Βάλε κι άλλα μακαρόνια κυρ-Στέφανε

 

Εξαιρετικά πάνε τα έσοδα του υπουργείου Οικονομικών, καθώς όπως μαθαίνουμε ξεπέρασαν τους αρχικούς πολύ υψηλούς στόχους κατά 500 -και βάλε- εκατομμύρια ευρώ.Αυτό είναι ιδιαιτέρως φυσιολογικό, καθώς όποιος είναι ελεύθερος επαγγελματίας και δηλώνει όλα τα εισοδήματά του είναι κορόιδο, αυτός που έκανε παιδιά αντί να πάρει σκύλο είναι μαλάκας, εκείνος που αποδέχθηκε κάποια κληρονομιά ή γονική παροχή είναι εκτός τόπου και χρόνου, ενώ όποιος αγόρασε αυτοκίνητο είναι αχαρακτήριστος και παλιοχαρακτήρας.

Η κυβέρνηση είναι ενθουσιασμένη με τα νούμερα των πρωτογενών πλεονασμάτων, ενώ ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς γυρίζει από χώρα σε χώρα και δηλώνει ότι οι θυσίες των Ελλήνων πιάσανε τόπο, αφού οι Έλληνες έμειναν στον τόπο.

Υπάρχουν, βέβαια, και μερικοί οι οποίοι πιστεύουν ότι τα νούμερα στα χαρτιά δεν πρόκειται να βγουν στην πράξη, καθώς είναι κομματάκι δύσκολο να πληρώσει κάποιος περισσότερα χρήματα από όσα βγάζει, για τα χαράτσια, τα ασφαλιστικά ταμεία, την εφορία, τον ΕΝΦΙΑ, τον ΦΑΠ, τα τεκμήρια κι ένα κάρο φορολογικές αλχημείες.

H νέα οικονομία «ανάπτυξης» στη Νέα Διεθνή Τάξη…

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

​​

Ελάχιστοι πια αμφιβάλλουν για τις δομικές αλλαγές που συντελούνται στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις αλλαγές που συνδέονται με τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, όπως υποστηρίζουν Παλαιολιθικές Μαρξιστικές απόψεις. Στην πραγματικότητα, η χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία λειτούργησε απλά ως καταλύτης για τη σημερινή οικονομική καταστροφή στην οποία οδηγήθηκαν λαοί όπως ο Ελληνικός, ήταν μόνο ένα σύμπτωμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Ούτε φυσικά εννοώ τις ριζικές αλλαγές που υποτίθεται φέρνει η «χρηματιστικοποίηση» (financialisation) της οικονομίας που δήθεν αποτελεί νέα ιστορική περίοδο στην εξέλιξη του καπιταλισμού, ενώ η παγκοσμιοποίηση αποτελεί απλά “ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό” της ιστορικής περιόδου της χρηματιστικοποίησης! Και αυτό, διότι παρόμοιες βαθυστόχαστες και εντελώς αποπροσανατολιστικές Μαρξίζουσες προσεγγίσεις θεμελιώνονται σε μια… άκρως διαστρεβλωμένη αντίληψη της σημερινής πραγματικότητας που αγνοεί το κυρίαρχο φαινόμενο της εποχής μας: τη δημιουργία και, στη συνέχεια, την κυριάρχηση των υπερεθνικών επιχειρήσεων και συνακόλουθα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που συνιστά την οικονομική διάσταση της ΝΔΤ.

Ούτε όμως αναφέρομαι στις διάφορες οικολογικές προσεγγίσεις, όπως η σχετικά νεόκοπη προσέγγιση της από-ανάπτυξης, σύμφωνα με τις οποίες είναι η σπάνις των πόρων (και ειδικά των ενεργειακών πόρων) που έμμεσα δημιούργησε την κρίση, με βάση τον συλλογισμό πως η ανάπτυξη-για-την–ανάπτυξη είναι μη βιώσιμη, διότι ξεπερνάει τα όρια της βιόσφαιρας. Όμως, στην πραγματικότητα, το επιχείρημα της σπάνεως των πόρων έχει ξεπεραστεί από τα νέα καταναλωτικά πρότυπα που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση, τα οποία δεν στηρίζονται πλέον σε μια ενιαία «οικονομία ανάπτυξης» που θεμελιώνεται σε μια μαζική καταναλωτική κοινωνία, όπως πριν.

ΕΝΦΙΑ και θρύψαλα

 

«Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είδαν μέσα στο καλοκαίρι τον εφιάλτη του ΕΝΦΙΑ με τα μάτια τους! Τώρα πια δεν τους φοβίζει κάτι! Ούτε το να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τα σπίτια δεν τους τα πήραν οι κομμουνιστές. Τα πήραν εκείνοι που είχαν αναλάβει πολιτικά να υπερασπιστούν τα ιδεώδη της… ελεύθερης αγοράς.»

---

 σημ.Αμετανόητου: Το Νεοφιλελεύθερο πείραμα της Ελληνικής Οικονομίας, αρχής γενομένης από τα πρώτα χρόνια τοποθέτησης του Σημίτη…, στην ΔΕΥΤΕΡΗ τετραετία ΠΑΣΟΚ…αρχίζει και λαμβάνει τέλος.Αν ο Θανάσης Μαυρίδης γράφει αυτά που γράφει μάλλον, κάπου εδώ, θα γραφούν νέες σελίδες…

Αν λάβεις υπόψιν σου και την παραίτηση της Γαλλικής Κυβέρνησης, τότε είναι Ηλίου φαεινότερον ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε τεκτονικές αλλαγές σε αυτό που λέμε Ευρώπη.

Περιμένω να δώ εξελίξεις ΠΡΙΝ το τέλος του έτους σε όλη την Ευρώπη γενικά….

---

Η ζημιά που έπαθε η κυβέρνηση με τον ΕΝΦΙΑ δεν έχει αποτυπωθεί ακόμη σε κάποια δημοσκόπηση. Η αίσθηση που υπάρχει, πάντως, είναι ότι υπήρξαν σημαντικές απώλειες, και μάλιστα μέσα στον σκληρό πυρήνα των οπαδών της! Όταν κάποιος χάνει τους παραδοσιακούς του φίλους, κάτι έχει κάνει λάθος!

Το έχουμε πει πολλές φορές από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά δέχτηκε τις πολιτικές και τις πρακτικές της ομάδας Στουρνάρα. Ο δρόμος της άγριας φορολογίας της μεσαίας τάξης θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα στο σημείο που είμαστε σήμερα: Η μεσαία τάξη έχει εξαντληθεί οικονομικά και ταυτόχρονα νιώθει προδομένη από τους πολιτικούς της εκπροσώπους!

Το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στις σχέσεις μεταξύ κυβέρνησης και εκλογικού σώματος είναι μεγάλο και δύσκολα θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα. Όταν κάποιος έχει κληθεί να πληρώσει σε μία χρονιά μαζεμένους φόρους τεσσάρων ετών και έρχεται «καπάκι» και ο ΕΝΦΙΑ με τα τόσα λάθη, νιώθει ότι δεν έχει πλέον κάτι άλλο να περιμένει. Είναι η χαριστική βολή.

Παγκοσμιοποίηση ή χρηματιστικοποίηση;

του Κ.Λαπαβίτσα

Ο όρος παγκοσμιοποίηση είναι εξαιρετικά ασαφής, παρά το ότι χρησιμοποιείται ευρύτατα για να περιγράψει την εξέλιξη του σύγχρονου καπιταλισμού. Άλλοτε υποδηλώνει τη διεύρυνση της παγκόσμιας αγοράς εμπορευμάτων, άλλοτε τη διόγκωση της εξαγωγής κεφαλαίου και των άμεσων ξένων επενδύσεων, άλλοτε τη δημιουργία παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού δικτύου, άλλοτε την εμφάνιση βιομηχανικού καπιταλισμού στον πρώην Τρίτο Κόσμο, κι άλλοτε όλα αυτά μαζί κι ακόμη περισσότερα, όπως τη μετανάστευση της εργασίας.

Καμία όμως από αυτές τις τάσεις δεν είναι καινούργια. Ο καπιταλισμός, βλέπετε, είναι εκ φύσεως παγκόσμιος, όπως είχαν διαπιστώσει ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ήδη από το 1848.

Η παγκοσμιοποίηση πέρασε για τα καλά στο διεθνές λεξιλόγιο από τότε που η αμερικανική κυβέρνηση χρησιμοποίησε τον όρο για να σηματοδοτήσει τη νέα εποχή που υποτίθεται ότι θα άνοιγε με το θρίαμβο του αμερικανικού καπιταλιστικού μοντέλου και την κατάρρευση του λεγόμενου ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’. Η ασάφειά του αποδείχθηκε θείο δώρο για κυνικούς πολιτικούς και πολυπράγμονες δημοσιογράφους γιατί έδωσε ένα επίχρισμα επιστημονικότητας στην αβάσιμη αντίληψη ότι πλέον η ‘αγορά’ κυριαρχεί παγκοσμίως και οι κυβερνήσεις δε μπορούν να πάνε κόντρα στους ‘νόμους’ της. Η παγκοσμιοποίηση θεωρήθηκε κάτι σαν φυσικό φαινόμενο που αντιπροσωπεύει την ‘πρόοδο’ και κανείς δεν πρέπει να της πηγαίνει κόντρα. Συνεπώς επιβάλλεται να γίνονται ακατάπαυστα ‘μεταρρυθμίσεις’, όπως απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, συγκράτηση των μισθών, ελαστική εργασία και περιορισμός του κράτους πρόνοιας. Όσοι αντιτίθενται είναι οπισθοδρομικοί και εκτός εποχής.

Πριν τη λευκή σελίδα «Τα Άνθη του Κακού» Σαρλ Μπωντλαίρ…

Γράφει: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος – Λογοτεχνία + Ποίηση – 21/08/2014

Τι υπάρχει στο «πριν» κάθε συγγραφέα, κάθε ποιητή; Σαν αναγνώστες βρισκόμαστε πάντα στο «μετά», στη στιγμή που «περπατάει» το έργο του κάθε λογοτέχνη. Τη στιγμή που κατεβάζουμε το βιβλίο από το ράφι και το ξεσκονίζουμε, ο δημιουργός «ξεσκονίζει» τις σκέψεις του, τις προσλαμβάνουσες και τα ερεθίσματα που θα οδηγήσουν το χέρι του στο χαρτί για να γράψει κάτι καινούριο. Η διαδικασία ίσως είναι επίπονη και κοπιαστική πνευματικά για τον ίδιο, όμως θέλουμε να συμμετάσχουμε. Το διάβασμα είναι απόλαυση, αλλά τι ήταν αυτό που άναψε τη σπίθα για να πάρει φωτιά η πένα και να «ζωντανέψει» η λευκή σελίδα; Ποια ήταν η αφορμή για να «γεννηθούν» τα μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας; Ψάχνουμε, βρίσκουμε και απαντάμε.

Η αμαρτία της αγέλης…

Η αίσθηση της αμαρτίας, είναι μία από τις σπουδαιότερες ψυχολογικές αιτίες δυστυχίας στην ενήλικο ζωή.

Υπάρχει μία παραδοσιακή θρησκευτική ψυχολογία της αμαρτίας, την οποία κανείς σύγχρονος ψυχολόγος δεν μπορεί να δεχθεί. Υποτίθεται, ιδιαίτερα κατά τους προτεστάντες, ότι η συνείδηση αποκαλύπτει στον κάθε άνθρωπο, το πότε μια πράξη, την οποία μπαίνει στον πειρασμό να διαπράξει, είναι αμαρτωλή, και ότι μετά τη διάπραξή της βιώνει ένα από δύο οδυνηρά συναισθήματα, εκ των οποίων το ένα λέγεται “τύψη”, και δεν έχει καμία αξία, και το άλλο λέγεται “μετάνοια”, που είναι ικανό να σβήσει την ενοχή του.

Στις προτεσταντικές χώρες, ακόμη και εκείνοι που έχασαν την πίστη τους, συνέχισαν για αρκετό καιρό να δέχονται, με κάποιες τροποποιήσεις, την ορθόδοξη άποψη της αμαρτίας. Στις μέρες μας, εν μέρει εξαιτίας της ψυχανάλυσης, έχουμε την αντίθετη κατάσταση: Το παλαιό δόγμα της αμαρτίας το απορρίπτουν, όχι μόνο όσοι δεν πιστεύουν, αλλά και πολλοί από αυτούς που παραμένουν ακόμη πιστοί. Η συνείδηση έπαυσε να είναι κάτι το μυστηριώδες το οποίο, λόγω του μυστηρίου του, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι η φωνή του θεού.

Η Πολιτική Οικονομία του ιού Έμπολα…

του Leigh Phillips (μετάφραση: Barikat)

Το “Onion” (σ.τ.μ.: σατιρική ιστοσελίδα σαν το Κουλούρι), εξαιρετικά εύστοχα όπως πάντα, καλύπτει το χειρότερο ξέσπασμα επιδημίας Έμπολα στη Δυτική Αφρική, 1779 άνθρωποι έχουν μολυνθεί και τουλάχιστον 961 έχουν πεθάνει, “Ειδικοί: Το Εμβόλιο του Έμπολα βρίσκεται τουλάχιστον 50 Λευκούς Ανθρώπους μακριά”,  γράφει το έξυπνο πρωτοσέλιδο της 31 Ιουλίου.

Η εύκολη εξήγηση του τίτλου είναι ότι αν απλώς οι άνθρωποι που μολύνονται από τον Έμπολα ήταν λευκοί τότε το πρόβλημα θα λυνόταν. Αλλά τόσο ο ρόλος της αγοράς στην άρνηση των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών να επενδύσουν στην έρευνα για τον Έμπολα όσο και στις ίδιες τις συνθήκες που δημιουργούνται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στρώνουν το έδαφος για το ξέσπασμα και την επιδείνωση των επιδημιών, μένουν στο σκοτάδι.

Ο ρατσισμός αποτελεί σίγουρα ένα σημαντικό παράγοντα. Ο Jeremy Farrar, επιδημιολόγος και επικεφαλής του Wellcome Trust, ενός από τα μεγαλύτερα ερευνητικά ιδρύματα στο χώρο των επιστημών ζωής στον κόσμο, δήλωσε στην Toronto Star: “Φανταστείτε 450 ανθρώπους να πεθαίνουν από ιογενή αιμορραγικό πυρετό στον Καναδά, στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Θα ήταν απλώς απαράδεκτο – και είναι εξίσου απαράδεκτο στη Δυτική Αφρική.”