ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΚΑΨΑΝΕ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ;

του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Ο εμπρησμός των διοδίων της Μαλακάσας από κατοίκους της περιοχής , που ουσιαστικά μετατρέπονται σε κατοίκους ενός ιδιότυπου χωρο-οικονομικού apartheid, γίνεται μετά την απόφαση κυβέρνησης και εργολαβικών κοινοπραξιών να επιβληθούν νέες αυξήσεις έως 60% στις τιμές των διοδίων και να «προσθέσουν » νέους μετωπικούς και πλευρικούς σταθμούς
Οι κοινοπραξίες που κατασκευάζουν τα έργα και οι τράπεζες (από τη γαλλική Vinci και τη γερμανική Hochtief μέχρι την ΕΛΛΑΚΤΩΡ) προβάλλουν ως άλλοθι για την κατάρρευση των οδικών αξόνων τη μείωση κατά 50% στην κυκλοφορία λόγω κρίσης. Με συνολικό προϋπολογισμό 7 δισ. ευρώ για τους τέσσερις αυτοκινητόδρομους, οι (ευρωπαίοι και ιθαγενείς) εργολάβοι έχουν ως σήμερα εισπράξει πάνω από 1,5 δισ. από τα διόδια, ενώ θα συνεχίσουν να εισπράττουν ως το 2041, αφού η διάρκεια των συμβάσεων επεκτάθηκε από τα 30 στα 33 χρόνια.

Όμως υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια:

Πριν από τη διακοπή των έργων είχαν πάρει , με βάση τις αρχικές συμβάσεις του 2007, σημαντικό μέρος της δημόσιας συμμετοχής, παρόλο που τα έργα ήταν εκτός χρονοδιαγραμμάτων υλοποίησης. Από πρόσφατα στοιχεία του υπουργείου Υποδομών προκύπτουν τα εξής στοιχεία ως προς τη συμμετοχή του Δημοσίου:

ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ. Από το σύνολο των 607,6 εκατ. ευρώ της συμβολής του Δημοσίου είχαν ήδη καταβληθεί τα 242 εκατ. ενώ τα έργα έχουν υλοποιηθεί μόλις κατά 29%.

ΙΟΝΙΑ ΟΔΟΣ. Το κόστος των κατασκευασμένων έργων ανέρχεται στα 354,2 εκατ. ευρώ, ενώ η κοινοπραξία έχει εισπράξει 220,5 εκατ. από το δημόσιο, εκτός από τα 441 εκατ. από τα διόδια. Έχει υλοποιήσει μόλις το 31% των έργων.

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΣ ΑΙΓΑΙΟΥ. Στο συγκεκριμένο έργο είχε δοθεί από το 2009 πρόσθετο κονδύλι 169 εκατ. ευρώ ανεβάζοντας τη συνολική κρατική ενίσχυση στα 296,4 εκατ. ευρώ.

Τον Δεκέμβριο είχε κατατεθεί  στη Βουλή η συμφωνία Χρυσοχοϊδη για την τροποποίηση των τεσσάρων συμβάσεων παραχώρησης των κεντρικών οδικών , συμφωνία που παρουσιάστηκε ως απαραίτητη για να «ξεπαγώσουν» τα έργα που είχαν σταματήσει εδώ και τρία χρόνια.

Σαρωτική αφήγηση της ιστορίας του χρέους

David Graeber
Χρέος: Τα πρώτα 5.000 χρόνια
μτφρ.: Γιάννης Βογιατζής, Γιώργος Καράμπελας, Γιάννης Πεδιώτης
εκδ. «Στάσει Εκπίπτοντες», σελ. 600

Θανάσης Βασιλείου

Αν το «χρέος», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κυριαρχεί στην καθημερινότητα, η συζήτηση περί χρέους δεν έχει σταματήσει για τουλάχιστον 5.000 χρόνια. Η ένταξη του φαινομένου στον ανθρωπολογικό πυρήνα και η προσπάθεια κατανόησής του μέσω της μελέτης των αρχέγονων πιστωτικών διευθετήσεων, οδήγησε τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και του LSE, Ντέιβιντ Γκρέιμπερ, στην ιχνηλασία και τη σαρωτική ιστορική αφήγηση των ποικίλων μορφών χρέους, αλλά και σε γόνιμες παρεμβάσεις πάνω σε ακαδημαϊκά θέματα που, πολύ πριν από τον Ανταμ Σμιθ και τον «Πλούτο των Εθνών», ίσως, πολύ πριν από τον Αριστοτέλη, περιελάμβαναν τον αντιπραγματισμό, τις ανταλλαγές, την προέλευση του χρήματος και της πίστωσης, των δανείων και των πιστωτικών καρτών.

Στη Μεσοποταμία

Τα αρχεία χρεών που διατηρούσαν οι άνθρωποι της Μεσοποταμίας το 3.000 π.Χ. χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος, η εμφάνιση των θρησκευτικών και φιλοσοφικών συστημάτων στην Αξονική Περίοδο (συνωστίζονται κατά τη διάρκειά της ο Κομφούκιος, ο Λάο Τσε, οι Ουπανισάδες, ο Βούδας, ο Πυθαγόρας κ.ά.), αλλά και η ανάγνωση της ιστορίας και των τεκμηρίων, δείχνουν ότι οι σύνθετες και ποικίλες σχέσεις χρέους, με την ευρύτερη έννοια, εμφανίστηκαν αρκετά πριν από την κυκλοφορία του χρήματος και πολύ πριν προκύψουν τα πολύπλοκα συστήματα του αντιπραγματισμού.

«Αν μας δείχνει κάτι αυτή η ιστορία», λέει ο Γκρέιμπερ, «είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος νομιμοποίησης των σχέσεων βίας, από το να τις κάνεις να δείχνουν ηθικές και να τις αναπαλαιώνεις με τη γλώσσα του χρέους – ιδίως, επειδή αυτό δημιουργεί αυτομάτως την εντύπωση ότι ο αδύνατος κρίκος της υπόθεσης είναι αυτός που κάνει κάτι μεμπτό». Η συγκρότηση της κοινωνικής, θρησκευτικής, πολιτικής και οικονομικής «γλώσσας» που τείνει να επιβάλλει τον πιστωτή ως «έσχατη ηθική αρχή» έπαιξε τον ρόλο της.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας… (12-2-1945)

Μπροστά στη Βάρκιζα

Το «παιχνίδι» ήταν στημένο από την αρχή….Οι Αγγλοι εμμένουν στη συντριβή του ΕΑΜικού κινήματος και βρίσκουν έναν απρόσμενο …σύμμαχοΑμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας στο υπουργείο Εξωτερικών: Διακρίνονται στην πρώτη σειρά, από αριστερά προς τα δεξιά, ο στρατηγός Στ. Σαράφης, ο Γ. Σιάντος, ο Ηλ. Τσιριμώκος, ο Ι. Σοφιανόπουλος, ο Ν. Ασκούτης και ο Μ. ΠαρτσαλίδηςΗ λήξη των εχθροπραξιών ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τους Εγγλέζους, με την υπογραφή στρατιωτικής συμφωνίας ανακωχής, εκ των πραγμάτων, οδηγούσε στην αναζήτηση πολιτικής συμφωνίας που θα έθετε και το οριστικό τέλος στις πολεμικές σύγκρουσης. Οι σχετικές βολιδοσκοπήσεις άρχισαν αμέσως μετά την έναρξη εφαρμογής της ανακωχής. Το κράτος των Αθηνών, το «κρατίδιο της Σκομπίας», όπως εύστοχα το ονόμαζε ο λαός, από την πρώτη στιγμή, άρχισε να βομβαρδίζει το ΕΑΜικό κίνημα με προτάσεις για διαπραγματεύσεις. Ο αντιβασιλέας – αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, με δηλώσεις του στο ραδιόφωνο, αλλά και οι Εγγλέζοι, με προκηρύξεις που έριχναν τα αεροπλάνα τους, εκδήλωναν την πρόθεση ότι ήταν έτοιμοι να δεχτούν ΕΑΜική αντιπροσωπεία για την αναζήτηση πολιτικής λύσης στο ελληνικό ζήτημα. Αλλά και το ΕΑΜικό κίνημα ανταποκρίθηκε, δηλώνοντας την επιθυμία να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις με ευρεία αντιπροσωπεία, στην οποία θα εκπροσωπούνταν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που το απάρτιζαν.

Όταν ο Θοδωρής συνάντησε τον Άρη…

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη    

 Κ: ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ, Β: ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, Μ: ΜΑΘΗΤΗΣ

Κ. Να πάρει η ευχή. Μερικές φορές, δεν μπορώ να τον καταλάβω κι αυτόν το Μεγαλοδύναμο. Γιατί έπρεπε τώρα, ντε και καλά να με στείλει πάλι πίσω για μια μέρα; Και πού είναι τα πράγματά μου; Το σπαθί μου που είναι; Το καρυοφύλλι μου; Η περικεφαλαία μου; Κολοκοτρώνης χωρίς περικεφαλαία;
Ωχ! Ούτε το μουστάκι δε μου άφησε. Κι απʼ ότι βλέπω μʼ έντυσε σαν τον Κωλέττη και το Σχινά. Μου πήρε τη φουστανέλα και μου΄βαλε εκείνο το βρακί που το λένε πανταλόνι. Έτσι είναι, αλλά ο Κωλέττης και ο Σχινάς δεν πολέμησαν ποτέ τους για να χρειάζονται φουστανέλα.

Τραπεζοκρατία: Από τη Δημοκρατία της Βενετίας στον Mario Draghi και στη Goldman Sachs

Ερίκ Τουσέν (Eric Toussaint)[1]

Από τον 12ο αιώνα έως τις αρχές του 14ου, το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, παρόν σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, μετατράπηκε σε τραπεζίτη των ισχυρών και συμμετείχε στη χρηματοδότηση ορισμένων σταυροφοριών.

Στις αρχές του 14 ου αιώνα, έγινε ο μεγαλύτερος πιστωτής του βασιλιά της Γαλλίας, Φιλίππου Δ’ του Ωραίου (Philippe le Bel).

Αντιμέτωπος με το βάρος ενός χρέους που επιβάρυνε τα οικονομικά του, ο Φίλλιπος ο Ωραίος ξεφορτώθηκε τους πιστωτές και το χρέος του δαιμονοποιώντας το Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών, κατηγορώντας το για πολλαπλά εγκλήματα[2]. Το Τάγμα απαγορεύτηκε, δημεύτηκε η περιουσία του και οι ηγέτες του εκτελεστήκαν.

Έλειπε ένα κράτος και μια γη στο Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών για να αντιμετωπίσει τον βασιλιά της Γαλλίας. Ο στρατός (δεκαπέντε χιλιάδες άνδρες εκ των οποίων 1.500 Ιππότες), η περιουσία και οι πιστώσεις που είχε χορηγήσει το Τάγμα δεν το προστάτεψαν από την ισχύ ενός Κράτους που είχε αποφασίσει να αφανίσει τον κυριότερο πιστωτή του.

Άνθρωπε σύντροφε…

» Του Χρήστου Τσοκακτσή»

σαν  συνέχεια  του χθεσινού  άρθρου

«Εδώ μας θέλω, σύντροφοι»

—————————————————————————-

“Άνθρωπε σύντροφε” ξεκινώντας από τον επίλογό σου – και βασισμένος μάλιστα στο μεγαλείο της Φύσης που κι εσύ άλλωστε επικαλέσθηκες (άνθος) θα σχολίαζα με τα ακόλουθα.

Ο ανθός δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιστράτευση των δυνάμεων του γηραιού ριζικού συστήματος σε συνεργασία με τον κορμό και την ανάπτυξη όλων των κλάδων του ιδίου του δένδρου. Το ριζικό σύστημα αντλώντας τους χυμούς από την γηραιά – μα ζωογόνο γη – ωθεί τους χυμούς της γης έως και τον τελευταίο κλώνο του δένδρου τρέφοντας και ευελπιστώντας μάλιστα στην συνεχή ανάπτυξή αυτού του ιδίου.

Μπορεί εμείς ως άνθρωποι να χαιρόμαστε περιστασιακά την ομορφιά και την ευωδία των ανθέων του δένδρου αυτού, μα δεν επιτρέπεται να λησμονούμε τους αφανείς ήρωες (ρίζες) καθώς και την ανάπτυξη του στιβαρού κορμού και των κλάδων του γιγαντόσωμου αυτού δένδρου πάνω στο οποίο στηρίζεται η ανθοφορία αλλά και η ίδια η ζωή του.

Και για να εξηγήσω πολύ πιο αναλυτικά τι εννοώ θα χρειαστεί να κάνω κάποιους παραλληλισμούς.

Παρομοιάζω λοιπόν τις ρίζες του δένδρου πως είναι η διαχρονική πορεία της Ανθρωπότητας χαμένη στα έγκατα της γης (για εμάς π.χ. ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός) – ο κορμός και οι χονδροί ανεπτυγμένοι κλώνοι πως είναι (καλώς ή κακώς οι μετέπειτα επιδράσεις των Βυζαντινών χρόνων σ’ εμάς) – οι λεπτοί κλάδοι είναι οι σύγχρονοι ιστορικοί χρόνοι (επαναστάσεις π.χ. γαλλική του 1789, ελληνική του 1821, μπολσεβίκων 1917 …όλοι τους ανθοί επί των ημερών τους) και τέλος – τα μεν φύλλα οι προσφάτως αποβιώσαντες προγονοί μας – οι δε ανθοί όλοι εμείς – οι σημερινοί εν ζωή νεοέλληνες – βιώνοντας το σήμερα και στοχεύοντας στο αύριο ή στο μέλλον αν θέλεις για καλύτερα.

Οπότε ένας ανθός από μόνος του χωρίς την αρμονική σχέση του έως το χώμα (μέσω των ριζών του) δηλαδή έως την πηγή της τροφής του, είναι αδύνατον να επιβιώσει, να αποδώσει καρπούς και να αναπτύσσεται χρόνο το χρόνο. Αναφορικά με τον Πάνο (κατά την άποψή μου πάντα και παραλληλίζοντας τον Πάνο με έναν ανθό) θεωρώ πως ο Πάνος δεν θα μπορούσε να ήταν αποκομμένος (στις μέρες του) από το όλο σύνολο που παραπάνω ανέπτυξα. Είμαι πεπεισμένος πως η “ευωδία” και οι “καρποί” του Πάνου ήταν η ολοκληρωμένη σχέση του μέσω της αρμονίας του παρελθόντος που τον συνόδευε ψυχικά. Άρα αν σήμερα θέλουμε να τεθεί σε διαδικασία και να επιτευχθεί εκ νέου ο στόχος των σημερινών ανθέων (δηλαδή των σημερινών Πάνων) θα έπρεπε χρόνια πριν “να υμνούσαμε” το σύνολο του δένδρου (αφανή και εμφανή μέρη του) και όχι περιορισμένα και επικεντρωμένα μόνον στα άνθη (δηλαδή στους Πάνους).

Τα άνθη μπορεί να είναι φορείς ζωτικών στοιχείων αναπαραγωγής – μα η αποκοπή τους (απομόνωσή τους) από το όλο σύνολο – τα καθιστά συντόμως ψυχικά νεκρά!

Κλείνοντας θα έλεγα: «Φρόντιζε τη ρίζα σου – να ανθεί ο βλαστός σου»

Ελπίζω να μπόρεσα να προσφέρω – έστω και κατά το ελάχιστο δυνατόν – την οδό και τον τρόπο ανεύρεσης της ψυχικής τροφοδοσίας του σύγχρονου Πάνου, ενός Πάνου που τόσο μεγάλη και επιτακτική ανάγκη έχουν όλες οι σύγχρονες κοινωνίες της Ευρώπης – μα και του κόσμου όλου – στις μέρες μας θα έλεγα!

Άνθρωπε σύντροφε!

Χρήστος Τσοκακτσής Αμεσοδημοκράτης (κατά πρότυπο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ _ Εφιάλτη Σοφωνίδους)

————————————————————

το άρθρο «Εδώ μας θέλω, σύντροφοι»

Εδώ μας θέλω, σύντροφοι…

 

Ο Ρωμιός και ο χαρακτήρας του…

Πέντε Ρωμιοί δέκα γνώμες

(λαϊκή παροιμία)

Γράφει ο Ερανιστής

Ως χαρακτήρας ορίζεται το στοιχείο που αποτελεί το ιδιαίτερο και ουσιαστικό γνώρισμα ενός ανθρώπου, πράγματος ή αφηρημένου ουσιαστικού και που το κάνει να διακρίνεται από τα όμοιά του. Στην τρέχουσα ψυχολογία, χαρακτήρας λέγεται το σύνολο των έμφυτων ιδιοτήτων και των μορφών συμπεριφοράς με τις οποίες ο άνθρωπος εκφράζει τον τρόπο της ύπαρξής του και αντιδρά στα ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου· ο χαρακτήρας μπορεί να είναι εξωστρεφής  ή εσωστρεφής, ψυχρός, θερμός, ορμητικός, πράος, δυνατός  ή αδύνατος κ.τ.τ. O χαρακτήρας των λαών, όποιοι κι αν είναι οι λόγοι που τον διαμόρφωσαν έτσι ή αλλιώς, είναι σημαντικός ιστορικός παράγοντας. Κάθε συγγραφέας, είτε το δηλώνει ρητά είτε όχι, εφόσον γράφει για τις πράξεις ατόμων ή λαών (για ατομικά ή συλλογικά υποκείμενα δηλαδή), είναι σχεδόν αναγκασμένος να έχει μια θεωρία για «τον» άνθρωπο και τα κίνητρα της δράσης του. Αν η δειλία λ.χ. ή το θάρρος είναι προφανή ανθρώπινα χαρακτηριστικά, μπορούμε άραγε να τεκμηριώσουμε ότι ανάλογα γνωρίσματα παρατηρούνται αυξημένα ή μειωμένα σε κάποιο συγκεκριμένο λαό, σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας του; Ή έχουμε να κάνουμε με ένα σύνολο προκαταλήψεων και κάθε απόπειρα για μια κάπως σοβαρή ιστορική προσέγγιση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία; Αναμφίβολα το όποιο ήθος των Ελλήνων του 1821 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην έκβαση του επαναστατικού πολέμου. Ο σπουδαίος Κλαούζεβιτς σημειώνει: «Το στοιχείο μέσα στο οποίο κινούνται οι δραστηριότητες του πολέμου είναι ο κίνδυνος· ποια είναι μέσα στον κίνδυνο η ανώτερη ψυχική δύναμη; είναι το θάρρος […] η ανδρεία, η πίστη στην επιτυχία, η τόλμη και η ευθαρσία δεν είναι παρά εκδηλώσεις του θάρρους, κι όλες αυτές οι ψυχικές τάσεις αναζητούν το συμπτωματικό, που είναι το στοιχείο τους. Αν λοιπόν ο πόλεμος με την παρεμβολή του τυχαίου μετατρέπεται σε χαρτοπαίγνιο, όποιος γνωρίζει το χαρακτήρα φίλων και εχθρών παίζει με μεγαλύτερες πιθανότητες να νικήσει.»