(* το τραγούδι αυτό το είχε ο αγαπημένος μου Δ.Κ. ήχο κλήσης στο κινητό το ’06-’07 και το είχαμε σιχαθεί)
Ο Τάκης μεγάλωσε και έγινε κυριλέ. Οι μόνοι κύκλοι που βλέπει πια είναι από τις αγαπημένες του σειρές.
Πού είναι η Μαρία που περιμένει στην ουρά του ΟΑΕΔ; Πού είναι ο Γιώργος που δουλεύει σε call center και παράλληλα προσπαθεί να τελειώσει ένα διδακτορικό με αυταπάρνηση; Πού είναι ο Κώστας που παίρνει φάρμακα; Που είναι η Ελένη που τα παράτησε όλα και αποφάσισε να κάνει θέατρο χωρίς καμία οικονομική εξασφάλιση; Που είναι ο Παναγιώτης που έφυγε για το εξωτερικό χωρίς προοπτική να ξαναγυρίσει; (Τα ονόματα φανταστικά, ας τα αντικαταστήσει ο καθένας με τα πραγματικά του)
Για να λείπουν αυτοί, σημαίνει ότι μάλλον καλά τη βολέψαμε;
Εμείς μεταξύ μας γνωρίζουμε πάνω – κάτω τι γίναμε. Αν μη τι άλλο, κάπου συναντιώμαστε. Οι άλλοι όμως; Το «μπλοκ αγώνα»; Ο κόσμος των συνελεύσεων – καταλήψεων – διαδηλώσεων; Τι γίνεται μεκείνα τα παιδιά; Όχι απλά που είναι τώρα, που ήταν το 2009 – 2017;
Ο Μαιούνης είχε κάτι το καταστασιακό, το δημιουργικό, το όμορφο, όπως έτσι έπρεπε να είναι. Αυτό το ξαναείδα μόνο σε στιγμές του Δεκέμβρη το ’08 και του κινήματος των πλατειών. Σε όλα τα υπόλοιπα ήμασταν υπεύθυνοι, βλοσυροί, κάθετοι, πολύ σημαντικοί.
«Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, είπε ο παλιάτσος στο ληστή.»
Βλέπω ότι καλούμαστε να κάνουμε κάτι νέο που να κληρονομεί τα προηγούμενα αλλά να είναι της «εποχής μας» και σκέφτομαι ότι αυτή η έγκληση επαναλαμβάνεται εδώ και δέκα χρόνια. Γιατί δεν κάναμε κάτι νέο;
Διαβάζω ότι πρέπει να κάνουμε αυτό, το άλλο, ότι πρέπει να συζητήσουμε το ένα και το άλλο και μου έρχεται στο μυαλό κάτι από αυτά τα ατελείωτα indymedia: Σε ένα ποστ στο φόρουμ του indymedia εκείνες τις μέρες έγραφε ένας ανώνυμος συντάκτης ένα σεντόνι που έλεγε ότι ο αγωνιστής πρέπει να είναι πολιτικοποιημένος, πρέπει να είναι μαχητικός, πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή, πρέπει να μην τα παρατάει κλπ. Οπότε παίρνει την απάντηση σε μία μόνο πρόταση: Σύντροφε, δεν πρέπει τίποτα.
Για να το πούμε απλά: ο Μαιούνης ήταν και γαμώ τις φάσεις. Δεν ήμασταν όλοι αγαπημένοι μεταξύ μας, ήμασταν όμως όλοι χαρούμενοι.
Ας το γιορτάσουμε αυτό 10 χρόνια μετά. Ας ζήσουμε τη δικιά μας νοστάλτζια. Μας αξίζει. Ας κάνουμε έστω για λίγες στιγμές στο μυαλό μας την/τα/το ΕΑΑΚ great again.
Και μετά ας το θάψουμε επιτέλους μπας και γίνει σπόρος.
Ο Αλέξανδρος που έμεινε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ
(Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι της Σοφίας Τσάδαρη που έγραψε το προηγούμενο κείμενο που ανέβηκε στο κ-λαμπ. Η κανονική είναι κάθετη και αρκετά πιο όμορφη. Επίσης δεν ταιριάζει άμεσα με το θέμα. Ωστόσο επιλέχθηκε αυτή, για το σπόρο που προτείνεται από το άρθρο. Και για αυτή την ανταλλαγή εικόνων και απόψεων μεταξύ μας που δε θα σταματήσουμε να αναζητούμε )
____________________________________________________________
απέραντο γαλάζιο 