Ανοικτή «επιστολή» προς τον νομικό κόσμο της χώρας .και όχι μόνον.

.Προς την ηγεσία της Δικαιοσύνης,

.προς την ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης,

.προς τους γνωστούς «συνταγματολόγους« της Βουλής,

.προς τον δικηγορικό σύλλογο Αθηνών

.και βέβαια προς όλους τους πολίτες.

Με τον Βουλγαράκη μάθαμε ότι το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό. Με τον Λοβέρδο θα μάθουμε ότι το ανήθικο είναι πάντα και παράνομο. Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η άυλη μορφή του κεφαλαίου και τα πνευματικά δικαιώματα, αποτελεί έγκλημα τεραστίων διαστάσεων η «δήμευση» και εν συνεχεία η ολοκληρωτική καταστροφή περιουσιακών στοιχείων εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών .Περιουσιακών στοιχείων, τα οποία για πολλούς απ’ αυτούς είναι και τα μοναδικά που κατέχουν. Όταν ο διεθνής νόμος προστατεύει ακόμα και δύο στιχάκια τραγουδιού ως «πνευματική ιδιοκτησία», δεν είναι δυνατόν ο εθνικός νόμος να κάνει «κατασχέσεις» άπειρου πνευματικού κόπου και σημαντικών οικονομικών επενδύσεων .Να κάνει «κατασχέσεις» ανολοκλήρωτου πνευματικού «κεφαλαίου».

Ρωτάμε λοιπόν τους νομομαθείς, αλλά και τους πολίτες αυτής της χώρας: Η «διαγραφή» των φοιτητών από τα πανεπιστημιακά αρχεία είναι νόμιμη, με βάση το Σύνταγμα, πράξη; Είναι μέσα στις δυνατότητες ενός κοινού αιρετού πολιτικού να πάρει φαινομενικά αναίτια μια τόσο άδικη και για πολλές χιλιάδες πολίτες μια τόσο εξοντωτική απόφαση; Έχει επίγνωση η Πολιτεία ποιο είναι το διακύβευμα αυτού του νόμου; Γνωρίζει τι ακριβώς «διαγράφει» και πόσο ακριβώς θίγει τον πολίτη, τον οποίον αφορά ο νόμος της. Γνωρίζει τι σχέση έχει το διαγραφόμενο πρόσωπο από τη λίστα με το περιουσιακό στοιχείο που χάνεται εξαιτίας αυτής της διαγραφής; Γνωρίζει αν με την πράξη της «γεννά» έννομο συμφέρον γι’ αυτούς που θίγει; Γνωρίζει αν μετά από την όποια ενέργειά της θα προκαλέσει «κύμα» οικονομικών απαιτήσεων από το κράτος από την πλευρά αυτών που θίγει;

Επιπλέον, εδώ τίθεται και ένα άλλο εξίσου σοβαρό ζήτημα. Ζήτημα νομικής φύσεως, το οποίο είναι τόσο σημαντικό, που επηρεάζει την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία του συστήματος. Σύμφωνα με το δικαιικό μας σύστημα, πάντα μια ενέργεια κρίνεται ως προς τη νομιμότητά της με βάση τον νόμο, ο οποίος ίσχυε στον χρόνο εκείνον, που αυτή η ενέργεια τελέστηκε. Δεν μπορείς δηλαδή με έναν νεότερο νόμο να «παράγεις» «εγκληματίες» από παλαιότερες δράσεις τους .δράσεις, οι οποίες δεν ήταν παράνομες στην εποχή της τέλεσής τους. Όταν λοιπόν ενεργείς «τιμωρητικά» για κάποιους πολίτες, εννοείται ότι σε κάποιον βαθμό τους έχεις καταστήσει «εγκληματίες». Αυτό είναι παράνομο να γίνεται με έναν νεότερο νόμο .Είναι παντελώς παράνομο και παράλογο.

Ταξίδι χωρίς προορισμό (στιγμή-1)

πάτα και εδώ για το τραγουδάκι

«Παζαριώτης βγήκε ο γιος του Κλάρα!»

ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΚΑΝΙΚΑΣ

109 χρόνια από τη γέννηση του Αρη Βελουχιώτη

–          «Τα μάθατε; Η Κλάραινα γέννησε!

–          Και τι έκανε;

–          Αγόρι!

–          Αγόρι!…

Τα θαυμαστικά δεν είναι δικά μας. Επιφωνήματα είναι του κόσμου. Ε, δεν ήταν και μικρό πράμα για μια μικρή πολιτεία όπως η Λαμία. Αν το Παζάρι ήταν το μεγάλο γεγονός της χρονιάς, ήταν κι αυτό, το γεγονός της ημέρας. Βούιξε ο τόπος.

–          Παζαριώτης βγήκε ο γιος του Κλάρα, παζαριώτης…

Ετσι με τον συσχετισμό των δυο γεγονότων, του παζαριού και της γέννας, από στόμα σε στόμα, λες και συνεννοήθηκε με μιας όλος ο κόσμος, του κόλλησε και μονομιάς, πριν ακόμα βαφτιστεί το παιδί, το πρώτο του παρανόμι». (Από το βιβλίο «Ο αδερφός μου ο Αρης», Μπάμπης Κλάρας, εκδόσεις Δωρικός)

Σαν σήμερα λοιπόν, στις 27 Αυγούστου του 1905, γεννήθηκε ο Θανάσης Κλάρας, ο μετέπειτα Αρης Βελουχιώτης (το τρίτο και τελευταίο ψευδώνυμο – είχε προηγηθεί το Μιζέριας), ο δημιουργός και αρχηγός του μεγαλύτερου εθελοντικού στρατού που δημιουργήθηκε ποτέ στη χώρα, του ΕΛΑΣ, υπό την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Ο ρόλος του Αρη στη συγκρότηση, ανάπτυξη και δράση του ΕΛΑΣ ήταν αποφασιστικός. Ο Αρης, εκτός από την προσωπική παλικαριά που τον διέκρινε, είχε και εξαιρετικές ηγετικές και πολιτικές ικανότητες. Είδε έγκαιρα την ανάγκη να βάλει το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ζήτημα εξουσίας. Καταλάβαινε πως μετά την απελευθέρωση θα ήταν αναπόφευκτη η σύγκρουση με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές. Κάποιοι άλλοι φαίνεται πως δεν το κατάλαβαν όπως έπρεπε.

Βάλε λίγο δικτατορία, έναν freddo και να παίζει Παντελίδης

Του Άρη Τσολογιάννη

Μέλος του Ε.Πα.Μ. Ημαθίας

Σοκαρίστηκε ο Έλληνας με το νέο της ποινικοποίησης κάθε προσβλητικής εναντίωσης στο καθεστώς της Ναζιστικής Δικτατορίας. Σοκαρίστηκε το απόβλητο της αποχέτευσης Σαμαρά, ο τρίτης διαλογής δονητής της Όλγας Κεφαλογιάννη, ο καρπαζοεισπράκτορας του Κικίλια.

Σοκαρίστηκαν, τους έπεσε ο freddo από τα χέρια, κόλλησε το Υoutube και σταμάτησαν τα λόγια του Παντελίδη στο «Μου λες δεν γίνεται», που τραγουδούσε παθιασμένος καθώς ρίχνανε τις ζαριές ο ένας απέναντι στον άλλον. Σοκ και δέος. Όλοι έχουν φρίξει από την αποτρόπαιη αλλαγή του ποινικού δικαίου, θρήνος και κοπετός στους δρόμους, διαμαρτυρίες οι οποίες ξεκίνησαν από τις καφετέριες, τα bar και τα net στην είδηση πως δεν θα μπορούν να καταγγείλουν από εδώ και πέρα το καθεστώς που τους κλείνει τις τρύπες δια παντός τρόπου.

Απορούν όλοι για το πώς μπόρεσε, πως είναι δυνατόν, μια προοδευτική και δημοκρατική χώρα σαν την Ελλάδα να βγάζει τέτοιους νόμους. Είναι παραφυσικό, αδύνατο, απίστευτο, ανεπίτρεπτο. Το αρνούνται και ετοιμάζονται για αντεπίθεση με τα καλάμια και τις κοτρόνες που κατέχουν ως μοναδικά όπλα, ενάντια στις ένοπλες δυνάμεις που προστατεύουν υπερήφανα τους κυβερνώντες, κατατρώγοντας τις εναπομείνασες πενταροδεκάρες από το επίδομα των 500 ευρώ.

10 χρόνια μετά την εθνική ντόπα των Ολυμπιακών Αγώνων…

“Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι.”
————————————————————————

————————————————————————

Χαράς ευαγγέλια! Υστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια υπάρχει ελπίδα να μάθουμε, επιτέλους, πόσο μας κόστισε η καθολική, σχεδόν, απερισκεψία, η παλλαϊκή παραζάλη, η εθνική ντόπα της Ολυμπιάδας, που θα την πληρώνουμε μια ζωή. Δεν διέταξε, βέβαια, έρευνα η κυβέρνηση -πέντε κυβερνήσεις, έκτοτε, δεν φιλοτιμήθηκαν, θα το ‘κανε η σημερινή, με συγκυβερνήτη τον υπόλογο και για ολυμπιακά έργα Ευ. Βενιζέλο;

Την «επιστημονική και λεπτομερή μελέτη» παρήγγειλε, δαπάναις της, η Γιάννα Αγγελοπούλου στο ΙΟΒΕ, που ανέλαβε να την έχει έτοιμη ώς το τέλος του χρόνου. Επιτελάρχης της Ολυμπιάδας, επαίρεται, και με το δίκιο της, για την άψογη διεξαγωγή της στον αγωνιστικό στίβο και την οργανωτική λειτουργία. Αλλά δεν της φτάνει. Ενοχλείται σφόδρα, όπως εδραιώνεται η πεποίθηση των πολλών ότι με την Ολυμπιάδα τής αφροσύνης τρίτωσε το όργιο των μεγάλων σκανδάλων (προηγήθηκαν τα Εξοπλιστικά και το Χρηματιστήριο) με τους «εκσυγχρονιστές» του Κ. Σημίτη στην εξουσία. Σκανδάλων, που επιτάχυναν δραματικά την πορεία της χώρας προς τον γκρεμό της χρεοκοπίας…

O λόγος που μισείται το νόημα…

Είναι γνωστός ο διχασμός που βιώνει ο άνθρωπος ανάμεσα στην ιδιωτική καθημερινότητά του και στον κοινωνικό και δημόσιο βίο του. Είναι εξαιρετικά παράδοξο το φαινόμενο αυτού του διχασμού και δεν θα μπορούσε να επιλυθεί, αν το άτομο δεν κατανοήσει τη δύναμη που έχει η καθημερινότητά του και τις δυνάμεις που την κυβερνούν. Απόλυτη γνώση δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, αλλά ορισμένες αδρές γραμμές κατεύθυνσης ήδη είναι ορατές. Και φυσικά οι ατομικές διαφορές είναι αναρίθμητες και μη προσεγγίσιμες απόλυτα.

1. Ποια η αντίληψη του ανθρώπου για την κοινωνία: Ένα βασικό χαρακτηριστικό της αντίληψης που έχει ο άνθρωπος για την κοινωνία είναι ότι αυτή αποτελεί τον «άλλον», ο οποίος είναι εν δυνάμει εχθρός αλλά και μέτρο σύγκρισης και φορέας αποδοχής του ίδιου. Όλοι οι φόβοι του εστιάζονται στον κίνδυνο που απορρέει από την ύπαρξη του εχθρού, χωρίς λογικά να μπορεί κανείς να αρνηθεί την επικινδυνότητα αυτή και γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο καλά θεμελιωμένη αυτή η αντίληψη.

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι η κοινωνία γίνεται το χωνευτήρι της δικής του ατομικής ευθύνης λόγω του μεγέθους της, δηλαδή μέσα σε αυτήν οι δικές του ευθύνες για την κατάσταση τόσο της κοινωνίας όσο και τη δική του αναμειγνύονται με τις ευθύνες όλων των άλλων και χάνονται μέσα τους με αποτέλεσμα να αισθάνεται αποενοχοποίηση.

Ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι η κοινωνία μπορεί ενίοτε να τον προστατεύει αλλά με ιδιαίτερη δύναμη τόσο απέναντι σε άλλες επικίνδυνες κοινωνικές δυνάμεις αλλά και απέναντι σε άλλους εξωτερικούς κινδύνους, δηλαδή αποτελεί ένα προστατευτικό κάλυμμα λόγω της πληθικής και οργανωμένης δυναμικής της.

Οι «αιώνιοι φοιτητές» και η αθάνατη ηλιθιότητα…

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

«…Αν θέλουν να διαγράψουν κάτι οι αθάνατα ηλίθιοι και βάρβαροι δεν είναι τίποτα άλλο παρά το όνειρο και την ελπίδα για το καλύτερο που πρέπει να είναι το βάθρο της παιδείας. Αν αυτό ξεριζωθεί από τους νέους, θα πεθάνει και μέσα στην κοινωνία. Ένα κοινωνικό και πολιτικό σύστημα όμως πολλαπλά αντιδραστικό, έχει πολλούς λόγους, πάντα με βάση την παράλογη λογική του, να επιβάλλει καθεστώς στρατώνα, πανικού και απόλυτης υποταγής στους σημερινούς νέους φοιτητές…»

Ήταν άνοιξη του 1986, όταν ο Αντώνης Σαμαράκης, πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, διανύοντας το 67ο έτος της ηλικίας του, πέρασε την πύλη της Ιατρικής Σχολής Αθήνας και εξέφρασε στην διοίκηση της σχολής την επιθυμία του να γίνει δωρητής σώματος. Όχι έτσι ξαφνικά. Κάποια χρόνια πριν, σε προχωρημένη ηλικία, πλήρης ημερών, αναγνώρισης, κύρους και επιτυχιών, είχε αποφασίσει να γίνει φοιτητής της Ιατρικής. “ Έφευγε-έγραφε ο τύπος της εποχής- κρυφά από την οικογένεια του και πήγαινε να παρακολουθήσει μάθημα ανατομίας, καθήμενος πάντα στην ίδια θέση”.