χειμώνας…

κυνηγημένος από τις τράπεζες, ο Νίκος (Τέο Αλμπάνης) εγκαταλείπει το Λονδίνο, όπου αποπειράθηκε να γίνει συγγραφέας και επιστρέφει στη Σιάτιστα, το χωριό όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια και το οποίο εγκατέλιψε νωρίς αφού η μητέρα του μη αντέχοντας τη συμβίωση με τον γουναρά και αλλοπαρμένο σύζυγό της (Βαγγέλης Μουρίκης) , επιστρέφει στη Λάρισα στους δικούς της…

εκεί συναντάει ξανά τον πατέρα του, που όμως δε βρίσκεται εν ζωή!

τα βιώματα στο εγκαταλελειμμένο πατρικό επιστρέφουν, μαζί τους επιστρέφουν και τα φαντάσματα, και ο Νίκος ακλόνητος, επιμένει λίγο γράφοντας, πολύ ψάχνοντας να ξαναβρεί τον πατέρα του, έτσι θα αποκτήσει επαφή με την πραγματικότητα!

το ερείπιο, σχεδόν φετίχ στη σκέψη του νεαρού ονειροπόλου συγγραφέα δε βοηθάει, η περιέγρεια των χωριανών δε βοηθάει, το υπαρξιακό αδιέξοδο δε βοηθάει, βηθάει όμως η παιδικότητα και ο χειμώνας…

κάνει πολύ κρύο, και έξω και μέσα στο ερείπιο, και έξω και μέσα στο μυαλό…

Η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα…

Το Μοναστήρι  της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας είναι κτισμένο σε μια απόκρημνη πλαγιά δίπλα στην Θάλασσα.

Ονομάστηκε έτσι διότι  είχαν βρει  κάπου στο Αιγαίο μια εικόνα της Παναγίας ανάμεσα σε Μυρτιές και έτσι η Παναγιά (εκτός των άλλων) πήρε και αυτό το χαρακτηρισμό.

Εμείς  Το κάναμε «Μυρτιώτισσα» μάλλον διότι έτσι βόλευε καλύτερα.

Για να πάς στην Μυρτιώτισσα πρέπει να είσαι ο Συλβέστερ Σταλόνε στο «Χαμηλό Βαρομετρικό» (εκεί που κρέμεται στα χιονισμένα βουνά με φανελίτσα από ένα σχοινί και τρέμει τ’ αχείλι του).

Απιθώνει στους ώμους μας επικίνδυνο, δυσκολοεκτέλεστο χρέος…

Tι ευτυχία να μπορούσε ο Έλληνας να σεριανίζει στην Ελλάδα χωρίς ν’ ακούει φωνές, θυμωμένες, αυστηρές, από τα χώματα! Για έναν Έλληνα όμως το ταξίδι στην Ελλάδα καταντάει γοητευτικό κι εξαντλητικό μαρτύριο. Στέκεσαι σε μια πατημασιά ελληνικής γης και σε κυριεύει αγωνία: Μνήμα βαθύ, πατωσιές πατωσιές οι νεκροί, κι ανεβαίνουν παράταιρες φωνές και σε κράζουν, γιατί ό, τι μένει από το νεκρό, αθάνατο, είναι η φωνή του. Ποια απ’ όλες τις φωνές να διαλέξεις; Κάθε φωνή και ψυχή, κάθε ψυχή λαχταρίζει ένα σώμα δικό της, κι η καρδιά σου ακούει, ταράζεται και διστάζει να πάρει απόφαση, γιατί συχνά οι πιο αγαπημένες ψυχές δεν είναι πάντα κι οι πιο άξιες.

Όταν ένας Έλληνας ταξιδεύει στην Ελλάδα, το ταξίδι του μοιραία μετατρέπεται σ’ επίπονη αναζήτηση του χρέους. Πώς να γίνουμε κι εμείς άξιοι των προγόνων, πώς να τη συνεχίσουμε, χωρίς να την ντροπιάσουμε, την παράδοση της ράτσας μας; Μια αυστηρή ασίγαστη ευθύνη βαραίνει τους ώμους σου, βαραίνει τους ώμους όλων των ζωντανών Ελλήνων. Ακαταμάχητη μαγική δύναμη έχει το όνομα. Όποιος γεννήθηκε στην Ελλάδα έχει το χρέος να συνεχίσει τον αιώνιο ελληνικό θρύλο.

Η ΕΚΤ ανακαλύπτει τους νόμους του καπιταλισμού…και τους…παρακάμπτει…

Γράφει η Ελένη Μαυρούλη

---

H Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προχώρησε σε μία ακόμη «μεγάλη ανακάλυψη»! Διαπιστώνει, σε έκθεση που δημοσιοποίησε (δηλαδή υπήρξαν άνθρωποι που πληρώθηκαν αδρά και κατανάλωσαν εργατοώρες για να συγκεντρώσουν στοιχεία και να συγγράψουν το συγκεκριμένο πόνημα) ότι κατά τη διάρκεια της κλιμακούμενης καπιταλιστικής κρίσης στην ΕΕ, καταγράφηκε μεταφορά πλούτου από τις χώρες της περιφέρειας προς τον ισχυρό πυρήνα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, κάτι που σημαίνει προφανώς διεύρυνση της ψαλίδας της ανισότητας ανάμεσα στις χώρες μέλη της ΕΕ.

Η έκθεση της ΕΚΤ αφορά στην περίοδο 2009 – 2013. Με βάση λοιπόν τα στοιχεία, Ιρλανδοί, Έλληνες, Ισπανοί, Κύπριοι, Λετονοί κλπ, είδαν σημαντικές μειώσεις στο εισόδημά τους, ενώ αντίθετα Γερμανοί, Ολλανδοί και Βέλγοι είδαν αυξήσεις!  Τις μεγαλύτερες απώλειες, σε απόλυτους αριθμούς, υπολογίζεται ότι είχαν οι Ιρλανδοί, οι οποίοι έχασαν κατά μέσο όρο 18.474 ευρώ ετησίως, ανά άτομο. Οι Έλληνες βρίσκονται στη δεύτερη χειρότερη θέση, με κατά μέσο όρο απώλειες 16.909 ευρώ ανά άτομο. Χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες και διευκρινίσεις (γιατί άραγε;) η έκθεση της ΕΚΤ αναφέρει επίσης ότι και στις δύο χώρες οι πολίτες είχαν μεγάλες απώλειες και από «επενδύσεις σε ενεργητικό», κοινώς, μεταξύ άλλων, κατέρρευσε και η αγορά ακινήτων.

Ακολουθούν οι Ισπανοί με τις κατά κεφαλήν απώλειες στα 12.780 ευρώ, αλλά και οι Κύπριοι, στα 4.876 ευρώ. Μείωση κατέγραψε το κατά κεφαλήν εισόδημα και σε ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Λετονία (3.901 ευρώ) και η Σλοβενία (3.600 ευρώ).

Δυο χρήσιμα μαθήματα: Μικρασιατική Εκστρατεία και Εμφύλιος Πόλεμος – Αμεση Δημοκρατία: Από την ιδέα στην πράξη…

Η ιστορία δεν τελείωσε ούτε οι εκπλήξεις , από τις τροπές της εξέλειπαν. Γι’ αυτό, έχει αξία να μαθαίνουμε από τη συσσωρευμένη εμπειρία της ανθρωπότητας γενικότερα και τη δική μας ειδικότερα. Είναι φυσικό να σκεφτούμε ότι ποτέ δεν είσαι απόλυτα προετοιμασμένος ακόμα και γι’ αυτό που περιμένεις, αλλά είναι πολύ αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση για να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες που συχνά αλλάζουν με απρόβλεπτο και ανεπιθύμητο τρόπο, γιατί η παραμικρή καθυστέρηση αποβαίνει μοιραία.

Δύο ιστορικά γεγονότα που επιβεβαιώνουν αυτή την ανάγκη επιφυλακής, αντίληψης και ευελιξίας, είναι η μικρασιατική τραγωδία και ο εμφύλιος πόλεμος, που όχι μόνο χάραξαν τα όριά μας, αλλά δίνουν και ανεκτίμητα μαθήματα για το σήμερα και το αύριο, αφού είναι σίγουρο ότι πάντα κάτι πολύ κρίσιμο για τις εξελίξεις μάς διαφεύγει.

Η εκστρατεία-περίπατος κατέληξε σε εθνική καταστροφή

Από τη θριαμβευτική είσοδο του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, το Μάη του 1919, μέχρι την ταπεινωτική του έξοδο, τον Αύγουστο του 1922, το γεωπολιτικό τοπίο είχε αλλάξει τόσο πολύ που ήταν αγνώριστο. Ήδη από τον πρώτο χρόνο, οι συνιστώσες που στήριζαν την ελληνική εκστρατεία είχαν αρχίσει να μεταβάλλονται. Η ιθύνουσα τάξη στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν είχε αντιληφθεί ποια ήταν η πραγματική κατάσταση, ούτε στο πεδίο του πολέμου ούτε στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο. Ο ελληνικός στρατός έπαιρνε από την Αθήνα τη διαταγή να απλωθεί σε ένα τεράστιο μέτωπο εκατοντάδων χιλιομέτρων στα βάθη της Μικράς Ασίας, ενώ κάθε θετικός παράγοντας που συνέτεινε αρχικά στην εκστρατεία μετατρεπόταν σε αρνητικό.

Πάμπλο Πικάσο: «Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια όλης μου της ζωής»…

Επιμέλεια: Οικοδόμος //

Οι πίνακες και τα σκίτσα του ταξιδεύουν σ’ όλον τον κόσμο. Έγιναν γραμματόσημα και καρτ-ποστάλ, αφίσες κρεμασμένες στους τοίχους των σπιτιών απλών ανθρώπων, κοσμούν τα λάβαρα των αγωνιστών της ειρήνης, εμπνέουν αυτούς που παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον. Παράλληλα, τα πρωτότυπα έργα του προκαλούν κοσμοσυρροή στα φημισμένα μουσεία του κόσμου ή πωλούνται σε αστρονομικά ποσά, προσδίδοντας «κύρος» και επιβεβαίωση στη ματαιοδοξία των πιο πλούσιων αυτού του κόσμου. Ο ίδιος έλεγε: «Όχι, η ζωγραφική δεν έγινε για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι όπλο στον αμυντικό και επιθετικό πόλεμο ενάντια στον εχθρό»…

Ο Ισπανός κομμουνιστής ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο, ο δημιουργός της «Γκουέρνικα» και πολλών άλλων διάσημων έργων, γνώριμος στους Έλληνες και για τα σκίτσα του Νίκου Μπελογιάννη και του περιστεριού της ειρήνης, γεννήθηκε στις 25 Οκτώβρη του 1881. Βγαλμένος από τα σπλάχνα της αστικής τάξης της Ισπανίας ο Πικάσο δεν θ’ αργήσει ν’ αναγνωρίσει στην εργατική τάξη τον φορέα του ανθρώπινου μέλλοντος και να συνταχτεί με τους καταπιεσμένους και αδικημένους.