Ο δολοφόνος που έφτιαξε ολόσωμη στολή από γυναικείο δέρμα.

Τη φορούσε, παριστάνοντας τη μητέρα του! Ενέπνευσε τα σενάρια: «Ψυχώ» και «Σιωπή των αμνών»
Ποια είναι η ανατριχιαστική ιστορία του Εντ Γκιν, που έφτιαχνε μπολ από κρανία, καρέκλες επενδυμένες με ανθρώπινο δέρμα, κολιέ από γυναικείες θηλές και μάσκες με δέρμα νεκρών γυναικών

Το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου του 1957, ο αστυνομικός Σλέι μπήκε στην αποθήκη του Εντ Γκιν, στο Λακρός του Γουίσκόνσιν.

Ερευνούσε την εξαφάνιση της ηλικιωμένης Μπερνίς Γουόρντεν.

Αυτό που αντίκρισε στο σκοτάδι, θα του προκαλούσε εφιάλτες για την υπόλοιπη ζωή του.

Μία γυναίκα ήταν κρεμασμένη ανάποδα απ’ το ταβάνι.

Ήταν αποκεφαλισμένη και της είχαν αφαιρέσει τα εντόσθια.

Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν ελάφι, που το έγδερναν για να το φάνε.

Μετά κατάλαβε ότι ήταν το σώμα της Μπερνίς Γουόρντεν.

Οι υπόλοιποι αστυνομικοί ερευνούσαν το σπίτι του Γκιν, το οποίο ήταν ακατάστατο.

Οι αστυνομικοί σκόνταφταν σε πεταμένα αντικείμενα και έπιπλα.

Όταν συνήθισαν το σκοτάδι κατάφεραν να δουν καλύτερα το φρικτό περιβάλον.

Μπολ φτιαγμένα από κρανία, καρέκλες επενδυμένες με ανθρώπινο δέρμα, κολιέ από γυναικείες θηλές, διακοσμητικά με γυναικεία χείλια, μάσκες φτιαγμένες με δέρμα από πρόσωπο ανθρώπου.

Υπήρχαν δέκα κεφάλια γυναικών και κάποιος είχε αφαιρέσει το «σκαλπ», όπως έκαναν οι Ινδιάνοι.

Ο Alice Cooper στο Μέγαρο Μουσικής;

Τα χρέη του Μεγάρου διαγράφηκαν πανηγυρικώς από τον κήνσορα του ΠολιτιΖμού κ. Παναγιωτόπουλο σε συνεργασία με τον και-πλεόνασμα-έχω  κ. Στουρνάρα. Δηλαδή τα πληρώσαμε εσείς κι εγώ, τα παιδιά, τα εγγόνια μας και πιθανώς τα δισέγγονά μας. Και από χτες το άσμα της μακαριστής Ρίτας με τους επικούς στίχοι «εγώ δεν πάω Μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο» μού έχει κολλήσει σαν τσίχλα στον εγκέφαλο γιατί ως γνωστόν είμαι κάφρος, απολίτιστη, αντιπχοιοτικιά κι ακούω χέβι μέταλ (αλλά δεν θα σας αποκαλύψω ποτέ αν έπαιζα δίσκους του Alice Cooper ανάποδα).

Μια απορία μένει μετά από ετούτο το μαγικό που εξαφάνισε κοντά 230 μύρια: όλα τούτα τα χρήματα που πέταξαν ως αποδημητικά πτηνά και δαπανήθηκαν για να γίνουμε πιο πχοιοτικοί, έπιασαν τελικά τόπο; Κι εφόσον πλήρωσα  κι εγώ για να σωθεί το Μέγαρο, έχω δικαίωμα να δω τον Alice στην αίθουσα Τριάντη παρέα με τον παίδαρο;

Πηγή.

http://pastaflor.blogspot.gr/2014/02/alice-cooper.html

TTIP: Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΗΠΑ-Ε.Ε., ΜΙΑ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Toυ ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΟΝΜΠΙΟ

Θυμάστε εκείνο το δημοψήφισμα στη Βρετανία, για το εάν θα έπρεπε να δημιουργήσουμε μια ενιαία αγορά με τις Ηνωμένες Πολιτείες; Ξέρετε, εκείνο που ρωτούσε για το εάν οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν το δικαίωμα να καταργούν τους νόμους μας… Όχι; Ούτε κι εγώ. Βέβαια, τις προάλλες έψαχνα κάνα δεκάλεπτο το ρολόι μου, πριν καταλάβω ότι το φορούσα. Το ότι ξέχασα το δημοψήφισμα είναι μάλλον άλλο ένα σημάδι ότι γερνάω. Γιατί σίγουρα πρέπει να έγινε δημοψήφισμα, έτσι δεν είναι; Μετά από όλη εκείνη την αγωνία για το εάν πρέπει να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι, η κυβέρνηση δεν θα παρέδιδε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε κάποιον σκιώδη, αντιδημοκρατικό οργανισμό χωρίς να μας ρωτήσει. Έτσι δεν είναι;

Ο σκοπός της Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (TΤIP) είναι να παρακάμψει τις διαφορές μεταξύ του κανονιστικού πλαισίου των ΗΠΑ και αυτού των ευρωπαϊκών κρατών.Έχω ξαναγράψει γι’ αυτό το θέμα, αλλά δεν είχα θίξει το πλέον σημαντικό ζήτημα: την αξιοσημείωτη δυνατότητα που χαρίζει στις μεγάλες επιχειρήσεις να ταράξουν στις αγωγές όσες κυβερνήσεις θα προσπαθούσαν να υπερασπίσουν τους πολίτες τους. Θα επέτρεπε σε μυστικοπαθείς επιτροπές επιχειρηματικών νομικών συμβούλων να παρακάμπτουν κοινοβουλευτικές αποφάσεις και να καταργούν προστατευτικές νομοθεσίες.Ο μηχανισμός μέσω οποίου επιτυγχάνονται τα παραπάνω είναι γνωστός ως μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή και κράτους. Χρησιμοποιείται ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου για να απενεργοποιήσει κανονισμούς που προστατεύουν τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Μετά από εκτεταμένο δημόσιο διάλογο, τόσο μέσα όσο κι έξω από το Κοινοβούλιο, η αυστραλιανή κυβέρνηση αποφάσισε ότι όλα τα τσιγάρα θα πωλούνται σε ίδια πακέτα, ανεξαρτήτως μάρκας, που θα φέρουν μονάχα προειδοποιητικές για την υγεία ετικέτες με αποτρόπαιες φωτογραφίες. Η απόφαση αυτή κυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας. Ωστόσο η Philip Morris, χρησιμοποιώντας μια εμπορική συμφωνία μεταξύ της Αυστραλίας και του Χονγκ Κονγκ προσέφυγε σε εξωχώριο δικαστήριο, απαιτώντας ένα τεράστιο ποσό ως αποζημίωση για την απώλεια της «πνευματικής ιδιοκτησίας» της.[1]

Η ΤΟΥΖΛΑ, ΜΑΝΑ, ΚΑΙΓΕΤΑΙ!

Του ΣΤΑΘΗ

Σήμερα στη Βοσνία πολλοί αγωνίζονται εναντίον όσων στο πρόσφατο παρελθόν αγωνίσθηκαν για να γίνουν.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ενίοτε ανυπόφορα σαρκαστική.

Το χρονικό είναι μικρό. Μια σταλιά ιστορίας. Ομως από βαρύ ύδωρ.

Πριν από λίγα χρόνια έγινε εναντίον της Γιουγκοσλαβίας το αδιανόητο, δηλαδή πόλεμος επί ευρωπαϊκού εδάφους, ο πρώτος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ψυχή αυτού του μεταψυχροπολεμικού πολέμου, η Γερμανία. Σκοπός της επιχείρησης (και ως μπίζνας) η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (πατριωτικού, ιδιαιτέρως, ως προς τη Γιουγκοσλαβία), καθώς και η ταξική καταβύθιση της περιοχής σε ειδική οικονομική ζώνη των Αμερικανοευρωπαίων, με ειδικό ενδιαφέρον της Γερμανίας για ζωτικό χώρο σε ορισμένες περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας.

Οι στόχοι επιτεύχθηκαν όλοι και με το παραπάνω. Αυτοί που ευαγγελίζονταν μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, εγκατέστησαν Σκαιά Σύνορα μεταξύ των κρατών που διαδέχθηκαν τη Γιουγκοσλαβία. Σύνορα, σινικά τείχη. Ποτισμένα με αίμα αιώνων – που το βρικολάκιασαν ποτίζοντάς το με αίμα φρέσκο οι λαθρέμποροι των Εθνών απ’ την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.

Κι όχι μόνον σύνορα Τείχη του Αίσχους μεταξύ των νέων κρατών που διαδέχθηκαν τη Γιουγκοσλαβία, αλλά και σύνορα Απαρτχάιντ στο εσωτερικό τους, όπως συνέβη στη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο και τη FYROM.

Η παμπάλαια «σύγχρονη» ιδεολογία της φιλανθρωπίας…

Με αφορμή εντυπωσιακές ενέργειες του Μπιλ Γκέιτς, του Γουόρεν Μπάφετ και άλλων αμερικάνων δισεκατομμυριούχων που φέρονταν να δώρισαν αξιοσέβαστα χρηματικά ποσά σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς, μια ευρύτατη συζήτηση ξεκίνησε προ πενταετίας στα αμερικάνικα ΜΜΕ για την έννοια και τον ρόλο της φιλανθρωπίας στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο την περίοδο όξυνσης της οικονομικής κρίσης. Οι βασικοί άξονες της συζήτησης αυτής “πέρασαν” μέσω των λεγόμενων έγκριτων ΜΜΕ περίπου αστραπιαία και στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, όπου άνευ ορατού αντίλογου αναπαράγονται διεκδικώντας να αποκτήσουν ισχύ (μιας νέας) ιδεολογίας.

Σχετικά με τους ψηφοφόρους της Χ.Α.

Μια ανησυχία για το τι θα γίνει στο δήμο της Αθήνας την έχω. Και αναρωτιέμαι για τη φύση αυτών των ψηφοφόρων της Χ.Α. Δεν πρόκειται για πατριώτες ούτε για αντιμνημονιακούς. Αν ήταν έτσι θα ανέβαιναν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που είναι και τα δύο, και πατριώτες, σύμφωνα και με τη συντηρητική αντίληψη για τον όρο, και αντιμνημονιακοί. Αλλά οι ΑΝ.ΕΛ. δεν ανεβαίνουν και μάλιστα τους γίνεται και μεγάλος πόλεμος από τα κυρίαρχα μέσα εξ αρχής.

–

Lost Files: Η Εφεύρεση Του Ριμπενστάιν Και Ο Φαντασιακός Πόλεμος…

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: Η τραγική μοίρα ενός αλσατικού πόσουμ

Ένας «χαμένος φάκελος», ο οποίος μέχρι το 2005 φυλασσόταν σαν τερατόμορφο ζώο μακριά από τα μάτια του «ευαίσθητου» κοινού, είναι αυτός της ανακάλυψης του κινηματογράφου από τον μεγαλοφυή (αν και εκκεντρικό, κατά γενική ομολογία) Άσπ Φον Ριμπενστάιν.