Ο φραπές και τα κανόνια

ΣΤΑΘΗΣ

Παλαιόθεν γνωστό ότι η αμυντική ισχύς βασίζεται στην οικονομική ισχύ. Ενίοτε βασίζεται και στο φιλότιμο (ή στο παράδοξο), αλλά σπανίως με επιτυχία. Αλλωστε, αμφίσημη και αμφίστομη. Διότι η παράδοξη επιτυχία συχνά επίσης δημιουργεί ένα ηρωικό προηγούμενο που αποκοιμίζει εκείνους που νομίζουν ότι μπορεί να επαναληφθεί. Ποτέ η

εξαίρεση δεν υποκαθιστά τον κανόνα, και ο κανόνας είναι ότι η αμυντική ισχύς βασίζεται στην οικονομική ισχύ. Η οικονομία της Ελλάδας έχει γίνει σμπαράλια,

και από την πρώτη αρχή της κρίσης ορισμένοι σημείωναν τους κινδύνους που κάτι τέτοιο συνεπάγεται ακόμη και για την αρτιμέλεια της χώρας. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, για να περιορισθούμε σ’ αυτές, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο βαθαίνοντας την εξάρτηση και την προσκόλληση της Ελλάδας στους συμμάχους-προστάτες, παρά το ιστορικό προηγούμενο που μας διδάσκει ότι η υποτέλεια αυτή (και όχι συμμαχία) έχει οδηγήσει τη χώρα σε νίλες, απώλειες κι ενίοτε καταστροφές.

Πέντε χρόνια μνημόνια έχουν βλάψει τη χώρα σε όλους τους τομείς: στον οικονομικό (με καταποντισμό), στον πολιτικό (αποτελμάτωση), στον πολιτειακό (εκφυλισμός της δημοκρατίας), στον κοινωνικό (αποσάθρωση), στον πολιτισμικό (παρακμή) – χάος παθογενειών επικρατεί στη δημόσια διοίκηση, στις επιχειρήσεις, στην παιδεία και στην υγεία – στην άμυνα η κατάσταση κρατιέται με τα δόντια, κυρίως χάρη στο φιλότιμο των γρηγορούντων κι όχι βεβαίως χάριν της μέριμνας μιας πολιτείας

«Ευρωλιγούρηδες» και «δραχμολάγνοι»

Σπύρος Σκαμνέλος

Ο διάλογος εντός της Αριστεράς, ακόμη και όταν διεξάγεται με τρόπο καλόπιστο και διάθεση αληθινά συντροφική -πράγμα έτσι κι αλλιώς ασυνήθιστο-, χαρακτηρίζεται από μια μόνιμη τάση να διολισθαίνει σε εύκολες, ανέξοδες, όσο και αδιέξοδες δραματοποιήσεις. Τα πολιτικά επίδικα παύουν να αντιμετωπίζονται ως τέτοια, προσλαμβάνοντας για τους εμπλεκόμενους χαρακτήρα σχεδόν «υπαρξιακό». Από το σημείο αυτό και μετά, στο επίκεντρο τίθεται η αγωνιώδης προσπάθεια για τη δικαίωση της ιστορικής διαδρομής και των ιδεολογικών προϋποθέσεων ενός εκάστου, εις βάρος της έμφασης που πρέπει να δίνεται στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.

Η συ­ζή­τη­ση για το νό­μι­σμα εντός της Αρι­στε­ράς -μια συ­ζή­τη­ση που επί μα­κρόν είχε κα­τα­στα­λεί και που είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­το να γί­νει- κιν­δυ­νεύ­ει να πέσει θύμα αυτής ακρι­βώς της «υπαρ­ξια­κής» τρο­πής, προ­τού καν ξε­κι­νή­σει. Μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη, εάν την αφή­σου­με να πα­γιω­θεί, θα αδι­κού­σε τόσο τη συ­ζή­τη­ση, όσο και εμάς τους ίδιους. Σε όποιο ρεύμα κι αν ανή­κου­με, η βα­σι­λι­κή οδός για τη δι­καί­ω­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής μας σκευ­ής και της ιστο­ρι­κής μας πα­ρα­κα­τα­θή­κης δεν είναι άλλη από τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης κα­τά­στα­σης. Άλ­λω­στε, από την τριβή με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση κα­νέ­να εν­νοιο­λο­γι­κό ερ­γα­λείο δε βγαί­νει αλώ­βη­το και κα­νέ­νας στρα­τη­γός δε βγαί­νει νι­κη­τής αν επι­μέ­νει να χρη­σι­μο­ποιεί απα­ράλ­λα­χτα τα όπλα και τις τα­κτι­κές του προη­γού­με­νου πο­λέ­μου.

Το θέμα του νο­μί­σμα­τος δε δια­χω­ρί­ζει τους «διε­θνι­στές» από τη μια μεριά και τους «πα­τριώ­τες» από την άλλη.

Με την Όλγα Τρέμη… στο roof garden του «Μεγάλη Βρετανία»

Συντάκτης: Δημήτρης Κανελλόπουλος

Η Όλγα Γεροβασίλη συνέτρωγε το βράδυ της Τρίτης με την Όλγα Τρέμη στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, στο Σύνταγμα.

Το γράφει ο Βηματοδότης και το μενού περιελάμβανε μοσχαράκι με χόρτα – σύμφωνα με το μενού, το κόστος του πιάτου είναι μόλις 28,5 ευρώ. Πάλι καλά που δεν έφαγαν «συκώτι πάπιας με πουρέ γλυκοπατάτας» να πληρώσουν 46 ευρώ. Ή, «steak tomahawk» για 87 ευρώ.

Και είχαν και εξαιρετική θέα, την Ακρόπολη, απέναντί τους.

Καταιγισμός φόρων – αναζητούνται «ισοδύναμα» …

των Κώστα Λαπαβίτσα και Ζωή Χασιούρα

Έφτασε τελικά στη Βουλή το πρώτο πολυνομοσχέδιο με προαπαιτούμενα μέτρα, όπως προβλέπεται από το τρίτο Μνημόνιο. Το νομοσχέδιο αναρτήθηκε αργά το βράδυ του Σαββάτου στο opengov.gr προκειμένου να μπει σε δημόσια διαβούλευση. Θα συζητηθεί τώρα στη Βουλή με την προοπτική της ψήφισης στο τέλος της εβδομάδας και την προσδοκία να απελευθερώσει τις πολυπόθητες δόσεις της πρώτης αξιολόγησης.

Πρόκειται για εκτενέστατο κείμενο με πλήθος διατάξεων. Ελπίζουμε οι βουλευτές να ξενύχτησαν για να το διαβάσουν και να του αφιέρωσαν περισσότερη προσοχή από όση είχε επιδείξει η προηγούμενη Βουλή όταν υπερψήφιζε τα κείμενα της Δανειακής Σύμβασης και του νέου Μνημονίου.

Για να τους βοηθήσουμε στο έργο τους θα παραθέσουμε ορισμένες παρατηρήσεις όσον αφορά τα φορολογικά μέτρα που περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο. Πιστεύουμε ότι θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι, ακολουθώντας πιστά τη νέα γραμμή του κόμματος, έχουν επιδοθεί σε αναζήτηση «ισοδυνάμων» για τα σκληρά μέτρα που δυστυχώς αναγκάστηκαν να πάρουν.

Οι πλέον επιθετικοί εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα μας πληροφορούν ότι αυτή είναι η σωστή στάση της Αριστεράς, δηλαδή να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Τι άλλο να πει κανείς εκτός από ότι ο ευρών τα «ισοδύναμα» στο πολυνομοσχέδιο αμειφθήσεται …

Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο …

Ένας στίχος από το ποίημα ,Ένα Μαχαίρι ,του μεγάλου μας ποιητή και ναυτικού Νίκου Καββαδία ,από την ποιητική συλλογή Μαραμπού.

Αυτόν τον στοίχο επέλεξα να βάλω για τίτλο σε ένα άρθρο ,που δεν θα μιλήσω για ποίηση -άλλωστε δεν έχω και κάποια ιδιαίτερη ικανότητα να το κάνω- αλλά για κάτι τελείως διαφορετικό και πολύ συγκεκριμένο. Την απαλλαγή τηςεκκλησίας από τα capital controls.

Τα τελευταία μου άρθρα αναφέρονται κυρίως στην εκκλησία. Είναι η επικαιρότητα ,που ανέδειξε πάλι την διαχρονικά προνομιακή της μεταχείριση από την πολιτική εξουσία και όχι κάποια δικιά μου εμμονή ή εμπάθεια .

Η Αριστερά άλλωστε ποτέ δεν είχε εμπάθειες. Η ανεξιθρησκεία ήταν και παραμένει ο μοναδικός δρόμος για την κοινωνία που οραματίζεται να δημιουργήσει . Η εκκοσμίκευση της κοινωνίας ,ως τελικό στάδιο του οράματος, θα ήταν κάτι που θα προέκυπτε και όχι κάτι που θα επιβαλλόταν .

Ας αφήσουμε όμως τα οράματα και τα όνειρα ,για την παραδοσιακή Αριστερά που παλεύει με μικροποσοστά και ας πιάσουμε την Αριστερά που πλέον κυβερνάει με εξωφρενικά μεγάλα ποσοστά .

Η «VOLKSWAGEN», ΟΙ MILLI VANILLI ΚΑΙ ΟΙ BONEY M…

Με αφορμή το πραγματικά μεγάλο αλλά και φριχτό σκάνδαλο που προκάλεσε η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία με θέμα τις εκπομπές ρύπων της Volkswagen, έρχομαι να σας θυμίσω ακόμα δύο παρόμοιου τύπου σκάνδαλα. Και τα δύο γερμανικής προέλευσης και ευρεσιτεχνίας. Μπορεί ο χώρος του αυτοκινήτου και της περιβαλλοντικής μόλυνσης να είναι σημαντικότερος για τον πλανήτη (για αυτό έγραψα τη λέξη φριχτό) αλλά εξ’ ίσου σημαντικός είναι κι οποιοσδήποτε άλλος χώρος με επαγγελματική υπόσταση.

Αναφέρομαι στη βιομηχανία του δίσκου και στους Boney M όπου όλοι πιστεύαμε ότι ο ολλανδός Roberto «Bobby» Alfonso Farrell (με καταγωγή από την Aruba, πέθανε το 2010) εκτός από χορευτής ήταν και τραγουδιστής. Αρκετά χρόνια αργότερα ο παραγωγός και ιθύνων νους των Boney M, γερμανός Frank Farian, αποκάλυψε ότι ο ίδιος(!) τραγουδούσε στους δίσκους κι όχι ο Farrell, ο οποίος χόρευε και δεν τραγουδούσε, όπως αναγραφόταν στους δίσκους τους αλλά και φαινόταν στα video και στις συναυλίες τους.

Β. Ραφαηλίδης: H ιστορία γράφει μονίμως στα παλιά της τα παπούτσια την ηθική μου αγανάκτηση…

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες. Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι.

“Ομως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη. Σου λένε οι άνθρωποι, και δικαίως: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον βλέπουμε και τον ξέρουμε. Τον «άλλο κόσμο» όμως δεν τον βλέπουμε και γι αυτό τον φανταζόμαστε, ή τον ονειρευόμαστε. Λοιπόν, ας τα βολέψουμε πρώτα στον ορατό κόσμο, κι ας αφήσουμε τη φροντίδα για τον αόρατο στους παπάδες, που είναι ειδικοί και ξέρουν καλύτερα. Οι δυο κόσμοι, «αυτός» και ο «άλλος», πάντα μπέρδευαν ο ένας τον άλλο,σαν να στέκονταν εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλο: Αν πρόκοβες σ “ αυτόν τον κόσμο, θα “σουν ένας ανεπρόκοπος στον άλλο.