63 χρόνια από την εκτέλεση Μπελογιάννη

 

 Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ

της Αναστασίας Σταυροπούλου, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας της ΑΡ.Α.Σ.

63 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

“Ο Μπελογιάννης γι’ άλλη μια φορά μας έμαθε

πως να ζούμε και πως να πεθαίνουμε.

Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία…”

Γ. Ρίτσος, 1952

Το ξημέρωμα της 30ης Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή, εκτελείται στο Γουδί ο Νίκος Μπελογιάννης και οι Νίκος Καλούμενος, Ηλίας Αργυριάδης και Δημήτρης Μπάτσης. Οι δίκες και η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του αποκαλύπτουν τις πολιτικές και ιδεολογικές διεργασίες της μετεμφυλιακής περιόδου και σηματοδοτούν τη συγκρότηση του μετεμφυλιακού κράτους, μιας ρευστής και αντιφατικής κρατικής δομής, εντός της οποίας η αντιπαλότητα των κέντρων εξουσίας πλαισιώνεται από ένα σταθερό πολιτικό προσανατολισμό: τον αντικομμουνισμό και την αυταρχική θωράκιση.

Ο Νίκος Μπελογιάννης εντάχθηκε στους κοινωνικούς αγώνες ήδη από μαθητής ενώ για την αγωνιστική του δράση αποβλήθηκε από τη Νομική Αθηνών με απόφαση της Συγκλήτου. Έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1934 και επί δικτατορίας Μεταξά συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλιά. Με την έναρξη της κατοχής, ο Μπελογιάννης και το σύνολο των πολιτικών κρατουμένων παραδίδονται από τη δικτατορική κυβέρνηση στις γερμανικές αρχές κατοχής. Το 1943 αποδρά και εντάσσεται στην εθνική αντίσταση ως καπετάνιος της 3^ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Διακρίθηκε για την μαχητική του δράση αλλά και ως διανοούμενος της αριστεράς. Ο Μπελογιάννης, πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας (Καστοριάς) του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, μετά την ήττα του ΔΣΕ στον εμφύλιο, βρέθηκε με άλλους μαχητές πολιτικούς πρόσφυγες στο Μπουλκές.

Ο Ηλίας Αργυριάδης, διακρίθηκε ως στέλεχος του ΚΚΕ για τη συνδικαλιστική του δράση στους αγώνες για το 8ωρο και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων ως ηλεκτρολόγος μηχανικός. Για τους αγώνες του αυτούς συλλαμβάνεται από τη μεταξική δικτατορία το 1937 κι εξορίζεται στη Φολέγανδρο. Αρνούμενος να κάνει δήλωση, φυλακίζεται στην Ακροναυπλιά και παραδίδεται στις γερμανικές αρχές κατοχής, κρατούμενος πλέον στο στρατόπεδο της Λάρισας. Δραπετεύει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στο Γενικό Στρατηγείο. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας κρατείται από του Άγγλους στο Χασάνι από όπου και δραπετεύει. Ήδη από το 1946 προετοιμάζει κι οργανώνει το μηχανισμό των ασυρμάτων στη βίλα Αύρα Γλυφάδας, όπου και συλλαμβάνεται. Με εντολή του ΚΚΕ υπογράφει δήλωση και επιστρέφει στην παράνομη δράση.

Οι Άγγελοι Δεν Τραγουδάνε Μπλουζ…

Ετούτος ο χειμώνας της δυσαρέσκειας αρνείται πεισματικά να τελειώσει. Η μανία της ελπίδας που ήταν να “ρθει έχει δώσει τη θέση της στη βουβή απογοήτευση, στην καλή παλιομοδίτικη θλίψη, στην αίσθηση ανημπόριας και στην υφέρπουσα οργή.

Μην γενικεύουμε, υπάρχουν πάντα κι οι αισιόδοξοι, οι πιστοί κι αμετακίνητοι. Ο ήλιος της αριστεράς πάντα λάμπει στο Κουτί της Πανδώρας -μετά την 26η Φλεβάρη.

Αλλά όσοι δεν έχουν πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ (που πριν δυο μήνες ήταν αντισυνταγματικό χαράτσι και τώρα έγινε πατριωτικό καθήκον) κάθονται και κοιτούν την παρέλαση υπό βροχή -τρώγοντας σπόρια.

Η κατάρρευση της γαλλικής πνευματικής ποικιλομορφίας. Του Andre Vltchek…

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Υπάρχουν πολλοί άνδρες με αυτόματα μπροστά από το κτίριο που στεγάζεται το Charlie Hebdo, στο Παρίσι. Είναι αστυνομικοί, με αλεξίσφαιρα γιλέκα και ισχυρά πυροβόλα όπλα. Παρατηρούν τους περαστικούς με τον δικό τους ιδιαίτερο, ερευνητικό και άκρως εκφοβιστικό τρόπο. Οι εκδότες του Charlie Hedbo προστατεύονται καλά, μερικοί μετά θάνατον.

Εάν πιστεύει κανείς ότι η Γαλλία δεν είναι αστυνομικό κράτος , στο βαθμό που είναι το Ηνωμένο Βασίλειο ή οι ΗΠΑ, πρέπει να το ξανασκεφθεί. Βαριά οπλισμένοι στρατιώτες και αστυνομικοί είναι ορατοί σε όλες τις στάσεις του τρένου και σε πολλές διασταυρώσεις, ακόμη και σε στενά δρομάκια. Οι πάροχοι του Διαδικτύου κατασκοπεύουν ανοιχτά τους πελάτες τους. Τα ΜΜΕ αυτολογοκρίνονται. Η προπαγάνδα του καθεστώτος είναι “πρώτης προτεραιότητας”.

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο…

Γράφει ο kokkiniotis

Τα χαράματα της Κυριακής 30 Μάρτη 1952, πριν την αυγή, στις 4.10′ το πρωί κάτω από το φως των προβολέων, οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος της αμερικανοκρατίας εκτελούν τον κομμουνιστή αγωνιστή Νίκο Μπελογιάννη μαζί με τρεις ακόμα από τους συγκατηγορούμενούς του, τους Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη και Νίκο Καλούμενο.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, αμέσως μετά την ιστορική απολογία του, η σύντροφός του Έλλη Παππά του δίνει ένα κόκκινο γαρύφαλλο. Το κρατάει με ένα χαμόγελο. Ο φακός του Δήμου Σακελλαρίου αιχμαλωτίζει τη στιγμή, η φωτογραφία κάνει το γύρο του κόσμου.

Παγκόσμια η ευαισθητοποίηση και οι εκκλήσεις για την αποτροπή του εγκλήματος. Ο μεγάλος ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο ενώνει τη φωνή του με όσους ζητούν να σωθεί η ζωή του, να μη γίνει αυτή η κρατική δολοφονία. Αφιερώνει μάλιστα στον Νίκο Μπελογιάννη ένα σκίτσο του που σηματοδοτεί πλέον τη διεθνή καμπάνια για να σωθεί «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».

Mάθαν πως πηδιόμαστε…

-Mάθαν πως πηδιόμαστε πλακώσανε κι οι γύφτοι.

Αφού ζητήσουμε συγνώμη από τους τσιγγάνους για την παραπάνω λαική σοφία θα αναφερθούμε στον τηλεαστέρα του νεοπλουτισμού της μεταπολίτευσης Γρηγόρη Αρναούτογλου της κατηγορίας Ρέμος-ρούχλα-λαική μαγκιά και καψουροσουξέ. Ο Αρναούτογλου λοιπόν ήταν το Σάββατο καλεσμένος της Σπυροπούλου στην ΑLPHA και από την εκπομπή της χαρισματικής παρουσιάστριας, ο τηλεοπτικός αστέρας εκτόξευσε την απειλή στον ΣΥΡΙΖΑ

-Να μην τολμήσουν αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ να πειράξουν την τηλεόραση, γιατί ακούω διάφορα. Η τηλεόραση είναι αυτή που μέσα στην κρίση επενδύει σε νέες σειρές κλπ …

Προφανώς ο Αρναούτογλου, ο οποίος από ένας καλαμπουρτζής καφενείου χάρη στον ανταγωνισμό των θαλασσοδανεισμένων καναλαρχών έγινε εκατομμυριούχος- με ακίνητη περιουσία και μπόλικη χαρτούρα -έρχεται να υπερασπισθεί τους καναλάρχες που του τα χώνανε- την στιγμή που επιστήμονες οι οποίοι έχουν αφιερώσει την ζωή τους στη  έρευνα κατά θανατηφόρων ασθενειών δεν βλέπουν ούτε στον ύπνο τους τις αμοιβές του τραχανοπλαγιά Αρναούτογλου.

Ψύχωση, τρέλλα, πολιτισμός και ο Λούπιτς…

Το πρόσφατο δραματικό συμβάν της (όπως διαφαίνεται) εσκεμμένης ρήψης του αεροπλάνου από τον συγκυβερνήτη Λούπιτς μας συγκλόνισε και προκάλεσε ρίγη για τον άτυχο θάνατο τόσων ανθρώπων. Εκτός των άλλων έβγαλε στο φως ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει παρόμοια γεγονότα με διαφορετικές πολιτισμικές αναφορές. Το κλασσικό μοτίβο ”λευκός δολοφόνος=τρελλός, μουσουλμάνος δολοφόνος=τρομοκράτης” αν και ταίριαζε απόλυτα στην διαχείριση από τα ΜΜΕ της περίπτωσης Μπρέιβικ, εδώ αποτελεί ένα στοιχείο ανεπαρκές από μόνο του, αλλά από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε κάτι άλλο. (Ο Μπρέιβικ ήταν όντως ένας τρομοκράτης. Η περίπτωση του Λούπιτς όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατική, μιας και ”τρομοκράτης” είναι κάποιος του οποίου οι ενέργειες του αποσκοπούν στο να διεγείρει συγκεκριμένες αντιδράσεις για πολιτικούς λόγους).

Τι παρέλειψε να μας πει το ρεπορτάζ του «Εθνους» για τους μαφιόζους χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής…

Ενδιαφέρον το δημοσίευμα του «Εθνους της Κυριακής» που υπογράφουν η Μαρία Ψαρά και ο Λευτέρης Μπιντέλας και το οποίο φέρνει στην επιφάνεια  το βούλευμα-καταπέλτη του Συμβουλίου Εφετών  στο οποίο περιγράφονται οι σοκαριστικές λεπτομέρειες του τρόπου λειτουργίας των στριπ σόου, της σωματεμπορίας και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος που γινόταν από τους ιδιοκτήτες της αλυσίδας αρτοποιίας και τους συνεργάτες τους.

Μια ένσταση όμως. Μπορεί το θέμα από νομική – ποινική  πλευρά να αντιμετωπίζεται επαρκέστατα στο δημοσίευμα του «Εθνους», η πολιτική και ποιο ουσιαστική του πλευρά όμως αποσιωπάται εντελώς. Ας υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι αυτό οφείλεται σε άγνοια των συντακτών του δημοσιεύματος.

Για την ολοκληρωμένη πληροφόρηση των αναγνωστών του μπλοκ μας, εμείς παραθέτουμε απόσπασμα από κείμενο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου που είχε δημoσιευτεί στο περιοδικό  “Unfollow” και είχε τίτλο «Η χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής από ακροδεξιούς στη Ρωσία, έλληνες και ρώσους επιχειρηματίες»