Πέντε καίρια μαθήματα για την αριστερά από το νέο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν

Γράφουν ο Ethan Corey και η Jessica Corbett

Στα προηγούμενα βιβλία της «Το Δόγμα του Σοκ: Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής (2007)» και το «ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΒΟΛΑ: Χωρίς Χώρο, Χωρίς Επιλογή, Χωρίς Δουλειές (2000)», η Καναδή συγγραφέας και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν καταπιάστηκε με θέματα όπως η νεοφιλελεύθερη «θεραπεία-σοκ», ο καταναλωτισμός, η παγκοσμιοποίηση και ο «καπιταλισμός της καταστροφής», τεκμηριώνοντας εκτενώς τις δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τη δραματική αύξηση της οικονομικής ανισότητας και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών.

Αλλά στο νέο της βιβλίο, «Αυτό αλλάζει τα πάντα: ο Καπιταλισμός εναντίον του Κλίματος», η Κλάιν ρίχνει το βλέμμα προς το μέλλον, υποστηρίζοντας ότι οι κίνδυνοι από την κλιματική αλλαγή απαιτούν ριζοσπαστική δράση τώρα για να αποκρουστεί η καταστροφή. Σίγουρα δεν είναι η μόνη που επισημαίνει το επείγον της απειλής, αλλά αυτό που διαφοροποιεί την Κλάιν είναι το επιχείρημά της ότι ο καπιταλισμός –όχι ο άνθρακας- είναι η ρίζα της αλλαγής του κλίματος, αναπόφευκτα μας οδηγεί προς έναν περιβαλλοντικό Αρμαγεδώνα κατά την επιδίωξη του κέρδους. Το «Αυτό αλλάζει τα πάντα» αξίζει μια πλήρη ανάγνωση (ή και δύο), αλλά έχουμε ξεχωρίσει ορισμένα από τα βασικά σημεία του εδώ.

1. Οι «λύσεις – τσιρότα» δεν λειτουργούν.

«Οι εσωτερικοί μετανάστες της Ε.Ε. βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ζούγκλα»

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΑΝΟΣ, καθηγητής Κοινωνιολογίας και Μεταναστευτικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Μπάμπη Αγρολάμπο

«Εχουμε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που έχουν αρχίσει και μεταναστεύουν τα τελευταία χρόνια, λίγο πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, και ανήκουν σε μεγαλύτερες ηλικίες, 45, το λιγότερο, μέχρι και 60 χρόνων. Οι περισσότεροι προέρχονται από τη Βόρεια Ελλάδα και είναι κατά κύριο λόγο αυτοί που λέμε ανειδίκευτοι εργαζόμενοι».
Την ερχόμενη εβδομάδα, η γερμανική κυβέρνηση αναμένεται να συζητήσει εκ νέου το ζήτημα της μετανάστευσης. Οι υπηρεσίες πρόνοιας εξετάζουν ένα προς ένα τα επιδόματα ανεργίας που δίνουν σε περίπου 300.000 νέους μετανάστες από τις άλλες χώρες της Ε.Ε. Το ζήτημα είχε κλείσει στα τέλη του περασμένου χρόνου με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Πλην όμως, οι πιέσεις από τη δεξιά πτέρυγα του κυβερνητικού συνασπισμού συνεχίζονται.

Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου Βασίλης Τσιάνος, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας με εξειδίκευση στη Μεταναστευτική Πολιτική, μιλάει για την πολιτική της Ε.Ε. στο μεταναστευτικό και τα προβλήματα που βρίσκουν οι νέοι μετανάστες από τον ευρωπαϊκό Νότο.

Η νομισματική μάστιγα της Ευρώπης

 

του Κώστα Λαπαβίτσα

 

Πολιτική αναταραχή λοιπόν στη Γαλλία, καθώς η κρίση του κέντρου της Ευρωζώνης γίνεται όλο και βαθύτερη. Ο πρόεδρος Ολάντ αντιδρά σπασμωδικά στη γερμανική πίεση, χωρίς ξεκάθαρη κατεύθυνση και χωρίς να διαφαίνεται ότι υπάρχει αντίληψη της πραγματικής κατάστασης της χώρας. Το πρόβλημα της Γαλλίας δεν είναι απλώς η λανθασμένη πολιτική λιτότητας που εκπορεύεται από το Βερολίνο. Η κρίση της Γαλλίας έχει δομικά αίτια που προέρχονται από την ίδια τη φύση της Ευρωζώνης.

Αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά στο διάγραμμα που παραθέτω από μια σχετικά αξιόπιστη πηγή του διαδικτύου. Πρόκειται για μια παραλλαγή ενός διαγράμματος που αρχικά δημοσίευσε ο Nicholas Crafts, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Warwick, στο έγκριτο VoxEU το Δεκέμβριο του 2013. Είναι φυσικά απαραίτητο να υπάρχει μια επιφυλακτικότητα – ακόμη και σε μετρήσεις που κάνει κανείς μόνος του – αλλά αυτό που απεικονίζεται στο διάγραμμα ταιριάζει απόλυτα με ό,τι ζούμε και με ό,τι δείχνουν άλλα στατιστικά στοιχεία που συνεχώς δημοσιεύονται στο ευρωπαϊκό κέντρο.

Το αρχικό διάγραμμα του Crafts περιλάμβανε τρεις περιοχές: το λεγόμενο Μπλοκ της Στερλίνας (1929-1938), το λεγόμενο Μπλοκ του Χρυσού (1929-1938) και την Ευρωζώνη μετά το 2007. Συνέκρινε το βάθος και τη διάρκεια της κρίσης που βίωσαν αυτές οι τρεις πολύ σημαντικές νομισματικές ζώνες σε δύο καθοριστικές περιόδους κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή τη δεκαετία του 1930 και την περίοδο μετά το 2007. Το διάγραμμα που παραθέτω απλώς περιλαμβάνει και την Ιαπωνία (1992-2001).

 

Το συμπέρασμα; Η κρίση της Ευρωζώνης είναι καταφανώς η χειρότερη.

ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΜΕΡΚΕΛ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

«Φαίνεται πως η Μέρκελ δεν έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης», παρατηρεί ο Έντμουντ Φελπς, κάτοχος του Νόμπελ Οικονομίας 2006.

Ο καθηγητής Μακροοικονομίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια δεν μασάει τα λόγια του όταν αναφέρεται στη διαχείριση της «ευρωκρίσης» από τη γερμανίδα καγκελάριο. Και δεν είναι ο μόνος.

Μπορεί οι 17 νομπελίστες οικονομολόγοι που έδωσαν το «παρών» στην 5η Συνάντηση του Λιντάου να διαφωνούν σχεδόν σε όλα τα μεγάλα οικονομικά θέματα, σε ένα, ωστόσο, συμφωνούν: στην κριτική τους προς την Άγκελα Μέρκελ.

Η πολιτική της Μέρκελ οδηγεί την Ευρώπη σε βαθιά ύφεση

Οι επικριτές της καγκελαρίου δεν περιορίζονται στον κύκλο των κεϋνσιανιστών. Συντηρητικοί, οπαδοί της Θεωρίας των Παιγνίων ακόμη και φιλελεύθεροι οικονομολόγοι εκφράζουν τη διαφωνία τους στην πολιτική της λιτότητας που η καγκελάριος έχει επιβάλει στην ευρωζώνη.

Το διαμαντένιο αηδόνι…

Παίζαμε τον γιατρό. Εγώ δηλαδή τον παρίστανα. Εσύ παρίστανες μια μεγαλύτερη γυναίκα κατώτερης τάξης. Πολύ πιο πειστικά από μένα. Δεν ξέρω αν με θορύβησε περισσότερο το παράπονο στη φωνή σου, το κόκκινο στα μάτια σου ή ότι δεν περίμενα να σε δω στα αλήθεια, να μιλήσουμε στα αλήθεια, ότι δεν είχα χώρο πουθενά για σένα, ότι περίμενα να ανταλλάξουμε απλώς μια τυπική καλημέρα. Επέμεινες όμως να μου μιλάς. Και τα μάτια σου ήταν περισσότερο ταραγμένα κι απ’ τα λόγια σου. Και τι άλλο στα αλήθεια μου λεγες, απ’ το ότι είναι άδικο αυτό που συμβαίνει; Στη χώρα; Στη ζωή; Σε σένα; Δεν ξέρω. Άδικο πάντως, άδικο. Μου είπες και για αυτά που θα ΄πρεπε να μας κρατάνε. Την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια. Τι άλλο εκτός απ’ αυτά; Να ενωθούμε μου ΄πες. Εγώ με τους ομοίους μου. Να φτιάξουμε ομάδες, να είμαστε κοντά. Όπως κάνουν στο εξωτερικό. Να μην πάμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Αλλά και να μην αφήσω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Να διεκδικήσω αυτό που μου ανήκει. Να μην αφήσω να μου το πάρουν. Οι όμοιοί μου. Εγώ όμως ποτέ δεν διεκδικώ αυτό που μου ανήκει. Ό,τι μου δώσουν. Και παράπονο ως τώρα δεν έχω· μου δίνουν. Κι έτσι παίρνω. Κι έτσι παριστάνω. Κι έτσι μεγαλώνω. Και μεγαλώνοντας προσπαθώ να απαλλαγώ από το διαρκώς παρόν μεγάλο μάτι που μας ελέγχει και μας κρίνει. Και την ίδια ώρα που κάπως καταφέρνω να το κάνω, εφευρίσκω κρυφές κάμερες. Λαιστρυγόνες, κύκλωπες και κάμερες κρυφές. Όλοι οι πόλεμοι στην εσωτερίκευση κρίνονται. Κι όλες οι αδιόρατες αλλαγές εσωτερικού ρυθμού. Αποδραματοποιείς το σήμερα, του χαμογελάς, αποδέχεσαι ό,τι σου δίνει με χαρά, ενίοτε μ’ ευγνωμοσύνη, ώστε να αρχίσεις επιτέλους να σκέφτεσαι το αύριο. Εσύ που ζούσες πάντα σαν να μην υπάρχει. Υπάρχει και μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Κολυμπάει πάνω σου ως τη σημαδούρα. Λίγο πριν απ’ αυτήν σ΄αφήνει για να φτάσει μόνο του. Πρώτο. Είσαι πια δεύτερος; Στο ίδιο σου το έργο; Όχι, όχι. Λέξεις σαν αυτές το ίδιο μου το έργο. Ασυνάρτητες αλλά αληθινές. Αληθινές επειδή είναι ασυνάρτητες

Aπό: http://old-boy.blogspot.gr/?wref=bif

Ο πραγματικός στόχος του Ισραήλ, δεν είναι η Χαμάς…

Sylvia

O πραγματικός στόχος του Ισραήλ δεν είναι η Χαμάς, αλλά η παλαιστινιακή κρατική υπόσταση.
του Dan Glazebrook, δημοσιογράφος, συγγραφέας. (μετάφραση, επιμέλεια Sylvia)

Όλα τα αποικιοκρατικά κράτη εποίκων, βασίζονται στη βίαιη απομάκρυνση των ιθαγενών λαών – και ως εκ τούτου, ο θεμελιώδης και πρωταρχικός στόχος τους ήταν πάντα να κρατήσουν αυτούς τους ιθαγενείς όσο το δυνατόν πιο αδύναμους. Ο στόχος του Ισραήλ για τους Παλαιστίνιους δεν είναι διαφορετικός.

Ένα παλαιστινιακό κράτος αποτελεί σαφώς εμπόδιο, για την επίτευξη του στόχου αυτού, ένα παλαιστινιακό κράτος θα ενδυναμώσει τους Παλαιστίνιους. Μια γνήσια κυριαρχία θα βάλει τέλος στο τρέχον υποτιθέμενο δικαίωμα του Ισραήλ να κλέψει τη γη τους, να ελέγχει τα σύνορά τους, να τους έχει υπό πολιορκία, και να τους βομβαρδίζει κατά βούληση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κόμμα του Νετανιάχου «απορρίπτει κατηγορηματικά τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού αραβικού κράτους δυτικά του ποταμού Ιορδάνη.» Γι’αυτό ο Γιτζάκ Ράμπιν δολοφονήθηκε, επειδή πρότεινε έστω και μια περιορισμένη αυτοδιοίκηση των Παλαιστινίων και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε πρόταση για  παλαιστινιακό κράτος, περιορισμένη βέβαια και υπό όρους, εσκεμμένα σαμποτάρεται από τις διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων.

Δημοκρατία και απομεγέθυνση…

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας

Ακόμη ένας όρος έχει μεταφρασθεί ατυχώς στα ελληνικά, ό όρος décroissance (degrowth) ως «αποανάπτυξη», ενώ το σωστό θα ήταν απομεγέθυνση. Ο όρος «ανάπτυξη» αποδίδει συνήθως τον όρο développement (development). Όμως η μεγάλη σύγχυση δεν είναι τόσο στον όρο όσο στη χρήση του περιεχομένου του και στη σχετική συζήτηση για το πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί να υπάρξει η οικονομική απομεγέθυνση. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, στηριζόμενοι στις θέσεις ενός θεωρητικού της απομεγέθυνσης, του Serge Latouche.