Πώς η Volkswagen «επέβαλε» το μνημόνιο στην Ελλάδα…

Ενώ η Volkswagen τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας βαφτίζοντας τα ρυπογόνα αυτοκίνητά της αντιρρυπαντικά, σε βαθύ σκοτάδι παραμένει ο σκοτεινός της ρόλος στην επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα και την περιφέρεια της Ευρωζώνης. Όχι, δεν θα διαβάσετε για κάποια σχετική απόφαση του Δ.Σ. της, ούτε πρόκειται για κάποια θεωρία συνωμοσίας. Αν όμως…
συμπεριλάβουμε στον ορισμό της εταιρικής κουλτούρας κάθε επαναλαμβανόμενη πρακτική, τότε η εταιρική της κουλτούρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ηθική νομιμοποίηση του μνημονίου στην Ελλάδα.

Δεν είναι δα και τόσο σπάνιο πράγμα ένα σκάνδαλο σ’ αυτήν την εταιρία. Μόλις δέκα χρόνια πριν, το 2005, είχε ξεσπάσει το περίφημο «σκάνδαλο της Volkswagen». Τότε αποκαλύφθηκε ότι υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρίας δωροδοκούσαν με εκατομμύρια ευρώ και πόρνες τον αρχισυνδικαλιστή της Volkswagen, Κλάους Φόλκερτ, ώστε εκείνος να βαφτίζει «αναγκαία» την «εξυγίανση» της εταιρίας και να δρα εναντίον των δικαιωμάτων των εργαζομένων που τον εξέλεξαν.

Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουνε ζωή, κύριε Τσίπρα…

Αρης Σκιαδόπουλος

(Έχει κατατεθεί μια πρόταση στην ΕΡΤ, για μια εκπομπή με τίτλο «Εκείνος κι Εκείνη». Παρουσιαστές η Λίνα Νικολακοπούλου κι εγώ. Έχοντας απόλυτη επίγνωση για το ποια θα είναι η τύχη της, ύστερα απ΄ αυτό εδώ το κείμενο, αποφάσισα ότι πρέπει να το γράψω. Ζητώ συγνώμη από τη Λίνα και τους συνεργάτες μου, για τις όποιες συνέπειες. Θεωρώ ότι το χρέος μου ως δημοσιογράφου, ξεπερνά κάθε άλλη σκοπιμότητα και δεν πιστεύω ότι κάνω τίποτα περισσότερο απ αυτό. Συνεπώς, δεν επιζητώ καμιά επιβράβευση, ή επιδοκιμασία).

Ο Πρωθυπουργός της χώρας κ. Τσίπρας, κλείνοντας τη συζήτηση για την ψήφιση του επαχθέστερου Μνημονίου που γνώρισε η χώρα, με τρόπο δημαγωγικό, επιχείρησε να εντυπωσιάσει. Και χρησιμοποίησε γι΄ αυτό μια συνοικία, σύμβολο της Αριστεράς (μαζί με την Κοκκινιά), τη Δραπετσώνα. Για να ανακοινώσει ότι θα ενεργοποιήσει ένα παλιό αναπτυξιακό σχέδιο για την περιοχή, που προβλέπει την ανάπλαση της, από την Ακτή Βασιλειάδη, ως το λιμάνι του Ηρακλέους. Κρίμα για τον Πρωθυπουργό, που μετέρχεται τέτοιων, συναισθηματικά φορτισμένων, εντυπωσιασμών. Δε συνάδει κάτι τέτοιο με την Αριστερά.

Και επειδή, χρόνια σα ρεπόρτερ, πηγαινοερχόμουνα σ΄ αυτά τα μυριοβασανισμένα μέρη, έτσι και προχθές, πέρασα από κει. .Και σ΄ ένα ταβερνείο, άκουσα έναν γέροντα να λέει στην ομήγυρη:

Chantal Akerman: ένα σινεμά πέρα από στείρους ορισμούς…

Του Θανάση Βασιλείου*

---

Η Chantal Akerman υπήρξε καταραμένη: οι ετικέτες που τόσο μισούσε γίνονταν κρούστα που την έκλεινε ασφυκτικά μέσα της μετά από κάθε ταινία. «Καθολική», «Εβραία», «ομοφυλόφιλη», «φεμινίστρια» ή ακόμη απλά «γυναίκα», υπήρξαν οι πιο διαδεδομένες επεξηγηματικές προσπάθειες που άλλοτε η ίδια αναγκάζονταν πικραμένη να χρησιμοποιήσει και άλλοτε να αντιμετωπίσει, κάθε φορά που καλούνταν να μιλήσει ως «σκηνοθέτις». Κάθε νέα ταινία σχεδόν και μια νέα ετικέτα. Κάθε ταινία και μια νέα προσπάθεια να απελευθερωθεί απ’την παγίωση των ορισμών που την τύλιγαν από την προηγούμενη. Κάθε νέα ταινία μια ακόμη προσπάθεια ν’αναπνεύσει.

Αναρωτιόταν, έτσι: «τι σημαίνει ‘γυναικεία κινηματογραφική γραφή;’, ‘τι είναι το σινεμά του άντρα και τι της γυναίκας;’, ‘τι πρέπει να αποδείξω ως γυναίκα σκηνοθέτις κάνοντας ταινίες;’, ‘γιατί ως γυναίκα σκηνοθέτις είμαι υποχρεωμένη να κάνω ταινίες για τις γυναίκες και όχι για τους άντρες;’ και ‘γιατί το αντίστροφο θεωρείται απλό ενώ εμείς οι γυναίκες πρέπει να αποδεικνύουμε διαρκώς ότι μπορούμε τελικα;’». Η επιβίωση αυτών των ερωτημάτων, που εγγυάται και θα εγγυάται πάντα τον ύπουλο διαχωρισμό μεταξύ γυναικείας και αντρικής δημιουργίας, υπήρξε για την ίδια ένα αφόρητο βάρος. Η φράση της «Δε θα επιτρέψω ποτέ την γκετοποίηση του έργου μου: δε θα στείλω ποτέ την ταινία Je,tu, il, elle (1974) σε γκέι φεστιβάλ», αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα την άρνησή της να αποδεχτεί ότι μία ταινία με ομοφυλόφιλους χαρακτήρες είναι «διαφορετική». Την άρνηση της να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα του έργου της με όρους σεξουαλικότητας, φύλλου, θεσμών.

Ελλάδα: Η χώρα με τους πιο μορφωμένους άστεγους…

Φάνηκαν ήδη τα πρώτα δείγματα ανάκαμψης και ανάπτυξης στη χώρα μας, αφού –σύμφωνα με έρευνα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Κλίμακα»- το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων αστέγων είναι πολύ πιο υψηλό από το πρόσφατο παρελθόν, και μάλιστα ο ένας στους πέντε έχει πτυχίο.

Στόχος της κυβέρνησης είναι όλοι οι άστεγοι να είναι πτυχιούχοι, και αυτό είναι σχετικά εύκολο να επιτευχθεί, αφού όλα δείχνουν πως οι πτυχιούχοι θα μείνουν άστεγοι.

Η Ελλάδα μπορεί να γίνει η χώρα με τους πιο μορφωμένους άστεγους στον κόσμο και να βάλει τα γυαλιά στις άλλες χώρες -που έχουν άστεγους του Δημοτικού-, ενώ υπάρχει σχέδιο για πτυχιούχους ζητιάνους και πόρνες με διδακτορικό.

Η ιστορία της αραβικής λογοτεχνίας…

House of Wisdom, Yahyá al-Wasiti (1237).

_________________________________________

 Η Ελένη Καπετανάκη, μεταφράστρια του βιβλίου «Το καντήλι της Ουμ Χάσιμ» του Γιάχια Χάκι (Αίγυπτος) , που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Μαΐστρος, μας αφηγείται τη συνοπτική ιστορία της αραβικής λογοτεχνίας. Η συμβολή του ισλαμικού πολιτισμού στη διάσωση, μέσω των μεσαιωνικών μεταφράσεων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, είναι μείζονος σημασίας για τον ευρωπαϊκό δυτικό πολιτισμό. Σήμερα είναι ίσως πιο καίριο από ποτέ οι άνθρωποι της Δύσης να ανακαλύψουμε την αληθινή ταυτότητα του ισλαμικού πολιτισμού, ο οποίος, όπως επισημαίνει η φίλη Ελένη, «καμία σχέση δεν έχει με τις αγριότητες που παρακολουθούμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες». Το κείμενο αυτό αποτελεί το δεύτερο μέρος ενός αφιερώματος στην αραβική λογοτεχνία με τη δική της επιμέλεια. Την ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την τιμή που μου κάνει.

 –

 Μιλώντας για την Αραβική λογοτεχνία, μιλάμε για πεζογραφία και ποίηση. Η αραβική λέξη που χρησιμοποιείται για τη λογοτεχνία είναι η λέξη «άνταμπ» που σημαίνει ευγένεια, καλοί τρόποι, καλλιέργεια. Η Αραβική λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε τον 5ο αιώνα, πριν από τον οποίο είχαμε μόνο σκόρπια κομμάτια γραπτού λόγου

–

Κριτική στο κείμενο των Άκη Γαβριηλίδη-Σοφίας Λαλοπούλου »Εμείς χειραγωγήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ»…

Δημοσιεύτηκε ένα κείμενο τον Άκη Γαβριηλίδη-Σοφίας Λαλοπούλου με τίτλο »Εμείς χειραγωγήσαμε το ΣΥΡΙΖΑ»

Το βασικό πρόβλημα του εν λόγω κειμένου, είναι η επιλεκτική, ιδεολογική μεταφορά του μοντέλου της (μικρο) Φυσικής και των «δυνάμεων» στην πολιτική, που έχει ως αποτέλεσμα την αποσιώπηση βασικών πλευρών και αιτιών της τροχιάς του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιχειρηματολογία ξεκινά, κατά τo σπινοζικό (και όχι μόνο) »ad more geometrico», με ένα Αξίωμα, που ορίζει το κέντρο Νοήματος περί του τί είναι η πολιτική.

ΑΞΙΩΜΑ 1:

 

Η πολιτική δεν συνίσταται σε δηλώσεις βουλήσεων, αλλά σε συναντήσεις δυνάμεων. Τις δυνάμεις όμως αυτές δεν πρέπει να τις φανταστούμε σαν δύο (τακτικούς) στρατούς, οι οποίοι είναι ήδη συγκροτημένοι στα στρατόπεδά τους και μετά συναντιούνται σε μια καθοριστική μάχη στην οποία κερδίζει όποιος ήταν πιο δυνατός. Η πολιτική, αντίθετα με έναν διαδεδομένο μύθο, δεν είναι η συνέχεια του (διακρατικού) πολέμου. Είναι η διακοπή του.

Από αυτό το Αξίωμα συνάγονται τα εξής πορίσματα:

Γι’ αυτό και

SPECIAL: Ου πληρώσεις…

Η κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό, «χαλάρωσε» τα capital controls για χάρη της Εκκλησίας. Θα προξενούσε έκπληξη, αν δεν ήταν μόνο το τελευταίο κεφάλαιο σε μια μακρά λίστα ευνοϊκών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου, που στην περίοδο της κρίσης έχουν καταντήσει προκλητικές

Η κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό, «χαλάρωσε» τα capital controls για χάρη της Εκκλησίας. Θα προξενούσε έκπληξη, αν δεν ήταν μόνο το τελευταίο κεφάλαιο σε μια μακρά λίστα ευνοϊκών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου, που στην περίοδο της κρίσης έχουν καταντήσει προκλητικές

του Θάνου Καμήλαλη

Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι «ιερές» φοροαπαλλαγές είναι σχετικά καινούριο φαινόμενο , που ισχύει εδώ και λιγότερο από δύο δεκαετίες κι εντάθηκε μετά το 2004. Όσο μάλιστα η υπερφορολογία παρασύρει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αυτές μεγαλώνουν και το «ταμπού» στις σχέσεις εκκλησίας – κράτους για το οποίο έγραφε από το 2011 η Le Monde κυριαρχεί.

Η διάταξη του 1945 και ο «αρχηγός κράτους»

Ο «χορός» των ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου ξεκινάει το 1997, όταν η κυβέρνηση Σημίτη απαλλάσσει την Εκκλησία της Ελλάδας από την υποχρέωση καταβολής του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Ίσως όμως αυτό να είναι πταίσμα μπροστά στην επόμενη παρόμοια νομοθετική παρέμβαση της ίδιας περιόδου, που κατήργησε μια εκκλησιαστική υποχρέωση σχεδόν 60 ετών.

Το 1945 θεσπίστηκε για πρώτη φορά η εισφορά της Εκκλησίας στο ελληνικό κράτος, ως αντάλλαγμα για την κάλυψη της κρατικής δαπάνης για τη μισθοδοσία των κληρικών. Συγκεκριμένα οριζόταν η καταβολή του 25% των ακαθάριστων εσόδων της Εκκλησίας στον κρατικό προϋπολογισμό, ποσοστό που αργότερα ανέβηκε στο 35%. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν η εισφορά ανταποκρινόταν στα πραγματικά δεδομένα, κάτι που οδήγησε την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τον Ιανουάριο του 2004 να τη χαρακτηρίσει «αναποτελεσματική». Μόνο που αντί να την τροποποιήσει ή να εγκαταστήσει ελεγκτικούς μηχανισμούς και ενόψει τον εκλογών το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, η κυβέρνηση την κατήργησε εντελώς. Η κατάργηση της υποχρεωτικής εκκλησιαστικής εισφοράς προβλέπεται από το άρθρο 15 του ν. 3220/2004 και υπογράφεται από τους τότε υπουργούς Τσοχαντζόπουλο, Ρέππα, Χριστοδουλάκη, Ευθυμίου, Πετσάλνικο, Σκανδαλίδη και Βερελή.