TINA Κάνουμε;

σημ.Αμετανόητου: Το «ΤΙΝΑ» βέβαια που αναφέρεται στην κεφαλίδα του άρθρου, παραπέμπει άμεσα και ευθέως στην ιστορική-κλασσική-φράση της Μάργκαρετ Θάτσερ «There Is No Alternative»…Μήπως ο Σύριζα, η Αυγή και όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ…θέλουν να μας πούν κάτι ?

Δημήτρης Χριστόπουλος

Στις 8 Οκτωβρίου 2015, τα «Ενθέματα» της Κυριακάτικης Αυγής διοργάνωσαν εκδήλωση στην Αθήνα με τον τίτλο «ΤΙΝΑ κάνουμε; Λόγοι και αντίλογοι στην μ.Μ. εποχή». Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε πάνω στις εξής ερωτήσεις που οι ομιλητές (Μ. Καλαντζοπούλου, Κ. Καρπόζηλος, Ν. Γιαννόπουλος, Χ. Κωνσταντάτος και ο υπογράφων) είχαν λάβει εκ των προτέρων από τον επιμελητή των «Ενθεμάτων», τον Στρατή Μπουρνάζο, τον οποίο ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις του. 

1. Τι (μας) συνέβη; Απολογισμός του επταμήνου της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία και η ποια η μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης; Γενικότερα, πώς αποτιμάτε το επτάμηνο αυτό;

2. Τι να κάνουμε; Οι προοπτικές. Ποια θεωρείτε ότι είναι τα άμεσα «καθήκοντα» τους επόμενους μήνες για την κυβέρνηση αλλά και για την Αριστερά;

3. Με ποια μέσα; Με δεδομένη την κρίση των κλασικών μορφών κινητοποίησης-διεκδίκησης, στράτευσης και ένταξης, αλλά και γενικότερα του μοντέλου πολιτικοποίησης, ποιους νέους τρόπους και μέσα δράσης μπορούμε να αναζητήσουμε; Ποιες δράσεις μπορούν να κινητοποιούν και εκτός του στενά πολιτικού;

Στο παρόν κείμενο αποτυπώνονται επεξεργασμένες οι απαντήσεις μου. Στο επεξεργασμένο κείμενο κρατήθηκε ως ένα βαθμό η προφορικότητα του λόγου. 

Η επιτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μια εδραιωμένη δημοκρατία

Η μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ –με τους Αν.Έλλ., δυστυχώς– είναι ότι υπήρξε. Το ότι στα δύσκολα χρόνια της πολιτικής πόλωσης, που επεξέτειναν η κρίση και τα μνημόνια στην Ελλάδα, το ελληνικό πολίτευμα και η κοινωνία του τόπου αυτού έδωσαν την κυβέρνηση στην Αριστερά χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Η οργή, η απόγνωση και η οδύνη του ελληνικού λαού διοχετεύθηκε χωρίς μεγάλες εντάσεις, και έτσι η υπόθεση «κυβέρνηση της Αριστεράς», και μάλιστα για πρώτη φορά ριζοσπαστική Αριστερά σε ευρωπαϊκή κυβέρνηση, απομυθοποιήθηκε. Πλέον σήμερα όλοι –φίλοι και αντίπαλοί της– βιώνουν, ανακουφισμένοι, θλιμμένοι ή αγανακτισμένοι, την απομάγευσή της. Για μια κοινωνία που κουβαλάει τα φορτία της διαίρεσης που χρεώνεται η ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα, το ότι όλα έγιναν by the book –ακόμη και στις κρίσιμες μέρες στα τέλη Ιουνίου-αρχές Ιουλίου 2015– είναι άξιο μνείας.

Καζαμίας..

(στην απελευθέρωση από την προσεχή Δευτέρα 2 Νοεμβρίου όλων των πράξεων αναγκαστικής εκτέλεσης, όπως οι πλειστηριασμοί, προχώρησε η κυβέρνηση.)

Το μέλλον προβλέπεται ροδοκόκκινο..

http://mandatoforos.blogspot.gr/

Ένας Άνθρωπος Υπό Χρεοκοπία…

από την Pen Tri

Η σκέψη και μόνο να βρεθώ στην εφορία για να τακτοποιήσω τις ομολογουμένως ατακτοποίητες οφειλές μου μου έφερνε πονοκέφαλο. Περνώντας το κατώφλι της ΙΖ” Αθηνών αισθανόμουν ένα τόσο δα ανθρωπάκι σε ένα καφκικό περιβάλλον ανήμπορο μπροστά στο σύστημα ενός κράτους που αποφάσιζε ερήμην του.

Το κτίριο ήταν γεμάτο και μπροστά από κάθε υπάλληλο δεκάδες άλλα ανήμπορα ανθρωπάκια περίμεναν υπομονετικά να διαπραγματευτούν, να συνεννοηθούν, να τακτοποιήσουν και εν τέλει να πληρώσουν.

Όσο πλησίαζε η σειρά μου ένιωθα να συρρικνώνομαι. Μέχρι να φτάσω στο γκισέ έγινα τόσο μικρή σχεδόν ανύπαρκτη. Η υπάλληλος με δυσκολία άκουγε αυτά που της έλεγα. Πόση φωνή μπορεί να βγάλει ένα μυρμήγκι; Ένιωθα πως είχα ολότελα χρεοκοπήσει. Ένα οικονομικό, συναισθηματικό και ψυχικό φαλιμέντο.

Έχετε χρέη; Είστε σε οικονομική κρίση;

Δεν μπορείτε να πληρώσετε το ενοίκιο σας; ούτε καν το ηλεκτρικό;

Οι προσπάθειες συμβιβασμού με τους δανειστές σας απέτυχαν;

Ο σύντροφος σας σας εγκατέλειψε;

Νιώθετε πως είστε ένα βήμα πριν την καταστροφή;

Την ίδια μέρα αργά το απόγευμα περπατώντας για το θέατρο σκεφτόμουν την τραγική ειρωνεία να δω μια παράσταση που ο τίτλος της είναι αυτό που αισθάνομαι. Η χρεοκοπία δεν είναι απλά μια λέξη, είναι μια σκιά που ζει ανάμεσα μας. Έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας, πίνουμε μαζί της τον πρωινό μας καφέ και της λέμε την τελευταία καληνύχτα πριν σβήσουμε το φως.

Και εκεί στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου την είδα την παντοδύναμη μέγαιρα, αόρατη και ορατή συνάμα, έτοιμη να ισοπεδώσει τον ανήμπορο άνθρωπο.

Το φάντασμα του πληθωρισμού

Μανόλης Γαλενιανός

Η επιστροφή στη δραχμή μοιάζει σε πολλούς λυτρωτική καθώς θα απελευθερώσει την κυβέρνηση από τους περιορισμούς του ευρώ και θα επιτρέψει την εφαρμογή «εθνικής πολιτικής». Αυτός ο συλλογισμός, ωστόσο, προϋποθέτει ότι οι επόμενες κυβερνήσεις θα χρησιμοποιήσουν τη νεοαποκτηθείσα ανεξαρτησία τους με σύνεση. Εάν, αντιθέτως, η έξοδος από το ευρώ γίνει το έναυσμα για τη χρηματοδότηση κρατικών δαπανών μέσω της εκτύπωσης χρήματος, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ο υψηλός πληθωρισμός, η οικονομική αστάθεια και η αναίρεση κάθε ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος που θα φέρει η υποτίμηση του νέου νομίσματος.

Μπορεί, όμως, να προβλέψει κανείς πώς θα συμπεριφερθούν οι κυβερνήσεις μετά από ένα πιθανό GREXIT; Η σημερινή κυβέρνηση έχει υποσχεθεί ότι θα ακολουθήσει πολιτική «μικρών πρωτογενών πλεονασμάτων» η οποία, αν όντως εφαρμοστεί, θα αποτρέψει τα χειρότερα σενάρια. Ποιες είναι οι πιθανότητες να κρατήσει την υπόσχεσή της, αν η χώρα βγει από το ευρώ;

Ένας τρόπος να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα είναι να εξετάσουμε τι συνέβη πριν τέσσερις δεκαετίες, όταν η Ελλάδα βγήκε από ένα άλλο σύστημα σταθερών ισοτιμιών. Το 1953 η αξία της δραχμής «κλειδώθηκε» ως προς το δολάριο, εντός του παγκόσμιου συστήματος σταθερών ισοτιμιών, το οποίο όμως κατέρρευσε το 1973 (για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με εμάς). Για 20 χρόνια, λοιπόν, οι ελληνικές κυβερνήσεις λειτουργούσαν υπό περιορισμούς παρόμοιους με τους σημερινούς, από τους οποίους «απελευθερώθηκαν» το 1973 και με τους οποίους ξαναδεσμεύτηκαν όταν μπήκαμε στο ευρώ το 2001.

Ο λάθος πόλεμος των κεντρικών τραπεζών

Την επιτακτική ανάγκη για μια νέα προσέγγιση ως προς τη νομισματική πολιτική υπογραμμίζει σε άρθρο του ο Στίβεν Ρόουτς, επικεφαλής οικονομολόγος της Morgan Stanley και συνεργάτης και λέκτορας του πανεπιστημίου Γέιλ, καθώς, όπως λέει, με τις κεντρικές τράπεζες εμμονικά επικεντρωμένες στον πληθωρισμό σε έναν κόσμο όπου πληθωρισμός δεν υπάρχει, η νομισματική πολιτική έχει μετατραπεί από παράγοντα σταθερότητας των τιμών σε μηχανή χρηματοοικονομικής αστάθειας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, της οποίας η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς (FOMC: Federal Market Open Committee) αποφάσισε το Σεπτέμβριο να αναβάλει εκ νέου την έναρξη της πολυαναμενόμενης ομαλοποίησης της νομισματικής πολιτικής, και πλέον εξετάζει άλλη μία αναβολή της αύξησης των επιτοκίων.

Με τον γενικό πληθωρισμό κοντά στο μηδέν και τον βασικό πληθωρισμό αισθητά χαμηλότερου του φαινομενικά ιερού κι απαραβίαστου 2%, την ώρα που η οικονομική ανάκαμψη των ΗΠΑ μοιάζει και πάλι αβέβαιη, αρκετοί τραπεζίτες συμμερίζονται την παραπάνω άποψη. τάσσονται υπέρ.

Σχέδια συνταξιοδοτικής καταστροφής

των Κώστα Λαπαβίτσα και Ζωής Χασιούρα

Το πόρισμα της «Επιτροπής Σοφών» για το συνταξιοδοτικό (ΥΑ 37564/Δ9.10327/21.8.2015) σκοπεύει, αφ’ ενός, να ανοίξει τη δημόσια συζήτηση και, αφ’ ετέρου, να λειτουργήσει ως οδηγός για το σχετικό νομοσχέδιο που σύντομα θα κατατεθεί στη Βουλή. Όσον αφορά το πρώτο στόχο, το πόρισμα σημείωσε τεράστια επιτυχία, προκαλώντας όμως αρνητική αντίδραση. Όσον αφορά τον δεύτερο, καλό θα είναι το πόρισμα να αποτύχει πλήρως, αν πρόκειται κάτι να διασωθεί από το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα.

Οι διαπιστώσεις του πορίσματος

Το πόρισμα ξεκινά με τη βασική παραδοχή ότι το σύστημα δεν είναι πλέον βιώσιμο γιατί χαρακτηρίζεται από πολυνομία, μεγάλη διοικητική διάσπαση και πολύπλοκη θεσμική δομή. Η κακοδιοίκηση του συστήματος επί δεκαετίες οδήγησε σε πελατειακές λογικές που έφεραν επίμονη αύξηση των εξόδων, χωρίς αντίστοιχη αύξηση των εσόδων. Η ταχεία γήρανση του πληθυσμού οδήγησε τα πράγματα σε κρίσιμη κατάσταση.
Έτσι προέκυψαν οι διαρθρωτικές αλλαγές του 2010 (3863/10 και 3865/10) που επιχείρησαν να λύσουν το πρόβλημα μειώνοντας τις δαπάνες συντάξεων ως ποσοστό του ΑΕΠ με δύο τρόπους: αναπληρώνοντας εισόδημα στο σύνολο της εργασιακής ζωής και αυξάνοντας τα ηλικιακά όρια για νέους συνταξιούχους.

Η αναδιάρθρωση του 2010 απέτυχε και το σύστημα είναι σήμερα σε κίνδυνο κατάρρευσης. Ο κυριότερος λόγος της αποτυχίας είναι η συντριβή των εσόδων των Ταμείων την περίοδο 2011-13 που οφείλεται στην μείωση του αριθμού των ασφαλισμένων και στην καθίζηση των αμοιβών.

Η Επιτροπή αναγνωρίζει ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα απειλείται με κατάρρευση λόγω της βαθύτατης ύφεσης που προκάλεσε η πολιτική των Μνημονίων. Επιπλέον, τα Μνημόνια επέβαλλαν συνεχείς περικοπές συντάξεων που έφτασαν σωρευτικά το 14% για τις χαμηλότερες και σχεδόν το 50% για τις υψηλότερες. Αλλοιώθηκε έτσι ολοκληρωτικά ο ανταποδοτικός χαρακτήρας του συστήματος και φυσικά δημιουργήθηκε αίσθηση αδικίας σε ολόκληρα στρώματα συνταξιούχων.
Η λύση των «Σοφών»

Θα περίμενε κανείς μετά την ισορροπημένη αυτή διάγνωση να προχωρήσει η «Επιτροπή Σοφών» σε κάποια πειστική πρόταση θεραπείας. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε…

Βουτηγμένος μες την αρμύρα του Αιγαίου ο Μυτιληνιός ψαράς… στην αρμύρα και τα δάκρυα των εκατοντάδων γυναικόπαιδων που ξέβραζε η θάλασσα στην Εφταλού.

Πάλευε και αυτός μαζί με τόσους άλλους – πού βρέθηκαν μωρέ τόσοι πολλοί, άλλος να αλλάζει τα βρεγμένα προσφυγόπουλα, άλλος να τα τους φοράει στεγνά ρούχα και άλλος να τα τυλίγει με τα ισοθερμικά;

Γράφει ο Στάθης Σχινάς

---

Πάλευε …πάλευαν για να δώσουν ζωή στα ξέπνοα κορμάκια δεκάδων ταλαιπωρημένων παιδιών, να τα ξανανενώσουν με μανάδες, πατεράδες, αδέρφια…

«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε…» φώναζε ο 70άρης ασπρομάλλης ψαράς …και ευτυχώς βρέθηκε κάμερα να απαθανατίσει και τη φωνή του και τα υγρά του μάτια και να διασώσει μια εικόνα που αξίζει χιλιάδες λέξεις.

Μου τους είχαν περιγράψει φίλοι Μυτιληνιοί, προοδευτικοί άνθρωποι, με τα πιο μελανά χρώματα τους συμπατριώτες τους, τις πρώτες ημέρες του μεγάλου προσφυγικού κύματος. Φόρτιση τηλεφώνου 10 ευρώ, εισιτήρια για Αθήνα +100% από την κανονική τιμή, άθλια δωμάτια σε παρόδους του λιμανιού 150 ευρώ την ημέρα, ντους 30 και 40 ευρώ. Ένα λίτρο νερό 10 ευρώ και η λίστα της αθλιότητας δεν είχε τέλος…

Και έφτασαν αυτές οι λίγες εικόνες για να αλλάξουν τα πάντα. Οι κακοί κρύφτηκαν …οι ωραίοι ως Έλληνες ξαναήταν εδώ. Ψαράδες, γιαγιάδες με το μπιμπερόν στο χέρι και το προσφυγόπουλο στην αγκαλιά.

Αλλά έτσι δεν ήταν πάντα…. Μαυραγορίτες, σκουλήκια που θησαύριζαν με την ανθρώπινη δυστυχία;

Αλλά οι άλλοι ήταν πάντα οι πολλοί… Μόνο που χρειαζόταν, αυτό το κάτι άλλο που θα τους άγγιζε και θα τους μεταμόρφωνε από τρομοκρατημένα σιωπηλά, αδιάφορα ανθρωπάκια σε ΟΡΘΙΟΥΣ, σε άνω θρώσκοντες, δηλαδή σε ανθρώπους.

Να τα σώσουμε τα μωρέλια καπετάνιο… και αν έχουν χάσει στη μαύρη θάλασσα τους δικούς τους να τα κρατήσουμε εδώ, να τους δώσουμε πατρίδα και οικογένεια και Παιδεία… Που να τους θυμίζει πάντοτε ποιά είναι η πραγματική τους πατρίδα και ότι για αυτό που της συνέβη, για ό,τι συνέβη στους χαμένους δικούς τους υπάρχουν δυο λέξεις που περιγράφουν ακριβώς αίτια και αιτιάτορες…

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ και ΠΟΛΕΜΟΣ.

 FMvoice

---

Από:

https://lefterianews.wordpress.com/2015/10/30/