Του Βασίλη Ξυδιά
Αναζητείται ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση απέναντι στο δυστοπικό μέλλον
Υποθέτω πως οι αναγνώστες του Δρόμου είναι ενήμεροι για το επεισόδιο του περασμένου Σαββάτου (3/10), όπου οι συγκεντρωμένοι Κρητικοί έστειλαν πίσω τις τρεις ανεμογεννήτριες που επρόκειτο να τοποθετηθούν στο υπερμέγεθες αιολικό πάρκο, στα νότια του Ψηλορείτη. Ήταν μεγάλη επιτυχία· κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Είναι όμως προφανές, πως, αν η αντίσταση παραμείνει σ’ αυτό το επίπεδο, οι ενδιαφερόμενες εταιρίες, επικουρούμενες και από τους νόμους και τους αστυνόμους, θα επαναλάβουν την προσπάθειά τους -μία και δύο, και όσες φορές χρειαστεί- μέχρι τελικά να πετύχουν τον στόχο τους.
Ανάλογη απαισιοδοξία προκαλεί και η αντιπαράθεση που ακολούθησε, μεταξύ αυτών που υπερασπίστηκαν την αντίδραση των ντόπιων στις ανεμογεννήτριες και αυτών που υπεραμύνθηκαν του αιολικού πάρκου (μεταξύ των τελευταίων ήταν και πολλοί νεοΣΥΡΖΑίοι, που έχουν αποχαλινωθεί στην υπεράσπιση της μνημονιακής λογικής). Ζούμε και σ’ αυτήν την περίπτωση μια επανάληψη του σεναρίου με τις Σκουριές. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που συμβαίνουν τώρα, μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όσα συνέβαιναν πριν απ’ αυτό, επί υπουργίας Π. Λαφαζάνη. Γίνεται φανερό ότι η Αριστερά ως πολιτική δύναμη, αλλά και τα κοινωνικά κινήματα από τη δική τους μεριά, αποδεικνύονται πολλές φορές ισχυρά και αποτελεσματικά στο επίπεδο της αντίστασης, αλλά αποδεικνύονται αδύναμα και αναποτελεσματικά όταν το πράγμα φτάνει στο επίπεδο της διακυβέρνησης ή της εναλλακτικής λύσης.