ΜΟΛΟΤΟΦ ΥΠΟ ΤΗΝ… ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΟΝ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Κοκτέιλ μολότοφ εναντίον των αστυνομικών που φύλαγα τα νέα κτίρια της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη, κόστους 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Λιθοβολισμοί. Σπασμένες βιτρίνες. Πυρπολημένα αυτοκίνητα. Δεκαπέντε με είκοσι χιλιάδες διαδηλωτές από όλη τη Ευρώπη με κύριο κορμό τους Γερμανούς. Πολλοί διαδηλωτές κρατούν ..ελληνικές σημαίες! «Ο ελληνικός φασισμός εκτρέφει την εχθρότητα εναντίον της ΕΚΤ» είναι ο τίτλος του οικονομικού τμήματος της γαλλικής εφημερίδας Le Monde. Τετάρτη , 19 Μαρτίου 2015. Η πόλη της Φρανκφούρτης είναι τυλιγμένη στους καπνούς εξαιτίας των συγκρούσεων που προκαλούν τα εγκαίνια των νέων γραφείων της ΕΚΤ ακόμη και των γερμανικών συνδικάτων!

Η Μοντ εξηγεί ότι οι διαδηλωτές «διαμαρτύρονταν εναντίον της πολιτικής της ΕΚΤ, την οποία την έκριναν υπεύθυνη για την δραστική λιτότητα που επιβλήθηκε σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως στην Ελλάδα… Για την Αθήνα η ΕΚΤ είναι ένα από τα σύμβολα αυτού που πρέπει να αλλάξει η Ευρώπη». Η ΕΚΤ « μερικές φορές βγαίνει από τον καθαρά νομισματικό ρόλο της για να στείλει πολιτικά μηνύματα» δηλώνει στην εφημερίδα ένα ς Γάλλος οικονομολόγος. «Μια μέθοδος που αγγίζει μερικές φορές τον εκβιασμό. Όπως όταν το Φεβρουάριο η ΕΚΤ έκλεισε έναν από τους κρουνούς ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες επειδή η Αθήνα επέρριπτε τι ευρωπαϊκό πλάνο βοήθειας», σημείωνε με ιδιαίτερη έμφαση η Μοντ, πριν καταλήξει στο συμπέρασμα της :

Πίπες…

Ο Μικέλης στα νιάτα του έκανε πίπες.

Τα χρόνια εκείνα όλοι οι κάτοικοι των χωριών της Μέσης κάνανε πίπες.

Οι πίπες ήταν τότε μια παραδοσιακή οικονομική δραστηριότητα των κατοίκων αυτών των χωριών που ξεκίνησε σαν συμπληρωματική στο φτωχικό τους εισόδημα και έγινε κύρια.

Νέοι και γέροι, αρσενικοί και θηλυκοί , μικροί και μεγάλοι, κάνανε πίπες δίπλα στην ογνίστρα  τις ατελείωτες και βροχερές νύχτες του Κερκυραϊκού χειμώνα.

Ρώταγες τον άλλον: «τι κάνει η μάνα σου» και σουλεγε εντελώς φυσικά: «Κάνει πίπες»

Ιράκ (2003 – 2015): Δώδεκα χρόνια «Σοκ και Δέος»

Το «εναρκτήριο λάκτισμα» της 20ης Μαρτίου του 2013 για το νέο δόγμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων

Γράφει η Ελένη Μαυρούλη

_______________________

Ήταν λίγο πριν τις 5 το πρωί, ώρα Ελλάδας, όταν στις 20 Μαρτίου 2003 ήχησαν οι σειρήνες στη Βαγδάτη. Η επίθεση των «προθύμων» είχε αρχίσει. Τρεις ημέρες νωρίτερα, οι επιθεωρητές του ΟΗΕ εγκατέλειπαν τις θέσεις τους. Ήδη, από την 11^η Σεπτεμβρίου 2001, η επίθεση «δουλευόταν» μεθοδικά από την Ουάσινγκτον.

Η χερσαία εισβολή πραγματοποιήθηκε, κυρίως, από το Κουβέιτ, δεδομένης της άρνησης της Τουρκίας, να συνεργαστεί ενεργά και από τις κουρδικές περιοχές του βόρειου Ιράκ. Οι επιχειρήσεις διήρκεσαν περίπου 20 ημέρες όσο και οι καταιγιστικοί βομβαρδισμοί μαζί με τις «παράπλευρες απώλειες» τους. Η πολυδιαφημισμένη «μάχη της Βαγδάτης» δεν έγινε ποτέ. Στις 9 Απριλίου, αμερικανικά στρατεύματα έμπαιναν στην πρωτεύουσα από το νότο.

Μέρες αργότερα, αμερικανικά στρατεύματα με εμπροσθοφυλακή Κούρδους μαχητές προσέγγιζαν τη Βαγδάτη από το βορρά. Οι εικόνες των πανηγυρισμών για τους «απελευθερωτές» κατέκλυσαν τα διεθνή ΜΜΕ για να αποδειχτούν αργότερα «στημένες». Οι εικόνες των λεηλασιών και του χάους έγινε προσπάθεια να αποκρυφτούν. Λιγότερο από ένα μήνα μετά την «πτώση της Βαγδάτης» ο Τζωρτζ Μπους κήρυσσε το «τέλος του πολέμου».

Βαρδινογιάννηδες -5- (Το ζήτημα της Νότιας Ροδεσίας) & Βαρδινογιάννηδες -6- (Από την Joanna στην Manuela)…

---

Βαρδινογιάννηδες – 5. Το ζήτημα της Νότιας Ροδεσίας

---

Για να καταλάβουμε όσα θα ακολουθήσουν, επιβάλλεται να μεταφερθούμε στην νότια άκρη τής Αφρικής, να γυρίσουμε στα μέσα της δεκαετίας τού 1960 και να ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία. Εκεί, λοιπόν, στα βορειοανατολικά σύνορα της Δημοκρατίας τής Νοτίου Αφρικής, αρχίζει μια περιοχή η οποία εκτείνεται μέχρι τα σύνορα του Κονγκό και η οποία τότε λεγόταν Ροδεσία. Το βόρειο τμήμα αυτής της περιοχής, η Βόρεια Ροδεσία, αποτελεί προτεκτοράτο τής Μεγάλης Βρεττανίας από το 1911. Άλλωστε, η Ροδεσία (Rhodesia) πήρε το όνομά της από τον άγγλο καπιταλιστή Σεσίλ Τζον Ρόουντς (Cecil John Rhodes), ο οποίος εγκαταστάθηκε εκεί για να εκμεταλλευτεί τον τεράστιο πλούτο της. Το νότιο τμήμα ελεγχόταν κάποτε από την Νότιο Αφρική αλλά το 1923, με την βοήθεια των άγγλων, αποκόπηκε μετά από σκληρούς αγώνες των κατοίκων που ήθελαν να γλιτώσουν από το απαρτχάιντ. Έκτοτε, η Νότια Ροδεσία έχει ημιαυτόνομο καθεστώς ως αγγλική αποικία.

Το 1821 και οι σύγχρονοι Μέτερνιχ

Οι επαναστάτες όλης της Ευρώπης θα έδιναν τη μισή τους ζωή για ν’ απολαύσουν το θέαμα. Όμως, ο αμαξάς της δίτροχης άμαξας που γλιστρούσε στα σκοτεινά σοκάκια της Βιέννης εκείνη τη νύχτα, 13 Μαρτίου 1848, ακριβώς αυτό προσπαθούσε να αποφύγει: Τη δημοσιότητα. Κατάφερε να βγει χωρίς προβλήματα από την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας και να φτάσει απαρατήρητος στο προκαθορισμένο σημείο. Πέζεψε και μπήκε στην καμπίνα του αμαξιού. Ένα τεράστιο πανέρι βρισκόταν εκεί. Άνοιξε το σκέπασμα με προσοχή κι είπε με σεβασμό: «Εντάξει, εξοχότατε. Τώρα, είστε ασφαλής». Μέσα από το πανέρι, αδύναμος, φοβισμένος και γερασμένος, ξεπρόβαλε ο άνθρωπος που έτρεμε όλη η Ευρώπη: Ο πρίγκιπας Κλήμης Μέτερνιχ. Τα 75 του χρόνια δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν να κρύψει τον πανικό του. Μόνον όταν έφτασε στην Αγγλία αισθάνθηκε πραγματικά ασφαλής.

Έτσι περιγράφει ο ιστορικός της εποχής την τύχη που επιφύλαξε στο Μέτερνιχ η Επανάσταση του 1848.

 Έργα και ημέρες του Ελληνικού καπιταλισμού…

Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για τα σκάνδαλα γερμανικών κολοσσών στην Ελλάδα, με χρηματισμούς βουλευτών, κυβερνητικών στελεχών και επικεφαλής δημοσίων οργανισμών.

Και καλώς γίνεται, μόνο που το πρόβλημα είναι ότι συχνά λησμονείται ότι τα σκάνδαλα και οι μίζες δεν είναι ίδιον τον «Γερμανών», στη χειρότερη περίπτωση, ή των γερμανικών μονοπωλίων, στην καλύτερη, αλλά είναι στη φύση του καπιταλισμού, ειδικά στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Ό,τι λοιπόν ισχύει για τον κραταιό γερμανικό ιμπεριαλισμό ισχύει, σε διαφορετικό βέβαια βαθμό, και για την εξάπλωση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή. Οι επιχειρήσεις της «ψωροκώσταινας» μάλιστα εμπλέκονται σε ουκ ολίγες περιπτώσεις διαφθοράς στο εξωτερικό, και με ουδόλως ευκαταφρόνητα ποσά.

«άστους νεκρούς να προχωράνε»

από τους: Khalida, Ζαΐρα Κωνσταντοπούλου, Μαριάννα Ρουμελιώτη, Χρήστο Σύλλα | σκίτσο: Γαβριήλ Παγώνης

---

από τον Γαβριήλ Παγώνη

από την khalida

«Άστους νεκρούς να προχωράνε» μου είχε πει μια μέρα ο πατέρας μου, όταν είχα γυρίσει κλαμένη από το σχολείο, πρέπει να ήμουν 13 ή 14. Δε θυμάμαι αν ήταν τότε που κάποια «ξεβγαλμένα» κορίτσια της τάξης είπαν πώς μάλλον είμαι λεσβία ή τότε που είπαν πως φοράω συνέχεια τα ίδια ρούχα ή τότε που μια είπε πως της «μύριζα» κάπως ή τότε που με είπαν φυτό ή τότε που με διάλεξαν πάλι τελευταία στην ομάδα του βόλεϋ. Αλήθεια δε θυμάμαι.

Αυτό που θυμάμαι μέχρι αυτή την ώρα είναι πόση δύναμη μου έδωσε εκείνη η φράση που δανείστηκε ο πατέρας μου από τον Στάλιν, όπως μου είπε τότε. Τη φράση, λέει, είχε χρησιμοποιήσει ο «πατερούλης» όταν τον ειδοποίησαν ότι ο γερμανικός στρατός κατευθυνόταν προς το Λένινγκραντ στον Β’ΠΠ.
Κι εγώ γατζώθηκα από “κείνη τη φράση κι ούτε που τα μίσησα εκείνα τα παιδιά. Είχα πάντα τη βεβαιότητα πως δεν έβλεπαν το τέλος του δρόμου τον οποίο χάραζαν.
Ας αναλογίστουμε λοιπόν σήμερα την πιθανότητα ο Βαγγέλης να είναι ζωντανός πέρα για πέρα και η Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων να είναι γεμάτη ζόμπι.