Έτυχε να ζήσω ένα διάστημα σε μια ελληνική επαρχία, από αυτές που τελευταία απασχολούν τη δημοσιότητα εξαιτίας διαφόρων δυσάρεστων γεγονότων.
–
Να πως βίωσα αυτή τη ζωή, όντας ένα καθαρόαιμο παιδί της πόλης, γεννημένο και μεγαλωμένο στην ανωνυμία της πολυκατοικίας μιας σχετικά κεντρικής περιοχής της Αθήνας.
–
Το πλέγμα που συνδέει την επαρχιακή ζωή και την κρατά σε μια επιφανειακά ικανή συνοχή, είναι μια σειρά συμβάσεων που τηρούνται απαρέγκλιτα από όσους θέλουν να συνεχίσουν να αποτελούν μέρος της.
–
Η οικογένεια είναι η πρώτη και θεμελιώδης και στη σειρά η θρησκεία, βιωμένη ως ήθη και έθιμα συμπεριφοράς. Κάθε Κυριακή οι κυριούλες με τους κυριούληδες πηγαίνουν στην εκκλησία. Αυτό συμβαίνει και στην Αθήνα, σε όσους κουβαλάνε από την επαρχία την ίδια νοοτροπία, μόνο που εδώ χάνεται μέσα στην ανώνυμη πόλη των πολλών και διαφορετικών παραστάσεων. Στην επαρχία που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, αν όχι προσωπικά, σίγουρα φυσιογνωμικά, αυτή η συνήθεια καταγράφεται.
–
Γύρω από αυτή τη θεμελιώδη σύμβαση της οικογένειας και της κυρίαρχης ηθικής, πλέκονται όλες οι άλλες λεπτομέρειες, όπως το ντύσιμο, η συμπεριφορά που ομογενοποιείται εξαιτίας του καθημερινού συγχρωτισμού με τα ίδια πρόσωπα και πράγματα και εξαιτίας της εξάρτησης της ζωής μεταξύ των οικογενειών. Ζώντας για ένα αρκετά μεγάλο χρονικά διάστημα εκεί, άρχισα, ασυνείδητα, να αλλάζω το στυλ του ντυσίματός μου, το είδος των παπουτσιών που επέλεγα σιγά σιγά μεταλλάχθηκε χωρίς αρχικά να το καταλάβω
– Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...