
Το μέτρο. Ένα εργαλείο που μετρά, υπολογίζει, εφαρμόζει. Κι εγώ, ένας ανθρωπάκος πού ανέκαθεν τον τρομοκρατούσε κάθε μέτρο. Γιατί το μέτρο συνέπιπτε πολλές φορές με κανόνες διαχρονικής ακαμψίας. Το μέτρο, λοιπόν, σήμαινε και σύνολο κανόνων, εντός συγκεκριμένου πλαισίου, που κατέληγαν σε δόγμα. Πάνω στο δόγμα στήθηκαν όλες οι θρησκείες και στο όνομα του δόγματος οργανώθηκαν σφαγές και οδηγήθηκαν άνθρωποι στην πυρά. Μπροστά λοιπόν στό δόγμα- στο κάθε δόγμα- η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Κι αλίμονο αν αυτό, το θεσπισμένο ως η άρρητη αλήθεια, μέτρο, έπεφτε στα χέρια κάποιου παρανοϊκού. Η ιστορία έχει κάμποσα παραδείγματα πολιτικών αντιπάλων που εξανδραποδίστηκαν, ή εκτελέστηκαν, γιατί κατά την άποψη εκείνου που αποφάσιζε για το ποιος τηρεί, ή όχι, το μέτρο, οι άνθρωποι εξώκειλαν κατά την άποψη του. Καθένας, είτε οι Απόστολοι, είτε ο Χίτλερ, είτε ο Μουσολίνι, είτε ο Ροβεσπιέρος, κρατούσε το μέτρο και ουαί κι αλίμονο σ΄ όποιον ήταν εκτός του μέτρου. Μαύρο σκοτάδι που τον έφαγε.
Και ιδού προχθές πληροφορήθηκα από το φίλο μου και συνάδελφο μου Νίκο Μπογιόπουλο, ότι «φυσικά και υπάρχει Αριστερόμετρο». Αυτό ομολογώ ότι με εξέπληξε και με προβλημάτισε βαθύτατα. Μάλιστα, έμαθα ότι η απόλυτη τήρηση αυτού του Αριστερόμετρου στοχεύει να βγάλει από άλλα τάρταρα τους λαούς για να κατακτήσουν τον Όλυμπο. Κι ένοιωσα ακόμα πιο δυσάρεστα όταν ο Νίκος διαπιστώνει πως κάποιος μπορεί να είναι τίμιος,ανιδιοτελής, αλληλέγγυος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αριστερός, επειδή δεν πληροί την αναγκαία συνθήκη που θα μετέτρεπε όλα αυτά τα χαρίσματα σε πολιτική δύναμη καταπολέμησης της ατιμίας, της εκμετάλλευσης και της αδικίας.