Το κόκκινο φουλάρι της Σαντάλ Μουφ

Μια συζήτηση της εφημερίδα Der Freitag με την Σαντάλ Μουφ

Είναι απρόθυμη να πει ότι η ιστορία την υποστήριξε, ότι είδε πολλά πράγματα να έρχονται. Η κομψή κυρία με το κόκκινο φουλάρι στο βήμα είναι πολύ μετριοπαθής για να το κάνει αυτό. Κι όμως ο,τι υποψιαζόταν η Σαντάλ Μουφ τα τελευταία 30 χρόνια, φαίνεται να βρίσκουν τώρα επιβεβαίωση στην Αθήνα: αν οι «προοδευτικές δυνάμεις» δράσουν μαζί –εργάτες, συνδικαλιστές, κοινωνικά κινήματα- τότε είναι πραγματικά δυνατό να κάνουν κάτι ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Μιλούσε μόλις μια μέρα μετά τις ελληνικές εκλογές και πολλοί άνθρωποι πήγαν στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ για να ακούσουν αυτή την σημαίνουσα θεωρητικό της Αριστεράς.

Όταν η «Ηγεμονία και Σοσιαλιστική Στρατηγική» εμφανίστηκε το 1985, το βιβλίο που σε εύθετο χρόνο έγινε το πρότυπο έργο της, αυτή και ο συν-συγγραφέας και σύζυγός της Ερνέστο Λακλάου δυσφημίστηκαν στην αριστερή σκηνή. «Επικριθήκαμε έντονα από τους ορθόδοξους μαρξιστές», λέει με ένα χαμόγελο στην συνομιλία της με την εφημερίδα Der Freitag. Η έννοια της ταξικής πάλης είναι πολύ στενή για την αφοσιωμένη φεμινίστρια, η οποία μεγάλωσε στο Βέλγιο, παρακολούθησε τα σεμινάρια του Λουί Αλτουσέρ στο Παρίσι και σήμερα ζει στο Λονδίνο. Από τον Αντόνιο Γκράμσι πήρε την κριτική του αναγωγισμού που βλέπει την κυριαρχία ως απλώς οικονομική. Η Μουφ και ο Λακλάου εμπνεύστηκαν επίσης από τον Βιτγκενστάιν, τον Ζακ Ντεριντά, τον Μισέλ Φουκώ, τη γλωσσολογία και την ψυχανάλυση. Ανέπτυξαν την ιδέα της ριζοσπαστικής δημοκρατίας, στην οποία οι ταυτότητες και οι σχέσεις εξουσίας πρέπει να τίθενται συνεχώς σε αμφισβήτηση. Η κοινωνική τάξη είναι ένα προϊόν των λόγων (discourses) που αλλάζει και απαιτεί διόρθωση.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

των ERIC TOUSSAINT ΚΑΙ DAMIEN MILLET*

Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήρθε στην επικαιρότητα τη στιγμή που οι ιθύνοντες της χώρας αποδέχτηκαν τη θεραπεία λιτότητας που απαίτησαν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που πυροδότησε σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010. Από πού προέκυψε όμως αυτό το ελληνικό χρέος; Όσον αφορά το χρέος που επιβαρύνει τον ιδιωτικό τομέα, η αύξησή του είναι πρόσφατη: μια πρώτη αύξηση ακολουθεί την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη το 2001, μια δεύτερη έκρηξη του χρέους εκδηλώνεται μετά το 2007, όταν η οικονομική βοήθεια που δόθηκε στις τράπεζες από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων των Η.Π.Α., από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.) χρησιμοποιήθηκε μερικώς από τους τραπεζίτες για χρηματοδότηση προς την Ελλάδα και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία ή η Πορτογαλία. Όσο για το δημόσιο χρέος, η ανάπτυξή του ήταν παλαιότερη.

Πέρα από το χρέος που κληρονομήθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η προσφυγή σε δανεισμό από τη δεκαετία του 1990 και μετά χρησίμευσε στην κάλυψη της τρύπας που είχε ανοίξει στα δημοσιονομικά με τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και στα υψηλά εισοδήματα. Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες, πολλαπλά δάνεια είχαν επιτρέψει την χρηματοδότηση αγοράς στρατιωτικού υλικού κυρίως από τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε την εξωπραγματική χρέωση του Δημοσίου για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τα γρανάζια του δημόσιου χρέους λιπάνθηκαν και από τα λαδώματα των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, με στόχο την αποκόμιση συμβολαίων: η Siemens αποτελεί ένα εμβληματικό παράδειγμα.

Το δώρο…

Μια εξαιρετική animation ταινία μικρού μήκους. Το «δώρο» είναι η ιστορία ενός συνηθισμένου ερωτευμένου ζευγαριού. Ο άνδρας, για να της δείξει την αγάπη του, της δωρίζει μια μικρή «σφαίρα» που βγάζει από στήθος του, αλλά… Η συνέχεια επί της οθόνης

—-

—-

Μια παραγωγή της Cecilia Baeriswyl, σε σκηνοθεσία Julio Pot, η οποία επιλέχτηκε σε περισσότερα από 90 διεθνή φεστιβάλ

 ___________________________

Από: http://antikleidi.com

Η δίκη της Χρυσής Αυγής: Αρχή ή τέλος;

Το συννεφιασμένο πρωινό της 26ης Φεβρουαρίου του 1924 κανένας νούς δεν μπορούσε να συλλάβει πόσο αυτός ο αδύνατος, νευρικός βετεράνος λοχίας του 1ου παγκοσμίου πολέμου, θα επηρέαζε τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων, στέλνοντας τους περισσότερους απο αυτούς νωρίς στην τελευταία τους κατοικία.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του δικαστικού μεγάρου του Μονάχου, ο κατηγορούμενος για προδοσία Αδόλφος Χίτλερ θα αξιοποιούσε τη μοναδική αυτή ευκαιρία όπως κάθε πολιτικός της εποχής μας. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης θα ήταν γενναιόδωρη μαζί του και με τη συμβολή των δικαστών, όπως και του κοινού που συνέρρεε να παρακολουθήσει τη δίκη κατά εκατοντάδες στις 24 μέρες που θα ακολουθούσαν, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε έτοιμο το σκηνικό της παράστασής του. Το πραξικόπημα που επιχείρησε μπορεί να είχε αποτύχει αλλά αυτά που θα κέρδιζε απο αυτή την τραγική πορσπάθεια κατάληψης της εξουσίας θα ήταν πολλαπλάσια.

Να πιει ο «κομαντάντε», να ξεδιψάσει… (Μια αληθινή ιστορία)

Γράφει ο Οικοδόμος //

(Η ιστορία είναι αληθινή. Μόνο τα ονόματα άλλαξα.)

Μερικές φορές από το τίποτα σχεδόν ξεπηδούν στη μνήμη εικόνες που ανασυνθέτουν παλιά περιστατικά, παραμερισμένα στις σκοτεινές σήραγγες της ανελέητης καθημερινότητας. Φτάνει μια αφορμή, ένας ήχος, μια μυρωδιά, ένα πρόσωπο που μοιάζει με κάποιο άλλο, δυο λόγια κάποιου φίλου και σηκώνονται τότε τα κασμαδάκια της λήθης και σκάβουν τη φλέβα της ψυχής και βγάζουν στο φως κάποια απ’ όσα η ζωή αποθήκευσε εκεί με τα χρόνια. Θύμησες, έγνοιες, αγωνίες, φόβους, όνειρα, κατάρες… Ή μια γλυκόπικρη ιστορία από κείνες που μπορεί να συμβαίνουν δίπλα μας κάθε στιγμή και να μη τις «διαβάσουμε» ποτέ. Που αν τύχει όμως και τις «διαβάσουμε» μάς γεμίζουν με συναισθήματα που μόνο ο άνθρωπος έχει το προνόμιο να αισθανθεί.

Γιασάρ Κεμάλ: Μεγάλος κι ελεύθερος…

Ο Κεμάλ δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος συγγραφέας αλλά κι ένας ανυπότακτος, ελεύθερος άνθρωπος κι ας φυλακίστηκε τόσες φορές για την πολιτική του δράση, κι ας γνώρισε την πείνα και την ανέχεια. Το σίγουρο είναι ότι και στα χρόνια που έρχονται θα τον διαβάζουμε, θα τον θαυμάζουμε και θα τον μαθαίνουμε.

της Μαριάννας Τζιαντζή

Μεγάλη απώλεια» συνηθίζουμε να λέμε όταν πεθαίνει ένας σημαντικός δημιουργός. Στην περίπτωση όμως του συγγραφέα Γιασάρ Κεμάλ, που πέθανε το περασμένο Σάββατο στα 92 του χρόνια, μπορούμε να πούμε ότι η μεγάλη απώλεια αφορά όσους δεν έτυχε να διαβάσουν τίποτα δικό του.

Ό,τι ήταν ο Νερούντα για τους Χιλιανούς, ο Σαραμάγκου για τους Πορτογάλους ήταν κι ο Κεμάλ, όχι μόνο για τους συμπατριώτες του, αλλά και για όσους έστω και λίγο τον γνώρισαν μέσα από τα βιβλία του, που έχουν μεταφραστεί σε 26 γλώσσες. Οι δύο πρώτοι τιμήθηκαν με Νόμπελ, για το οποίο είχε προταθεί και ο Κεμάλ, αλλά αποκλείστηκε ύστερα από παρέμβαση τουρκικών παραγόντων, όπως γράφτηκε στον τουρκικό Τύπο μετά το θάνατό του. (Όπως είχε συμβεί και με τον Νίκο Καζαντζάκη.) Στην Ελλάδα κάποια από τα περίπου 40 βιβλία του κυκλοφορούν σε πολύ καλές μεταφράσεις, όπως ο Θρύλος των χίλιων ταύρων (μτφρ. Πέτρος Μάρκαρης), ο Τσακιτζής (μτφρ. Θωμάς Κοροβίνης), ενώ μια νουβέλα και τρία μυθιστορήματά του έχει μεταφράσει ο κωνσταντινοπολίτης λόγιος Παναγιώτης Αμπατζής.

Βίντεο αφιερωμένο στους ντόπιους Γερμανοτσολιάδες…

Πολύ θα θέλαμε να ξέραμε τι θα ένιωθαν κάποιοι ντόπιοι Γερμανοτσολιάδες –σαν τον επικεφαλής του «Ποταμιού Σταύρο Θεοδωράκη, τον Τζήμερο ή τον Γρηγόρη Φαρμάκη, ο οποίος ήταν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ- οι οποίοι έσπευσαν να χλευάσουν την απόφαση της κυβέρνησης να διεκδικήσει τις Γερμανικές επανορθώσεις αν παρακολουθήσουν το βίντεο που παραθέτουμε.

Σ’ αυτό βλέπουμε τον επικεφαλής του Γερμανικού Αριστερού κόμματος Die Linke, Μπερντ Ρίξινγκερ, να λέει: «Η Γερμανία έχει μια ιστορική ευθύνη και πρέπει να ακολουθήσει μια ιστορική ευθύνη και πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο του διαλόγου και της κατανόησης και του δικαίου. Τουλάχιστον το κατοχικό δάνειο πρέπει να επιστραφεί στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα δάνειο που δεν έχει ποτέ διαγραφεί».