Ο Αμλετ στην Κυψέλη…

Σε βλέπω να κατηφορίζεις την οδό Ευελπίδων, Πρίγκιπα, αργοπορημένος με άρρυθμο βήμα βιαστικό, να στρίβεις αριστερά στη νησίδα της Μουστοξύδη και να χάνεσαι μέσα από το τούνελ σε μια στοά που οδηγεί κατευθείαν στη νύχτα.

Σε βλέπω έξω από την Αλκυονίδα, Πρίγκιπα, με ένα εισιτήριο στο χέρι, να περιμένεις να δεις την ασπρόμαυρη σοβιετική εκδοχή σου. Σε μια ανακαινισμένη ανάμνηση που στέγασε ώρες φοιτητικές, πηχτές συναντήσεις και διάφορα άλλοτε. Σε ακούω ειπωμένο από τα λόγια του Πάστερνακ, κάτω από την μουσική του Σοστακόβιτς, μέσα στις σκηνοθετημένες εικόνες το Κόζιντζεφ. Μέσα σε μια γλώσσα ξανθιά και ρώσικη, καταδικασμένος να επαναλαμβάνεις κάθε βράδυ τον ίδιο δίκαιο φόνο.

 Τώρα σπρώχνεις πρίγκιπα Άμλετ τον εαυτό σου στο στένεμα της ευρύχωρης Πατησίων, με τα μαγαζιά κλειστά, τις παρέες σμάρια, να ψάχνεις το κατάλληλο ταχυφαγείο. Πόσο κοστίζει μια τυρόπιτα αγορασμένη στην αιωνιότητα, Πρίγκιπα; Εδώ οι τιμές παραμένουν όπως τις θυμάσαι, οι μηχανές ακόμη αλέθουν, το μίσος κυνηγά το χρώμα και οιπορτοφολάδες του θρόνου ακόμα καλλιεργούν τις εξουσίες τους. Μα ακόμη πιστεύω υπάρχει αυτή η δίψα για έναν κόσμο όπως τον περιέγραφε ο φίλος σου, χωρίς ‘’έργα έκφυλα, αιματόβρεχτα και αφύσικα…τυχαίες σφαγές, θανάτους που τους έσπειρε η πονηριά και η ψυχική αντάρα.’’ Τι κάνεις στην Αθήνα Πρίγκιπα, εδώ που η αποφασιστικότητά μας μαραίνεται σαν λουλούδι, εσύ πιότερο σάρκα παρά μελάνι, πιότερο σιωπή παρά λόγος;

Τώρα σε βλέπω να ανηφορίζεις τον πυρετό σου, Πρίγκιπα, κυνηγημένος από τις δανέζικες ώρες σου και τα δανεικά σου λεπτά, εξόριστος στην ησυχία των κήπων μόλις έξω απ τις γιορτές, στοιχειωμένος από αρματωμένα φαντάσματα και αιματηρές κληρονομιές. Εσύ ορατός μονάχα από τους διστακτικούς και τους αναποφάσιστους, αυτούς που ζυγίζουν ξανά και ξανά το χρέος επιβεβαιώνοντας κάθε φορά τον ίδιο αριθμό, το ίδιο βάρος και αναβάλουν, συνεχώς αναβάλουν λυγισμένοι απ ό, τι μπορεί να σημαίνει ένα πεπρωμένο που δεν γίνεται να αποφύγεις. Βλέπω τώρα τον μανδύα σου πιασμένο στο φανάρι Κυψέλης και Λευκάδος, τους θεατρίνους που συμβούλεψες να μπαινοβγαίνουν στα θέατρα της περιοχής, στο »Κεφαλληνίας», στο »Κυκλάδων», την Οφηλία πνιγμένη σε κάποια από τα σιντριβάνια της Φωκίωνος. Η ηλικία είναι πυρετός πρίγκιπα και η πραγματικότητα μας προδίδει όλους.

Σε βλέπω πρίγκιπα, να αναβοσβήνεις τη σκιά του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου, περιπατητή των ίδιων ξαφνικών δρόμων, τσακισμένο από τις ίδιες διασταυρώσεις, φερμένο από τις ίδιες διαβάσεις : ‘’Ω, διορισμένε Πρίγκιπα, πόσο σε νιώθω
δεν υποφέρω το ραγισμένο χαμόγελο σε κατάπληκτα πλήθη/ υπογράφεις διαγγέλματα που δε διάβασες, απαγγέλλεις τα ποιήματα που δεν θέλησες, προφασίζεσαι τύψεις
οι πεθαμένοι σού υπαγορεύουν τώρα τη δική τους φωνή// Καλέ μου Άρχοντα, τώρα ισχυρίζεσαι πως δήθεν δεν ένιωσες/ το δάκρυ του μικρού οικοδόμου Δευτέρα πρωί
καθώς θα πεθάνει εργάτης, τάχα δεν πρόσεξες/ το αίμα του λαβωμένου στις μισόφωτες αυλές/ πάλι δεν έτρεξες/ στο βογκητό του μουσικού λαού σου σε υπόγεια κτίσματα/ και προφασίστηκες αιώνια άνοιξη, αυτό τ’ ορκίζεσαι’’

    Είμαστε εδώ μαζί σου, Πρίγκιπα, στον ίδιο πλωτό βυθό. Σε μια Κυψέλη ή μια Αθήνα κάπου στον Αρκτικό κύκλο. Στο μπαρ αυτό που μονίμως νυχτώνει χωρίς να ναι ποτέ μέρα, λίγο μετά την προβολή. Και μεις εδώ, ανταλλάσουμε ηλικίες, παίρνουμε αποφάσεις απλά για να τις διαψεύσουμε, αφήνουμε λέξεις μεγάλες να πέσουν στο κενό απλά για να ακούσουμε τον ήχο της πρόσκρουσής τους. Πες μας λοιπόν κάτι και σύ, μάθε μας έστω εκείνο εκεί το λίγο. Όχι το ξεκλείδωμα των ορίων και του χρόνου, του ανθρώπου και του φάσματος, της ζωής και του θανάτου, δεν σου μιλούμε για αυτά. Άλλωστε σήμερα, όπως τόσες ακόμη φορές επιβεβαιώνουμε πως κάθε τι μεγάλο σε μαθαίνει το ελάχιστο. Μάθε μας λοιπόν πρίγκιπα, αυτό το ελάχιστο που η σημασία του σήμερα εδώ μας μοιάζει αναγκαία, επιτακτική, ακαριαία. Έτσι σου ζητάμε να μας δείξεις –ελάχιστη χειρονομία μιας τυχαίας βραδιάς- το πώς κανείς αρνείται να ανταλλάξει την αξιοπρέπεια με την ησυχία, το τι σημαίνει όρθιος να στέκεις.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)

---

Aπό:http://tsalapatis.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html

Τα Μονοπώλια της Τεχνολογίας…

Η τεχνολογία όχι μόνο δεν είναι ουδέτερη, μα περικλείεται απόλυτα από εξουσιαστικά σχήματα τα οποία όπως κάθε τι εξουσιαστικό είναι προς όφελος αυτών για τους οποίους δημιουργείται. Το δε χαρακτηριστικό στον χώρο της τεχνολογίας είναι πως αν και ακολουθεί τους σάπιους νόμους του καπιταλισμού και φιλελευθερισμού, είναι ένας από τους τομείς που βασιλεύει το μονοπώλιο και το ολιγοπώλιο.

Τεχνολογικό μονοπώλιο είναι το μονοπώλιο που προκύπτει όταν μια ενιαία επιχείρηση ελέγχει τις μεθόδους παραγωγής οι οποίες είναι αναγκαίες για την παραγωγή ενός προϊόντος· ή όταν έχει αποκλειστικά δικαιώματα επί της τεχνολογίας η οποία χρησιμοποιείται για την κατασκευή του προϊόντος.

Τα τεχνολογικά μονοπώλια διαφέρουν από εκείνα που βασίζονται στην κάθετη ή στην οριζόντια ενοποίηση όπου η αποκλειστικότητα προέρχεται από την ίδια την παραγωγική διαδικασία.

 

Γιατί και Πώς τα Μονοπώλια εμποδίζουν την Τεχνολογική Πρόοδο

Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν πλέον ότι τα μονοπώλια μπορεί να είναι πολύ επιζήμια για την οικονομία και την χώρα στο σύνολό της. Αν και πολλοί απλοί πολίτες είναι συνειδητοποιημένοι και γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα μονοπώλια μπορεί να είναι επιβλαβή, σπανίως γνωρίζουν την πλήρη έκταση της ζημίας που μπορεί να προκύψει, εν μέρει επειδή τα μονοπώλια συνήθως καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να πείσουν το κοινό ότι η ύπαρξή τους είναι πραγματικά επωφελής.

Όπως είπαμε και πιο πάνω, ένα μονοπώλιο είναι μια εταιρεία που είναι ο μοναδικός παραγωγός ή ο προμηθευτής του προϊόντος.
Πολλοί οι τρόποι με τους οποίους ένα μονοπώλιο μπορεί να βλάψει την οικονομία και την κοινωνία, με πιο σημαντικούς τους εξής 5:

1. Χρεώνει υψηλότερες τιμές από ό,τι θα χρέωνε σε διαφορετική περίπτωση (αν δεν είχε το μονοπώλιο).

2. Παράγει προϊόντα κατώτερης ποιότητας

3. Η παροχή υπηρεσιών που συνδέονται με τα προϊόντα της είναι κατώτερη.

4. Διαφθείρει το πολιτικό σύστημα, προκειμένου να διαιωνίσει και να επεκτείνει την μονοπωλιακή της θέση και

5. Επιβραδύνει τον ρυθμό της τεχνολογικής προόδου.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την σχέση μεταξύ μονοπωλίου και τεχνολογικής προόδου, τόσο λόγω της μεγάλης επιρροής που έχουν τα μονοπώλια στην ανάπτυξη και στην αξιοποίηση της νέας τεχνολογίας, όσο και λόγω του κρίσιμου ρόλου που παίζει η τεχνολογική πρόοδος στην οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία.

Ιστορικά ρεκόρ από Τραμπ σε 10 μόλις μέρες Και είναι μόνο η αρχή…

Γράφουν η Ελένη Μαυρούλη και ο Αλέξανδρος Μινωτάκης

Αν μη τι άλλο η είσοδος του Τραμπ στον Λευκό Οίκο πέτυχε μέσα μόνο στις 10 πρώτες ημέρες να σπάσει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Το ρεκόρ της χαμηλότερης δημοτικότητας για πρόεδρο που μόλις αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, αφού η τελευταία μέτρηση δεν του δίνει πάνω από 50%. Το ρεκόρ των μεγαλύτερων και μαχητικότερων διαδηλώσεων εναντίον του, ήδη από την ημέρα της ορκομωσίας του. Το ρεκόρ της εντονότερης ανησυχίας μεταξύ συμμάχων και αντιπάλων εκτός συνόρων.  Αλλά και ρεκόρ πρόκλησης αντίδρασης από τον προκάτοχό του, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος χωρίς να αναφέρει το όνομα Τραμπ, στην πρώτη δημόσια τοποθέτησή του μετά την αποχώρησή του από την προεδρία, κάλεσε τους Αμερικανούς να συνεχίσουν να διαδηλώνουν για την προάσπιση της δημοκρατίας.

Αντιμεταναστευτική λαίλαπα

Η πλέον γνωστή «κίνηση» Τραμπ το πρώτο αυτό 10ήμερο είναι αναμφίβολα το διάταγμα που υπέγραψε με το οποίο επιβάλλονται περιορισμοί, για ένα τρίμηνο, στην είσοδο στις ΗΠΑ πολιτών που προέρχονται από το Ιράν, το Ιράκ, την Υεμένη, το Σουδάν, τη Λιβύη και τη Σομαλία ,ενώ ανέστειλε επ αόριστον την εισδοχή μεταναστών από τη Συρία.  Προφανώς το πρόσχημα είναι η «προστασία από την ισλαμιστική τρομοκρατία». Αν και έχει τη σημασία του ότι από υπηκόους των χωρών αυτών, οι ΗΠΑ, στο έδαφός τους τουλάχιστον, δεν έχουν δεχτεί ποτέ επίθεση. Δήλωσε, μάλιστα, ότι προτιμά χριστιανούς πρόσφυγες από τους μουσουλμάνους. Η απόφαση προκάλεσε πανδαιμόνιο εντός και εκτός ΗΠΑ, με επίκεντρο τα αεροδρόμια όπου άνθρωποι με πράσινη κάρτα είτε υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τις πτήσεις τους, είτε δεν τους επιτρεπόταν να εξέλθουν αμερικανικών αεροδρομίων, με όλη τους τη ζωή να βρίσκεται «στον αέρα». Χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους των ΗΠΑ αλλά και άλλων χωρών, για να κατηγορηθούν από τον Τραμπ ότι αυτοί φταίνε για το πανδαιμόνιο στα αεροδρόμια. Ηγέτες άλλων χωρών εξέφρασαν,  κατηγορηματικά ή λιγότερο  κατηγορηματικά, τη διαφωνία τους.

CITY PLAZA: ΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ…

Στις 18 Μάρτη, στον ένα χρόνο από τη συμφωνία της ντροπής ΕΕ-Τουρκίας, κινήματα από όλη την Ευρώπη δίνουν αγωνιστικό ραντεβού ενάντια στον ρατσισμό και τη στοχοποίηση προσφύγων και μεταναστών, για την κατάργηση της συμφωνίας της ντροπής ΕΕ-Τουρκίας, για να ανοίξουν τα σύνορα σε πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες, για να φιλοξενηθούν αξιοπρεπώς οι πρόσφυγες μέσα στον οικιστικό ιστό, για ίσα δικαιώματα και αξιοπρέπεια για όλες και όλους.

Το k-lab συμμετέχοντας σε αυτή την πρωτοβουλία και τις κινητοποιήσεις θέλει να φιλοξενήσει στο διαδικτυακό του χώρο κείμενα, αναλύσεις, σχολιασμούς και εμπειρίες από συλλογικότητες, κοινωνικά κινήματα, πρωτοβουλίες και αγωνιστές-τριες που εμπλέκονται λιγότερο ή περισσότερο στο αντιρατσιστικό κίνημα. Μπορείτε να μας στέλνετε τις συμβολές σας στο klab.zone1@gmail.com καθώς και στη σελίδα μας στο fb: https://www.facebook.com/klabzone/.

To παρακάτω άρθρο της Όλγας Λαφαζάνη και του Γιώργου Μανιάτη που συμμετέχουν στο Χώρο Στέγασης Προσφύγων City Plaza αποτελεί το πρώτο κείμενο αυτού του άτυπου αφιερώματος.

---

Η ιδέα για μια μεγάλης κλίμακας στεγαστική κατάληψη άρχισε να συζητιέται το Σεπτέμβρη του 2015. Την περίοδο εκείνη, με πρόσφατο το άνοιγμα του «βαλκανικού δρόμου», το μεγαλύτερο μέρος των μετακινούμενων προσφύγων ήταν τράνζιτ και τα σύνορα ήταν διαπερατά. Τότε επιλέξαμε μέσα από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες να οργανώσουμε μια σειρά κινητοποιήσεων και δράσεων έμπρακτης αλληλεγγύης σε συγκεκριμένα σημεία της Αθήνας όπου υπήρχε συγκέντρωση προσφύγων. Βασικό πεδίο της παρέμβασής μας ήταν η Πλατεία Βικτωρίας.

Η υπογραφή της Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας στις 18 Μαρτίου ήρθε να ολοκληρώσει το ερμητικό κλείσιμο του βαλκανικού δρόμου που είχε προηγηθεί λίγες μέρες νωρίτερα και οδήγησε σε εγκλωβισμό περισσότερων από 50.000 προσφύγων στην ηπειρωτική Ελλάδα. Αμέσως το πρόβλημα στέγασης χιλιάδων προσφύγων πήρε δραματικές διαστάσεις και η ανάγκη αξιοπρεπούς στέγασης για τους πρόσφυγες έγινε επιτακτική.

Την ίδια στιγμή, το κίνημα αλληλεγγύης, που το καλοκαίρι του 2015 προτεινόταν από την κυβέρνηση για το Νόμπελ Ειρήνης και εκθειαζόταν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, άρχισε σταδιακά να στοχοποιείται και να έρχεται αντιμέτωπο με πρακτικές καταστολής. Η είσοδος στα προσφυγικά στρατόπεδα και τα hot spot απαγορεύτηκε, επιβλήθηκε ο απόλυτος έλεγχος και το φακέλωμα των εθελοντών και οι αλληλέγγυοι-ες κατηγορούνταν συστηματικά ως «υποκινητές» των προσφυγικών διαδηλώσεων και εξεγέρσεων, με κορύφωση τις συλλήψεις διασωστών και αλληλέγγυων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και την Ειδομένη.

Ενα «φρούριο» της Μάχης του Στάλινγκραντ…Το έπος των υπερασπιστών του «Σπιτιού του Πάβλοφ» …

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Η Μάχη του Στάλινγκραντ παραμένει ένας από τους φωτεινότερους φάρους της Αντιφασιστικής Νίκης. Η στρατιωτική σημασία της για την έκβαση του πολέμου, οι σκληρές μάχες σώμα με σώμα για κάθε σπιθαμή ερειπίων, οι θρυλικές μορφές των υπερασπιστών του, όπως ο ελεύθερος σκοπευτής, Βασίλι Ζάιτσεφ, η ασύλληπτη ανατροπή της έκβασής της την στιγμή που η πόλη είχε καταληφθεί σχεδόν στο σύνολό της από τους ναζί, εκτός από μια λεπτή κλωστή ζωής μέσα από τον ποταμό Βόλγα, οι λεπτομέρειες της περικύκλωσης της ναζιστικής στρατιάς του Πάουλους και η αιχμαλωσία του, έχουν καταγραφεί λεπτομερώς στην Ιστορία, συνιστώντας έναν από τους μεγαλύτερους και διαχρονικότερους εφιάλτες των νοσταλγών του φασισμού.

Με αφορμή την χθεσινή επέτειο της νίκης του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στις 2 Φεβρουαρίου του 1943, μετά από 200 ατέλειωτες, ματωμένες μέρες και νύχτες, ας θυμηθούμε ένα από τα πλέον συγκλονιστικά έπη που γράφτηκαν σε εκείνη την υπεράνθρωπη πάλη, το κατόρθωμα μιας χούφτας μαχητών του Κόκκινου Στρατού, που κράτησαν άπαρτο το μοναδικό, ίσως, σπίτι που είχε απομείνει στοιχειωδώς όρθιο στην πόλη και το οποίο έτυχε να είναι χτισμένο στο πλέον στρατηγικό – για τους υπερασπιστές της – σημείο: Το Σπίτι του Πάβλοφ, όπως έμεινε στην ιστορία από το όνομα του πρώτου επικεφαλής των υπερασπιστών του, του λοχία, Γιάκοφ Φεντότοβιτς Πάβλοφ.

Αποψη του σπιτιού με το μνημείο

Επρόκειτο για μία τετραόροφη πολυκατοικία, με τέσσερις εισόδους, στην οδό Πενζένσκαγια 61, στην πλατεία Λένιν της πόλης. Χτίστηκε στα μέσα της 10ετίας του ‘30 από τον αρχιτέκτονα,Σεργκέι Βολοσίνοφ σε μια από τις πιο περιζήτητες συνοικίες του Στάλινγκραντ, αφού εκεί βρίσκονταν το Σπίτι των Διαβιβαστών, το Σπίτι των εργαζομένων στην Λαϊκή Επιτροπή Εσωτερικών Υποθέσεων (NKVD), το Σπίτι των Σιδηροδρομικών κ.ά.

Στο Σπίτι του Πάβλοφ ζούσαν κυρίως οικογένειες στελεχών της βαριάς βιομηχανίας. Δίπλα του είχε χτιστεί ένα ακριβές αντίγραφό του, το οποίο έμεινε επίσης στην ιστορία ως το Σπίτι του Ζαμπολότνι, από το όνομα του υπολοχαγού υπερασπιστή του. Τα δύο κτίρια θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην άμυνα της πόλης. Ανάμεσά τους περνούσε ένας σιδηρόδρομος προς το κτίριο του Κρατικού Μύλου Νο4, γνωστού προεπαναστατικά ως ο «μύλος Γκέρχαρντ».

Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1942, από έναν ακόμη βομβαρδισμό της φασιστικής αεροπορίας, σκοτώνεται ο αρχιτέκτονας, Σ. Βολοσίνοφ, μαζί με την έγκυο σύζυγό του.

Την άμυνα της πλατείας και της περιοχής περιμετρικά είχε αναλάβει το 42ο Σύνταγμα Πεζικού, με διοικητή τον συνταγματάρχη, Γιέλιν, ο οποίος διέταξε να καταληφθούν τα δύο κτίρια λόγω της στρατηγικής τους σημασίας. Την κατάληψη των κτιρίων ανέλαβαν δύο ομάδες: Μία, υπό την διοίκηση του υπολοχαγού Ζαμπολότνι και μία υπό την διοίκηση του λοχία Πάβλοφ.

Οι δύο ομάδες καταφέρνουν να καταλάβουν τα κτίρια, ωστόσο, το κτίριο του Ζαμπολότνι ανατινάχθηκε μετά από γερμανική αντεπίθεση, παρασέρνοντας στον θάνατο όλους τους υπερασπιστές του.

Μία αναγνωριστική – αναχαιτιστική ομάδα στρατιωτών, αποτελούμενη μόλις από τέσσερις μαχητές υπό τον λοχία Πάβλοφ, καταφέρνουν να καταλάβουν το κτίριο που είχαν χρεωθεί και να οχυρωθούν.

Αποκρούοντας τις λυσασμένες γερμανικές αντεπιθέσεις επί τρία συνεχόμενα 24ωρα, μόνοι τους αυτοί οι τέσσερις μαχητές, στο σπίτι έφτασαν ενισχύσεις υπό τον υπολοχαγό Αθανάσιεφ, εξοπλίζοντας τους αμυνόμενους με πολυβόλα, αντιαρματικά και πυρομαχικά, ανεβάζοντας τον αριθμό των υπερασπιστών σε 31 άντρες και μετατρέποντάς το σε πραγματικό φρούριο και σημαντικό σημείο αναφοράς για την άμυνα του Συντάγματος και γενικά όλης της 13ης Μεραρχίας Πεζικού. Από εκείνη την στιγμή ο Αθανάσιεφ αναλαμβάνει και την διοίκηση της μονάδας των υπερασπιστών του σπιτιού.

Ο λοχίας Πάβλοφ

Ο Βίλχελμ Ανταμ, συνταγματάρχης της Βέρμαχτ το 1942, αναφέρει στα απομνημονεύματά του μία μαρτυρία του συνταγματάρχη, Ρόσκε, σύμφωνα με την οποία, ενώ τα γερμανικά τμήματα ανακατέλαβαν το ισόγειο του κτιρίου, δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν ποτέ ολοκληρωτικά. Για τους ναζί παρέμεινε μυστήριο το πώς οργανώθηκε τέτοια άμυνα σε όλο το μήκος των επάνω ορόφων.

Οι Γερμανοί επιτίθονταν στο κτίριο καθημερινά και πολλές φορές μέσα στην μέρα. ‘Οποτε οι στρατιώτες ή τα τεθωρακισμένα πλησίαζαν το σπίτι, ο Αθανάσιεφ και οι μαχητές του «υποδέχονταν» τους ναζί με μια κόλαση φωτιάς από κάθε μεριά του κτιρίου, τα υπόγεια, τα παράθυρα και την στέγη.

Ολο αυτό το διάστημα, δηλαδή από τις 23 Σεπτεμβρίου μέχρι και τις 25 Νοεμβρίου του 1942, στα υπόγεια υπήρχαν άμαχοι, μέχρι και την αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού.

Από τους 31 υπερασπιστές του Σπιτιού του Πάβλοφ, σκοτώθηκαν τρεις: Ο υπολοχαγός, Α. Τσερνισένκο, ο λοχίας, Ι. Χαϊτ και ο στρατιώτης, Ι. Σβίριν. Οι Πάβλοφ και Αθανάσιεφ τραυματίστηκαν αλλά επέζησαν.

Επιγραφή σε τοίχο του Σπιτιού αμέσως μετά την απελευθέρωση, με ονόματα των υπερσπιστών του

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ομάδα των αμυνόμενων αποτελούνταν από εννέα διαφορετικές εθνικότητες των λαών της ΕΣΣΔ, τους οποίους ένωσε η πάλη για την υπεράπσιση της σοσιαλιστικής πατρίδας και το μίσος ενάντια στον φασίστα κατακτητή.

Επί 58 μερόνυχτα το Σπίτι του Πάβλοφ άντεξε τις γερμανικές επιθέσεις, με τον φασιστικό στρατό να μην μπορέσει ποτέ να το ανακαταλάβει. Οι απώλειες των ναζί ήταν τεράστιες, αν και ούτε οι γερμανικές, ούτε οι σοβιετικές πηγές μπορούν να τις προσδιορίσουν με ακρίβεια. Με πικρό χιούμορ, ο στρατάρχης, Β. Τσουικόφ, στα απομνημονεύματά του αναφέρει, ότι «εκείνη η μικρή ομάδα, υπερασπιζόμενη ένα σπίτι, εξόντωσε περισσότερους εχθρούς, από όσους έχασαν οι χιτλερικοί για την κατάληψη του Παρισιού».

Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι οι ναζί μπήκαν στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου του 1940, δίχως να συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση και δίχως να χάσουν ούτε έναν στρατιώτη για την κατάληψη της πόλης.

Και κάτι τελευταίο: Στους επιχειρησιακούς χάρτες του επιτελείου του στρατάρχη Πάουλους που βρήκαν οι Σοβιετικοί μετά την παράδοσή του, το Σπίτι του Πάβλοφ χαρακτηριζόταν ως «φρούριο»…

Αποψη του Σπιτού με μνημειακή κατασκευή όπως είναι σήμερα

 ____________________________________________________________

Από:http://www.toperiodiko.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AC%CE%B2%CE%BB%CE%BF%CF%86-%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC/#.WJRouFThA2o

Τι κοινό έχουν οι χώρες που μπλοκάρει ο Τραμπ; …

Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, Συρία και Υεμένη. Επτά χώρες επέλεξε ο νέος πλανητάρχης για να απαγορεύσει την είσοδο των πολιτών τους σε αμερικανικό έδαφος.

Όπως εξηγούσε η Φίλις Μπένις από το Institute for Policy Studies ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά των συγκεκριμένων χωρών είναι ότι δεν δραστηριοποιούνται εκεί επιχειρήσεις του Ντόναλντ Τραμπ.

Αντίθετα χώρες με δικτατορικά καθεστώτα όπως η Αίγυπτος αλλά και η Σαουδική Αραβία, για την οποία υπάρχουν στοιχεία ότι χρηματοδοτεί ισλαμιστές τρομοκράτες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, δεν περιλαμβάνονται στη λίστα. Συμπτωματικά σε αυτές τις χώρες υπάρχουν ξενοδοχεία και άλλες επιχειρήσεις που διαχειρίζεται η οικογένεια Τραμπ.

Οι χώρες όμως που βρέθηκαν στο στόχαστρο του Τραμπ έχουν και άλλα κοινά χαρακτηριστικά. Είναι όλες θύματα των προηγούμενων Αμερικανών προέδρων. Αξίζει να δούμε, εν τάχει, την ιστορία τους παραπέμποντας και σε ορισμένα παλαιότερα κείμενα και εκπομπές του Infowar.

Το νόμισμα…

Επί της ουσίας δεν είναι απρόβλεπτο. Έχει, όμως, ενδιαφέρον το timing· δείγμα σοβαρού σφιξίματος. «Με το καλημέρα» το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού συμπλήρωσε το μικρό αλλά περιεκτικό κάδρο των εχθρών του αμερικανικού καπιταλισμού: μαζί με το γουάν το ευρώ. «Χονδροειδώς υποτιμημένο» το χαρακτηρίσε ένας κάποιος Peter Navarro (ε, όχι και «κάποιος»! Επικεφαλής του «εθνικού συμβουλίου εμπορίου» διορισμένος απ’ το ψόφιο κουνάβι είναι ο άνθρωπος!) τραβώντας το όπλο του: η γερμανία είπε χρησιμοποιεί αυτό το grossly undervalued ευρώ, για να έχει πλεονεκτήματα σε βάρος των ηπα, αλλά προσέθεσε και των εταίρων της στην ε.ε.
Άρα; Θα πρέπει να διαλυθεί το ευρώ (η ευρωζώνη), η γερμανία, ή και τα δύο· για να ξαναγίνει μεγάλη η αμερική… Μαζί, φυσικά, με την κίνα: κι αυτή θα πρέπει να διαλυθεί. Σε γενικές γραμμές και για να το πούμε απλά, όποιος πηγαίνει κόντρα στις ηπα (από καπιταλιστική άποψη), πρέπει να διαλυθεί. Αυτό εννοούσε ο κυρ Navarro. Απομένει να δούμε με ποιον ακριβώς τρόπο θα τα καταφέρει το ψοφιοκουναβιστάν να διαλύσει τους αντιπάλους του. Θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά; Ή θα τα καταφέρει με «συμβατικά»; Ή δεν θα τα καταφέρει καθόλου; (Ωραία ερώτηση, αρκεί να βρίσκεται κανείς στο Δ του Κενταύρου!).
Η αλήθεια είναι πάντως ότι το ευρώ δεν είναι «χονδροειδώς υποτιμημένο». Σε κάθε περίπτωση η ε.κ.τ., με την «ποσοτική χαλάρωση» (βασικό εργαλείο ελεγχόμενης υποτίμησης) δεν έκανε τίποτα άλλο, και μάλιστα με μερικά χρόνια καθυστέρηση, απ’ αυτό που ξεκίνησε απ’ το 2010 η αμερικανική fed. Εννοείται πως παρόμοια κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες όταν τα νομίσματά τους ανατιμώνται· ή όταν θέλουν να τα υποτιμήσουν.
Εξίσου αλήθεια είναι ότι δεν ωφελήθηκαν μόνο οι γερμανικές εξαγωγές (εκτός ευρωζώνης) απ’ την ισοτιμία περίπου 1:1 δολαρίου – ευρώ. Οφελήθηκαν οι πάντες. Γάλλοι, πορτογάλλοι, ισπανοί, ιταλοί , ολλανδοί, όλοι. Ακόμα και οι έλληνες (λέμε τώρα, γιατί δεν έχουν πολλά ποιοτικά να εξάγουν…)
Εν τέλει το γελοίο αυτής της αγχωμένης αντίδρασης είναι η αντινομία της υπονοούμενης «πρότασης» που κουβαλάει. Τι λέει ο εμπορικός boss των ηπα στα ευρωπαϊκά κράτη; Βρε χαζά! Σας εκμεταλλεύεται η παλιογερμανία ρεεε, με το «χοντροειδώς υποτιμημένο» ευρώ… Ενώ αν γυρίσετε στα εθνικά σας νομίσματα; Ε, αυτά θα είναι λεπτεπίλεπτα υποτιμημένα – οπότε πάλι θα έχετε εμπορικά πλεονάσματα απέναντι στις ηπα.
Εκεί πάει ο «ιδιοφυής» συλλογισμός του ανδρός. Οπότε, κάθε εθνικιστικός αμερικάνος σκύλος θα πρέπει να δαγκώσει τον εμπορικό boss στο αυτί, και να του ψιθυρίσει: ρε Navarro, είπαμε να ανατιμηθούν τα νομίσματά τους για να πουλάμε φτηνότερα εμείς με το δολάριο. Τι μαλακίες είναι τώρα αυτές που λες;
Επίσης (θα έλεγε αυτό το σκυλί) μην λες για το ευρώ πράγματα που δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε με το γουάν. Ποια ένωση θα διαλύσουμε εκεί ρε μπάρμπα;

(φωτογραφία: δεν είναι του γούστου μας οι πρώτες 100 μέρες των αμερικάνων προέδρων. Αλλά δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει άλλος εδώ και πολλά χρόνια που να έχει φωτογραφηθεί και προβληθεί τόσο υπογράφοντας διαταγές με το που έστρωσε τον κώλο του στην προεδρική καρέκλα. Κόμπλεξ; Ανασφάλεια; Σύνδρομο αυτοκρατορικού μεγαλείου; Δεν ξέρουμε.
Πάντως ο δεξιά είναι ο «fuck euro» Navarro. Ευελπιστούμε ότι οι έλληνες σύμμαχοι και ομοϊδεάτες του – you know who – θα μπουν στα έξοδα να του στείλουν μια ανθοδέσμη).

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html