Για τα Collectanea του Ζήσιμου Λορεντζάτου

Γιώργος Βαρθαλίτης

 Στον χώρο του πνεύματος η έννοια της επικαιρότητας είναι πολύ ασαφής κι αμφίβολη. Ο Σεφέρης έλεγε (ή παράθετε) πως ένα κείμενο που γράφτηκε πριν από εκατό χρόνια μπορεί να είναι επίκαιρο, ενώ τίποτε δεν είναι πιο παλιό από τη χθεσινή εφημερίδα. Νομίζω ωστόσο πως μπορούμε να ορίσουμε την επικαιρότητα ενός κειμένου με διττώς: Α. Επίκαιρο είναι ένα κείμενο που γράφτηκε σήμερα. Β. Επίκαιρο είναι ένα κείμενο που μας αφορά σήμερα. Ο δεύτερος ορισμός διατρανώνει την επικαιρότητα των κλασσικών κειμένων, αφού αυτά αφορούν τον άνθρωπο κάθε καιρού και τόπου. Πέρα όμως από τους κλασσικούς του παγκόσμιου κανόνα (ας τους ονομάσουμε μείζονες κλασσικούς), υπάρχουν κι αυτοί των τοπικών κανόνων: κάθε χώρα έχει τους κλασσικούς της (ας τους ονομάσουμε ελάσσονες κλασσικούς). 

   Ένας τέτοιος κλασσικός είναι, νομίζω, σε εμάς ο Λορεντζάτος. Έτσι η πρόσφατη editio princeps των Collectanea από τον Δόμο πληροί και τα δύο κριτήρια  της  συγγραφικής επικαιρότητας: φέρνει για πρώτη φορά στο φως  έργο ενός νεοέλληνα κλασσικού. Αναμφισβήτητα πρόκειται για εκδοτικό και συγγραφικό γεγονός.

  Τα Collectanea είναι μια συλλογή καταγραφών δίχως ημερομηνία που ο Λορεντζάτος  τις έγραφε για πάνω από εξήντα χρόνια, από το 1941, την χρονιά που εκδήμησε ο πατέρας του ως το 2003, ένα είδος «ανθημερολογίου» της πνευματικής του ζωής που εντάσσεται στη λαμπρή παράδοση που εγκαινίασαν τα Εις Εαυτόν του Μάρκου Αυρηλίου και συνέχισαν στα νεώτερα χρόνια τα περίφημα Fragments d’ un Journal intime του Amiel, το λίκνο απ’ όπου ξεπήδησαν το Βιβλίο της Ανησυχίας του Πεσσόα κι οι  Μέρες του Σεφέρη.

Μιά απόφαση!..

Ας το πάρουμε πιά απόφαση. Δεν υπάρχει σωτηρία της χώρας μέσα στο Ευρώ, άρα και μέσα στην »Ένωση».

Και δεν υπάρχει σωτηρία όχι γιατί δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε ή δεν έχουμε κάνει τα πάντα (και χειρότερα) ως τώρα,
..αλλά γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ!
Και »αυτοί» είναι το »διευθυντήριο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με χοροστάτες, κορυφαίους το γερμανικό οικονομικό επιτελείο.

Αυτό δείχνουν οι αλλεπάλληλες, αντιφατικές, ένα βήμα μπρός και τρία πίσω, άλλοτε ελαφρώς καθυσηχαστικές και τις περισσότερες φορές βαριά καταστροφολογικές, εκφοβιστικές και εκβιαστικές δηλώσεις τους!
Δεν θέλουν να σωθούμε! Δεν θα μας αφήσουν να σωθούμε.
Είμαστε το μισοπεθαμένο ποντίκι που παίζει η γάτα στα νύχια της.
Αυτό που αυτοί εννοούν λέγοντας »σωτηρία» δεν είναι παρά η οιονεί υποδούλωση της χώρας επ’ αόριστον!

«αν οι άνθρωποι πεθαίνουν, πως θα πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους;»

«Αυτή η καταστροφή που γινόταν στην Ελλάδα έχει τα όριά της», σημειώνει ο Κώστας Βεργόπουλος, και τονίζει: «Αν οι άνθρωποι πεθαίνουν, από που θα πάρουν τα λεφτά οι δανειστές; Είναι τελείως τρελό αυτό που κάνουν στην Ελλάδα». Ο ίδιος ακόμα επισημαίνει ότι το σωστό μοντέλο είναι αυτό που προτείνουν οι Αγγλοσάξωνες και όχι το γερμανικό.

ΕΡ: Ποιο μοντέλο πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει την κρίση στην παρούσα;

ΑΠ. Η σωστή τοποθέτηση είναι αυτή που έχουν οι Αγγλοσάξονες, οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι. Επιτρέπουν στον οφειλέτη να αναπτύξει την οικονομία. Γι’ αυτό και ο Ομπάμα είπε τώρα ότι δεν είναι λογικό να συμπιέζουμε μια οικονομία που βρίσκεται σε βαθιά ύφεση όπως η ελληνική. Έχει απόλυτο δίκιο. Ο ίδιος δε, έβγαλε την αμερικάνικη οικονομία από την κρίση χωρίς ποτέ να ακολουθήσει πολιτική λιτότητας.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδος, περισσότερο και από το χρέος, είναι η λιτότητα. Γιατί η λιτότητα φέρνει ύφεση, η ύφεση φέρνει ανεργία, ενώ κλείνουν οι επιχειρήσεις. Και αιτία, ή πρόσχημα γι’ αυτό, για τη λιτότητα δηλαδή, είναι το χρέος. Επίσης, η Γερμανία ισχυρίζεται ότι θέλει να κάνει την ελληνική οικονομία περισσότερο ανταγωνιστική. Δηλαδή πρέπει να πέσουν οι μισθοί, το κόστος εργασίας, για να πουλάει η Ελλάδα περισσότερο στο εξωτερικό. Αλλά αυτό αποδεικνύεται λάθος διότι ενώ έχουν κοπεί κατά 45% οι μισθοί, επενδύσεις δεν γίνονται, και, ως γνωστόν, ανταγωνιστικότητα δεν υπάρχει χωρίς επενδύσεις.

Just Crazy…

Τον Big Jay McNeely δεν τον ήξερα. Σήμερα, τυχαία, ψάχνοντας κάτι άλλο έπεσα πάνω σε μια εκπληκτική φωτογραφία από τη συναυλία του στο Olympic Auditorium του Λος Άντζελες το 1953.

Ο 87χρονος σήμερα σαξοφωνίστας, τραγουδιστής και ανυπέρβλητος περφόρμερ από το Λος Άντζελες, όταν είδε αυτή και μερικές ανάλογες εικόνες του φωτογράφου Bob Willoughby, έμεινε έκπληκτος.

 

Έπαιζε πάντα με την ψυχή του, έδινε όλο του το είναι στις συναυλίες του, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί, πώς ήταν ο ίδιος αυτές τις μοναδικές στιγμές. 

Το δίκοπο μαχαίρι…

Γράφει ο mitsos175.

Εκείνο που λείπει από την πολιτική είναι αυτό που ονομάζουμε «απλή λογική». Όπως φαίνεται, για κάθε έναν που είναι στην εξουσία, αυτή η λογική δεν είναι καθόλου «απλή». Μιλάω για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Πέρα από τους λόγους, που ο Σαμαράς έκανε και μια σωστή πράξη, ανάμεσα σε χιλιάδες λάθη και καταστροφές, η Χρυσή Αυγή ήταν και είναι πίσω από σωρεία εγκλημάτων τόσο κατά των μεταναστών αδερφών μας, όσο και εναντίον αριστερών συντρόφων μας. Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά η ίδια η αστική δικαιοσύνη, η οποία ακόμα και με τους λειψούς νόμους, που εξυπηρετούν την ιθύνουσα τάξη, τους έχει κρίνει προφυλακιστέους. Τα στοιχεία δεν είναι μόνο αυτά που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, για να ξεπλύνουν το φασισμό, αλλά στηρίζονται σε μαρτυρίες κι ενδελεχείς εξετάσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει λαθεμένα, ότι, με το να αποφυλακίσει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, θα βλάψει έτσι τη ΝΔ. Πως θα δημιουργήσει δήθεν πρόβλημα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Πόσο αφελής, για να μην πω ηλίθια, είναι αυτή η σκέψη! Δείχνει παντελή άγνοια στο τι ακριβώς είναι η Χρυσή Αυγή.

Ποιοι και γιατί εχθρεύονται την αυτοδιαχείριση;

του Κώστα Χαριτάκη

Το εγχείρημα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ έχει βρεθεί αντιμέτωπο όχι μόνο με τους “φύσει” και “θέσει” εχθρούς της αυτοδιαχείρισης, τα αφεντικά και το κράτος, αλλά και με δυνάμεις της αριστεράς, κομμουνιστικές και αντικαπιταλιστικές, ακόμη και του αναρχικού κινήματος. Παρά τις διαφορές τους, οι δυνάμεις αυτές φαίνεται να συμφωνούν ως προς το ότι εντός του καπιταλισμού η αυτοδιαχείριση δεν μπορεί παρά να είναι ένα είδος “αυτοεκμετάλλευσης” των εργαζομένων, μια μορφή “συλλογικού κεφαλαιοκράτη”. Και επομένως, όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης, αλλά, ακόμη χειρότερα, “απαλλάσσει” τον καπιταλισμό από την …υποχρέωσή του να βρίσκει δουλειά και να τρέφει όλους τους εργαζόμενους.

Ουαλίντ Τάλεμπ…

από το βυτίο | φωτογραφίες: Γιάννης Νικολόπουλος

 

Κάθομαι δίπλα στον Ουαλίντ Τάλεμπ (Walid Talb). Είναι ένας πολύ ευγενικός και ντροπαλός άνθρωπος. Χαμογελάει εύκολα και απαντάει με προθυμία σε ερωτήσεις που μια έχουν να κάνουν με τη ζωή στην Αίγυπτο και μια με αυτό που συνέβη τρία χρόνια πριν. Δεν είμαι δημοσιογράφος για να μπορώ να διατηρώ μια συνέχεια στη ροή των ερωτήσεων. Κάθε φορά που περιγράφει μια λεπτομέρεια για αυτό που του έκαναν στη Σαλαμίνα, μου έρχεται αυτόματα η διάθεση να αλλάξω κουβέντα. Να βγω λίγο έξω από το μαγαζί να πάρω μια ανάσα. Απορώ με το κουράγιο αυτού του ανθρώπου. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ κάθεται δίπλα μου με το καπέλο και το χαμόγελό του και η ύπαρξή του είναι μια σειρά υπενθυμίσεων.

Την ερχόμενη Τρίτη, 10 Μαρτίου, στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιά θα γίνει η δίκη της υπόθεσης του Αιγύπτιου εργάτη. Η δίκη έχει ήδη αναβληθεί τέσσερις φορές.