά είχε θεωρηθεί ως μια μέτρια μορφή της δίνοντας στον ιδιωτικό τομέα περισσότερη ελευθερία για τις πρωτοβουλίες και τις επενδύσεις, περιορίζοντας ταυτόχρονα τον έλεγχο της κυβέρνησης.
Η έννοια ανακαινίστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ουάσιγκτον από δεξιές δεξαμενές σκέψης (sic), όπως το American Enterprise Institute, το Heritage Foundation, το Political Economy Research Centre και τα παρόμοια. Στο Ηνωμένο Βασίλειο που ανέπτυξε σκληροπυρηνικό νεοφιλελευθερισμό ήταν ως επί το πλείστον το Institute of Economic Affairs.

Ξεγελάστε τον εργαζόμενο… αλά γερμανικά

Ορισμένοι χρεώνουν στους υπαλλήλους τα εργαλεία που χρειάζονται για την δουλειά τους, άλλοι τους «αποζημιώνουν» με… κουπόνια για solarium! Οι Γερμανοί εργοδότες έχουν βρει πολύ δημιουργικούς τρόπους για να αποφύγουν να καταβάλλουν στους υπαλλήλους τους την ελάχιστη ωριαία αποζημίωση, των 8,5 ευρώ, που υιοθέτησε η κυβέρνηση Μέρκελ και αφορά 3,7 εκατομμύρια εργαζόμενους.

Η «ιστορική» για τα γερμανικά δεδομένα απόφαση ήταν προεκλογική δέσμευση και όρος των Σοσιαλδημοκρατών προς τη Μέρκελ το 2013, προκειμένου να δεχθούν να συμμετάσχουν στην κυβέρνησή της. Το επιχείρημά τους ήταν ότι αυτή είναι η αναγκαία απάντηση για να αυξηθούν οι αποδοχές των κακοπληρωμένων μετά από μια δεκαετία στασιμότητας στις αυξήσεις.

Οι εργοδότες όμως έχουν άλλη άποψη: κακοπληρωμένοι ήταν οι χαμηλόμισθοι, κακοπληρωμένοι έπρεπε προφανώς να μείνουν. Ετσι όλο αυτό το διάστημα μετά την εφαρμογή του μέτρου έχει γίνει σαφές ότι στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς δεν εφαρμόζεται. Οι εργαζόμενοι εισπράττουν ό,τι εισέπρατταν.

ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Του ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΚΑΠΕΡΔΑ*  

«[Το πρώτο μνημόνιο] έγινε για να προστατευθούν οι γερμανικές τράπεζες και κυρίως οι γαλλικές τράπεζες από τη διαγραφή των δανείων.» Karl Otto Pöhl (πρώην πρόεδρος της Bundesbank, της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας) Spiegel, 05/18/2010

Οι πιέσεις που δέχεται η χώρα από τους «θεσμούς» είναι το λογικό αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολούθησαν οι τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις. Το τι ακολούθησε και το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο ήταν άκρως προβλέψιμα και προβλέφθηκαν από πολλούς που όμως λίγο ακούσθηκαν στην Ελλάδα. Πέρα από την τεράστια ύφεση που είναι συγκρίσιμη με τις χειρότερες οικονομικές επιδόσεις της δεκαετίας του 1930, το δεύτερο μνημόνιο έδεσε την χώρα χειροπόδαρα.

Το δημόσιο χρέος που διέπετο από το Ελληνικό δίκαιο μετατράπηκε σε χρέος υπό το Αγγλικό δίκαιο, με σχεδόν κατά το 80 % να έχει μετατραπεί σε χρέος προς επίσημους θεσμικούς παράγοντες (προς χώρες της ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ), κάτι που έκανε το χρέος, αν και μη βιώσιμο, ακόμη πιο δύσκολο ν’ αθετηθεί από πριν.

Από τους υποστηρικτές της προηγούμενης κυβέρνησης μέχρι το Ποτάμι καθώς και από μερικούς υποστηρικτές της σημερινής κυβέρνησης ακούγονται φωνές για μια καινούργια – και μάλλον τελευταία και τελειωτική – κωλοτούμπα που θα φέρει την δόση της πρέζας των 7,2 δις και μάλλον ένα νέο μνημόνιο «διάσωσης».

ένας… Metallica

Φόρος τιμής στον Τζον Στιούαρτ…

Στις 10 Φεβρουαρίου του 2015, ο Τζον Στιούαρτ ανακοίνωσε πως θα σταματήσει τη συμμετοχή του στο The Daily Show, την εκπομπή την οποία παρουσίαζε από το 1999. Τα χρόνια αυτά, ο Στιούαρτ κατάφερε όχι απλά να πάρει μια εκπομπή χαμηλής ακροαματικότητας σε έναν περιορισμένο καλωδιακό σταθμό και να την αναδείξει ως τη σημαντικότερη εκπομπή της αμερικανικής τηλεόρασης, αλλά πολύ περισσότερο κατάφερε να αλλάξει τον τρόπο που η Αμερική αντιμετωπίζει την κωμωδία, τις ειδήσεις και τελικά την ίδια την εικόνα της.

Ο θάνατος ενός Ρώσου φιλελεύθερου…

Μόσχα: η δολοφονία του Μπ. Νέμτσοφ-2

του Μαρκ Έιμς

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης  

Ο Νεμτσόφ ήταν ένα πολύ διαφορετικό είδος φιλελεύθερου ή «υπερ-φιλελεύθερου» από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Υπ’ αυτή την έννοια, ποτέ δεν υπήρξε ανειλικρινής και δειλός. Αλλά ως ένας από τους ηγέτες της καταστροφικής φιλελευθεροποίησης του 1990, ο Νεμτσόφ υπήρξε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το πρόβλημα, παρά η λύση του. Ακόμη και όταν βρισκόταν στην εξουσία, στα τέλη της εποχής Γέλτσιν ως αναπληρωτής πρωθυπουργός του μισοπεθαμένου μπεκρή και πιθανότερος διάδοχος του, ο Νεμτσόφ αντιπροσώπευε τη χειρότερη και πιο ρηχή εκδοχή της «εικονικής πολιτικής» στη φιλελευθεροποιημένη Ρωσία. Μιας πολιτικής δημοσίων σχέσεων που έφτασε στο αποκορύφωμα της με τον άνθρωπο που υποστήριξε ο Νεμτσόφ για την προεδρία της Ρωσίας το 2000: τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Λαϊκισμός στην Ελλάδα της Κρίσης…

Λαϊκισμός και Οικονομική Κρίση

«Ο ανορθολογισμός όταν γίνει δημοφιλής αποτελεί φρικτό θέαμα. Έχουμε την αίσθηση ότι μοιραία θα ξεπηδήσει απ’ αυτόν μια δυστυχία» Τόμας Μαν

Το Φάντασμα του Λαϊκισμού Πάνω από την Ευρώπη

Ένα επικίνδυνο τέρας ξερνάει τον τελευταίο καιρό τα δηλητήρια του στα μπαλκόνια της Ευρώπης: το τέρας του Λαϊκισμού. Προσφέροντας απλές απαντήσεις σε σύνθετα προβλήματα και εκμεταλλευόμενος την ανασφάλεια των μαζών λόγω της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, αλλά και της λεγόμενης «κρίσης ταυτότητας», ο Λαϊκισμός επελαύνει παντού στην Ευρώπη κερδίζοντας φτηνούς πολιτικούς πόντους.

Ο λόγος των Ευρωπαίων λαϊκιστών πολιτικών είναι συχνά ύπουλος και διαπεραστικός, χωρίς να μιλά ανοικτά την απαξιωμένη γλώσσα του ρατσισμού, αλλά αντίθετα καταφεύγει ακόμη και στη γλώσσα του αντιρατσισμού!

Αλέθοντας με το στόμα τους μεγάλα λόγια, ιδέες και «εθνικές αξίες» οι λαϊκιστές πολιτικοί ενισχύονται συνεχώς με τις ψήφους ενός ταραχοποιού αμαλγάματος πολιτών που δεν έχουν στέρεη βάση, αλλά είναι αποτέλεσμα συγκυριακής ανάδευσης όλων εκείνων τα μικροαστικών κατακαθιών των ευρωπαϊκών κοινωνιών.