Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΙΑΛΛΑ

Επειδή τα τελευταία χρόνια η σχέση Αριστεράς και πατριωτικού αγώνα έχει αμφισβητηθεί από πολλούς, έχει καταγγελθεί κάθε λόγος περί “πατρίδας” ως εθνικισμός, έχει σουρθεί στη λάσπη μέχρι και το ΕΑΜ ως “λάθος” κι όλα αυτά στο όνομα των “κλασικών” του μαρξισμού, από “σκληρούς Λενινιστές”, ας δούμε λίγο τί έγραφε ο Λένιν για αυτά τα ζητήματα.

«Στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.

Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος.

Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή; Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».

Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ»

Άπαντα, τομ. 49, σελ. 329

Κι αυτό πιστεύει ο Καζαντζάκης πως είναι…

Γράφει ο Αμετανόητος

Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου,γνωρίζουν ότι έχω επηρεαστεί από τον Νίκο Καζαντζάκη. Οπως ξέρουν επίσης ότι δεν θέλω να συζητάω πολύ για τον Νίκο Καζαντζάκη.Και κάθε φορά που ακούω να γίνεται συζήτηση για αυτόν, προτιμώ να ακούω παρά να μιλάω…
Ούτε θέλω να γράφω ανούσια φληναφήματα για να πώ κάτι για τον Καζαντζάκη,τη φιλοσοφία του και τα έργα τα οποία διάβασα.Τι να γράψω άλλωστε εγώ ?
Δεν μιλώ αλλά και ούτε γράφω για τον Καζαντζάκη γιατί νομίζω ότι είμαι πάρα πολύ μικρός μπροστά του.Τόσο απλά.Τον κρατάω στην καρδιά μου.Αυτό μου φτάνει.
Σήμερα όμως, είναι η επέτειος των γενεθλίων του Καζαντζάκη.Γεννήθηκε στις 18/02/1883 στους Βαρβάρους Ηρακλείου Κρήτης. Πατέρας του ο Μιχάλης Καζαντζάκης και μητέρα του η Μαρία Χριστοδουλάκη.

Και σήμερα λοιπόν, θα κάνω μία εξαίρεση.Πολύ σπάνια.Αλλά δεν θα γράψω πολλά…σχεδόν τίποτα.Θα μιλάνε άλλοι.
Είμαι αναγκασμένος να δώσω  σε αυτούς που παρακολουθούν το “απέραντο γαλάζιο” και ειδικά στον πολύ καλό φίλο μου “Λεωνίδα” κάποια στοιχεία που ίσως δεν γνωρίζουν για τον Νίκο Καζαντζάκη.Επιλεκτικά βέβαια, διότι η βιβλιογραφία είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούν να την παρακολουθήσουν ούτε οι κατ’επάγγελμα μελετητές του…
Αφορμή ήταν η αναφορά μου στην Λιλή Ζωγράφου που με το βιβλίο της “Νίκος Καζαντζάκης,ένας τραγικός” προσπαθεί με μία “κοπτοραπτική” που κάνει από όλα τα έργα του Καζαντζάκη να τον αποδομήσει, σαν ένα άνθρωπο που δήθεν δηλητηριάζει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους νέους.!!!

[…] Μα προκειμένου να τους βάλουμε στο χέρι το λάβαρο της άρνησης και του τίποτα που μας παρέδωσε ο Καζαντζάκης ας τους αφήσουμε να δημιουργήσουνε καινούρια.Αρκετά δεν υποσιτιστήκαμε με τον μηδενισμό ? Ας ψάξουν λοιπόν οι νέοι μόνοι τους.Κι αν είναι να χαθεί ο κόσμος μας ας μην τους δηλητηριάσουμε τον λίγο καιρό που τους μένει.Μα αν πάλι θέλουν με ποιό δικαίωμα θα τους εμποδίσουμε να παλέψουν για να σώσουν τον κόσμο από τον αφανισμό κι ακόμα να προσπαθήσουν να τον καλυτερέψουν?[…] (1)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Ο μύθος για τον αφορισμό και την κηδεία του

Ανδρέα Νανάκη,*
Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου
και Βιάννου 

  Η Εκκλησία και ο Νίκος Καζαντζάκης είναι το θέμα της ανακοίνωσής μου, για το οποίο έχουν γραφεί πολλά και πάμπολλα. Θα προσπαθήσω όμως να καταθέσω τα γενόμενα με ακρίβεια και αντικειμενικότητα.

          Το πρόβλημα βέβαια των σχέσεων του Καζαντζάκη με την Εκκλησία και ειδικότερα τα θρυλούμενα περί αφορισμού του και μη ενταφιασμού του από την Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι επιμέρους ζήτημα των σχέσεων που είχε ο μεγάλος διανοούμενος και στοχαστής με το Θεό, την πίστη και την Εκκλησία. Βέβαια οι μύθοι αυτοί βοηθήθηκαν και από την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της εποχής και από τη δυσπιστία συγκεκριμένων κοινωνικών δυνάμεων προς την Εκκλησία, κυρίως εκ του γεγονότος ότι στη δυτική Ευρώπη το Βατικανό στήριξε τα λαϊκά κόμματα. Την ίδια όμως στιγμή η Εκκλησία ζούσε δύσκολες ημέρες στην τότε Σοβιετική Ένωση και στα Κράτη του συμφώνου της Βαρσοβίας.

Στη δημιουργία, διαμόρφωση και διάδοση του μύθου για την απουσία της Εκκλησίας από την κηδεία του Νίκου Καζαντζάκη επέδρασαν και τα πρόσωπα. Συγκεκριμένα ο Αθηνών Θεόκλητος εκλήθη να αντιμετωπίσει την έλευση της σορού του Καζαντζάκη στην Αθήνα, για τον οποίο σίγουρα δεν υπήρξε κανένας αφορισμός από την Εκκλησία. Είχε όμως εισηγηθεί η Εκκλησία της Ελλάδος στην πολιτεία, όταν το 1954 εκδόθηκε ο τελευταίος πειρασμός, να απαγορευθεί η κυκλοφορία των βιβλίων του. Η εντύπωση ότι ο Καζαντζάκης δεν ενταφιάστηκε από την Εκκλησία, προέκυψε από το γεγονός ότι ο Αθηνών Θεόκλητος, που είχε εκλεγεί τον Αύγουστο του 1957, δεν επέτρεψε να εισέλθει η σορός του Καζαντζάκη σε ναό, όταν αφίχθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Κυριακής 4 Νοεμβρίου 1957. Το γεγονός αυτό σημαντικότατο, και αναμφίβολα υποτιμητικό για ένα διανοούμενο και στοχαστή που σ’ όλη του τη ζωή αναζητούσε το Θεό, έρχεται να προστεθεί στην απαγόρευση της κυκλοφορίας των βιβλίων του, σε μια εποχή που ένθεν και ένθεν, οι φορείς της εξουσίας στο Δυτικό κόσμο και στην Ανατολική Ευρώπη απαγορεύουν την κυκλοφορία σε βιβλία πολλών στοχαστών και διανοουμένων.

Το Χρήμα Δεν Μυρίζει…

Ήταν το 1946 όταν ο Αμερικάνος οικονομολόγος Kenneth Boulding στην 57^η συνδιάσκεψη της Αμερικανικής Οικονομικής Ένωσης με κυνισμό ομολογούσε:

«Ο σημερινός Κόσμος ζει κάτω από το αφόρητο καταπιεστικό δίλημμα: είτε θα διευρύνει την κατανάλωση ακολουθώντας τον δρόμο του πολέμου είτε θα μειώνει την παραγωγή ακολουθώντας το δρόμο των κρίσεων και της ανεργίας»

Δηλαδή για να διατηρηθεί ο καπιταλισμός, οι φορείς του δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μορφής βίας για να τον κρατήσουν στην ζωή.

Φόβος: Ο μέντορας του Σαμαρά…

1. Αξιοποιώντας το φόβο, ο Σαμαράς ενισχύει το απεχθές καθεστώς του. Οι καλοπροαίρετοι δημοσιογράφοι φροντίζουν και μακιγιάρουν καθημερινά κάθε βαρβαρότητα και προσυπογράφουν κάθε καταστολή.

2. Ο Σαμαράς, μιλώντας με όρους καλού – κακού, εξαπολύει εκστρατεία διάδοσης του φόβου, ενώ ταυτόχρονα μπαίνει στον πειρασμό να εισαγάγει την ιδέα της απολυτοκρατίας ως τη μόνη λύση για την αντιμετώπιση των δυσκολιών.

3. Ο φόβος είναι πλέον ο μέντορας του Σαμαρά. Οσο για μας, όταν η σωφροσύνη γίνει μια γλυκιά ανάμνηση, όλο και κάποιος επιτήδειος θα κάνει την εμφάνισή του για να σου βάλει μυαλό – με το αζημίωτο φυσικά. Πάνω από τη Νέα Δημοκρατία πλανιέται μια μεγάλη ενοχή για τους φυλακισμένους Χρυσαυγίτες. Τώρα που η αποκλειστικότητα του φόβου πέρασε στα χέρια των Μπλε, η αποκτήνωση είναι ζήτημα χρόνου να εγκαταστήσει το βασίλειό της.

Σπέρνουν πείνα, θερίζουν θυμό: γιατί η Βοσνία καίγεται…

Της Chiara Milan μέσω Roarmag (for English here)
Μετάφραση Μ.Θεοδοσιάδης

Αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις, τεράστια ανεργία και ένα απόλυτα αναποτελεσματικό και ασύδοτο πολιτικό σύστημα πυροδοτούν τις διαμαρτυρίες στη Βοσνία.

Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη αναδύεται εν τέλει από τα παρασκήνια, για άλλη μια φορά ως χώρα παραδομένη στις φλόγες. Στις 5 Φεβρουαρίου, εργαζόμενοι που απολύθηκαν λόγω των πρόσφατων ιδιωτικοποιημένων στα εργοστάσια της βιομηχανικής πόλης Τούζλα – η τρίτη μεγαλύτερη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη – βγήκαν στους δρόμους με σκοπό να διεκδικήσουν την υγειονομική τους περίθαλψη και τις συντάξεις τους, για να πάρουν πίσω την 50μηνη αμοιβή τους, και να απαιτήσουν από την κυβέρνηση να καταπολεμήσει την ανεργία στους νέους, το ποσοστό της οποίας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη σκαρφάλωσε στο 60%.