Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Στα μέσα του 3^ου μ. Χ. αιώνα εμφανίστηκε στην Εκκλησία μας μια νέα μορφή ζωής, ο μοναχισμός. Βεβαίως η έννοια του μονήρη βίου δεν ήταν άγνωστη στην αρχαία Εκκλησία. Οι περισσότεροι από τους αποστόλους ήταν και παρέμειναν άγαμοι, αφιερωμένοι στην ιεραποστολή της Εκκλησίας. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος, ο οποίος παροτρύνει τους πιστούς, όσοι επιθυμούν, να τον μιμηθούν, ώστε να αφιερωθούν απερίσπαστοι στην διακονία της Εκκλησίας (Α΄Κορ.7,7). Πολλοί πιστοί παρέμειναν «εν παρθενία» μέσα στον κόσμο, στις χριστιανικές κοινότητες. Ζούσαν βίο αυστηρό με εγκράτεια, νηστεία και προσευχή και υπηρετούσαν τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους τους. Ο απολογητής της αρχαίας Εκκλησίας Αθηναγόρας (2^ος αιών), έγραψε στην περίφημη απολογία του, πως «θα συναντήσεις στις χριστιανικές κοινότητες και άνδρες και γυναίκες οι οποίοι έχουν περάσει τη ζωή τους στην αγαμία, ελπίζοντας πως έτσι καλλίτερα θα ενωθούν με το Θεό». Πολλοί Πατέρες και διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας ήταν επίσης άγαμοι, όπως ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ο άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης, ο Ωριγένης, και άλλοι…

Ο αναχωρητισμός εμφανίστηκε στις αρχές του 4^ου μ. Χ. αιώνα, σχεδόν με τη λήξη των φοβερών διωγμών κατά των χριστιανών. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον αναχωρητισμό ως μια μορφή διαφορετικού αγώνα με εκείνη των διωγμών. Οι αναχωρητές μοναχοί με την εθελούσια μόνωσή τους ανέλαβαν τον τιτάνιο αγώνα για την κάθαρση του κόσμου από την αμαρτία και το κακό. Ο αναχωρητής μοναχός αναλάμβανε προσωπική πάλη με τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν.12,31), τον διάβολο, και έκανε πράξη την προτροπή του Κυρίου για την εκβολή του από την δημιουργία του Θεού.

Η μονήρης ζωή των αναχωρητών έγινε  αποδεκτή από την Εκκλησία και κατέστη τρόπος ζωής πολλών πιστών. Οι  αναχωρητές μοναχοί δεν θεωρούσαν ότι αποκόπτονται από το εκκλησιαστικό σώμα, αλλά αντίθετα μέσα στην σωματική τους μόνωση βίωναν δια της προσευχής και της άσκησης το μυστήριο της κοινωνίας της Εκκλησίας. Δεν προσεύχονταν και δεν προσεύχονται τόσο για τον εαυτό τους, όσο για τη σωτηρία του κόσμου. Πολύ γρήγορα αυτή η σωματική μόνωση αντικαταστάθηκε από τη μοναχική κοινοβιακή ζωή, η οποία υπήρξε κανόνας για την Εκκλησία μας.

Τι θέλει η Ρωσία στη Συρία;

Σχόλιο: Ο Tony Cartalucci είναι γεωπολιτικός ερευνητής και συγγραφέας ειδικά για το διαδικτυακό περιοδικό “New Eastern Outlook” με έδρα την Μπανγκόκ. Σε αυτό του το άρθρο, παρότι βασικά γεωπολιτικής φύσης, με τη σχετική έλλειψη ανάγνωσης της έννοιας της παγκοσμιοποίησης ως συστημικού φαινομένου, προβάλλει με μεστό λόγο την πραγματική εικόνα που διαφαίνεται στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, σε σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις της Ρωσίας, καθώς και τις επιδιώξεις της Υπερεθνικής Ελίτ και των υποτελών της καθεστώτων στην περιοχή, που αποτελούν τους πιο λυσσαλέους εχθρούς κάθε λαού που αγωνίζεται σήμερα για την εθνική του κυριαρχία, όπως κάνει εδώ και 4 χρόνια η Συρία μέσω του Άσαντ…Επιδιώξεις της Ρωσίας που έχουν παραποιηθεί οικτρά και ξεδιάντροπα από τα ΜΜΕ τόσο της συστημικής προπαγάνδας όσο και αυτά της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», που παλεύει για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, εντός της Νέας Διεθνούς Τάξης, εντός των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, της αντίστοιχης πολιτικής και πολιτιστικής δομής και της σχετικής ιδεολογιας (όπως αυτή των ατομικών «δικαιωμάτων») και των σχετικών βέβαια θεσμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ, πολυεθνικές κλπ.).

ΠΗΓΗ: Tony Cartalucci, “What Does Russia Want in Syria”, New Eastern Outlook, 06.10.2015

Τι θέλει η Ρωσία στη Συρία;

Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τη πρόσφατη κοινή αντι-τρομοκρατική επιχείρηση ασφαλείας της Ρωσίας με την κυβέρνηση της Συρίας, ως μέσο επέκτασης της επιρροής της πέρα από τα σύνορά της. Το CNN στο άρθρο του, «Ο Petraeus κατηγορεί τον Πούτιν ότι προσπαθεί να επαναδημιουργήσει τη Ρωσική Αυτοκρατορία,» φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει:

Ένας από τους κορυφαίους πρώην στρατηγούς της Αμερικής συνέκρινε την κατάσταση στη Συρία την Τρίτη με μια ιστορική πυρηνική καταστροφή, επικρίνοντας εμμέσως τις ΗΠΑ ότι επέτρεψαν να επιδεινωθεί, και κατηγόρησε τον Πρόεδρο της Ρωσίας ότι προσπαθεί να επανιδρύσει την αυτοκρατορία.

Το CNN αναφέρει επίσης:

Οι ρωσικές κινήσεις στη Συρία έχουν στόχο την ενδυνάμωση και διατήρηση της ναυτικής βάσης και του αεροδιάδρομου τους κατά μήκος των μεσογειακών ακτών της Συρίας, και την κάλυψη του καθεστώς αλ-Ασάντ, προκειμένου να διατηρήσουν την επιρροή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, δήλωσε ο Πετρέους.

«Νομίζω ότι αυτό που θέλει να κάνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι να αναστήσει την ρωσική αυτοκρατορία», είπε.

Όποιος σπέρνει τον Οκτώβρη, έχει οκτώ σειρές στ’ αλώνι.

ΜΟΡΦΩ ΜΠΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

Ο Οκτώβριος λοιπόν είναι ο μήνας της νομοθετικής «σποράς»! Ο μήνας κατά τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, προκειμένου να «αλωνίζει» τα επόμενα χρόνια, οφείλει σήμερα να «σπείρει» εγγυήσεις βιωσιμότητας του συστήματος δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και… «βιωσιμότητας» των ασφαλισμένων αυτού, αφού δια στόματος Κατρούγκαλου πληροφορηθήκαμε ότι «μία σύνταξη που θα εγγυάται σε όλους ότι ξεφεύγουν από τον κίνδυνο της φτώχειας» είναι όχι μόνο εφικτή αλλά και θεμιτή..

Κατά διαβολική σύμπτωση στο «Νέο Ριζοσπάστη», στη 4^η σελίδα του φύλλου της 28^ης Οκτωβρίου 1933, μπορεί κανείς να διαβάσει ένα μικρό σχόλιο με τον εύγλωττο τίτλο:   «Οι δημοκοπίες της κυβέρνησης για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Αυτές τις μέρες ένα ολόκληρο κύμα δημαγωγίας ξεσηκώθηκε από την κυβέρνηση και τον αστικό τύπο γύρω στο ζήτημα των κοινωνικών ασφαλίσεων. Αφού επί μήνες το είχε πετάξει στα χρονοντούλαπα η κυβέρνηση τώρα πάλι το έβγαλε στην επιφάνεια και δημαγωγεί για τα καλά του και τις καλές προθέσεις της».

«Παράξενοι φτωχοί στρατιώτες» Ποιά είναι άραγε η εθνική τους ταυτότητα;

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

 Το βιβλίο μιλά για κάποιους παράξενους πολεμιστές. Που στον 15^ο αιώνα εμφανίζονται στα βενετικά αρχεία με το όνομα «Στρατιώτες». Αργότερα εμφανίζονται με το όνομα «Αρβανίτες». «Αρβανίτες» ήταν για παράδειγμα πολλοί πρωταγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Από τα στοιχεία που μας δίνει το βιβλίο συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για στρατιωτική παράδοση, με εκπληκτικές επιδόσεις στον «ανορθόδοξο πόλεμο». Ποια ήταν άραγε η ταυτότητα αυτής της παράδοσης; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι και ο κεντρικός σκοπός του βιβλίου.

Θέμα παράξενο και συνάμα τρομερά ενδιαφέρον. Ιδίως ως προς τα γενικότερα συμπεράσματα στα οποία οδηγεί τον αναγνώστη.

Ξέρουμε ότι πολλοί συμπολίτες μας έχουν «αρβανίτικη καταγωγή». Μεταξύ αυτών και ο συγγραφέας του βιβλίου, καθώς επίσης και ο συν-εισηγητής μου Γιώργος Καραμπελιάς. Θα θέσω εξ αρχής το πολύ προκλητικό ερώτημα: γιατί άραγε δεν είναι «Αλβανοί» οι «Αρβανίτες»; Ξέρω βέβαια ότι θα διαμαρτυρηθούν έντονα, καθώς είναι ακράδαντα πεπεισμένοι ότι είναι Έλληνες. Για ποιον όμως λόγο είναι Έλληνες; Με ποιο κριτήριο;

Όπως αντιλαμβάνεστε τίθεται ουσιαστικά το θέμα της «εθνικής ταυτότητας». Ένα θέμα κυρίαρχο στις μέρες μας, όπου η κρίση-σήψη του κράτους μας απειλεί την ακόμα και  την ύπαρξή μας ως έθνους. Τι φταίει; Το ερώτημα αυτό έχει θέσει, εδώ και κάμποσα χρόνια, τον ιστορικό αναθεωρητισμό στην ημερήσια διάταξη. Ο εθνομηδενιστικός αποδομητισμός είναι ήδη κυρίαρχος. Ακολουθεί ασθμαίνοντας πίσω του, ένας αφασικός φουνταμενταλιστικός ψευδοαντίπαλος. Παρά και ενάντια σ’ αυτά κινείται στο περιθώριο η η «μετα-νεωτερική» – «μετα-τεχνοσυστημική» αναζήτηση. Το βιβλίο του Γιώργου Σαλεμή εντάσσεται σ’ αυτό το ρεύμα.

Happy Hour…

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Ακούω συχνά από διάφορα παπαγαλάκια και από μετανοημένους αριστερούς χριστιανούς πως αν ο καθένας μας ήταν σωστός και συνεπής και υπεύθυνος δεν θα φτάναμε ως εδώ. Αυτή η μεγαλοφυής μπούρδα η οποία απλώνεται χρόνια τώρα στις κουβέντες και στις όρθιες αναλύσεις, παρουσιάζει το πρόβλημα της κοινωνίας ως πρόβλημα των ατόμων που την αποτελούν. Αν τα άτομα ήταν σωστά λοιπόν, όλα θα πήγαιναν καλά και θα δούλευαν ρολόι. Οι συνθήκες, τα περιβάλλοντα, οι ιστορικές αναφορές, οι παραδόσεις λείπουν μεγαλοπρεπώς από τον ιδεοληπτικό αφορισμό του μαλάκα. Ο μαλάκας δεν βλέπει ταξικά συμφέροντα και ανθρώπινο πόνο. Δεν βλέπει την ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων αλλά το άτομο. Και φυσικά απαιτεί, το άτομο, να πειθαρχεί και να κάθεται στ’ αυγά του. Ο ίδιος μαλάκας επιδιώκει τη μέγιστη ιδιωτική ευτυχία. Χωρίς να μπορεί να καταλάβει πως η ατομική του ευθύνη είναι να βελτιώσει την ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων και να γκρεμίσει απ’ το βάθρο του το φασιστικό παραλήρημα της εξουσίας που μας θέλει όλους διεφθαρμένους λουφαδόρους και διαπλεκόμενους. Το άτομο που έχει γίνει εαυτόφωτο κοινωνικό σκατό δεν μπορεί να πάρει χαμπάρι τα εγκλήματα που συντελούνται δίπλα του. Η αβιταμίνωση και η αναιμία των άλλων δεν είναι δικό του πρόβλημα. Τα παιδάκια του, το σπιτάκι του και το μουνί της αδερφής του περιφραγμένο με συρματοπλέγματα μη το γαμήσουν οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, οι Αλβανοί, οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί και δε συμμαζεύεται. Κι είναι αυτός ο Έλλην λεβεντομαλάκας που δεν διεκδικεί ζωτικό χώρο για τα παιδιά του. Που έχει συμβιβαστεί με τη μακάβρια συνθήκη, το να ζει με τα τέκνα του στο ίδιο σπίτι λόγω ανεργίας, λόγω φτώχιας, λόγω κρίσης, λόγω κακομοιριάς μέχρι αυτά να σαπίσουν και να γεράσουν και να μαραθούν πετώντας τη νεότητά τους στον καιάδα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και λοιπά άλλα νόστιμα και πενιχρά. Είναι αυτός που επιβάλει στα τέκνα του την κακογαμία, κρατώντας τα φοβισμένα μέσα στο πατρικό σιλό. Το μπουντρούμι της μιας και μοναδικής άποψης.

---

Aπό:

https://dromos.wordpress.com/2015/10/24/happy-hour

Οι πετρελαιοπηγές του ISIS…

…και τα γεωπολιτικά παιχνίδια στη Μέση Ανατολή

Αναδημοσιεύουμε ανάρτηση του Δικτύου Σπάρτακος σχετικά με τη εμππλοκή του ISIS με τις πετρελαιοπηγες της Μέσης Ανατολής και τα αντικρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή. Ακολουθούν αναλυτικοί χάρτες.

Σύμφωνα με τους Financial Times (Sources: Institute for the Study of War; FT research), ο ISIS εισπράττει 1.5 εκ δολάρια την ημέρα από τις πετρελαιοπηγές που έχουν πέσει στα χέρια του στην Συρία και το Ιράκ.

Οι μωβ περιοχές του επόμενου χάρτη είναι οι περιοχές που ελέγχονται από τον ISIS (οι μαύρες κηλίδες στις μωβ περιοχές είναι οι πετρελαιοπηγές), οι  μπλε περιοχές στα παράλια είναι οι περιοχές που ελέγχονται από τους Αλαουίτες του Άσαντ και οι πράσινες στα βόρεια είναι οι περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους.

Ο ISIS σίγουρα μπορεί να πουλάει πετρέλαιο στην Συρία και το Ιράκ. Βλέπετε όμως, στον χάρτη ότι υπάρχει μία μωβ λωρίδα που ενώνει τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει ο ISIS με την Τουρκία. Από το λιμάνι Ceyhan της Τουρκίας στην Μεσόγειο, η Τουρκία ήδη εξάγει πετρέλαιο. Στο Ceyhan καταλήγουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου από τους Κούρδους του Ιράκ, από το Αζερμπαϊτζάν, γιατί όχι και από τον ISIS?

Η ζώνη ανάμεσα στις πράσινες περιοχές, που είναι οι περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι, είναι η ζώνη που ο Ερντογάν ζητούσε από τον Ομπάμα να σχηματιστεί  το περίφημο buffer zone με την είσοδο του τουρκικού στρατού. Ο Ερντογάν ζητούσε αντάλλαγμα το buffer zone, προκειμένου να βοηθήσει στον περιορισμό του ISIS. Βλέπετε στον χάρτη πόσο σημαντική είναι αυτή η περιοχή για να εισρέει στην Τουρκία φτηνό λαθραίο πετρέλαιο από τις πετρελαιοπηγές του ISIS. Και καταλαβαίνετε ότι αυτό δεν αρέσει στην Ρωσία, γιατί το πετρέλαιο από το Ceyhan μπορεί να καταλήγει στην Ευρώπη, ξεπλυμένο από την Τουρκία. Ούτε φυσικά στην Σαουδική Αραβία αρέσει αυτό, γιατί και αυτή πουλάει κάποιες ποσότητες στην Ευρώπη. Η Ρωσία είναι βέβαια αυτή που κυρίως θίγεται, γιατί τα μεγάλα έσοδα της Σαουδικής Αραβίας προέρχονται από την Ασία.

Περί του δωσιλογισμού και των όσων γνωρίζουμε γι’ αυτόν…

Μία εκδοχή της κατοχικής προπαγάνδας, με κοινή συνισταμένη την αντεθνική απειλή του «εβραιομπολσεβικισμού» | ΦΩΤ.: ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ, «Η ΚΑΤΟΧΗ» (1997)

_____________________________________________________

του Γιώργου Μαργαρίτη*

Η ιστοριογραφία της περιόδου της ναζιστικής Κατοχής στη χώρα μας στη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου έχει κάνει εμφανείς προόδους.

Οι τελευταίες αποτυπώνονται σε σημαντικό αριθμό διατριβών (ξεχωρίζει η μνημειώδης του Βασίλη Μανουσάκη για την οικονομία της Κατοχής) -τις οποίες ελπίζουμε όλες να τις δούμε ως βιβλία και να συζητηθούν- ή στα μεγάλα ιστορικά συνέδρια που οργάνωσαν τα προηγούμενα χρόνια ο Προκόπης Παπαστράτης και ο Μιχάλης Λυμπεράτος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Σε αυτά, μια νέα γενιά ερευνητών έδειξε έτοιμη να διερευνήσει ουσιαστικές πτυχές (οικονομικές, κοινωνικές, ιδεολογικές) της περιόδου.

Προφανώς μέσα από αυτή την ενθουσιώδη όσο και μεθοδικά επιστημονική δραστηριότητα γνωρίσαμε πολύ καλύτερα τον δωσιλογισμό, τα χαρακτηριστικά του και τις διαστάσεις του.

Τελείως αναντίστοιχη με τις προόδους που έχει πραγματοποιήσει η ιστοριογραφία σε αυτό το πεδίο είναι η επιμονή ενός κύκλου πολιτικών επιστημόνων και γενικών σχολιαστών να αποσυνδέουν το ζήτημα του δωσιλογισμού από την επιστημονική έρευνα και να το ανάγουν σε ζήτημα πολιτικής ή ηθικής ή όποιας άλλης «εξισορρόπησης».

Με λάβαρο τον αγώνα ενάντια σε μια «αριστερή ιστοριογραφία» που δήθεν κυριαρχεί και τους καταδυναστεύει, καταφεύγουν σε πλήθος τεχνάσματα και ευρήματα που έχουν έναν και μοναδικό στόχο: την «αποκατάσταση» των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Το διάβημα αυτό, ως προς τη στρατηγική του, αγγίζει τα όρια του γελοίου.