Ζ. Ζωρές
Εχουν περάσει ακριβώς εκατό χρόνια από τότε που ένας Γάλλος, φανατικός εθνικιστής, ο Ραούλ Βιλαίν, πυροβόλησε και σκότωσε στην Μονμάρτη, στο Café du croissant –σήμερα Taverne du croissant– τον μεγάλο σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές.
Ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ απέδωσε, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη δολοφονία του, «φόρο τιμής» στον Ζωρές, καταθέτοντας στεφάνι, από κοινού με τον σοσιαλδημοκράτη αντικαγκελάριο και υπουργό Οικονομίας της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, έξω από το καφενείο όπου δολοφονήθηκε ο Ζωρές, στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας. Όμως, τόσο ο Ολάντ όσο και ο Γκάμπριελ ελάχιστη σχέση έχουν, αν έχουν κάποια, με τον Ζωρές, εκτός από το ότι το σημερινό γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα θεωρεί εαυτόν συνέχεια του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος που ιδρύθηκε στα 1905 και που, καθόλου τυχαία, είχε τον τίτλο «Γαλλικό Τμήμα της Εργατικής Διεθνούς» (Section Française de l’Internationale Ouvrière – SFIO).
Το κόμμα αυτό, με ηγέτες τους Γκεντ, Βαγιάν, Λαφάργκ, Ζωρές κ.ά., ήταν ένα κόμμα που αναφέρονταν στον μαρξισμό, απέβλεπε στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και στην επανάσταση – βρισκόταν, δηλαδή, στον αντίποδα του σημερινού Γαλλικού Σοσιαλιστικού και του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD), τα οποία έχουν υιοθετήσει και εφαρμόζουν την αστική πολιτική, και δη στην πιο βάρβαρη εκδοχή της, αυτή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Ο Ολάντ προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον Ζωρές με στόχο να διασώσει την χαμένη πλέον τιμή της πολιτικής του. Εξάλλου, το ίδιο είχαν επιχειρήσει πριν μερικά χρόνια στη χώρα μας ο Κώστας Σημίτης και το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό μπλοκ, όταν επιδίωξαν, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, να «υιοθετήσουν» τον Νίκο Πουλαντζά, παρουσιάζοντάς τον όχι ως έναν κομμουνιστή της ανανέωσης, αλλά ως έναν «εκσυγχρονιστή» της εποχής του (!).
Ας γυρίσουμε, όμως, στον Ζαν Ζωρές που, χωρίς αμφιβολία, υπήρξε μια από τις φωτισμένες και ηθικές πολιτικές προσωπικότητες της 3ης γαλλικής δημοκρατίας, αλλά και ο πιο ανιδιοτελής, μεγαλοφυής και διορατικός εκπρόσωπος της δεξιάς πτέρυγας του γαλλικού και ευρωπαϊκού σοσιαλισμού.
Συνέχεια →