Οι Ξιφίες Της Μεσογείου…

Θα δεις τους ξιφίες να κολυμπούν γρήγορα στα ρηχά νερά κι έπειτα θα ακολουθούν τα καίκια,οι άνθρωποι με φωνές και με καμάκια. Η θάλασσα θα γεμίσει χαρούμενες φωνές. Κάπου εκεί στα στενά της Μεσσίνας…. Στο κυνήγι του ξιφία                               

Ακροβατώ όρθιος στη κουπαστή της βάρκας. Το κύμα μικρό, απαλό, καθρεφτίζει τον ήλιο κι αντιφεγγίζει στη στεριά τα μηνύματα του ουρανού.

Χειμωνιάτικο γλυκό μεσημέρι, ηλιόλουστο δώρο της αλκυόνας μάνας, ξαπλώνω μες στη βάρκα να ονειρευτώ. Προτιμώ τους ελαφρούς διατοιχισμούς της  με το χάδι της θάλασσας, απ’ τις δυνατές δονήσεις της στεριάς στα νησιά του Ιονίου. Η έκρηξη στο ηφαίστειο ετοιμάζεται πέρα στη Σικελία. Δεν θέλω να καώ απ’ τη λάβα της Αίτνας, δεν θέλω να πνιγώ απ’ το καπνό.

Λύνεται η βάρκα και παρασύρεται απ το ρεύμα όπως η αίσθηση απ’ τον ύπνο. Οι ξιφίες της Μεσογειου θα με οδηγήσουν στα στενά περάσματα, εκεί που οι φωνές αντιλαλούν από τη μια στεριά στην άλλη. Εκεί που η θάλασσα δεν είναι πέλαγο ανοιχτό αλλά στολίδι που δίνει τη θέα στο ανοιχτό παράθυρο. Η θάλασσα ξέρει να αγαπά, όσο η στεριά γνωρίζει…

Θα φωνάξω ένα όνομα και θα περιμένω μιαν απάντηση. Κι εσύ θα φανείς με το λευκό απαλό μαντήλι στους ώμους να χαιρετάς. Τα χέρια να κουνάς και το χαμόγελό σου να πλέει μέχρι τη βάρκα. Διάφανη θάλασσα, διάφανο μαντήλι, διάφανη σκέψη.

Οι ξιφίες της Μεσογείου θα θυσιαστούν ακόμα μια φορά απ’ τα  θανατηφόρα καμάκια των ανθρώπων. Χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα ξίφη τους. Χωρίς να πολεμήσουν τον εχθρό. Έρωτας με κρατάει στη ξύλινη κουπαστή και με ταξιδεύει εκεί που τα νερά μπερδεύονται και τα πελάγη αλλάζουν όνομα. Ιόνιο πέλαγος απ τη μια κι ύστερα ξαφνικα το αρχιπέλαγος των αιολίδων νήσων. Αλικούντι, Φιλικούντι, Σαλίνα, Λίπαρι, Βουλκάνο…Παναρέα, Μπαζιλούτσι, Στρόμπολι…  δαντέλα  με πολύτιμα πετράδια, στης Σικελίας απλωμένη το προσκέφαλο. Με πόσα κεντήματα στου Νότου τα μπαούλα είναι προικισμένη η Μεσόγειος… διάφανος ο αέρας που αναπνέω.

Η επόμενη σελιδα στο βιβλίο θα λέει γι’ αυτούς που επιμένουν και κολυμπούν στα ρηχά νερά επιζητώντας έναν ξεχασμένο ρομαντισμό κι η λάβα του Στρόμπολι από μακριά θα χύνεται στη θάλασσα σαν δάκρυ και θα σβήνει, αφήνοντας λίγο λευκό καπνό να ανεμίζει σαν το μεταξωτό μαντήλι που σου το πήρε ο άνεμος από τη πλάτη σου.

Ηφαίστειο είναι ο έρωτας, ίσως σεισμός ,πρέπει να τον αντέξεις…

Ο χορός, ανθρώπινες σκιές της μουσικής κίνηση, και της μαγείας η χαρά.

Φρέσκο ψωμί, διάφανο το κρασί και το ψαχνό ξιφίας.

Νοσταλγικό, ερωτικό τραγούδι το “Τραγούδι του Ήλιου” 

Lucio Battisti – La Canzone del Sole

 

Πηγή.

http://dimitrismanousakis.wordpress.com/2014/02/02/

Πώς οι baby boomers… τρώνε τα παιδιά τους

 

του Mark Mazower*

Οι κληρονόμοι της Χρυσής Εποχής συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στην παράσταση και 70χρονοι ροκ σταρ κλέβουν τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ μια ολόκληρη γενιά άνεργων νέων παρακολουθεί απελπισμένη, γράφει ο Mark Mazower. Και οι πολιτικοί δεν δίνουν δεκάρα.

Σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, τα επίπεδα-ρεκόρ στην ανεργία των νέων μεταδίδουν την αίσθηση της απελπισίας σε μια ολόκληρη γενιά. Και προκαλεί εξαιρετική εντύπωση το ότι οι ηγέτες και οι ρυθμιστές δείχνουν να μην δίνουν δεκάρα.Το να παρατηρήσουμε ότι δεν υποφέρουν εξίσου όλοι είναι τμήμα μόνο της απάντησης. Το μεγαλύτερο κομμάτι της πλούσιας βόρειας Ευρώπης, για παράδειγμα, δεν υποφέρει σχεδόν καθόλου. Όμως παρότι ισχύει το γεγονός πως σε ορισμένες από τις χώρες σε μεγάλη κρίση τα οικονομικά μεγέθη ήταν πολύ υψηλά επί πολλές δεκαετίες, η κρίση έχει χειροτερέψει υπερβολικά τα πράγματα.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι πολιτικό. Μια εποχή δύο περίπου αιώνων λήγει και οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι νέοι.

Η ανάδειξη του σύγχρονου κράτους συνέπεσε με την ανάδειξη των νέων. Ο Ναπολέων σημάδεψε την αλλαγή. Μετά από εκείνον, η μεγάλη ηλικία άρχισε να σχετίζεται με το κατεστημένο και η νιότη με την ελπίδα για κάτι καλύτερο.

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Γράφει ο Κίμωνας

Εδώ και πολλά χρόνια είχα διαβάσει ένα άρθρο σε ένα περιοδικό που εκδιδόταν στην συμπρωτεύουσα και ασχολούνταν με «περίεργα φαινόμενα», που αναφερόταν στο βάρος της ψυχής.

Το άρθρο είχε εκτεταμένη αναφορά στα πειράματα που έγιναν πριν πολλά χρόνια από έναν αμερικανό γιατρό με ετοιμοθάνατους ασθενείς του στις αρχές του εικοστού αιώνα. Περισσότερες λεπτομέρειες για τα πειράματα φάινονται στον σύνδεσμο   http://www.pare-dose.net/857  και στον http://www.apocalypsejohn.com/2013/02/telika-i-psixi-zygizei-eikosi-ena-grammaria.html .

Με βάση την προπεριγραφείσα «ανακάλυψη» το Χόλλυγουντ έβγαλε και την ομώνυμη ταινία  «21 γραμμάρια» το 2003,  του Μεξικανού σκηνοθέτη Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου. Περισσότερα στοιχεία για την ταινία εδώ – http://www.provoles.gr/movie’s_04-05/041008.htm.

 Χωρίς να θέλω να λάβω θέση στο πόσο ζυγίζει η ψυχή (και ποιών) απλά θα προσπαθήσω να «συνδέσω» την «ύλη» της με την ενέργεια που μπορεί να περικλείει.

Ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων για τις απλουστεύσεις (όπως και για τα λάθη μου) και τις στρογγυλοποιήσεις που κάνω (π.χ. στην ταχύτητα του φωτός), απλά για να φανεί η «τάξη μεγέθους» της ενέργειας. Το με τι σκοπό μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι μία άλλη συζήτηση…

Δεχόμενοι ότι το βάρος της ψυχής ισούται με 21 γραμμάρια (δηλαδή να δεχτούμε τον μέσο όρο της ταινίας, οι υπολογισμοί θα μπορούσαν να γίνουν και με τα 14 γραμμάρια) , τότε με την βοήθεια της Θεωρίας της Σχετικότητας του Αϊνστάϊν  E=m * c²  μπορούμε να μετατρέψουμε μία ποσότητα μάζας σε ενέργεια (κάτι αντίστοιχο με τις πυρηνικές εκρήξεις). Ε είναι η ενέργεια, mη μάζα και c η ταχύτητα του φωτός

Ας δούμε με τι ισούται αυτή η μάζα…

Bάρος = mXg , m = B/gοπότε για βάρος 21 γραμμάρια θεωρώ ότι αντιστοιχή σε μάζα (m) = 2,1 gr. (= 21/ 10)

2,1 gr

5+1 Κατηγορίες Υπερηρώων, Ηρώων Και Αντιηρώων…

(Τετράδια Συνεργείου)

“Από τα έξι συστατικά της τραγωδίας (μύθος, ήθος, λέξη, διάνοια, όψη και μελοποιϊα) σπουδαιότερη είναι η των πραγμάτων μίμησης (πλοκή), επειδή η ευδαιμονία και η κακοδαιμονία εξαρτάται από τη δράση”.

Αριστοτέλης, Ποιητική

–

Ο Αριστοτέλης ήταν κατηγορηματικός. Ο χαρακτήρας του ήρωα προσδιορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά στα περιστατικά. Δεν έχει σημασία τι σκέφτεται και πως εκφράζεται, αυτό που έχει σημασία είναι πως δρα.

Τα σουβλατζίδικα, ως εχθροί της ανάπτυξης…

Ο κόσμος προσπαθώντας να ξεπεράσει την κρίση και να δει το ΑΕΠ του να ξεφεύγει από το αναιμικό τίποτα προς κάτι που να θυμίζει μετάβαση σε καλύτερες εποχές, ομνύει στην καινοτομία και στην επιχειρηματικότητα που θα αναλάβει να την υλοποιήσει.

–

Παρ’ όλες τις επικλήσεις στη χάρη της, παρ’ όλες τις παραινέσεις στα χειμαζόμενα κράτη να κάνουν επιτέλους κάτι  για να την βγάλουν από την τρύπα της, παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις ότι χωρίς καινοτομία αποκλείεται να ανακάμψουμε, η καινοτομία παραμένει άφαντη. Κι εδώ, δεν μιλάμε απλά για κάποιο μασκάρεμα του παλιού που μπορεί να περάσει για καινούργιο και έτσι να την κουτσοβγάλουμε. Μπορεί αυτό να ισχύει για μάς, αλλά πρόβλημα ανάπτυξης έχουν και οι πάλαι ποτέ ισχυρές οικονομίες που δεν μπορούν πλέον να μπαλώνονται με ψευτοπράγματα.

Ποιος είναι ο «άνθρωπος» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Του Κώστα Δουζίνα*

Κάθε ιστορική εποχή έχει χρησιμοποιήσει τον δικό της (φιλοσοφικό ή εμπειρικό) ορισμό της ανθρωπότητας για να διαχωρίσει τους κυρίαρχους, τους υποτελείς και τους αποκλεισμένους. Εκείνοι που δεν μιλάνε τη γλώσσα μας, δεν μοιράζονται τη θρησκεία μας, ανήκουν στη λάθος τάξη, έχουν λάθος φύλο, χρώμα ή σεξουαλικότητα μένουν πάντα έξω από την «ανθρωπότητα», όπως ορίζεται στην κάθε χώρα και εποχή