από το παράθυρο του αεροπλάνου η έρημος φάνταζε τόσο μεγάλη σαν ωκεανός! πόσο όμορφα αυτά τα χρώματα της άμμου!και οι αμμόλοφοι σαν κύματα να δεσπόζουν, μα είναι γνωστό πόσο εύκολα κάτω από τα πόδια σκορπίζουν…
«η ελπίδα δεν απογοητεύει ποτέ!», είπε ο οδηγός του ταξί στην Μadame Margueritte Bâ που τη μετέφερε από το αεροδρόμιο του Bamako στο πεδίο της… μάχης!
ίσως οι αληθινές ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ, κι ακόμη περισσότερες εκείνες που πρέπει να γίνουν αντικείμενο αφήγησης,για έναν απλό λόγο: αποτελούν τον σκελετό του κόσμου…
ο Νίγηρας λοιπόν, ακόμα κι όταν δεν φαίνεται επειδή τον κρύβει η νύχτα είναι ο πιο ακριβός κι ο πιο τρελός ποταμός όλων των ποταμών,αντί να σκεφτεί να φτάσει στη θάλασσα λίγο πολύ ακολουθώντας μια πορεία λογική όπως όλα τα ποτάμια, ανηφορίζει νότια για να συγκρουστεί με την άμμο,με την έρημο και κάθε φορά, εδώ και χιλιετίες, η άμμος είναι αυτή που κερδίζει,παρότι ο Νίγηρας έχει οπαδούς να τον ενθαρρύνουν και στις δυο όχθες του παίζοντας ακατάπαυστα μουσική…
ξέρετε, η μουσική είναι η αδελφή του νερού, αλλά αυτά τα δυο αδέλφια απέναντι στην άμμο δεν κατορθώνουν και πολλά,το νερό κατεβάζει τα όπλα του, και τρέπεται σε υποχώρηση, δηλαδή ακολουθεί τη λογική πορεία, αυτή προς τη θάλασσα, εκεί που ο ήλιος το εξατμίζει…