Εξαφανίζομαι…

 

Έι Έι Έι

Τώρα ξεκινάω

Τώρα προχωρώ σε νέες μέρες

Έι Έι Έι

Τώρα ξεκινάω

Τώρα προχωρώ σε νέες μέρες

Είμαι πόνος, είμαι ελπίδα, είμαι βάσανο

Ναι Έι Έι Έι Ναι Ναι

Τώρα προχωρώ σε νέες μέρες

 –

Έι Έι Έι

Δεν υπάρχει έλεος

Δεν υπάρχει έλεος εκεί πέρα για μένα

Έι Έι Έι

Δεν υπάρχει έλεος

Δεν υπάρχει έλεος εκεί πέρα για μένα

Είμαι πόνος, είμαι ελπίδα, είμαι βάσανο

Ναι, Ναι, Έι, Έι κανένα έλεος

Δεν υπάρχει έλεος εκεί πέρα για μένα

 –

Με θάβεις όταν φεύγω

Με διδάσκεις ενώ βρίσκομαι εδώ

Μόλις αρχίσω να ανήκω

Τότε είναι ώρα να εξαφανιστώ

ΧΑ!!!

 –

Έι Έι Έι

Και πήγα

Και προχώρησα αυτόν το δρόμο

Έι Έι Έι

Και πήγα

Και προχώρησα αυτόν το δρόμο

Είμαι ο πόνος, είμαι ελπίδα, είμαι βάσανο

Έι Έι Έι Ναι Και προχώρησα

Και προχώρησα αυτόν το δρόμο

 –

Με θάβεις όταν φεύγω

Με διδάσκεις ενώ βρίσκομαι εδώ

Μόλις αρχίσω να ανήκω

Τότε είναι ώρα να εξαφανιστώ

 –

Με θάβεις όταν φεύγω

Με διδάσκεις ενώ βρίσκομαι εδώ

Μόλις αρχίσω να ανήκω

Τότε είναι ώρα να εξαφανιστώ

ΕΞ-Α-ΦΑΝΙΣΤΩ ΧΑ!!!

 –

Έχω φύγει έχω φύγει

Έχω φύγει

Ω ναι έχω φύγει

Έχω φύγει

Έχω φύγει μωρό μου

Έχω φύγει έχω φύγει

 –

Με θάβεις όταν φεύγω

Με διδάσκεις ενώ βρίσκομαι εδώ

Μόλις αρχίσω να ανήκω

Τότε είναι ώρα να εξαφανιστώ

 –

Με θάβεις όταν φεύγω

Με διδάσκεις ενώ βρίσκομαι εδώ

Μόλις αρχίσω να ανήκω

Τότε είναι ώρα να εξαφανιστώ

Να εξαφανιστώ

__________________________________________________________

Από:https://poetryofgems.wordpress.com/2017/02/02/i-disappear-metallica/

Παιδιά-σκλάβοι στην Ελβετία…

Χιλιάδες άνθρωποι στην Ελβετία, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν σε παιδική εργασία, απαιτούν αποζημίωση για την κλεμμένη παιδική τους ηλικία. Από τη δεκαετία του 1850, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απομακρύνθηκαν από τους γονείς τους και στάλθηκαν σε αγροκτήματα για να εργαστούν, μια πρακτική που συνεχίστηκε και κατά τον 20ο αιώνα.

Ο David Gogniat άκουσε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Ήταν δύο αστυνομικοί. «Τους άκουσα να φωνάζουν και συνειδητοποίησα ότι κάτι πήγαινε στραβά. Κοίταξα έξω και είδα ότι η μητέρα μου τους είχε σπρώξει από τις σκάλες,» λέει. «Στη συνέχεια, μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα. Την επόμενη μέρα, ήρθαν τρεις αστυνομικοί. Ένας ακινητοποίησε την μητέρα μου και οι άλλοι με πήραν μαζί τους». Στην ηλικία των οκτώ, είχε ουσιαστικά απαχθεί και μεταφερθεί σε ένα αγρόκτημα. Ως και σήμερα δεν έχει καμία ιδέα γιατί. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο ίδιος, ο αδερφός του και οι αδελφές του ζούσαν μόνοι τους με τη μητέρα τους. Ήταν φτωχοί, αλλά τα παιδικά του χρόνια ήταν ευτυχισμένα ώσπου μια μέρα, το 1946, όταν γύρισε στο σπίτι από το σχολείο, είδε πως τα αδέλφια του είχαν εξαφανιστεί. Ένα χρόνο αργότερα, ήταν η σειρά του. Οδηγήθηκε σε μια παλιά αγροικία και έγινε εργάτης. Ξυπνούσε πριν τις 06:00 και εργαζόταν πριν και μετά το σχολείο. Η ημέρα του τελείωνε μετά τις 22:00. Αυτός ο επιβλητικός άνδρας, στα 70 του, μοιάζει ευάλωτος, καθώς θυμάται τη συχνή βία από τον θετό του πατέρα. «Θα τον περιέγραφα σχεδόν ως τύραννο …τον φοβόμουν. Ήταν αρκετά οξύθυμος και με χτυπούσε με την παραμικρή αφορμή,» λέει ο Gogniat. Σε μια περίπτωση, όταν ήταν μεγαλύτερος, θυμάται ότι αντέδρασε βίαια ο ίδιος, άρπαξε τον πατριό του, τον έσπρωξε στον τοίχο και ήταν έτοιμος να τον χτυπήσει. Εκείνος όμως τον απείλησε: «Αν με χτυπήσεις, εγώ θα πω να σε στείλουν σε ίδρυμα». Έτσι ο David υπαναχώρησε. Τα αδέλφια του ζούσαν με οικογένειες σε κοντινό χωριό. Τα έβλεπε σπάνια. Τους έλειπε, πολύ, η μητέρα τους. Αλληλογραφούσαν και υπήρξαν περιστασιακές επισκέψεις. Μια μέρα η μητέρα του έκανε μια τολμηρή προσπάθεια να πάρει τα παιδιά της πίσω. Ήρθε με ένα ζευγάρι Ιταλών σε ένα Fiat Topolino και είπε ότι θα έπαιρνε τα αδέλφια του για μια βόλτα. Ο David δεν ήταν εκεί, αλλά ήταν το θέμα συζήτησης στο χωριό όταν επέστρεψε εκείνο το βράδυ. Η αστυνομία έφερε πίσω τα παιδιά τρεις ημέρες αργότερα. «Το γεγονός ότι η μητέρα μου κανόνισε να «απαγάγει» τα παιδιά της και να τα φέρει πίσω στο σπίτι στη Βέρνη μαζί της δείχνει ακριβώς πόσο πολύ είχε αγωνιστεί ενάντια στις αρχές,» λέει ο Gogniat. Με τον θάνατο της μητέρας του, έκανε μια συγκλονιστική ανακάλυψη. Βρήκε έγγραφα που αποδείκνυαν ότι πλήρωνε χρήματα στις ανάδοχες οικογένειες για τη συντήρηση των τεσσάρων παιδιών της, που είχαν απομακρυνθεί βιαίως από εκείνη και εργάζονταν ως μισθωμένοι εργάτες.

Διακομματικό το Τείχος στα σύνορα …

Ο Τραμπ βαδίζει στα χνάρια των προηγούμενων προέδρων

Του Μάνλιο Ντινούτσι*

 

Στις 29 Σεπτεμβρίου  2006 ψηφίστηκε από τη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών ο νόμος «Secure Fence Act», τον οποίο πρότεινε η ρεπουμπλικανική κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους. Ο νόμος προέβλεπε την κατασκευή 1.100 χιλιομέτρων ισχυρά ενισχυμένου «φυσικού φράχτη» στα σύνορα με το Μεξικό, ώστε να εμποδιστεί η «παράνομη είσοδος» Μεξικανών εργαζομένων  στις ΗΠΑ. Σε εκείνη την ψηφοφορία, ο ένας από τους δύο Δημοκρατικούς γερουσιαστές του Ιλινόις, ο Ρίτσαρντ Ντάρμπιν, ψήφισε «όχι». Αντίθετα, ο άλλος ψήφισε «ναι»: ονομαζόταν Μπαράκ Ομπάμα, και ήταν αυτός που δύο χρόνια αργότερα θα εκλεγόταν πρόεδρος των ΗΠΑ.

Ανάμεσα στους 26 Δημοκρατικούς γερουσιαστές που τότε ψήφισαν «ναι» συμπεριλαμβανόταν επίσης η Χίλαρι Κλίντον, εκπρόσωπος της Πολιτείας της Νέας Υόρκης – η οποία δύο χρόνια αργότερα, επί κυβέρνησης Ομπάμα, θα τεθεί επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δηλαδή του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η Χίλαρι Κλίντον ήδη στα 2006 είχε την εμπειρία του πρώτου αντι-μεταναστευτικού φράχτη, αφού τον υποστήριξε όταν ακόμα ήταν η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ. Πράγματι ο σύζυγός της, ο Δημοκρατικός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, ήταν εκείνος που αποφάσισε την ανέγερσή του το 1994.

 

«Ελεύθερη κυκλοφορία» των πάντων, πλην των… ανθρώπων

Τότε ήταν η εποχή που τέθηκε σε ισχύ η NAFTA, δηλαδή η «Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου στη Βόρεια Αμερική» ανάμεσα στις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Μεξικό. Ήταν μια συμφωνία που άνοιξε το δρόμο στην ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και καπιταλιστών, αλλά εμπόδιζε την είσοδο Μεξικανών εργαζομένων στις ΗΠΑ και τον Καναδά.

Η εφαρμογή της NAFTA είχε καταιγιστικές συνέπειες στο Μεξικό: η αγορά του κατακλύστηκε από φτηνά (χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις) βορειοαμερικανικά αγροτικά προϊόντα, προκαλώντας την κατάρρευση της ντόπιας αγροτικής παραγωγής, με καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις στον αγροτικό πληθυσμό. Δημιουργήθηκε έτσι μια δεξαμενή φτηνής εργατικής δύναμης, που συγκεντρώθηκε στα εργοστάσια που αποκαλούνται «μακιλαδόρες»: πρόκειται για χιλιάδες βιομηχανικές εγκαταστάσεις κατά μήκος της συνοριακής γραμμής, ιδιοκτησίας ή ελέγχου ως επί το πλείστον εταιρειών ΗΠΑ οι οποίες, χάρη στο καθεστώς φοροαπαλλαγών, εξάγουν στο Μεξικό ημιτελή προϊόντα ή τεμάχια προς συναρμολόγηση. Κι έπειτα επανεισάγουν στις ΗΠΑ τα τελικά προϊόντα, από τα οποία αποκομίζουν πολύ μεγαλύτερο κέρδος χάρη στα πολύ φθηνά εργατικά χέρια των Μεξικανών – και σε άλλες «διευκολύνσεις» που προβλέπει η NAFTA.

Η «Ομάδα των Τριάντα»…

Μιας και τούτες τις μέρες πιάσαμε στο στόμα μας τις τράπεζες, ας αφήσουμε την κουβέντα να ανοίξει λίγο περισσότερο. Για παράδειγμα, σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε για την «Ομάδα των Τριάντα» ή«Group of Thirty», πιο γνωστό ως G30. Ναι, ξέρω ότι από Gx ο περισσότερος κόσμος έχει ακούσει κυρίως το G7 αλλά πιστέψτε με ότι και το G30 έχει πολύ ενδιαφέρον.

Πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι πράγμα είναι αυτή η «Ομάδα των Τριάντα». Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπό της, είναι «ένας ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός, διεθνής οργανισμός που αποτελείται από διακεκριμένους εκπροσώπους τού ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και της ακαδημαϊκής κοινότητας», ο οποίος «αποσκοπεί στο να εμβαθύνει στην κατανόηση των διεθνών οικονομικών και χρηματοπιστωτικών θεμάτων και να διερευνά τις διεθνείς επιπτώσεις των αποφάσεων οι οποίες λαμβάνονται στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα». Όπως καμαρώνουν οι ίδιοι, τα χαρακτηριστικά τής Ομάδας είναι «η γνώση του παρελθόντος και η ανοιχτόμυαλη, προοδευτική σκέψη».

Η «Ομάδα των Τριάντα» προήλθε από μια ιδέα τού Τζέφφρυ Μπελ, η οποία υλοποιήθηκε το 1978, χάρη στην χρηματοδότησή της από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ. Ο -εβδομηνταοχτάχρονος σήμερα- Μπελ είναι ένας βρεττανός οικονομολόγος, ο οποίος έχει διατελέσει καθηγητής στο London School of Economics και υψηλόβαθμο στέλεχος αρκετών τραπεζών. Το 1982 ίδρυσε την δική του εταιρεία συμβούλων, η οποία παρέχει χρηματοοικονομικές συμβουλές σε τράπεζες αλλά και κυβερνήσεις. Ο ίδιος υπήρξε οικονομικός σύμβουλος της κεντρικής τράπεζας της Βενεζουέλας επί 25 χρόνια και της κυβέρνησης της Τζαμάικας επί μια δεκαετία.

Από το «Διεθνές Τραπεζικό Σεμινάριο 2013» του G30: Ομιλητής ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ινδίας Ρατζάν Ραγκουράμ. Δίπλα του ο ιδρυτής τού G30 Τζέφφρυ Μπελ. Άκρη δεξιά ο Ζαν Κλωντ Τρισέ.

Χειρότερα τα πράγματα; Τότε αλλάζουμε τις λέξεις …

του Λαέρτη Τανακίδη

Η κρίση της τελευταίας οκταετίας δεν άλλαξε δραματικά και χειροπιαστά μόνο την καθημερινή ζωή στη χώρα. Έφερε αλλαγή και στο δημόσιο, στον πολιτικό λόγο. Εδώ όμως η αλλαγή πηγαίνει σε αντίθετη κατεύθυνση.

Όσο οι συνέπειες της κρίσης γίνονται οδυνηρότερες, τόσο η γλώσσα που τις περιγράφει γίνεται μαλακότερη, κομψότερη,  επισημονικοφανής, πιο αόριστη. Νέες λέξεις εμφανίζονται, που δεν υπάρχουν και στα μεγαλύτερα λεξικά. Άλλες αλλάζουν σημασία. Καινούργιοι όροι επινοούνται. Γνωστά πράγματα βαφτίζονται με νέα ονόματα. Ελληνικές λέξεις παραμερίζονται και στη θέση τους χρησιμοποιούνται ξένες.
Έχουμε λοιπόν :

 

• Αγορές, όχι κεφαλαιούχους
• Πρότζεκτ, όχι πρόγραμμα
• Τρόικα, όχι δανει(λη)στές
• Θεσμούς, όχι τρόικα
• Κουαρτέτο, όχι θεσμούς ( Η κακοσήμαντη τρόικα γίνεται θεσμοί, που είναι πιο κομψό, και ύστερα κουαρτέτο, δηλαδή μουσική σύνθεση ή μουσικό σύνολο)
• Κάπιταλ κοντρόλς (γραμμένο στα αγγλικά βέβαια, αλίμονο δεν ξέρουμε, capital controls), όχι κεφαλαιακούς ελέγχους
• Πιστωτικό γεγονός, όχι χρεοκοπία
• Αφήγηση και αφήγημα, όχι πολιτική ανάλυση και πολιτική πρόταση
• Διακύβευμα, όχι στοίχημα, το κρίσιμο (ζήτημα)
• Προτάγματα, όχι προτεραιότητες, όχι τα κύρια
• Μέτρα με πρόσημο κοινωνικό, αριστερό, προοδευτικό, όχι μέτρα φιλολαϊκά
• Αποτύπωμα της πολιτικής, όχι συνέπειες της πολιτικής
• Αναπροσαρμογή της μισθοδοτικής δαπάνης, όχι περικοπές στους μισθούς
• Αναπλαισίωση του συστήματος μισθοδοσίας μέσα από επανυπολογισμό βάσει του νέου νόμου, όχι κόψιμο μισθών
• Μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, όχι κόψιμο των συντάξεων και γενικότερα αφαίρεση ασφαλιστικών δικαιωμάτων
• Απασχόληση, όχι εργασία
• Απασχολούμενους, όχι εργαζομένους
• Ανασφάλιστη εργασία, όχι ωμός εκβιασμός και εκμετάλλευση
• Προνόμια, όχι δικαιώματα
• Ελαστικές μορφές απασχόλησης, όχι μισό ωράριο, μισή εργασία
• Αναδιαρθρώσεις στην οικονομία, όχι καταστροφή της παραγωγικής  βάσης της οικονομίας
• Εξορθολογισμός του αριθμού των υπαλλήλων, όχι απολύσεις
• Παραχώρηση και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, όχι εκποίηση, όχι ξεπούλημα
• Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όχι τράπεζες
• Πι ες άι (επί το ελληνικότερον PSI, αρχικά από το Private Sector Involvement), όχι ληστεία των αποθεμακών των ασφαλιστικών ταμείων
• Περιορισμός της σπατάλης, όχι περικοπή των κοινωνικών δαπανών υγείας, παιδείας, πρόνοιας, όχι γκρέμι του όποιου κοινωνικού κράτους
• Σπρέντ, όχι διαφορά επιτοκίου
• Στρατηγικοί κακοπληρωτές, όχι οφειλέτες η λαικότερα μπαταξήδες
• Χέρ κατ του χρέους(στα αγγλικά βέβαια haircut), όχι κούρεμα
• Μηχανισμός αυτόματης δημοσιονομικής διόρθωσης ή Αυτόματος μηχανισμός διόρθωσης παρεκκλίσεων ή Δημοσιονομκός περιοριστής ή Δημοσιονομικός ρυθμιστής απαιτήσεων (πόση εφευρετικότητα!), όχι κόφτης
• Χοτ σποτς, όχι Κέντρα υποδοχής ή ταυτοποίησης ή ελέγχου
• ΕΕΤΑ (Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ακινήτων), στη συνέχεια ΕΕΤΗΔΕ (Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών, στη συνέχεια ΕΝΦΙΑ (Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων), όχι χαράτσι.

 

Το αποτέλεσμα είναι πολλοί να αισθάνονται αμηχανία, γιατί δεν καταλαβαίνουν ακριβώς το περιεχόμενο αυτών των εννοιών. Άλλοι αισθάνονται δέος απέναντι σε όσους χρησιμοποιούν τη νέα ορολογία. Άλλοι αισθάνονται μετανάστες μέσα στην ίδια τους τη γλώσσα, γιατί δεν καταλαβαίνουν τίποτε από όλες αυτές τις αγγλοελληνικούρες.

Το σοβαρότερο είναι ότι η γλωσσική σύγχυση φέρνει και τη διανοητική σύγχυση. Είναι γνωστό ότι σκεφτόμαστε με λέξεις και ότι γλώσσα και σκέψη εξελίσσονται από κοινού. Λέξεις με θολό ή αναντίστοιχο προς τα πράγματα περιεχόμενο εμποδίζουν, αν δεν παραλύουν εντελώς, τη σκέψη.

Στο μεταξύ από μέρα σε μέρα, από αξιολόγηση σε αξιολόγηση οι δανει(λη)στές προβάλλουν νέες απαιτήσεις. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, είτε πρόθυμα είτε, αναγκαστικά, γιατί δεν έχουν, όπως λένε, άλλη επιλογή, υπακούουν. Προωθούν και εφαρμόζουν μια πολιτική που διαλύει την παραγωγική βάση της χώρας, που κατεδαφίζει το όποιο κοινωνικό υπήρχε και τα δικαιώματα των εργαζομένων, αυτών που παράγουν τον πλούτο. Ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Δεσμεύουν τις μελλοντικές γενιές για δεκαετίες και δεκαετίες.

____________________________________________________________

Aπό:https://www.kommon.gr/i/806-toy-laerti-tanakidi-07-02-2017

 

Κρυπτοέλληνες …

του Γιάννη Λαζάρου

Πριν καμιά πενηνταριά χρόνια προτάθηκε σε μια γερόντισσα πρόσφυγα να αγοράσει ένα ακίνητο στον τόπο που την έριξαν να ζήσει μετά την γενοκτονία στον Πόντο. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Όχι παιδί μου γιατί ο πρόσφυγας είναι πάντα πρόσφυγας και από εδώ θα μας διώξουν κάποια στιγμή». 

Κάθε φορά που ακούω και βλέπω τα ρεπορτάζ της πουλημένης δημοσιογραφίας για την «μετανάστευση» των Ελλήνων αυτούς τους καιρούς στ’ αυτιά μου έχω την φωνή της γερόντισσας, διότι σήμερα δημιουργούν ακριβώς με την ίδια ψυχολογία πρόσφυγες που θα αισθάνονται ξένοι παντού χωρίς την δυνατότητα να κάνουν πράξη τον νόστο για την εστία τους. 

Οι Έλληνες δεν αναγκάζονται να γίνουν εξωτερικοί μετανάστες αλλά πρόσφυγες. Διότι ακόμη και στο βικιλεξικό η ερμηνεία για τον πρόσφυγα είναι: «Αυτός που αναγκάζεται ή εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του ή τον τόπο της μόνιμης κατοικίας του και να καταφύγει σε μια ξένη χώρα». 

Ο Έλληνας πολλές χιλιάδες χρόνια έχει στο κύτταρό του την ξενιτειά για διαφορετικούς λόγους στην εκάστοτε ιστορική περίοδο. Πάντα όμως ήταν μετανάστης. Πρόσφυγες ήταν οι Έλληνες που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τον Πόντο και άλλες περιοχές διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 

Σήμερα οι διώκτες των Ελλήνων από την πατρογονική εστία τους είναι οι κατακτητές και οι εντόπιοι εκτελεστές που φέρουν στην ταυτότητα την Ελληνική ιθαγένεια. Είναι τα προγράμματα των κατακτητών που αντικατέστησαν την χαντζάρα των Τσετών με τον πλειστηριασμό της γης ακόμη κι αν δεν τους χρωστάς τίποτε. Γιατί στην πραγματικότητα δεν χρωστάς τίποτε και σε κανέναν. 

Εκείνο που πρέπει να προκαλεί ένα πικρό μειδίαμα στον καθέναν από εμάς είναι πως ο διώκτης σου δεν είναι ένας Κεμάλ ή κάποιος άλλος που πολέμησε και έκανε ότι έκανε για τα συμφέροντα της δικής του πατρίδας, αλλά ανθρωπάρια που κόλλησαν στο πέτο την ταμπελίτσα ενός κομματοτροφείου όπως κι αν λέγεται. Διότι ακόμη και οι δήθεν απέναντι από τους κανονικούς προσκυνημένους, με την παθητική αντιπολίτευση τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούν. Για τίνος συμφέροντα λοιπόν μας κάνουν πρόσφυγες σήμερα; Πως ξαφνικά οι διαφορετικές ιδεολογίες έγιναν μία και κυνηγούν ανελέητα ακόμη και τα όνειρά μας; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να δούμε, πως ένας νόμιμος κατά την δημοκτατορία τους Κεμάλ τύπου Κουβέλη, σκοτώνει; 

Τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία διότι όποιο και να βάλεις από τους αρχηγούς μέχρι τον τελευταίο παλαμακιστή το ίδιο έγκλημα επιτελούν. Η δακρύβρεχτη παρουσίαση της δήθεν μετανάστευσης από τους εξωνημένους δημοσιογράφους πρέπει να λάβει τέλος. 

Οι Έλληνες που φεύγουν αυτή την περίοδο είναι πρόσφυγες. Ο εκτελεστής μας είναι νόμιμος και σε μας απαγορεύεται να αντισταθούμε στην νέα γενοκτονία με οιονδήποτε τρόπο, γιατί αυτόματα γινόμαστε εχθροί της Δημοκρατίας τους. Δεν πιστεύουμε πως ακόμη και ο πιο φανατικός υποστηρικτής αυτών των δολοφόνων θα ονειρεύτηκε αυτή την Δημοκρατία. 

Βέβαια τα μίσθαρνα υποζύγια που μεταλλάχτηκαν σε γερμανοτσολιάδες όλα καλά και δημοκρατικά τα βλέπουν κάνοντας την αντίσταση απέναντι σε εντόπιους και ξένους κατακτητές αδύνατη. Ο ρόλος τους στο νέο κύμα προσφυγιάς των Ελλήνων είναι καταλυτικός. 

Η εκκαθάριση που επιχειρούν αναγκάζοντας μέσω προσφυγιάς μερίδα του λαού να εγκαταλείψει την πατρίδα, θα οδηγήσει τελικά σε μια κατάσταση όπου λαός θα νοείται ο υποτακτικός που δέχεται τα πάντα από τον εξουσιαστή. Αυτός βέβαια δεν θα είναι λαός αλλά ορδές δειλών που από ψηφοφόροι έχουν μεταλλαχτεί σε μισθοφόρους. 

Θα ζουν όπως έως σήμερα χωρίς ιδανικά αλλά με μοναδικό σκοπό την εκτόπιση όλων όσων δεν θεωρούν νόμιμη την ξενόδουλη κυβέρνηση και τους θανατηφόρους νόμους της. Εξ’ αιτίας των συνθηκών θα έχουμε δυο κατηγορίες πραγματικών Ελλήνων: 

Αυτούς που θα ακολουθήσουν τους δρόμους της προσφυγιάς και αυτούς που πεισματικά θα παραμείνουν στα πάτρια εδάφη ζώντας ως κρυπτοέλληνες. 

Τα σκουληκιασμένα χρόνια της σκλαβιάς που οι κατακτητές με τους εντόπιους μισθοφόρους θα πανηγυρίζουν την νίκη τους επί των «συνωστισμένων» που εκτόπισαν από την πατρίδα, η Ελλάδα θα μετριέται από τον νόστο των προσφύγων και από το βάρος του κεφαλιού του κάθε νεογενίτσαρου μισθοφόρου στα χέρια των πεισματάρηδων Κρυπτοελλήνων.

 

 

ένα γραφτό από το 2013

_____________________________________________________________

Από:http://www.stontoixo.com/2017/02/blog-post_7.html

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ (ISAAC DEUTSCHER)…

Isaac Deutscher

Η συνείδηση ενός πρώην κομμουνιστή

1950

---

Πρώτη δημοσίευση: Κριτική του βιβλίου The God That Failed στην εφημερίδα TheReporter (Νέα Υόρκη) τον Απρίλιο 1950.
Μεταγραφή: Martin Fahlgren
Online εκδοχή: Marxist Internet Archive 2013
HTML Markup: Martin Fahlgren, 2013

Μετάφραση στα ελληνικά: ΦΤ

Επιμέλεια: Δημήτρης Κ.

---

Ο Ινάτσιο Σιλόνε αφηγείται ότι είπε κάποτε αστειευόμενος στον Παλμίρο Τολιάτι, τον Ιταλό κομμουνιστή ηγέτη: «Η τελική αναμέτρηση θα είναι ανάμεσα στους κομμουνιστές και τους πρώην κομμουνιστές». Υπάρχει ένα πικρό ψήγμα αλήθειας στο αστείο.  Στον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στην ΕΣΣΔ και τον κομμουνισμό, ο πρώην κομμουνιστής ή ο πρώην σύντροφος είναι ο πιο ενεργός δεινός σκοπευτής. Με την ευθιξία που τον διακρίνει από τον Σιλόνε, ο Άρθουρ Κέσλερ κάνει μια παρόμοια παρατήρηση: «Είσαστε ίδιοι όλοι εσείς οι βολεμένοι, στεγανοποιημένοι, Αγγλοσάξονες αντικομμουνιστές. Όλοι απεχθάνεστε τις δικές μας κραυγές Κασσάνδρας και μας περιφρονείτε ως συμμάχους αλλά, όταν όλα  έχουν πια ειπωθεί, εμείς οι πρώην κομμουνιστές είμαστε οι μόνοι άνθρωποι στο πλευρό σας που ξέρουν ακριβώς περί τίνος πρόκειται.»

Ο πρώην κομμουνιστής είναι το προβληματικό παιδί της σύγχρονης πολιτικής. Ξεφυτρώνει στα πιο παράξενα μέρη και γωνίες. Σε στριμώχνει στο Βερολίνο να σου πει την ιστορία της δικής του «μάχης του Στάλινγκραντ», που διεξήγαγε εδώ, στο Βερολίνο, ενάντια στον Στάλιν. Τον βρίσκεις στο περιβάλλον του Ντε Γκωλ: δεν είναι άλλος από τον Αντρέ Μαλρώ, τον συγγραφέα του «La condition humaine» (μεταφρασμένο στα ελληνικά με τον τίτλο «Η ανθρώπινη μοίρα»).  Στην πιο περίεργη πολιτική δίκη της Αμερικής ο πρώην κομμουνιστής επί μήνες έδειχνε τον Αλγκέρ Χις. Μια άλλη πρώην κομμουνίστρια, η Ρουθ Φίσερ, καταδίδει τον αδερφό της, Γκέρχαρτ Άισλερ, και στηλιτεύει τους Βρετανούς που δεν τον παρέδωσαν στις ΗΠΑ. Ένας πρώην τροτσκιστής, ο Τζέιμς Μπέρναμ κατακρίνει έντονα τον Αμερικανό επιχειρηματία για πραγματική ή φανταστική έλλειψη καπιταλιστικής ταξικής συνείδησης και σκιαγραφεί ένα πρόγραμμα δράσης που στόχο έχει τίποτα λιγότερο από την παγκόσμια ήττα του κομμουνισμού.  Και τώρα έξι συγγραφείς- οι Κέσλερ, Σιλόνε, Αντρέ Ζιντ, Λουίς Φίσερ, Ρίτσαρντ Ράιτ και Στίβεν Σπέντερ- ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκθέσουν και να καταστρέψουν τον Θεό που απέτυχε.