φεντερίκο γκαρθία λόρκα – ντουέντε. πρακτική και θεωρία…

Το ντουέντε είναι από τις λέξεις που είναι δύσκολο όχι μόνο να μεταφραστούν αλλά και να οριστούν μέσα σε μια άλλη γλώσσα. Αποτελεί δημιούργημα μιας συγκεκριμένης γλώσσας ενός συγκεκριμένου λαού, που φέρει την ιδιαίτερη ματιά τους αλλά και μια ολόκληρη πρόσληψη του κόσμου. Έχει αποτελέσει συστατικό της ίδιας της σκέψης του, έχει αποκρυσταλλωθεί στην συλλογική του συνείδηση. Ακριβώς επειδή οι λέξεις έχουν πρωτίστως χρήσεις και όχι έννοιες, ορθά ο μεταφραστής εδώ αφήνει το ντουέντε αμετάφραστο.

Το κείμενο προέρχεται από την διάλεξη που έδωσε ο Λόρκα τον Οκτώβριο του 1934 στο Μπουένος Άιρες. Ο ποιητής δεν το είδε ποτέ δημοσιευμένο· περιλήφθηκε στα άπαντά του, που εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του. Δεν πρόκειται για μια αυστηρή αισθητική πραγματεία, όπως γράφει στα προλεγόμενα ο μεταφραστής αλλά περισσότερο για ένα από στήθους ενθουσιαστικό δοκίμιο για την καλλιτεχνική δημιουργία και μια απόπειρα αναψηλάφισης στα λιγότερο συνειδητά επίπεδα της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Πώς να περιγραφεί το ντουέντε; Η ίδια η ουσία του παραμένει πέραν του επιστητού και μόνο οι ενέργειές του μπορούν να γίνουν αντιληπτές. Έτσι η αναγνώρισή του δεν μπορεί παρά να προσεγγιστεί με παραδείγματα, όταν επισυμβαίνουν τα μυστικά διονυσιακά επιφάνειά του. Το ντουέντε είναι μια δύναμη κι όχι ένα έργο· ένας αγώνας κι όχι μια αφηρημένη έννοια. Δεν πρόκειται για ζήτημα δεξιοτεχνίας αλλά ζώσα αληθινή μορφή, η ίδια η δημιουργία εν τω γεννάσθαι. Συνεπώς για τον Λόρκα η δεξιοτεχνία δεν μοιάζει να είναι σπουδαίος παράγοντας στο σύνθετο φαινόμενο της δημιουργίας, που δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητό, καθώς βρίσκεται «επέκεινα του λόγου».

Μερικές παρατηρήσεις και σκέψεις για την διαμόρφωση των αστικών θεσμών και δικαιωμάτων (Μέρος Πρώτο)…

Η έννοια του «ελεύθερου ατόμου», η έννοια του «πολίτη», η έννοια του «κοινωνικού συμβολαίου», ο κοινοβουλευτισμός και τα αστικά κόμματα, η «ελευθερία του τύπου», η «ελευθερία της έκφρασης», είναι μερικές μόνο από τις θεωρητικές σταθερές που διέπουν λίγο πολύ τις «μοντέρνες κοινωνίες». Η ανάδυση αυτού του συνόλου των ιδεών ήρθε σε μεγάλο βαθμό με τον διαφωτισμό, που κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε το πνεύμα της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, η οποία με τη σειρά της διέδωσε τις ιδέες αυτές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.

Οι έννοιες αυτές στο σύνολο τους, αποτελούσαν ένα αίτημα το οποίο ταίριαζε στις επιδιώξεις της τότε ανερχόμενης αστικής τάξης απέναντι στα θεσμοθετημένα ιδιαίτερα κληρονομικά δικαιώματα της αριστοκρατίας, τα οποία έμπαιναν εμπόδιο στην απελευθέρωση της δυναμικής της και την απέκλειαν από κρατικούς και πολιτικούς θεσμούς. Το «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι», για παράδειγμα, επεδίωκε την κατάργηση των κληρονομικών προνομίων που απολάμβανε η αριστοκρατία σε σχέση με τις υπόλοιπες κατηγορίες ανθρώπων, μεταξύ αυτών και οι αστοί. Η αστική τάξη, ως ανερχόμενη τάξη εκείνη την εποχή(18^ος-19^ος αιώνας) –και μέσα από την αστική διανόηση- έγινε ο κύριος φορέας αυτού του συνόλου των ιδεών. Το γενικό αίτημα ήταν η απελευθέρωση των αστών από κανόνες και θεσμούς που εξέφραζαν μια τάξη πραγμάτων σε παρακμή. Παρότι σε παρακμή, και παρότι η φεουδαρχία μπορούσε να παραλληλιστεί με ένα δόντι που είχε σαπίσει, έτσι όπως ακριβώς και το δόντι, οι αριστοκράτες, αντιστέκονταν όσο μπορούσαν στο να πέσουν και προκαλούσαν τον μέγιστο δυνατό πόνο σε κάθε προσπάθεια ανατροπής των ιδιαίτερων προνομίων τους.

Η αστική τάξη, προκειμένου να επιβάλλει τη θέληση της στην αριστοκρατία και στη μοναρχία, κατάφερε να πείσει ότι τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα αποτελούσαν το γενικό συμφέρον όλων των καταπιεσμένων τάξεων(ενα κάπως σχετικό άρθρο που είχα γράψει παλιότερα). Αυτό είχε σαν συνέπεια, δίπλα στους αστούς να αγωνιστούν και να επαναστατήσουν και άλλα κοινωνικά στρώματα[1], μεταξύ αυτών και η εξαθλιωμένες «λαϊκές μάζες» που για αιώνες υπέφεραν από την ασυδοσία των ευγενών. Η πορεία προς την επικράτηση είχε μεν τα μπρος πίσω της, αλλά με τον καιρό εξαφάνισε μια για πάντα τον παλαιό εκείνο κόσμο, με αποτέλεσμα στις μέρες μας να έχουν μείνει μοναχά μερικά ισχνά υπολείμματα του, σαν ξόανα, η σαν τις τελευταίες σπίθες μιας φλόγας που έχει από καιρό πάψει να τροφοδοτείται με νέο υλικό.

Detroit: επιστροφή στην Πόλη – Φάντασμα…

Aπό τον Giorgos P., editor στο Basketball Guru (@b_ballguru)

Στο Ντιτρόιτ δεν υπήρχε ποτέ κόσμος, παρόλο που σε ιδανικές συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Βρίσκεται επάνω σε ποτάμι , στην απέναντι όχθη του οποίου είναι ο Καναδάς. Φανταστείτε απέναντι από το Σύνταγμα να υπήρχε μία άλλη χώρα. Οι δύο πλευρές ενώνονται με ένα υπόγειο τούνελ, στο τέλος του οποίου είναι ο έλεγχος διαβατηρίων. Συχνά πυκνά το περνούσαμε, καθώς τα δικαιώματα πολλών αγώνων ελληνικών ομάδων τα εξασφάλιζε μέσω δορυφόρου μία καφετέρια του Ουίνδσορ, της πόλης που βρισκόταν στην άλλη όχθη. Δεν ξέρω αν ήταν νόμιμο, αλλά ο ιδιοκτήτης εκεί έβαζε εισιτήριο για έναν αγώνα ευρωλίγκα ή κάποιον άλλον του τσάμπιονς λιγκ. Η διαδρομή από τα προάστια του Ντιτρόιτ (όπου μέναμε) δεν ήταν μικρή, αλλά τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να περπατήσουμε σαν άνθρωποι. Στο κέντρο της πόλης – φάντασμα κάτι τέτοιο φάνταζε μάλλον αστείο.

Detroit…

Στο κέντρο της πόλης οι σύγχρονοι και τεράστιοι ουρανοξύστες διαδέχονταν (και υποθέτω διαδέχονται) εκθεσιακά κέντρα και ξενοδοχεία, ενώ υπάρχουν κάποια ελάχιστα χαμηλότερα σπίτια και κατοικίες, γήπεδα και λίγα θέατρα. Όλα χωρίζονται μεταξύ τους με μεγάλους δρόμους και πλατείες, και κάπου ανάμεσα τους υπάρχει ένα υπερυψωμένο τρενάκι, από εκείνα που βλέπαμε σε παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Καθώς κανείς προχωρά προς το ποτάμι, ο χώρος ανοίγει, ο ουρανός αρχίζει να φαίνεται και ένα σχετικά μεγάλο πάρκο καταλήγει στην όχθη. Η εικόνα έρχεται σε έντονη αντίθεση με την εγκατάλειψη. Ανάμεσα σε όλα αυτά κυκλοφορούσαν τότε ελάχιστοι, τα ισόγεια των κτιριών δεν είχαν παρά λίγα μαγαζιά και οι όποιες βόλτες περιορίζονταν σε μερικά μέτρα. Αν έβλεπε κανείς λίγο παραπάνω κόσμο, ήταν διοτι ενδεχομένως υπήρχε μια συναυλία ή ένας αγώνας , που πάντως σίγουρα δεν είχε σχέση με μπάσκετ. Μέχρι και φέτος, στο Ντιτρόιτ αγωνίζονται οι Tigers, οι Lions και οι Redwings, με τους δύο πρώτους να είναι παραδοσιακά στον πάτο των πρωταθλημάτων του μπέιζμπολ και του αμερικάνικου φούτμπολ. Οι Redwings στο χόκει είναι μία άλλη, καλύτερη ιστορία.

Όταν οι τρεις ομάδες ειχαν αγώνα , το κέντρο γέμιζε με λευκούς. Και το πρωί υπήρχαν τέτοιοι, αλλά ήταν μονίμως κλεισμένοι στα γυάλινα κτήρια ή τα ξενοδοχεία. Ενα ματς αποτελούσε μία καλή ευκαιρία να αφήσουν την άνεση των προαστιών και να κατέβουν μια βόλτα στην χώρα των μαύρων, να φορέσουν τα καπελάκια τους, να πιουν δυο μπιρίτσες, και ύστερα να επιστρέψουν στους καναπέδες τους, αφήνοντας ξανά τα συντρίμμια στην ησυχία τους. Τα πρώτα οκτώ μίλια από το ποτάμι και προς τα έξω ανήκαν και ανήκουν σε αυτούς που έφτυσαν οι καιροί. Δεν είναι για να μπλεκόμαστε παραπάνω.

Η κατάθεση του Μπρεχτ…

στις 10 Φεβρουαρίου του 1898, γεννήθηκε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.

—του Γιώργου Τσακνιά—

Το 1933, με την άνοδο των Ναζί στη Γερμανία, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ εγκατέλειψε τη χώρα. Κατέφυγε στην Πράγα, στη Ζυρίχη, στο Παρίσι, στη Στοκχόλμη, στο Ελσίνκι και, τελικά, το 1941, στις ΗΠΑ. Εκεί συνεργάστηκε με τους επίσης αυτοεξόριστους Φριτς Λανγκ και Χανς Άισλερ στην ταινίαΚαι οι δήμιοι πεθαίνουν! —το μοναδικό σενάριο του Μπρεχτ για το Χόλιγουντ—, μια ταινία που βασίζεται στην ιστορία της δολοφονίας του δεύτερου στην ιεραρχία των SS, Reinhard Heydrich.

Τον Σεπτέμβριο του 1947, ο Μπρεχτ (μαζί με καμιά σαρανταριά ακόμα καλλιτέχνες του Χόλιγουντ) κλήθηκε από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών (House Un-American Activities Committee — HUAC) να δώσει εξηγήσεις διότι, λέει, είχε γράψει «ορισμένα αρκετά επαναστατικά ποιήματα, θεατρικά έργα και άλλα κείμενα». Έχει ενδιαφέρον ότι ο Μπρεχτ ήταν ύποπτος «για το σύνολο του έργου του», που λένε και στις βραβεύσεις, όχι για κάτι που είπε ή έκανε επί αμερικανικού εδάφους. Η HUAC βρισκόταν ήδη σε καλό δρόμο, στο πνεύμα του Δεύτερου Κόκκινου Τρόμου (ο πρώτος ήταν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), το θεάρεστο έργο της έμελλε να κορυφωθεί το 1950, με τη συμβολή του Τζόζεφ Μακάρθι, παρ’ όλο που ο εν λόγω γερουσιαστής ουδέποτε υπήρξε τυπικά μέλος της.

Πολλοί καλλιτέχνες από τη φουρνιά του Μπρεχτ, όπως ο Dalton Trumbo και ο Ring Lardner, αρνήθηκαν να καταθέσουν, επικαλούμενοι το περίφημο Fifth Amendment του συντάγματος των ΗΠΑ, το οποίο τους προστάτευε από την αυτοενοχοποίηση (μπήκαν βέβαια όλοι στη μαύρη λίστα και δεν ξαναδούλεψαν για το Χόλιγουντ). Ο συνθέτης Χανς Άισλερ, φίλος και συνεργάτης του Μπρεχτ, κλήθηκε επίσης από την Επιτροπή, κατόπιν καταγγελίας της ίδιας της αδερφής του. Η θέση του Μπρεχτ ήταν λεπτή, καθώς δεν ήταν πολίτης των ΗΠΑ. Επέλεξε εν τέλει να καταθέσει στην Επιτροπή και κατακρίθηκε από πολλούς συναδέλφους του γι’ αυτό.

Η κατάθεση του Μπρεχτ, ορισμός της αποστασιοποίησης, θα μπορούσε να είναι μια παράσταση έργου που έγραψε ο ίδιος. Εμφανίστηκε ντυμένος επίσημα και καπνίζοντας ένα τεράστιο πούρο (παρά λίγο να ξεκάνει τη μισή Επιτροπή από το ντουμάνι). Έπαιξε με τις λέξεις, με την ακρίβεια των όρων, με τις έννοιες που χάνονται στη μετάφραση, με τις κυριολεξίες και τις αμφισημίες. Στην ερώτηση, παραδείγματος χάριν, αν είναι μέλος οποιουδήποτε κομμουνιστικού κόμματος, απάντησε αρνητικά· τυπικά, δεν είπε ψέματα. Κάποια στιγμή, ο Robert Stripling τον ρώτησε για το τραγούδι “Forward We’ve Not Forgotten” από το έργο του Η απόφαση και του διάβασε την αγγλική μετάφραση των στίχων. Η απάντηση του Μπρεχτ ήταν: «Όχι, εγώ έγραψα ένα ποίημα στα γερμανικά, διαφέρει πολύ από αυτό που μου διαβάσατε» και προκάλεσε ξέσπασμα γέλιου στην αίθουσα. Για τα «επαναστατικά» του κείμενα, απάντησε: «Έγραψα αρκετά ποιήματα, θεατρικά και πεζά στο πλαίσιο του αγώνα εναντίον του Χίτλερ. Φυσικά μπορούν να θεωρηθούν επαναστατικά, γιατί φυσικά και ήμουν υπέρ της ανατροπής της κυβέρνησής του».

Την επόμενη μέρα, στις 31 Οκτωβρίου, ο Μπρεχτ έφυγε από τις ΗΠΑ και επέστρεψε στην Ευρώπη.

Εδώ το πλήρες κείμενο της κατάθεσης του Μπρεχτ στα αγγλικά.

Εδώ ολόκληρη η κατάθεση (μόνο ήχος).

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2013/10/30/brecht-1/

Για τους Ανθρωποφύλακες, του Περικλή Κοροβέση…

Εδώ και πάρα πολύ καιρό, το ενδιαφέρον μας για την Ελλάδα ήταν πολύ μικρό. Μέχρι που ο Αρτούρο Ούι κατέλαβε την εξουσία στην Αθήνα, την 21η Απριλίου 1967, και τα πράγματα άλλαξαν. Η παρισινή ιντελιγκέντσια είχε ξεχάσει αυτή τη χώρα, εντούτοις καυτό σημείο του κόσμου, και έστρεφε το ενδιαφέρον της σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Για την Ελλάδα είμαστε κακώς πληροφορημένοι. Ιδού λοιπόν κάποια έργα που θα μας επιτρέψουν να καταλάβουμε καλύτερα τη μοίρα αυτής της μικρής χώρας: Κατ’ αρχάς είναι οι Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση, μια μαρτυρία για τα βασανιστήρια που υπέστη. Ένας νέος άνθρωπος κρατείται στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, στην οδό Μπουμπουλίνας, απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Από την εποχή του βιβλίου του Αλέγκ «Η Ανάκριση» και την «Ομολογία» του Λόντον ποτέ δεν έτυχε να διαβάσουμε κάτι τόσο συγκλονιστικό όσο οι Ανθρωποφύλακες. Αλλά πρέπει να το παραλληλίσουμε περισσότερο με την «Ανάκριση», γιατί και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι.

Παρεμπιπτόντως, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για τη δολοφονία του Λαμπράκη, που έγινε παγκοσμίως γνωστή από το φιλμ Ζ. Ένας αστυνομικός λέει στον Κοροβέση, όταν αυτός ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του: «Δεν θυμάσαι ότι σε πάτησε ένα αυτοκίνητο». Οι «Ανθρωποφύλακες» είναι κάτι περισσότερο και καλύτερο από τις σαδιστικές μεθόδους. Μαρτυρούν έναν θρίαμβο που κατήγαγε ένας άνθρωπος απέναντι στα κτήνη και κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει την προσωπικότητά του. Αλλά υπάρχουν κι άλλες συγκλονιστικές στιγμές, λεπτομέρειες για την ιεραρχία των βασανιστών που καταγράφηκαν ζωντανά από τον Κοροβέση.

«Εγώ είμαι ένα τίποτα», εξομολογείται ένας βασανιστής. «Δεν είμαι παρά ένας φτωχός υπάλληλος, που έχει γυναίκα και παιδιά. Και τι μισθό παίρνω απ’ αυτή τη δύσκολη δουλειά; Έναν μισθό της πείνας. Δουλεύω είκοσι χρόνια και δεν έχω πουκάμισο ν’ αλλάξω. Είμαι κι εγώ ένας προλετάριος που τον εκμεταλλεύονται. Κάνω εγώ όλη τη σκληρή δουλειά. Και ποιος παίρνει τις προαγωγές; Ο Καραπαναγιώτης».

Ο συγγραφέας των Ανθρωποφυλάκων απελευθερώθηκε -ο ολοκληρωτισμός έχει κι αυτός τα ατυχήματά του-, έγραψε αυτή την κατάθεση και ας δεχτεί τις ευχαριστίες μας. (Από την εισαγωγή της έκδοσης).

Εγώ δεν είμαι …

Βy KnottyStory

Έχει γεμίσει ο «τόπος» γνώμες, απόψεις και ξεφτιλίκια. Και όσο και να φιλτράρεις τις διαδικτυακές σου φιλίες πάντα βρίσκεται σε κάποιον τοίχο ένα «αλλά» που σε κλωτσάει στα δόντια απροειδοποίητα…

Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά έχει γεμίσει η γειτονιά μου μαύρους.

Εγώ δεν είμαι φασίστας, αλλά «τι δουλειά είχε μικρό παιδί στα Εξάρχεια;»

Εγώ δεν επικροτώ τη βία, άλλα άνθρωποι είναι και αυτοί, μεροκαματιάρηδες, κάπου το χάσαν και βάρεσαν με το γκλοπ.

Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους gay αλλά όχι και φιληθούν μπροστά μου.

Εγώ δεν είμαι θρήσκος, αλλά «τημπαναγία» μη την πιάνεις στο στόμα σου.

Εγώ δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά, αλλά οι κωλοτούμπες αυτής της κυβέρνησης είναι για χρυσό μετάλλιο ενόργανης.

Εγώ δεν είμαι φιλελέρας, αλλά άμα μου πειράζεις τα κεκτημένα μου θα σου γαμήσω τη ζωή.

Εγώ δεν έχω πρόβλημα που τρως ακόμα κρέας, αλλά να..πότε θα γίνουμε «άνθρωπο黨

Εγώ συμπονώ τους άνεργους, αλλά ξέρεις «όποιος θέλει βρίσκει»

Εγώ τα παιδιά μου θα τα αφήσω να γίνουν ό,τι τραβάει η ψυχή τους, αλλά πρέπει να μου φέρουν από 18 και πάνω στον έλεγχο του τριμήνου.

Εγώ δεν είμαι χίπστερ, αλλά μ’άρεσαν πολύ τα πλεκτά πουλοβεράκια για τα κολωνάκια στην Αθήνα.

Εγώ δεν είμαι τοπικιστής, αλλά σαν τα νησιά μας δεν έχει.

Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους πρόσφυγες, αλλά όχι και να είναι μες τα πόδια μας.

Εγώ είμαι αλληλέγγυος, αλλά από τον καναπέ μου.

Εγώ δεν έχω θέμα με τους αναρχικούς, αλλά έχουμε και δουλειές να πάμε, μη κάνουν πορείες συνέχεια.

Εγώ δεν είμαι κομμουνιστής, αλλά δε θέλω να συσσωρεύσεις πλούτο.

Εγώ δεν είμαι πατριαρχικό φαλλοκρατικό γουρούνι, αλλά η κόρη μου δε θα ντύνεται σαν πουτάνα.

Εγώ δεν είμαι Ελληναράς, αλλά δε «ξερεις ποιος είμαι εγώ ρε!»

Εγώ δεν είμαι εθνικιστής, αλλά η ανωτερότητα των αρχαίων Ελλήνων φεγγοβολά στο μέτωπό μου.

Εγώ είμαι νομοταγής αλλά άμα μπορείς «δώσε μου μια αυξησούλα μαύρη, μη μου τα φάει η Εφορία»

Εγώ δεν είμαι κατίνα, αλλά «έλα να σου πω πώς πήρε τη θέση η Καιτούλα».

Εγώ δεν είμαι μπαχαλάκιας, αλλά δε χρειάζεται να συζητήσουμε τίποτα πριν από τη συμπλοκή.

Εγώ δεν είμαι αναίσθητος, αλλά με έχετε πρήξει με τη μιζέρια σας.

Εγώ δεν είμαι δεξιός, αλλά τα λεφτά στα λεφτά πάντα να πηγαίνουν.

Εγώ δεν είμαι δουλοπρεπής, αλλά «δουλίτσα να υπάρχει και δόξα το Θεώ να λέμε»

Εγώ δεν είμαι μικροαστός, αλλά μια μέρα φοβάμαι μη με φάνε τα παιδιά μου.

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, είμαι ένα δίποδο αρπακτικό, ένα έρμαιο των πολιτικών αλλαγών αυτού του τόπου. Είμαι το νούμερο του τραπεζικού μου λογαριασμού, είμαι όλα όσα μισώ να βλέπω και να ακούω. Είμαι ο λόγος που υπάρχει αδικία, είμαι ένα εμπόδιο για την ευτυχία των άλλων. Είμαι το ξινό χαμόγελο στα χείλη σας το πρωί. Είμαι ένα κράμα φθηνής μπίρας, ακριβού κινητού και γρήγορου σεξ. Ζω μέσα στην πιο σκοτεινή σπηλιά του εγκεφάλου μου και γεννάω αυγά για να τα κανιβαλίσω τους κρύους χειμώνες.

Είμαι ο λόγος που ο Σεβέκ δεν άντεχε πλέον τη ζωή, ούτε στην Ανάρες μα ούτε και στον Γιουράς.

Cover artwork: Death of Humanity by MoOnshine90

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/ego-den-ime/

το Καπιταλιστικό προφίλ (1…2…3…)

 Καπιταλιστικό προφίλ  1…

Κατά την Endeavor Greece (μια διεθνή μη κερδοσκοπική οργάνωση που στηρίζει το επιχειρείν), και με βάση στοιχεία απ’ τις λίστες των εμπορικών επιμελητηρίων (τα οποία πρέπει να θεωρηθούν αξιόπιστα) το 84% των καινούργιων επιχειρήσεων που δημιουργήθηκαν στην ελλάδα πέρυσι (ναι, το επιχειρηματικό δαιμόνιο των ελλήνων είναι αδάμαστο, κρίση – ξεκρίση!) ανήκουν στις κατηγορίες «επισιτισμός», «εμπόριο» και «λογιστήρια». Πιο συγκεκριμένα, το 2016 άνοιξαν:
5.613 νέες επιχειρήσεις φαγητού, ποτού, καφέ·
3.200 νέες εμπορικές επιχειρήσεις· και
966 νέες επιχειρήσεις λογιστικής υποστηρίξης.
Το ποσοστό 84% είναι κατά τι μικρότερο απ’ το 88% που ήταν οι νέες επιχειρήσεις σ’ αυτές τις κατηγορίες, σαν ποσοστό επί του συνόλου, το 2012. Κατά την γνώμη της οργάνωσης το τόσο ψηλό ποσοστό «επενδύσεων» σε «εσωστρεφείς τομείς» (introvert: μεταφράζεται και ως αντικοινωνικός), δηλαδή σε τομείς που αφορούν την εσωτερική κατανάλωση, συντηρεί ένα παρωχημένο (καπιταλιστικό λέμε εμείς) μοντέλο, και δεν επιτρέπει «ελπίδες για σταθερή ανάπτυξη». Είναι ένα μοντέλο καταδικασμένο στηστασιμότητα….
Είναι προφανές (και οι 7ψχ το τεκμηριώνουν και θα το τεκμηριώσουν ακόμα πιο συστηματικά και δημόσια στο κοντινό μέλλον) ότι βασικό κίνητρο των «επενδύσεων» σ’ αυτό που λέγεται «επισιτισμός» είναι η σκληρή εκμετάλλευση της εργασίας. Αυτή είναι που εξασφαλίζει υψηλή κερδοφορία. Και κατά την Endeavor, με βάση τα στοιχεία της, παρότι κλείνουν τέτοιες επιχειρήσεις, αυτές που ανοίγουν είναι σταθερά περισσότερες. Και το 2016 και τα προηγούμενα χρόνια.
Όμως ενώ η άγρια εκμετάλλευση της εργασίας είναι αλήθεια πέρα για πέρα, δεν είναι όλη η αλήθεια για την «άνθηση» της βιομηχανίας φαγητού, καφέ, ποτού, κλπ – ενόσω όλοι γκρινιάζουν και υποφέρουν.