ΡΑΪΧΜΑΡΣΑΛ ΜΕΡΚΕΛ

«Μάιν φιούρερ, λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι η Ομάδα Στρατιών Κέντρου Μπούντεσμπανκ – Γκουντέριαν πλησιάζει σε απόσταση βολής πυροβόλων των 105 mm το Ντνιπροπετρόφσκ επί του Δνείπερου». Ιστορικό ντεζαβού; Οχι! Ιστορικό πρωθύστερο.

Ενα πρωθύστερο που πριν από 10-15 χρόνια θα περιείχε ένα αδιανόητο (λόγω δύο παγκοσμίων πολέμων) οξύμωρο, ενώ σήμερα αποτελεί απλώς μια γεωπολιτική επιλογή που δοκιμάζει τις αντοχές της για το σήμερα και τις προοπτικές της για το αύριο. Η διείσδυση της Γερμανίας (και των Ευρωπαίων κολαούζων της) στην Ουκρανία προκαλεί τα φαντάσματα όλων των ευρωπαϊκών αντιθέσεων απ’ την εποχή του Φρειδερίκου της Πρωσίας και τα προσκαλεί σε έναν νέο κολασμένο χορό.

Ηδη απ’ την κρίση και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, η ενοποιηθείσα Γερμανία, υπεργολάβος των ΗΠΑ τότε (όπως και σήμερα), μπήκε στον πειρασμό του ρεβανσισμού, της αναθεώρησης των αποτελεσμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της παλινόρθωσης της Γερμανίας μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, με φιλοδοξίες που θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να ανεχθούν, ή ακόμα και να ενθαρρύνουν, όσον οι ίδιες είναι απασχολημένες σε πολλά μέτωπα και συνεπώς υπό άλλες προτεραιότητες.

Είκοσι χρόνια μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μια ματιά στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης προκαλεί ανατριχίλες, ενώ μια ματιά στον οικονομικό χάρτη της Ευρώπης ξυπνάει εφιάλτες. Από τη FYROM, την Κροατία και τη Σλοβενία έως τις Βαλτικές χώρες και από την Ουκρανία έως την Ιβηρική, η αμερικανογερμανική επιρροή και ο γερμανικός ηγεμονισμός επανασχεδιάζουν την Ευρώπη με γνώμονα το αμοιβαίο ιμπεριαλιστικό συμφέρον.

ΚΡΙΣΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΣΗ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ

Τον 18^ο αιώνα αρχίζει η Βιομηχανική Επανάσταση από την Αγγλία, που ήταν τότε η πιο πρωτοπόρα χώρα στην πολιτική και την οικονομία. Στις πρώτες δεκαετίες του 19^ου αιώνα ο καπιταλισμός έχει νικήσει πια στην Αγγλία, ενώ αναπτύσσεται στην Γαλλία, στην Ολλανδία, το δυτικό τμήμα της Πρωσίας (Γερμανίας) και στη Β.Α. ΗΠΑ.

ΤΟ 1825 ΞΕΣΠΑ Η ΠΡΩΤΗ ΚΥΚΛΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ.

Από τα μέσα του 19^ου αιώνα οι οικονομικές κρίσεις είχαν περισσότερο «παγκόσμιο» χαρακτήρα. Το 1873, το 1882 και το 1890 έχουμε τις πρώτες κρίσεις στην περίοδο που ο προμονοπωλιακός καπιταλισμός μετατρέπεται σε ιμπεριαλισμό.

ΤΟ 1929-33 ΥΠΗΡΞΕ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.

Χτύπησε πιο πολύ τις ΗΠΑ και την Γερμανία, όπου οδήγησε στην άνοδο του ναζισμού στην εξουσία.

Το 1974-75 και 1979-82 είχαμε τις 2 «πετρελαϊκές κρίσεις», που σημείωσαν και την έναρξη της σύγχρονης οικονομικής παρακμής της Δύσης. Το 1990-93 και 2001-2003 επίσης είχαμε διεθνείς οικονομικές κρίσεις.

ΤΟ 2008-2013 ΕΙΧΑΜΕ ΤΗ 2^Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ 1929-33.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ

Ο άνθρωπος οικοδόμησε τις έννοιες του οικονομικού γίγνεσθαι σύμφωνα με την εμπειρία του. Οι επιστήμες του ανθρώπου αναδεικνύουν ως υπέρτατη αρχή και πηγή γνώσης τους τον κόσμο της εμπειρίας και τα ιστορικά σημεία κρίσης, σε αντίθεση με τις σχολαστικιστικές προσεγγίσεις και επιδιώξεις.

Θα σταθούμε ιδιαίτερα στον σχολαστικισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της αγοράς -ή κατά άλλους στον φονταμενταλισμό, στον σχολαστικισμό της ιδιωτικότητας και της ιδιωτικοποίησης στο πλαίσιο της αγοράς- για να μπορέσουμε να επαναπροσεγγίσουμε θεσμικά και ακαδημαϊκά τις έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν ως αδιαπραγμάτευτα και αξιωματικά εμπόδια σε κάθε απόπειρα αναστοχαστικής εναλλακτικότητας και επαναρρύθμισης της οικονομίας.

Η διαλεκτική μεταξύ ελεύθερης αγοράς και των άπληστων συντελεστών της
Απαρχής της οικονομικής επιστήμης -με τους Φρανσουά Κενέ και τον κόμη ντε Μιραμπό- βλέπουμε έναν δυισμό μεταξύ της παραγωγής και της κυκλοφορίας του προϊόντος από την μία και του εμπορίου και του κέρδους από την άλλη.

Αυτόν τον δυισμό προσπάθησε να επιλύσει ο Άνταμ Σμιθ -ένας άνθρωπος χωρίς εμπειρία από τον χώρο της οικονομίας- αλλά με πλούσια εμπειρία ηθικού φιλοσοφικού και ερευνητικού στοχασμού.
Αυτό που επιχείρησε να κάνει ο Άνταμ Σμιθ ήταν να δείξει ότι σε μια ελεύθερη οικονομία δημιουργείται ένας μηχανισμός που λειτουργεί εξομαλυντικά και επ’ αγαθώ του συνόλου. Ο μηχανισμός αυτός δημιουργείται στο πεδίο της οικονομίας, στην προσφορά και στην ζήτηση, και είναι αποτέλεσμα της έμφυτης στον άνθρωπο δυναμικής της ανταγωνιστικότητας, της ιδιοτέλειας και της χωριστικότητας. Την λειτουργία αυτού του μηχανισμού την αποκάλεσε ως το «Αόρατο Χέρι» της αγοράς και την συνόψισε στην φράση «δεν θα εξασφαλίσουμε το βραδινό μας από την φιλανθρωπία του φούρναρη, αλλά από την έγνοια που έχει αυτός για το (άπληστο) συμφέρον του» [1]

Για τον Φρανσουά Κενέ, τον «πατέρα της πολιτικής οικονομίας» -όπως τον αποκαλούσε ο Κάρλ Μάρξ [2]– πηγή της έμπνευσής του αποτελούσε το κυκλοφορικό σύστημα του οργανισμού. Την περιγραφή ενός υγιούς οικονομικού συστήματος με όρους κυκλοφορικού συστήματος την ανάπτυξε στο ιστορικής σημασίας έργο του «Οικονομικοί πίνακες» το οποίο έκδωσε το 1758 και στο διαπίστωσε πως «στην οικονομία κυριαρχούν φυσικοί νόμοι». Τόσο ο Κενέ όσο και ο Μιραμπό ήταν εναντίον της εμποροκρατίας.

Τα μηνύματα που πήραν στο κινητό τους Σαμαράς, Τσίπρας και Βενιζέλος…

Εχθές, έλαβα τρία μηνύματα. Τα μεταφέρω αυτούσια, καθώς και τις απαντήσεις που έδωσα.

Μήνυμα πρώτον: Στο «Προσκύνημα στην Καταλωνία» ο Τζόρτζ Όργουελ έγραφε: «Έβλεπα σ’ αυτήν πολλά που δεν…
καταλάβαινα, που κατά κάποιον τρόπο ούτε καν μου άρεσαν, αλλά τα αναγνώρισα αμέσως σαν μια κατάσταση πραγμάτων για την οποίαν άξιζε να αγωνιστώ». Νομίζω ότι η φράση ταιριάζει γάντι στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία, στην, συφοριασμένη έστω, προσπάθεια που καταβάλλεται να ανασυγκροτηθεί. Μόνο που για να καρποφορήσει η «ελιά» χρειάζεται να …ψεκάσουμε τους «δάκους» που, προσώρας τουλάχιστον, είναι ο Βενιζέλος και ο Σημίτης.

Μήνυμα δεύτερο: «Η επιτυχία της μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας βασιζόταν στην ισορροπία παραγωγής και αναδιανομής, ισορροπία που τη ρύθμιζε το κράτος. Με την παγκοσμιοποίηση, αυτή έχει καταλυθεί. Το κεφάλαιο έχει γίνει κινητό: η παραγωγή μπορεί να δραπετεύσει έξω από τα εθνικά σύνορα και να ξεφύγει έτσι από την κρατική αναδιανομή… Στο εξής η ανάπτυξη αντιπαρατίθεται στην αναδιανομή° ο ενάρετος κύκλος έχει μετατραπεί σε φαύλο κύκλο». Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ το γνωρίζουν; Αν ναι, τι προτίθεται να κάνουν πέρα από τις γενικές σαχλαμάρες που λένε; Και μην μου πουν ότι αυτό το είχε πει ο Ντομινίκ Στρος Καν, πριν την ανάρμοστη σχέση με την καμαριέρα, οπότε δεν τους απασχολεί.

Μήνυμα τρίτο: Ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας είναι οικονομολόγοι και θα έπρεπε να γνωρίζουν τη φράση του Κέινς: «Είμαστε ικανοί να κλείσουμε έξω τον ήλιο και τ’ αστέρια επειδή δεν αποδίδουν μέρισμα. Καταστρέφουμε την ομορφιά της υπαίθρου επειδή τα μη ιδιοποιημένα μεγαλεία της φύσης δεν έχουν καμιά οικονομική αξία». Κι αν ο Κέϊνς, για τα γούστα τους, τους πέφτει λιγουλάκι αριστερός, υπάρχει και ο «δεξιός» φιλελεύθερος Τζον Στιούαρτ Μιλ, ο οποίος υποστήριζε ότι: «Είναι βαθιά απωθητική η ιδέα μιας κοινωνίας που το μόνο που την κρατά ενωμένη είναι οι σχέσεις και τα αισθήματα που προκύπτουν από το οικονομικό συμφέρον».

Η απάντηση μου στο πρώτο μήνυμα: Πετύχαμε τα πάντα, αλλά προσωπικά συμπεραίνω ότι αυτό που πετύχαμε ήταν η σάτιρα εκείνου που είχαμε ονειρευτεί. (Κζύστοφ Κιεσουόφσκι)

Στο δεύτερο μήνυμα: Χωρίς γνώση των ανέμων και των ρευμάτων, χωρίς μια αίσθηση σκοπού, οι άνθρωποι και οι κοινωνίες δεν μπορούν να επιπλεύσουν για πολύ, ηθικά και οικονομικά, απλώς αδειάζοντας το νερό από το σκάφος. (Ρίτσαρντ Τίτμους)

Και στο τρίτο: Όλου του κόσμου τα δεινά η γη τούτη υπομένει / όπου είναι ο πλούτος κραταιός κι οι άνθρωποι χαμένοι. (Όλιβερ Γκόλντσμιθ, από το «ερημωμένο χωριό»)

Βέβαια δεν σας κρύβω πως ήταν μεγάλος ο πειρασμός να απαντήσω, και στα τρία μηνύματα, με τη φράση του Λέοντα Τολστόϊ από την Άννα Καρένινα: «Δεν υπάρχουν συνθήκες ζωής που να μην μπορεί να συνηθίσει ένας άνθρωπος, ιδίως αν βλέπει να τις αποδέχονται όλοι γύρω του», συμπληρωμένη όμως με τα λόγια του Τζυζέφσκι: Το να βρεις μια πατρίδα δεν είναι το ίδιο με το να μένεις στον τόπο που ζούσαν κάποτε οι πρόγονοί σου…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Δεν αποκλείω τα μηνύματα, εκτός από μένα, να έχουν σταλεί και στους Σαμαρά, Τσίπρα και Βενιζέλο. Δυστυχώς δεν μπορώ να ξέρω τις απαντήσεις που μπορεί να έδωσαν, αν έδωσαν. Πάντως, από τις δημόσιες απαντήσεις που δίνουν, μάλλον συμπεραίνω ότι δεν έχουν πάρει τα μηνύματα ή λαμβάνουν άλλα.

Φελνίκος

Πηγή:nonews-news

Να γελάς και να κλαις…

 Πλούσια και ανούσια η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών.

Η χούντα των ντόπιων τοποτηρητών του μνημονίου κλυδωνίζεται από σεισμικές δονήσεις. Τα ποντίκια θέλουν να εγκαταλείψουν τη βαρκούλα την οποία ίδια ροκάνισουν και δεν μπορούν.

Η ομερτά έχει αρχίσει να σπάει. Οι βαρόνοι των εξοπλιστικών ανησυχούν βαθύτατα για το σπάσιμο του αποστήματος που τους έτρεφε δεκαετίες ολόκληρες, απομυζώντας (ή μάλλον απομιζόντας εκ της λέξεως Μίζα) το ελληνικό δημόσιο και κατά συνέπεια τον ελληνικό λαό.

Τα θαλασσοδάνεια του ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου θα πνίξουν πολλούς από αυτούς βρίσκονταν στον αφρό με δανεικά και αγύριστα.

Και όπως τονίσαμε παλαιότερα, αυτή είναι μόνο η αρχή της αποκάλυψης της οικονομικής αλητείας που χαρακτήριζε τις συστημικές τράπεζες πολύ περισσότερο από το ΤΤ.

Κυβέρνηση της Αριστεράς: Μια τόσο ωραία και άσκημη μέρα;

Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου Κυβέρνηση της Αριστεράς – Δρόμος για το μέλλον ή παρένθεση;

Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις των συγγραφέων που συνεισέφεραν στο βιβλίο Κυβέρνηση της αριστεράς, δρόμος για το μέλλον ή παρένθεση (εκδ. Τόπος) άπαντες συμφωνούμε ότι το ζητούμενο από μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι η νομή της εξουσίας, ή το κυρίαρχο θέμα όπως την περιγράφει ο Σέξπηρ στο Μάκβεθ. Το ζητούμενο είναι η ουσιαστική βελτίωση των όρων ζωής του λαού. Μιλώντας συγκεκριμένα, θα αναφέρω ενδεικτικά την χορήγηση αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις, την πραγματοποίηση μαζικών προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, με σταθερές μάλιστα σχέσεις εργασίας, για να μειωθεί η ανεργία και την η γενναία επιχορήγηση της παιδείας, της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης.

Το τέλος της Μεταπολίτευσης; Μια χαρτογράφηση του πεδίου σύγκλισης μεταξύ ακροδεξιάς και φιλελευθερισμού…

Απόσπασμα άρθρου που δημοσιεύτηκε στο 6ο τεύχος του περιοδικού Πρόταγμα που κυκλοφορεί.

Η δαιμονοποίηση της Μεταπολίτευσης

«Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους». (Ν. Δένδιας)

«Υπάρχει ένα κυρίαρχο -αν και αδιαμόρφωτο ακόμη- ρεύμα που ζητάει ακριβώς αυτό: «Λευτεριά από τη μεταπολίτευση».» (Μ. Χρυσοχοΐδης)

Η κατάσταση θα ήταν πολιτικά ακίνδυνη ή απλώς γραφική εάν όλη αυτή η ιδεολογική διαμάχη περιοριζόταν σε ενδοδεξιούς διαξιφισμούς και ανακατατάξεις. Ωστόσο, όπως είδαμε και με την άνοδο της φασίζουσας ακροδεξιάς1, η ευρύτερη δεξιά αντεπίθεση προσπαθεί να επηρεάσει και να αντλήσει κοινό από διάφορα κομμάτια του πολιτικού φάσματος (όπως π.χ. απολίτικους συνωμοσιολόγους, πατριδόπληκτους του μεσαίου χώρου ή ακόμα και απεγνωσμένους φιλελεύθερους) ελέγχοντας την ατζέντα της επικαιρότητας και μετατοπίζοντας την πολιτική τοποθέτηση του ίδιου του «Κέντρου» και γενικότερα του μέσου μη αριστερού (ή αριστεροφοβικού) Νεοέλληνα.