Πρόβλημα χρέους έχει και η… Γερμανία

Του Ferdinando Giugliano

Τα στοιχεία της Eurostat ανατρέπουν τα δεδομένα. Οι υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου είναι οι μεγαλύτερες στην ευρωζώνη. Η δημιουργική λογιστική, οι κρατικές εγγυήσεις, οι αμαρτωλές συμμετοχές του Δημοσίου και η εμπλοκή του γερμανικού κράτους στις τράπεζες.

Η ευρωζώνη έχει βυθιστεί σε μία έντονη αντιπαράθεση αναφορικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που αντιστοιχεί περίπου στο 175% του ΑΕΠ της και είναι το υψηλότερο στη νομισματική ένωση. Τα νέα στοιχεία που ανακοινώθηκαν την Τρίτη όμως δημιουργούν προβληματισμό ως προς το εάν τα κράτη-μέλη θα πρέπει να σταματήσουν να ανησυχούν για τα δημοσιονομικά προβλήματα της Αθήνας και να αρχίσουν να ανησυχούν περισσότερο για εκείνα του Βερολίνου.

Τα στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat αφορούν τις ενδεχόμενες κρατικές υποχρεώσεις (contingecy liabilities). Πρόκειται για χρέη τα οποία ο δημόσιος τομέας δεν είναι ακόμη επισήμως υποχρεωμένος να αποπληρώσει, αλλά θα πρέπει να κάνει στο μέλλον.

Η λίστα περιλαμβάνει κρατικές εγγυήσεις προς φορείς του ιδιωτικού τομέα -όπως τράπεζες- όπως και επενδυτικές συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτών όπου η κυβέρνηση δεσμεύεται να αγοράσει μελλοντικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα για την κατασκευή και τη λειτουργία υποδομών (ΡΡΡ).

Henry Charles Bukowski ( Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι) «εφυγε 9 Μαρτίου 1994»

«Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα
ρεμάλια… Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.

Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της…»

Δέκα τραγούδια για τον φεμινισμό και την γυναικεία δύναμη!

Rebel Girl- Bikini Kill

Respect -Aretha Franklin

Στο μετρό…

ametro.gr

_____________________-

Παρατηρώ χρόνια τους ανθρώπους που συναντώ τα πρωινά στο μετρό – και συναντώ πολλούς, διότι δεν είμαι ο ορισμός της συνέπειας ως προς την άφιξη μου στη δουλειά.
Πιο συγκεκριμένα γνωρίζω καλά αυτούς των «παρά τέταρτο», καλύτερα εκείνους των «παρά δέκα» και σαφώς λιγότερο εκείνους των «παρά είκοσι» – καλά, για τους «και μισή» ούτε λόγος, τα σκαλοπάτια του σπιτιού κατεβαίνω εκείνη την ώρα κι όχι τρέχοντας· η γιαγιά άλλωστε έλεγε πάντα πως στις σκάλες και στο τηλέφωνο δεν τρέχουμε ποτέ!

Οι άνθρωποι αυτοί που δεν έχω ανταλλάξει μαζί τους ούτε μια κουβέντα σε αντίθεση με πολλές αμοιβαία κλεφτές ματιές, είναι κατά έναν τρόπο η σταθερότητα, η ασφάλεια μου. Αφού βρισκόμαστε κάθε πρωί σημαίνει πως επιβιώσαμε της προηγούμενης ημέρας, είμαστε όλοι μας μικροί νικητές των καθημερινών μαχών μας.
Συνήθως, κοιταζόμαστε στιγμιαία, αναγνωριζόμαστε κι αφού μετρηθούμε και βγούμε άπαντες παρόντες, στρέφουμε το βλέμμα στο μαύρο του υπογείου έξω από το παράθυρο. Αλήθεια, απορία το έχω από καιρό για όλους μας, κοιτάμε το σκοτάδι απ΄έξω ή το είδωλο μας στο τζάμι για να δούμε κατά πόσο μας άλλαξε η χθεσινή ημέρα;

Το χτικιό στο βουνό, και άλλες όμορφες ιστορίες για παιδιά…

Ο όρος «οξύμωρος» σημαίνει «κατ΄ οξύν» (ευφυή τρόπο) + μωρός», ο ευφυής, που παρέχει την εντύπωση μωρού. Η τέχνη της προπαγάνδας συνίσταται, όχι απλά στο να διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα, αλλά κυρίως στο να χρυσώνεις το χάπι. Το προϊόν πρέπει να είναι εύπεπτο και  καλά λουστραρισμένο, για να αρχίσει η διαδικασία της γαργάρας. Η καλή προπαγάνδα είναι γεμάτη ευφημισμούς, που αν ωστόσο κάποιος ανατρέξει  στην προέλευσή τους, βρίσκει ένα σωρό αντιφάσεις. Κι αυτό γιατί η προπαγάνδα, στην προσπάθεια να περάσει ανίερα μηνύματα,  είναι καταδικασμένη να υποτιμά τη νοημοσύνη του πλήθους, θεωρώντας το όχλο, μάζα, κι όχι ένα σύνολο από ξεχωριστές προσωπικότητες ενωμένες για έναν κοινό σκοπό.

Καθημερινά, εκπρόσωποι από διάφορα ουρανοκατέβατα σωματεία της ELDORADO μας διαβεβαιώνουν πως δεν συμβάλλουν στην καταστροφή αυτού του παραδείσου που λέγεται Βορειοανατολική  Χαλκιδική, αλλά απεναντίας  ‘προωθούν την ανάπτυξη του τόπου και την προστασία του περιβάλλοντος’.

Θέλουν να μας πείσουν πως δεν είμαστε ελέφαντες…

Ο Χένρυ Μίλλερ γράφει για την Ελλάδα και τους Έλληνες…

Απόσπασμα από το βιβλίο  του HENRY MILLER: Ο κολοσσός του Μαρουσίου (Original: The colossus of Marousi, 1941)*

«Δεν θα είχα πάει ποτέ στην Ελλάδα αν δεν υπήρχε εκείνο το κορίτσι, η Μπέτι Ράιαν, που έμενε στο ίδιο σπίτι μ” εμένα στο Παρίσι. Ένα βράδυ, πάνω από ένα ποτήρι κρασί, άρχισε να μιλάει για τις εμπειρίες της από τις περιηγήσεις της στον κόσμο. Την παρακολουθούσα πάντα με μεγάλη προσοχή, όχι μόνο γιατί οι εμπειρίες της ήταν παράξενες, αλλά γιατί όταν μιλούσε για τις περιπλανήσεις της ήταν σαν να τις ζωγράφιζε: όσα περιέγραφε έμεναν στο μυαλό μου σαν τελειωμένοι πίνακες ενός μεγάλου ζωγράφου. Εκείνο το βράδυ η συζήτηση ήταν περίεργη. Αρχίσαμε να μιλάμε για την Κίνα και την κινέζικη γλώσσα, την οποία είχε αρχίσει να μαθαίνει. Γρήγορα πήγαμε στη βόρεια Αφρική, στην έρημο, ανάμεσα σε λαούς που δεν τους είχα ακούσει ποτέ πριν. Και τότε ξαφνικά βρέθηκε εντελώς μόνη της, περπατώντας δίπλα σ” ένα ποτάμι, και το φως ήταν έντονο κι εγώ την ακολουθούσα όσο καλύτερα μπορούσα στον εκτυφλωτικό ήλιο, εκείνη όμως χάθηκε, κι εγώ βρέθηκα να περιπλανιέμαι σε μια ξένη χώρα, ακούγοντας μια γλώσσα που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν.

Μα πού πήγε η Ελπίδα;

Μα που πήγε η Ελπίδα; Μήπως ξέρει κανείς; Μήπως την είδε κάποιος να περνάει δίπλα του; Κι αν τη είδε γιατί δεν της μίλησε; Γιατί δεν της κράτησε σφιχτά το χέρι για να μη φύγει;

Κάπου σε μία ουρά ενός συσσιτίου ένας πεινασμένος ισχυρίστηκε ότι την είδε τελευταία φορά στο γεμάτο πιάτο του.

Έξω από τον ΟΑΕΔ ένας άνεργος βεβαίωνε με σιγουριά ότι χάθηκε για πάντα μαζί με τη δουλειά του.

Ένας άλλος, ότι χάθηκε σαν τέλειωσε η πεντάμηνη μεσαιωνική του σύμβαση δουλείας.

Άλλος, καρκινοπαθής αυτός, όταν του είπαν πως τα φάρμακά του θα τα έχει, αν τα έχει, μετά από ένα μήνα.

Μια μάνα, όταν ένα πρωί διαπίστωσε πως το γάλα στο ψυγείο, δεν έφτανε να γεμίσει τα ποτήρια των παιδιών της.

Χάθηκε η Ελπίδα και την αναζητούνε.