CYBERNOMADS

ΟΙ «ΤΕΧΝΟΒΑΡΒΑΡΟΙ» ΤΟΥ 21^ου ΑΙΩΝΑ

Ο νεοβάρβαρος «δεν θεωρεί τίποτε μόνιμο. Όμως, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, βλέπει παντού έναν δρόμο. Εκεί όπου οι άλλοι συναντούν τείχη ή βουνά, ακόμη κι εκεί, αυτός βλέπει έναν δρόμο. Επειδή όμως βλέπει έναν δρόμο παντού, είναι αναγκασμένος πάντα να αφανίζει τα πράγματα στο πέρασμα τους… Επειδή βλέπει δρόμους παντού τοποθετείται πάντα στα σταυροδρόμια»

Walter Benjamin

Toυ Γιώργου Στάμκου (stamkos@post.com)

Πριν από έναν αιώνα ο Νίτσε αναρωτιόταν: «Πρόβλημα: που είναι οι βάρβαροι του εικοστού αιώνα; Προφανώς θα εμφανιστούν και θα εδραιωθούν μέσα από νέες κοινωνικές τάσεις». Και είχε δίκιο. Οι νέοι βάρβαροι, που θα μας απελευθερώσουν από τη βελούδινη σκλαβιά του μοντέρνου κόσμου, είναι εδώ. Μια νέα νομαδική ορδή, μια μεταμοντέρνα φυλή βαρβάρων έχει ήδη εμφανιστεί για να κατακλύσει και να «εκκενώσει» την Αυτοκρατορία. «Σε κάθε δρόμο υπάρχει ένας άγνωστος που ονειρεύεται να γίνει κάποιος. Είναι ένας άνθρωπος μόνος, εγκαταλειμμένος απ’ όλους, που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδείξει πως υπάρχει», είχε ειπωθεί στην ταινία Ταξιτζής. Οι νέοι βάρβαροι γεννιούνται μέσα στην μοναξιά και στην αποξένωση των μεγαλουπόλεων. Είναι όμως βάρβαροι του «γλυκού νερού».

Κάποτε οι βάρβαροι προσπαθούσαν να ερημώσουν τα πάντα και να επεκτείνουν τη «θάλασσά» τους, τη στέπα, διασχίζοντάς την μέσα από αβέβαια σκονισμένα μονοπάτια. Σήμερα το «μονοπάτι» των νεοβάρβαρων είναι το διαδίκτυο. .

Οι νεοβάρβαροι πολεμούν την Αυτοκρατορία λιποτακτώντας από αυτή, κηρύσσοντας την ανυποταξία. Ανυποταξία δεν σημαίνει κατεδάφιση, πρόκειται για στρατηγική αναχαίτισης και όχι ανατροπής. Οι νεοβάρβαροι αρνούνται την εργασία, το γάμο, την παράδοση, τις κοινωνικές συμβάσεις. Προτιμούν να μην. «Μόνον όταν όλοι μ’ αρνηθείτε, θα ‘ρθω πάλι κοντά σας», έλεγε ο Νίτσε.

Mια μέρα στη Βουλή της Κίνας

Κάθε χρόνο, με τον ερχομό της άνοιξης, συνεδριάζει επί ένα δεκαπενθήμερο στο Πεκίνο η Λαϊκή Εθνοσυνέλευση. Φυσικά η Βουλή της Κίνας δεν μοιάζει με τις άλλες, από τη στιγμή που λειτουργεί στα πλαίσια μονοκομματικού καθεστώτος. Σημάδι ότι οι εργασίες της διαρκούν όσο οι διακοπές των άλλων.

 Οι 2.786 Κινέζοι βουλευτές δεν εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία, αλλά με εσωτερικές διαδικασίες των 80 εκατομμυρίων μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στεγάζονται στο Παλάτι του Λαού, ένα κτίριο ανατολικά της πλατείας Τιενανμέν, το οποίο χτίστηκε το 1959.Για δύο εβδομάδες τα ξενοδοχεία του Πεκίνου γεμίζουν χρώματα από βουλευτές της επαρχίας με τις παραδοσιακές τους φορεσιές. Αυτό αφορά κυρίως τις 600 βουλευτίνες και τους αντιπροσώπους εθνικών μειονοτήτων.

 Ολα αυτά μοιάζουν με «παρωδία δημοκρατίας». Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο αρχαίος κινεζικός πολιτισμός έχει διαφορετική φιλοσοφία από το δικό μας.

Ένας κόμπος στο συμπαντικό χαλί…

Τα ζωγραφιστά ψωμιά δεν πέφτουν – Θεόφιλος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Την πρώτη φορά που βρέθηκα στη Μακρυνίτσα ζήτησα απ’ την Νέλλη να μου δείξει το καφενείο. Εκεί βρίσκεται μια τοιχογραφία που είχε κάνει ο Θεόφιλος.

Στο μυαλό μου όλο το χωριό μοιάζει να ‘χει χτιστεί γύρω από ‘κείνη τη ζωγραφιά. Όπως όλος ο κόσμος, με τα επιτεύγματα και τις καταστροφές, είναι πλασμένος γύρω απ’ την πιο άχρηστη κι απαραίτητη ανθρώπινη λειτουργία: Την τέχνη.

Ο θεός έδωσε την κατάφαση, ο διάβολος την άρνηση, ο άνθρωπος τη σύνθεση. Η φύση έδωσε τους κανόνες κι ο άνθρωπος τους υπερέβη, έπλασε μια νέα φύση, υπερβατική, μαγική.

~~

“Έτσι όπως το ‘χεις ζωγραφίσει το ψωμί θα πέσει!” είπε κάποιος στον Θεόφιλο, με αφορμή έναν πίνακα του κι ένα ψωμί που αψηφούσε το νόμο της βαρύτητας.

“Τα ζωγραφιστά ψωμιά δεν πέφτουν”, του απάντησε ο ζωγράφος.

Έθιμα θανάτου: προσπαθώντας να ζήσουμε με τους νεκρούς μας…

της Ζαΐρας Κωνσταντοπούλου

Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια

αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει

ωραία – ωραία με χώμα και με αγκάθια.

Κ.Γ. Καρυωτάκης, “Δικαίωσις”.

Ο θάνατος και η αναγέννηση της ζωής

Τελικά, θα πεθάνουμε μόνοι μας; θα υπάρχει κάποιος Άλλος, δίπλα μας; ή μήπως ο θάνατος είναι η μόνη στιγμή που βιώνουμε με τον εαυτό μας; Οξύμωρες σκέψεις, ετερογενείς εμπειρίες. Πεθαίνουμε μόνοι την ίδια στιγμή που η σχέση με τον τον Άλλον είναι αδύνατη. Ίσως, πάλι, η στιγμή του θανάτου μας να είναι και η μόνη αυθεντική στιγμή με τον εαυτό μας.

Πώς πρέπει όμως να πεθάνουμε; Μήπως, το συγκεκριμένο ερώτημα να πρέπει να απαντηθεί με ερώτηση, για το πώς πρέπει να ζούμε; Γιατί αν η ζωή κατανοεί τη ζωή, τότε η ζωή καλείται να κατανοήσει και τον θάνατο.

Οι φυσικοί συζητάνε τους τελευταίους δύο αιώνες ότι ο κόσμος πορεύεται στην αταξία, αυξάνοντας την εντροπία του, την ίδια στιγμή όμως, ο κύκλος της ζωής ανοίγει με την γέννηση και κλείνει με τον θάνατο. Άρα, ακόμα κι αν ο κόσμος οδηγείται στην αταξία σύμφωνα με την επιστήμη, η τροχιά της ζωής ξαναγεννιέται μέσα από τον θάνατο ακολουθώντας μια καταπληκτική τάξη, καθώς ο χρόνος, το τέλος και η διάρκεια αποτελούν τη γνώση της ύπαρξης για την συνέχεια και την επανάληψη.

Ότι και να σκεφτόμαστε όμως, ότι και να γράφουμε, ο θάνατος είναι η μόνη και μόνιμη βιολογική απειλή που δεν μπορεί να ανατρέψει ο άνθρωπος. Το τελευταίο στάδιο, ο αποχαιρετισμός από την ζωή, η τελευταία πράξη της δραματουργίας, η τελική διάβαση, το πέρασμα από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, από το “μέσα” προς τα “έξω”, από τον κόσμο των ζωντανών, στον κόσμο των νεκρών.

Ο Ν. Πουλαντζάς για τoν μικροαστικό κινηματισμό…

Tου Παύλου Μουρουζίδη

Ο Νίκος Πουλαντζάς, μαρξιστής θεωρητικός διεθνούς βεληνεκούς, έγινε γνωστός για τις μελέτες του και τη θεωρητική του συνεισφορά για το Κράτος Εκτάκτου Ανάγκης και τη συνάρθρωση των κοινωνικών τάξεων με το πλέγμα εξουσίας και τη σοσιαλιστική στρατηγική.

Πέρα από το έργο του, το οποίο γνώρισε μεγάλη διάδοση σε πολλές χώρες και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, ο Πουλαντζάς είχε ενεργό ανάμειξη στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας και της Ελλάδας, αποτελώντας παράδειγμα οργανικού αριστερού διανοουμένου. Στο παρών σημείωμα, παραθέτουμε πολύ συνοπτικά την άποψη του συγγραφέα για τις κοινωνικές – πολιτικές ορίζουσες του φασισμού και της αναρχίας κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες της προπολεμικής περιόδου σε Ιταλία και Γερμανία.

Γιατί δεν προοδεύει μια Πολιτεία… (Διογένης)

Ρώτησαν τον Διογένη, πως συμβαίνει ενώ τόσοι σοφοί εκφωνούν

πάνω στην Πνύκα λόγους σπουδαίους, η Πολιτεία να μην προοδεύει.

Γιατί τους λόγους, απάντησε, τους εκφωνούν οι σοφοί  από πάνω,

όμως τις αποφάσεις τις παίρνουν οι ανόητοι από κάτω.

Ο νεοφιλελεύθερος κανιβαλισμός…

H παγκόσμια δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επιβάλλεται μέσω της Πολιτικής, των Κεντρικών Τραπεζών και του Χρέους στις ανθρώπινες κοινωνίες – με στόχο τη συνεχή αύξηση των κερδών μίας συνεχώς μειούμενης  ελίτ 

«Ζούμε σε έναν πλανήτη, στο οποίο έχει κυριαρχήσει ο νεοφιλελεύθερος κανιβαλισμός. Οι 500 μεγαλύτερες πολυεθνικές ελέγχουν το 52,8% του παγκοσμίου ακαθαρίστου προϊόντος, ύψους 73,8 τρις $ το 2013.

Την ίδια στιγμή αυξάνεται ραγδαία η φτώχεια στο μισό νότιο ημισφαίριο – ενώ κάθε πέντε δευτερόλεπτα πεθαίνει από την πείνα ένα παιδί. Σχεδόν 1 δις άνθρωποι υποσιτίζονται, σε έναν πλανήτη που είναι πάμπλουτος και ανήκει σε όλους» (J. Ziegler).