H Eυρωζώνη σε αγχόνη λιτότητας

---

Σημ.Αμετανόητου: Γεμίσαμε από Τσε και Ζαπατίστας…του σαλονιού…

έχουμε φτάσει σε σχιζοφρενικές καταστάσεις…τα εξηγούνε,βρίζουν,καταριούνται, και μετά ψηφίζουν καπάκι τα 12μνημόνια….

Πάκης ο μεγαλοπρεπής…! Αδυναμία μου…!!! Φετίχ…! όπως ο Γκίκας…

---

 του

Προκόπη Παυλόπουλου

Βουλευτή, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

            Η Ευρωζώνη, εμφανώς εγκλωβισμένη σε μια περίοδο συρρίκνωσης της οικονομίας της, αρχίζει να αισθάνεται πια ένα σύνδρομο για το οποίο έχει προειδοποιηθεί, δυστυχώς χωρίς υπεύθυνη αντίδραση από την πλευρά της, εδώ κι έξη τουλάχιστον χρόνια, και πάντως ήδη από την «επίσημη» έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008:  Το σύνδρομο της οικονομικής «ασφυξίας» από την μακροχρόνια έκθεσή της στην «αγχόνη» μιας πολιτικής αυστηρής λιτότητας, τις αρνητικές επιπτώσεις της οποίας επιτείνει ο «αναιμικός» χρηματοπιστωτικός και, κυρίως, νομισματικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.  Ως εκ περισσού υπενθυμίζεται ότι τόσον η πολιτική λιτότητας όσο και ο μειωμένης χρηματοπιστωτικής και νομισματικής εμβέλειας ρόλος της ΕΚΤ –άρα ο «τύπος» της προαναφερόμενης «αγχόνης»- οφείλονται, σχεδόν αποκλειστικώς, σ’ ανάλογες χρόνιες κι εμμονικές γερμανικές οικονομικές και νομισματικές αντιλήψεις.  Οι οποίες εκπορεύονται πρωτίστως από την σκοπιμότητα αφενός μετάθεσης του κόστους της ενοποίησης της Γερμανίας extra muros και, αφετέρου, εμπέδωσης της γερμανικής οικονομικής επικυριαρχίας στην Ευρωζώνη, και όχι μόνο.  Κάτι όμως για το οποίο, με όρους στοιχειώδους πρόβλεψης, η Γερμανία θάπρεπε ήδη ν’ αμφιβάλλει.  Η «καμπάνα» του αποπληθωρισμού και, επέκεινα, της ύφεσης χτυπάει ήδη και για την ως πρόσφατα «παντοδύναμη» Γερμανία.  Ας μείνουμε όμως στο συγκεκριμένο σύνδρομο οικονομικής «ασφυξίας» της Ευρωζώνης και στην «αγχόνη» λιτότητας που το προκαλεί.

Ι. Από πλευράς οικονομικής πολιτικής η Ευρωζώνη, εκ κατασκευής μάλιστα, «εμπνέεται» από το, οιονεί μονοδρομικό, «δόγμα» της πολιτικής λιτότητας, η οποία έχει ως βασικό στόχο την καταπολέμηση των ελλειμμάτων και την αντιμετώπιση του –παθολογικού για την Γερμανία- φόβου του πληθωρισμού.  Ταυτοχρόνως, το ως άνω «δόγμα» ολοκληρώνεται με την «θεμελιώδη» θέση ότι αυτή η πολιτική λιτότητας είναι, αφ’ εαυτής, σε θέση να διασφαλίσει και την βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρωζώνης, καθιστώντας παραλλήλως μηδενικό τον κίνδυνο δομικής ύφεσης.

Α. Υπενθυμίζεται ότι η σύνδεση της πολιτικής λιτότητας και της προοπτικής ανάπτυξης στηρίχθηκε, κατά μεγάλο μέρος, στην νεοφιλελεύθερης κοπής θεωρία του Arthur Melvin Okun περί «αναπτυξιακής λιτότητας».  Όπως αυτή διατυπώθηκε το 1975 στο έργο του «Equality and Efficiency: The Big Tradeoff», υπακούοντας σε μια λογική «αποθέωσης» της δυνατότητας αυτορρύθμισης της αγοράς και «αποκήρυξης» του κρατικού παρεμβατισμού, ιδίως υπό την εκδοχή των παροχών κοινωνικής στήριξης των οικονομικώς ασθενέστερων ομάδων.

Β. Όμως η ιδιότυπη αυτή «αναπτυξιακή λιτότητα» αποδείχθηκε* ένας θνησιγενής νεοφιλελεύθερος μύθος, ο οποίος ζει σήμερα το άδοξο τέλος του κάτω από τ’ αμείλικτα «πυρά» της οικονομικής θεωρίας, κυρίως δε της οικονομικής πράξης.  Και μάλιστα όχι μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά σε παγκόσμιο, σχεδόν, επίπεδο.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΟΨΕΙ ΤΟΝ ΓΟΡΔΙΟ ΔΕΣΜΟ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ;

Του ΑΠΟΣΤ. ΠΑΛΙΟΥΡΑ

Σύμφωνα με τον Έγκελς «η ιστορία δεν κάνει τίποτα». Ίσως γιαυτό αρνείται πεισματικά να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με την Ελλάδα. Εξήντα και πάνω χρόνια από το αξέχαστο: «Η Ελλάδα είναι αγκιστρωμένο ψάρι» των Βαν Φλιτ και Πιουριφόι, όλα φαίνονται σαν να μην έχουν αλλάξει. Η σφραγίδα της εξάρτησης έπεσε βαριά με την λήξη του εμφυλίου και την ήττα των δυνάμεων της αριστεράς. Το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο στη χώρα παραμένει ασταθές. Κινούμενη άμμος η Ελλάδα για τους επικυρίαρχους και για τους υποτελείς, δεν επιτρέπει παρά μόνο λίγες στιγμές ανάπαυλας, οάσεις προσωρινής σταθερότητας, στον ατέρμονα αγώνα ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Οι επιπτώσεις της υπερατλαντικής ισχυρής κρισιακής δόνησης του 2008 όχι μόνο παραμένουν ζωντανές στη χώρα αλλά οξύνονται περισσότερο. Στο σωτήριο έτος 2014 το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της Ελλάδας έχει απομειωθεί κατά 25% μέσα σε 5 χρόνια. Η ανεργία με βάση τα επίσημα στοιχεία υπερβαίνει το 27% και πάνω από τους μισούς νέους ηλικίας 20-30 ετών είναι αποκλεισμένοι από την αγορά εργασίας.¹ Αν και το βέλος της εξάρτησης παραμένει σταθερά προς δυσμάς, οι αναταράξεις είναι πολύ ισχυρές, οι αντιθέσεις προκαλούν τριγμούς στον κοινωνικό ιστό. Οι άνω έχουν πολλούς λόγους να ανησυχούν, οι κάτω δεν αντέχουν άλλο.

Ένα θηριώδες χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, που στο τέλος του 2014 θα ξεπερνά τα 500 δις ευρώ, είναι τα Ιμαλάϊα όπου ο έλληνας Σίσυφος θα πρέπει να ανεβάσει τον βράχο του. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται περίπου στα 320 δις ευρώ και αντιστοιχεί στο 175% του ΑΕΠ.² Οι πιστωτές είναι κυρίως τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Οι δανειακές συμβάσεις διέπονται από το δίκαιο του Λουξεμβούργου, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε την απαλλοτρίωση του δικαιώματος της υπαγωγής τους στα ελληνικά δικαστήρια. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Μάλλον τίποτα, αν και οι δανειστές έχουν άλλη γνώμη. Εκπονούν λοιπόν ένα σχέδιο 50ετίας, όπου θα «απλωθεί» η εξυπηρέτηση του χρέους με μείωση επιτοκίων και άλλους «ευνοϊκούς» όρους. Η «εύνοια της τύχης» όμως και πάλι είναι με το μέρος τους. Ένα ποσό 100 μονάδων χρέους δανεισμένο με επιτόκιο 3% σε 5 χρόνια γεννάει τόκο 16 επιπλέον μονάδες, ενώ το ίδιο ποσό δανεισμένο με πολύ μικρότερο επιτόκιο 1% ,«απλωμένο» σε 50 χρόνια γεννάει τόκους 65 επιπλέον μονάδες. Αν κάνουμε την αναγωγή στα 300 δις του ελληνικού δημόσιου χρέους, τότε θα αντικρύσουμε μπροστά μας ολοζώντανη την κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά.

Η «ευρωπαϊκή» Ουκρανία γεμίζει με πόνο ολόκληρη την επικράτειά της…

”Δεν θέλω να δω τον γιο μου ”ήρωα” στο φέρετρο, τον χρειάζομαι σπίτι, ζωντανό”

Στο πλαίσιο της πολεμικής σύγκρουσης που μαίνεται στη νοτιοανατολική Ουκρανία, με την φιλοΕΕ κυβέρνηση του Κιέβου να εντείνει τις επιθέσεις της στους εξεγερμένους κατοίκους των ανατολικών περιοχών, μία από τις φονικότερες μάχες έλαβε χώρα τις προηγούμενες ημέρες στο Saur-Mogila κοντά στο Ντόνετσκ.

Στη μάχη συμμετείχε και η 3οη Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία του Ουκρανικού Στρατού της κυβέρνησης Κίεβου. Ο Ουκρανικός Στρατός όπως καταγγέλεται από τους ίδιους τους στρατιώτες, έστειλε σε σίγουρο θάνατο αυτά τα πολύ πρόσφατα στρατολογημένα παιδιά, εγκαταλείποντας τους. Από τους 4,700 στρατιώτεςτης ταξιαρχίας μόνο 83 γύρισαν πίσω με τους υπόλοιπους να αγνούνται στην μάχη. Η ουκρανική κυβέρνηση μάλιστα χαρακτήρισε αυτούς τους 83 που κατάφεραν να διαφύγουν, ως λιποτάκτες με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν τώρα σοβαρές ποινές.

Δεν θέλω να δω τον γιο μου ”ήρωα” στο φέρετρο, τον χρειάζομαι σπίτι, ζωντανό, Δεν θέλω ένα φέρετρο για να μπορούν να φωνάζουν από πάνω «Ζήτω η Ουκρανία’», Κατουρώ πάνω σε αυτή την Ουκρανία, μια Ουκρανία που σκοτώνει τα παιδιά μας. Γιατί έπρεπε να πάει; Γιατί δεν πας εσύ εκεί να πολεμήσεις και στέλνεις εμάς»;

Στο παρακάτω βίντεο γινόμαστε μάρτυρες του πόνου και της οργής, των αναπάντητων ερωτημάτων που διατυπώνουν συγγενείς, φίλοι αλλά και κάποιοι από τους στρατιώτες που κατάφεραν να γλυτώσουν από τη μάχη. Μια μάχη που η -αποδεδειγμένα συνεργαζόμενη με ναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες- φιλοαμερικάνικη και φιλοΕΕ κυβέρνηση του Κιέβου τους έστειλε…

Χωρίς ίχνος κάποιας αίσθησης «δικαίωσης», στο φόντο τέτοιων τραγικών ανθρώπινων στιγμών, μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει ότι ο ουκρανικός λαός σε όλη την επικράτεια θερίζει τώρα τις ”ευρωπαικές” αυταπάτες και ελπίδες που του έσπειραν για να στηρίξει το ακροδεξιό κίνημα, για να στηρίξει αλλότρια συμφέροντα ντόπιων ολιγαρχών και ξένων γεωπολιτικών ανταγωνισμών και συμφερόντων…

Ήταν 2 τα ξημερώματα… Ο ασύρματος σίγησε. Κανείς δεν απαντούσε. Τους καλούσαμε συνεχώς, ρωτώντας τι να κάνουμε.. Ήμασταν παγιδευμένοι και μας χτυπούσαν με τανκς. Τελικά κατα τις 4 – 5 το πρωί πήραμε την άδεια να υποχωρήσουμε (…) Μετά μας αποκάλεσαν λιποτάκτες…

Το παρακάτω συγκλονιστικό βίντεο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τραγικό μνημείο της διαχρονικής και παγκόσμιας απέχθειας του ανθρώπου για τη φρίκη του πολέμου. Μια κραυγή για ειρήνη και ζωή που μπορεί και πρέπει να σκεπάσει τις άναρθρες κραυγές μίσους, εθνικιστικού, φυλετικού, θρησκευτικού, που οι ισχυροί αυτού του κόσμου με σχέδιο και επιμονή προσπαθούν να επιβάλλουν…

(σε περίπτωση που δεν εμφανιστούν αυτόματα, ενεργοποιήστε τους αγγλικούς υπότιτλους στο κάτω μέρος του βίντεο)

 

Πηγή. http://www.toperiodiko.gr

με βήμα κανονικό…

Είναι σχεδόν αδύνατο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, πόσο μάλλον να μην βυθιστείς σε μια γενική πικρή διάθεση, αν συνδυαστεί η επιστροφή σου με διάβασμα των σχολίων των θιασωτών της λιτότητας (και πλέον της εξόντωσης) των άλλων. Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, δεν υπάρχει Κυριακή, δεν υπάρχουν ναζί, δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ένας λογαριασμός και η συναίνεση στην περιφρόνηση.

Είναι βέβαια άδικο να κρίνεις τον κόσμο μέσα από την οθόνη που παίζει ειδήσεις, φορολογικά νέα, νεοναζί, αδιαφορία και ακραίο συντηρητισμό. Δεν μπορείς να αντιληφθείς τον κόσμο εστιάζοντας μόνο στον περιρρέοντα ρατσισμό, στα κυριακάτικα αφεντικά, στον κυνισμό των αρθρογράφων της καθημερινής, στη βλακεία των μπάτσων που κυνηγάνε ελεύθερους κατασκηνωτές.

Είναι εξίσου άδικο να κρίνεις τον κόσμο με κριτήριο την σκιά του αρμυρικιού, του κέδρου και της καρυδιάς. Δεν μπορείς να εστιάσεις μόνο στον ψίθυρο του κύματος, στα αλμυρά χείλη, στο παγωμένο αλκοόλ και το κυκλαδίτικο τοπίο. Δεν μπορείς να αντιληφθείς τον κόσμο έχοντας κυρίως στο μυαλό τη νυχτερινή ησυχία στον Χρούσο κάτω από τα εκατομμύρια αστέρια ή το είδος της ηδονής που νιώθεις όταν τρως και πίνεις και είσαι ξυπόλυτος με τα πόδια χωμένα στην άμμο.

Εθνική θησαυροθηρία ή κριτική αρχαιολογία;

Οι αρχαιολογικές ειδήσεις σπάνια γίνονται πρωτοσέλιδα ή κύρια θέματα σε εφημερίδες, τηλεοπτικά δελτία και ιστότοπους, και μάλιστα για βδομάδες. Ακόμα και στην Ελλάδα, όπου η αρχαιολογία είναι κατεξοχήν εθνική επιστήμη και η (εθνικοποιημένη) αρχαιότητα, εδώ και αιώνες, συμβάλλει καθοριστικά στη συγκρότηση του συλλογικού φαντασιακού, κάτι τέτοιο είναι σχετικά σπάνιο. Η δημοσιότητα που έχουν πάρει οι πρόσφατες ανασκαφές στην Αμφίπολη των Σερρών, λοιπόν, με αφορμή το σημαντικό εύρημα, συνιστά φαινόμενο που απαιτεί παραπέρα διερεύνηση. Οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι, ανθρωπολόγοι και ιστορικοί θα έχουν πολλή δουλειά αναλύοντας τον όγκο του δημοσιογραφικού υλικού που συσσωρεύεται καθημερινά, όμως οι πρώτες σκέψεις παραπέμπουν σε φαινόμενα γνωστά στην έρευνα. Φαινόμενα που σχετίζονται, από τη μία, με τις πολιτικές διαστάσεις της Αρχαιολογίας ανά τον κόσμο και, από την άλλη, με βαθιά εδραιωμένες αντιλήψεις για το παρελθόν, τους θεωρούμενους ως προγόνους, αλλά και τη γη και το έδαφος, την υλικότητα και την ίδια τη διαδικασία της ανασκαφής.