ΜΠΟΜΠ ΜΑΡΛΕΫ- Γέννηθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1945

Γεννημένος στις 6 Φεβ. 1945 στο Nine Mile, του Saint Ann της Τζαμάικα

πέθανε  στις 11 Μαΐου του 1981

–

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:  (μετάφραση Μαριάννα Παπαδημητρίου)
«Πιστευω πραγματικα, πως μονο μια φορα στη ζωη σου θα βρεις καποιον ο οποιος θα σου αλλαξει ολοκληρη τη ζωη. Του λες πραγματα που ποτε δεν εχεις μοιραστει με καμια άλλη ψυχη και απορροφα τα λογια σου δειχνοντας πραγματικα πως θελει να ακουσει κι αλλα.

–

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο 1997;

Το τέλος του φθηνού χρήματος προκαλεί νέες χρηματοοικονομικές αναταράξεις στις αναδυόμενες αγορές και επιτείνει την ανησυχία όσον αφορά τη διεθνή οικονομική σταθερότητα.

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

  

 Τι κοινό έχουν η Τουρκία, η Αργεντινή, η Ινδία, η Νότιος Αφρική και η Ουκρανία; Τίποτα πέραν του ότι για τους γύπες των αγορών ανήκουν συλλήβδην στο «καλάθι» των αναδυόμενων οικονομιών: οικονομιών που αναπτύσσονται ταχέως χάρη στα δολάρια που δανείζει η Γουόλ Στριτ, κάνοντας τα εθνικά τους νομίσματα ευάλωτα σε υποτιμήσεις και αυξήσεις επιτοκίων για την ανάσχεση του πληθωρισμού, δημιουργώντας παράλληλα με τις εντεινόμενες κοινωνικές και πολιτικές ταραχές ιδίως στην Τουρκία(αλλά και την Αργεντινή και την Ουκρανία) ένα νέο εκρηκτικό μείγμα, που έφερε αυτόματα στο νου των διεθνών οικονομικών αναλυτών το προηγούμενο της κρίσης στις αναδυόμενες αγορές του 1997.

 Από την κατάρρευση τότε του ταϊλανδέζικου μπαχτ, φθάσαμε στη συνολική νομισματική-χρηματοπιστωτική κατάρρευση ολόκληρης σχεδόν της νοτιοανατολικής Ασίας, των γνωστών «τίγρεων» όπως αποκαλούνταν τα οικονομικά «θαύματα» της ασιατικής μεγαλομανίας με σήμα κατατεθέν τους σύγχρονους γυάλινους ουρανοξύστες με τα διαφημιστικά χρωματιστά τρέιλερ γνωστών πολυεθνικών τραπεζών και όχι μόνο. Από την Ασία η κρίση εξαπλώθηκε στη Ρωσία, η οικονομία της οποίας κατάρρευσε, στη Βραζιλία και την Αργεντινή, ενώ αλώβητη δεν είχε μείνει ούτε η προ-ευρώ Ελλάδα της δραχμής, υπενθυμίζοντας μας ότι το εθνικό νόμισμα από μόνο του, δεν μπορεί να λύσει τα ογκούμενα προβλήματα που δημιουργεί ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός των χρηματοπιστωτικών αγορών.

 Η υποτίμηση της τουρκικής λίρας

«Η αγορά σήμερα έχει πάρει τη θέση της επανάστασης»

«Η κρίση είναι ένας πόλεμος που διεξάγουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές»

«Θα είναι ενδιαφέρον εάν με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού στην Ευρώπη»

Στον Τάσο Τσακίρογλου

Ο καθηγητής Φιλοσοφίας Ζακ Ρανσιέρ μιλά με πάθος για τη χειραφέτηση, την αισθητική, την αυτονομία και την επικοινωνία. Υπήρξε μαθητής και συνεργάτης του Λουί Αλτουσέρ, με τον οποίο ήρθε σε ρήξη με αφορμή τη στάση του τελευταίου στην εξέγερση του Μάη του 1968 .

Τον συναντούμε στη βιβλιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας, του οποίου είναι προσκεκλημένος. Παρά το βαρύ πρωινό του πρόγραμμα, γεμάτο συνεντεύξεις, και την προγραμματισμένη απογευματινή διάλεξη με θέμα «Η σκέψη του παρόντος», μας απαντά μιλώντας με πάθος για τη χειραφέτηση, την αισθητική, την αυτονομία και την επικοινωνία.

• Μια πολύ βασική έννοια στην ανάλυσή σας είναι αυτή της «χειραφέτησης». Τι ακριβώς σημαίνει και ποιες είναι οι προϋποθέσεις της;

 

Το πιο σημαντικό στην έννοια της «χειραφέτησης» είναι ότι δεν αναφέρεται στο «σπάσιμο» από το παλιό, από το παρελθόν, αλλά από την απαλλοτρίωση των ίδιων των διανοητικών ικανοτήτων των ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος που επέμεινα στο θέμα της κοινωνικής χειραφέτησης, για παράδειγμα των εργατών στον 19ο αιώνα. Ομως η χειραφέτηση δεν αφορά μόνο την πάλη για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής, αλλά τη συνολική ικανότητα των ανθρώπων να διαχειρίζονται τις κοινές υποθέσεις και όλα όσα τους αφορούν. Στην αρχαιότητα σήμαινε την απελευθέρωση των δούλων από τους αφέντες τους, αλλά στη σύγχρονη εποχή εννοούμε κυρίως την ατομική χειραφέτηση, την εμπιστοσύνη στην ικανότητα των ανθρώπων να αυτοκυβερνώνται. Την ικανότητά τους να σκέφτονται ως μέλη μιας κοινότητας και όχι μόνο να υπερασπίζονται τα ατομικά τους συμφέροντα.

Αλαφούζοι – 1. Αλλαξομηντιές – Αλαφούζοι – 2. Η κόντρα με τον Μητσοτάκη

  

Αλαφούζοι – 1. Αλλαξομηντιές

Κάθε φορά που στην παρέα πετιέται κάποιος για να δηλώσει πως πλησιάζει η ώρα που θα πάρουμε τα όπλα και θα βγούμε στο βουνό (εν τάξει, λέμε και καμμιά μαλακία να περνάει η ώρα), η απάντησή μου είναι σταθερή: «εσύ να πας σε όποιο βουνό θες, εγώ με το κονσερβοκούτι μου θα πάω στο Φάληρο». Οι υποψιασμένοι καταλαβαίνουν ότι δεν εννοώ τον Ολυμπιακό. Βλέπετε, το «κακό σπυρί» του Φαλήρου δεν είναι βέβαια ο Ολυμπιακός αλλά η μηντιακή αυτοκρατορία των Αλαφούζων.

Ο Κατσαρίδας…

Από μικρός είχα σοβαρό πρόβλημα με τις κατσαρίδες.

Δεν με ενοχλούσαν οι  αράχνες , τα φίδια η οι σκορπιοί.

Οι κατσαρίδες  με τρομοκρατούσαν και με αηδίαζαν ταυτοχρόνως.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω με την  φτωχή μου λογική.

Τα έντομα αυτά δεν μου έχουν κάνει τίποτα και όμως ένα διάστημα  τα αντιμετώπιζα σαν να ήμουν στέλεχος  στην νεολαία του Χίτλερ.

Τρόμος Κενού (Horror Vacui)

 

Όσον αφορά στην Πολιτική, κάθε κενό στο χώρο του δημοκρατικού και κοινωνικού ορθολογισμού,
γίνεται επικίνδυνο από τη στιγμή που μπορεί να βαλτώσει ή
να το καλύψει ο παραλογισμός και η βαρβαρότητα, που επελαύνουν.
Ο νοών νοείτω.

Λέμε συχνά μια κοινοτοπία: «Η φύση αποστρέφεται το κενό».  Αυτή η ρήση τελικά έχει δικαιωθεί επιστημονικά, μέσα από πολλές ανατροπές της και μπορεί να προαναγγέλλει ή ένα τέλμα,  αν το κενό δεν καλυφθεί όπως πρέπει, ή κάτι καινούργιο, καλό ή κακό που θα έλθει νομοτελειακά.  Δεν θα μπω στον πειρασμό να την αντιστοιχήσω με τη σημερινή πολιτική μας κατάσταση η οποία παρουσιάζει προφανή κενά. Νομίζω όμως πως αξίζει να τη δούμε ιστορικά, γιατί κρύβει μια μεγάλη και διαχρονική φιλοσοφική, θεολογική και επιστημονική συζήτηση, που ξεκίνησε στην ελληνική αρχαιότητα και φτάνει στο σήμερα.