ΣΤΑΘΗΣ
Παλαιόθεν γνωστό ότι η αμυντική ισχύς βασίζεται στην οικονομική ισχύ. Ενίοτε βασίζεται και στο φιλότιμο (ή στο παράδοξο), αλλά σπανίως με επιτυχία. Αλλωστε, αμφίσημη και αμφίστομη. Διότι η παράδοξη επιτυχία συχνά επίσης δημιουργεί ένα ηρωικό προηγούμενο που αποκοιμίζει εκείνους που νομίζουν ότι μπορεί να επαναληφθεί. Ποτέ η
εξαίρεση δεν υποκαθιστά τον κανόνα, και ο κανόνας είναι ότι η αμυντική ισχύς βασίζεται στην οικονομική ισχύ. Η οικονομία της Ελλάδας έχει γίνει σμπαράλια,
και από την πρώτη αρχή της κρίσης ορισμένοι σημείωναν τους κινδύνους που κάτι τέτοιο συνεπάγεται ακόμη και για την αρτιμέλεια της χώρας. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, για να περιορισθούμε σ’ αυτές, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο βαθαίνοντας την εξάρτηση και την προσκόλληση της Ελλάδας στους συμμάχους-προστάτες, παρά το ιστορικό προηγούμενο που μας διδάσκει ότι η υποτέλεια αυτή (και όχι συμμαχία) έχει οδηγήσει τη χώρα σε νίλες, απώλειες κι ενίοτε καταστροφές.
Πέντε χρόνια μνημόνια έχουν βλάψει τη χώρα σε όλους τους τομείς: στον οικονομικό (με καταποντισμό), στον πολιτικό (αποτελμάτωση), στον πολιτειακό (εκφυλισμός της δημοκρατίας), στον κοινωνικό (αποσάθρωση), στον πολιτισμικό (παρακμή) – χάος παθογενειών επικρατεί στη δημόσια διοίκηση, στις επιχειρήσεις, στην παιδεία και στην υγεία – στην άμυνα η κατάσταση κρατιέται με τα δόντια, κυρίως χάρη στο φιλότιμο των γρηγορούντων κι όχι βεβαίως χάριν της μέριμνας μιας πολιτείας