Ποσοτική χαλάρωση: Δισεκατομμύρια ευρώ στο μινώταυρο των χρηματαγορών

του Ernst Wolff

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης ξεκίνησαν την δεύτερη βδομάδα του Μαρτίου με την αγορά κρατικών ομολόγων. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2016 θα πρέπει μ΄ αυτό τον τρόπο να εισρέουν κάθε μήνα 60 δισεκατομμύρια ευρώ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή συνολικά 1,1 τρισεκατομμύρια ευρώ.

Η ΕΚΤ ακολουθεί έτσι το παράδειγμα της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ Federal Reserve [FED], η οποία σε τρεις διαδοχικούς γύρους «ποσοτικής χαλάρωσης»[1] έριξε συνολικά στο αμερικανικό νομισματικό σύστημα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια, και το παράδειγμα της Ιαπωνίας, η κεντρική τράπεζα της οποίας αύξησε την ποσότητα χρημάτων της χώρας από το 2008 περίπου κατά 600%.

Επισήμως λέγεται ότι η στασιμότητα της οικονομίας στην ευρωζώνη θα πρέπει να αναζωπυρωθεί με τη δημιουργία ρευστότητας, οι αποπληθωριστικές τάσεις θα πρέπει να καταπολεμηθούν και ότι θα πρέπει να επέλθει ένας μικρός πληθωρισμός της τάξης του 2%. Ο στόχος αυτός μολαταύτα δεν μπορεί να αντιστοιχεί στη πραγματικότητα, επειδή ούτε στις ΗΠΑ, αλλά ούτε και στην Ιαπωνία, η τύπωση τεράστιων χρηματικών ποσών (διότι περί αυτού πρόκειται) δεν οδήγησε σε επιτυχία. Και στις δυό χώρες η οικονομία παραμένει στάσιμη όπως πριν, ο αποπληθωρισμός [2] και ο πληθωρισμός [3] διατηρούν την ισορροπία.

Για ποιο λόγο η ΕΚΤ λαμβάνει παρ΄ όλα αυτά ένα τέτοιο μέτρο; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί δεν έχει άλλη επιλογή, επειδή αλλιώς το σύστημα απειλείται με κατάρρευση. Τόσο οι πολιτικοί όσο και ο χρηματοπιστωτικός κάδος κάθονται πάνω σ΄ ένα ιστορικά πρωτοφανή βουνό από χρέη. Οι χώρες της ευρωζώνης αυτό το διάστημα είναι καταχρεωμένες με 9,6 τρισεκατομμύρια ευρώ, που αντιστοιχούν στο 94% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, οι τράπεζες της ευρωζώνης με 20 δισεκατομμύρια ευρώ, όπου εδώ ο τομέας της σκιώδους οικονομίας [4], ο οποίος είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν του επίσημου τραπεζικού τομέα, δεν έχει ληφθεί καν υπόψη. Αυτά τα οφειλόμενα ποσά των τρισεκατομμυρίων απαιτούν μέρα με τη μέρα την πληρωμή τόκων και ανατοκισμών. Για να μπορούν να πληρωθούν, τόσο τα κράτη όσο και οι τράπεζες χρειάζονται συνεχώς φρέσκο χρήμα, το οποίο τώρα παρέχεται από την ΕΚΤ.

Β.Ι.ΛΕΝΙΝ : ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Επίκαιρο αυτό το έργο…ειδικά για την Ελλάδα,τώρα.

Κεφάλαιο 1 – 3, εκδόσεις Σύγχρονη εποχή, σημείωση 1917.gr]

Πρόλογος στη Ρώσικη έκδοση του 1917
Το ζήτημα του κράτους αποχτάει σήμερα ιδιαίτερη σπουδαιότητα και από θεωρητική και από πραχτική – πολιτική
άποψη. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος επιτάχυνε και όξυνε εξαιρετικά το προτσές της μετατροπής του μονοπωλιακού
καπιταλισμού σε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό. Η τερατώδικη καταπίεση των εργαζόμενων μαζών από το κράτος,
πού συγχωνεύεται όλο και πιο στενά με τις παντοδύναμες ενώσεις των κεφαλαιοκρατών, γίνεται όλο και πιο τερατώδικη.
Οι προχωρημένες χώρες μετατρέπονται – μιλάμε για τα «μετόπισθέν» τους – σε στρατιωτικά κάτεργα για τους εργάτες.
Οι ανήκουστες φρίκες και συμφορές του πολέμου πού παρατείνεται κάνούν ανυπόφορη την κατάσταση των μαζών,
δυναμώνουν την αγανάχτηση τους. Ωριμάζει έκδηλα η διεθνής προλεταριακή επανάσταση. Το ζήτημα της στάσης της
απέναντι στο κράτος αποκτάει πρακτική σημασία.
Τα στοιχεία του οπορτουνισμού, που συσσωρεύτηκαν μέσα σε δεκαετίες μιας σχετικά ειρηνικής εξέλιξης, δημιούργησαν
το ρεύμα του σοσιαλσωβινισμού, που κυριαρχεί στα επίσημα σοσιαλιστικα κόμματα όλου του κόσμου. Το ρεύμα αυτό
(Πλεχάνοφ, Ποτρέσοφ, Μπρεσκόφσκαγια, Ρουμπάνοβιτς, κατόπι, με λιγάκι σκεπασμένη μορφή, οι κ. κ. Τσερετέλι,
Τσερνόφ και Σια στη Ρωσία, οι Σάιντεμαν, Λέγκιεν, Ντάβιντ κλπ. στη Γερμανία, οι Ρενοντέλ, Γκέντ, Βαντερβέλντε στη
Γαλλια και το Βέλγο, ο Χάιντμαν και οι φαβιανοί στην Αγγλία κτλ. κτλ.), σοσιαλισμός στα λόγια, σωβινισμός στην πράξη,
το διακρίνει η πρόστυχη λακεδίστικη προσαρμογή των «αρχηγών του σοσιαλισμού» στα συμφέροντα όχι μόνο της «δικής
τους» εθνικής αστικής τάξης, μα ιδίως του «δικού τους» κράτους, γιατί οι περισσότερες από τις λεγόμενες μεγάλες
Δυνάμεις από καιρό εκμεταλλεύονται και υποδουλώνουν πολλές μικρές και αδύνατες εθνότητες. Κι ο ιμπεριαλιστικός
πόλεμος είναι ίσα-ίσα πόλεμος για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα αυτού του είδους της λείας. Η πάλη για την
απαλλαγή των εργαζόμενων μαζών από την επιρροή της αστικής τάξης γενικά, και της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης
ιδιαίτερα, δεν είναι δυνατή χωρίς την καταπολέμηση των οπορτουνιστικών προλήψεων για το «κράτος».
Θα εξετάσουμε πρώτα τη διδασκαλία του Μαρξ και του Ένγκελς για το κράτος και θα σταματήσουμε πολύ
λεπτομερειακά στις ξεχασμένες ή οπορτουνιστικά διαστρεβλωμένες πλευρές αυτής της διδασκαλίας. Κατόπι θα
καταπιαστούμε ειδικά με τον κύριο εκπρόσωπο αυτών των διαστρεβλώσεων, με τον Καρλ Κάουτσκι, τον πιο γνωστό
ηγέτη της Δεύτερης Διεθνούς (1889- 1914), που χρεωκόπησε τόσο αξιοθρήνητα στη διάρκεια του τωρινού πολέμου.
Τέλος, θα βγάλουμε τα βασικά συμπεράσματά από την πείρα των ρωσικών επαναστάσεων του 1905 και ιδιαίτερα του
1917. Όπως φαίνεται, τούτη η, τελευταία κλείνει σήμερα (αρχές Αυγούστου 1917) την πρώτη φάση της ανάπτυξης της,
όλη όμως αυτή η επανάσταση μπορεί γενικά να γίνει κατανοητή μόνο σαν ένας κρίκος στην αλυσίδα των σοσιαλιστικών
προλεταριακών επαναστάσεων, που προκαλεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Το ζήτημα της στάσης της σοσιαλιστικής
επανάστασης του προλεταριάτου απέναντι στο κράτος αποχτάει έτσι όχι μόνο πρακτική – πολιτική σημασία, μα και την
πιο επίκαιρη σημασία, σαν ζήτημα που ξεκαθαρίζει στις μάζες τι θα πρέπει να κάνουν για να λυτρωθούν στο άμεσο
μέλλον από το ζυγό του κεφαλαίου.
Αύγουστος 1917
Ο συγγραφέας

Davide Cesare (Dax) : Οι ιδέες μας δεν θα πεθάνουν ποτέ!

Γράφει ο Δημήτρης Σεραφής

____________________________

Ξημερώματα 16ης προς 17 Μαρτίου 2003. Ο Davide Cesare, γνωστός και ως Dax, πέφτει νεκρός από τα μαχαιρώματα των φασιστών Federico, Mattia και Giorgio Morbi, έξω από Bar της οδού Brioschi, της περιοχής Ticinese του Μιλάνο.

Το θύμα, αγωνιστής του ανταγωνιστικού κινήματος της πόλης, μέλος του κοινωνικού κέντρου O.R.So και των κινημάτων για την κατοικία, δεν είναι άγνωστο ούτε στο ιταλικό κράτος ούτε στις παρακρατικές συμμορίες. Μαζί του, μαχαιρώνεται και άλλος ένας από τους τρείς συντρόφους του, ο οποίος  καταλήγει στο νοσοκομείο με βαριά, αλλά ευτυχώς όχι θανατηφόρα τραύματα, όπως αυτά του Dax.

Το Εγκώμιο Της Βαρεμάρας…

«I’m bored, I’m the chairman of the bored» – Iggy Pop

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λέγεται ότι περίπου το 10% των ανθρώπων υποφέρει από κατάθλιψη στη διάρκεια της ζωής του. Όμως πόσους ανθρώπους ξέρετε ή μπορείτε να φανταστείτε που να μην είπαν, ούτε μια φορά: «Βαριέμαι».

Σίγουρα το 100% του πληθυσμού θα νιώσει κάποια στιγμή της ζωής του βαρεμάρα.

Όμως δεν πρέπει να μιλάμε για βαρεμάρα, αλλά για βαρεμάρες, γιατί η ίδια η έννοια περιλαμβάνει μια πολλαπλότητα διαθέσεων και αισθημάτων.

Τι είναι η βαρεμάρα; Ένας απλοϊκός ορισμός: «Η βαρεμάρα εμφανίζεται όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε ή όταν πρέπει να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε να κάνουμε».

Κώστας Σημίτης: Το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου

σημ.Αμετανόητου: τώρα που σώσαμε τις ΤΡΑΠΕΖΕΣ της Ευρώπης και χρεώθηκαν οι Έλληνες για τα επόμενα 70 χρόνια, ας δούμε και λίγο την «ανθρωπιστική κρίση»…

Βρε Κώστα Σημίτη για πές μου…Αν το 2010 ή το 2011 βγαίναμε από το ευρώ το 2015 θα ήταν «κακά» ή «καλά» ?

Δηλαδή τώρα που χάθηκε το 25% της αξίας του ευρώ έναντι του δολαρίου, κι εμείς σχεδόν ταυτόχρονα στην Ελλάδα ισοπεδωθήκαμε, χάνοντας το 40% της αγοραστικής δύναμης μας,στα χρόνια της «κρίσης» και με 2εκ πραγματικούς άνεργους είμαστε καλά ?

http://gr.euronews.com/2015/03/17/egypt-s-investment-charm-offensive-and-the-euro-s-mixed-fortunes/

Πέμπτη Φάλαγγα…

---

Γιούνκερ: Δίνουμε 2 δισ. ευρώ στην Ελλάδα για την ανθρωπιστική κρίση, 20/03/2015
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=113485199

---

Κώστας Σημίτης: Το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου, 2/10/2011

Διάφοροι πολιτικοί και εμπειρογνώμονες μας διαβεβαιώνουν ότι έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι δυνατή, διότι δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες η αποχώρηση χώρας ή η αποπομπή της. Μας καθησυχάζουν λοιπόν, λέγοντας: μη φοβάστε, δεν συμφέρει την Ένωση να αποχωρήσουμε, δεν θα εμμείνουν στις απαιτήσεις τους γιατί αλλιώς θα καταστραφούν και οι ίδιοι.  Άλλοι ισχυρίζονται ότι «καμιά από τις ισχυρές χώρες την Ευρώπης δεν επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, κάτι που αποσαφηνίσθηκε από τις δηλώσεις Μέρκελ-Σαρκοζί».  Έχουμε άρα ελευθερία κινήσεων.  Υπάρχουν επίσης εκείνοι που πιστεύουν ότι η Ευρωζώνη έτσι κι αλλιώς θα καταρρεύσει. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ακολουθούμε περιορισμούς.  Το κλίμα ότι έχουμε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια πρωτοβουλιών, απ’ ότι αρχικά πιστεύαμε, οδήγησε σε εφησυχασμό. Επιβεβλημένα μέτρα με πολιτικό κόστος αναβλήθηκαν ή τροποποιήθηκαν.  Όταν δεν καταβλήθηκε η έκτη δόση του δανείου στα μέσα Σεπτεμβρίου, διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι οι εταίροι μας έχουν αρκετά διαφορετικές απόψεις από μας σε σχέση με το τι πρέπει να γίνει.  Οι κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται ούτε με αβάσιμες ελπίδες ούτε με φαντασιώσεις.  Η γνώση της πραγματικότητας είναι προϋπόθεση της αντιμετώπισής τους.

Στις Συνθήκες πράγματι δεν προβλέπονται ρήτρες αποπομπής μιας χώρας από την ΟΝΕ.

Η ανθρωπιστική κρίση στην Ουκρανία…

Αναστασία Χαρτοματσίδη

Από το φθινόπωρο του 2013 η κατάσταση στην Ουκρανία απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα. Στο επίκεντρο βρίσκονται οι μάχες οι οποίες λαμβάνουν χώρα καθημερινά στην ανατολική Ουκρανία. Η υπογραφή της εκεχειρίας στο Μινσκ στα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου αντιμετωπίστηκε από μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ ως ένα ελπιδοφόρο βήμα στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Η εκεχειρία όμως ναυάγησε, καθώς την επόμενη κιόλας μέρα οι μάχες συνεχίστηκαν στην περιοχή του Ντεμπάλτσεβε. Και ενώ οι ηγέτες της Ευρώπης έχουν ήδη αρχίσει συζητήσεις περί ενός νέου «Μινσκ», οι εχθροπραξίες συνεχίζονται και η ζωή των αμάχων δυσχεραίνεται μέρα με την μέρα.

Ένα χέρι αρκεί για να δείξει ο δάσκαλος στους μαθητές το δρόμο…

Η ανάρτηση της Hanine Hassan στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook είναι λιτή:

المعلم الفلسطيني أحمد السوافيري 25 عام فقد أطرافه في الحرب اΤο αραβικό κείμενο σε αγγλική απόδοση μεταφράζεται περίπου έτσι: School teacher Ahmed Sowafery (25) lost both his legs and arm during an Israeli attack on Gaza. He defied their barbarianism and went back to his school children teaching them life. Στα ελληνικά αυτό σημαίνει πάνω-κάτω τα εξής: ο 25 χρονος δάσκαλοςAhmed Sowafery έχασε τα δυο του πόδια και το (αριστερό) χέρι του κατά τη διάρκεια μιας ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα. Αψηφώντας τη βαρβαρότητά τους, επέστρεψε στο σχολείο του για να διδάξει στους μαθητές του τη ζωή. 

Η ανάρτηση συνοδεύεται από κάποιες φωτογραφίες του Ahmed Sowafery, παρμένες από το σχολείο του στη Γάζα την ώρα που διδάσκει στους μαθητές του.

Ομολογώ πως συγκινήθηκα, γι’ αυτό έγραψα ένα πρόχειρο τετράστιχο. Δεν διεκδικεί βέβαια λογοτεχνικές δάφνες, ωστόσο το αφιερώνω σ’ αυτόν τον ήρωα δάσκαλο, γιατί στο πρόσωπό του αναγνωρίζω  τον μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης, αυτόν που κάθε μέρα μάχεται τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ-Ε.Ε, τη βαρβαρότητα των σιωνιστών και την ένοχη σιωπή των περισσότερων αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων: