Daily Archives: 03/10/2015
Ένα σύντομο ανέκδοτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με ολιγάρχες & διαπλοκή
Της Ελένης Πορτάλιου.
Στον αγώνα της ΑΕΚ με την ομάδα των Ιωαννίνων (13/9/2015) είχαμε μια πανοραμική εικόνα 1000 λέξεις : ο υπ. αρ. 2 εκπρόσωπος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Α. Φλαμπουράρης, ο αρχιερέας της μαύρης «επιχειρηματικότητας» και της διαπλοκής Δ. Μελισσανίδης και από κοντά 1-2 περίεργα πρόσωπα, θα τα έλεγες, επί το ευγενικότερο, σωματοφύλακες.
Μερικούς μήνες πριν – τον Ιανουάριο του 2015 – ο συνταγματάρχης Αχμέντ Μεσμέρι, εκπρόσωπος των ενόπλων δυνάμεων της Λιβυής, κάνει σοβαρότατες καταγγελίες για μεταφορά τζιχαντιστών με το πλοίο Araevoτης Aegean Shipping Enterprises Company, η οποία σχετίζεται με την οικογένεια Μελισσανίδη.
Με την εγκατάσταση της νέας δημοτικής αρχής και του δημάρχου Άρη Βασιλόπουλου ξεκινούν εγκληματικές επιθέσεις χούλιγκανς του Μελισσανίδη εναντίον δημοτικών συμβούλων, του δημάρχου, δημοτών, αλληλέγγυων διαδηλωτών, όλων όσων αντιδρούσαν για το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ, με αποτέλεσμα βαρύτατους τραυματισμούς – από θαύμα δεν υπήρξαν νεκροί – και κατ’ εξακολούθηση παρακώληση της λειτουργίας του δημοτικού συμβουλίου. Στόχος, να υλοποιηθούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα του προέδρου της ΑΕΚ που συνδέονται με την κατασκευή του γηπέδου.
Οι μορφές της προσευχής Από τον βερμπαλισμό του Ρωμανού στον αποφατισμό του Κουκουζέλη
Γιώργος Ντόκος
Την 1η Οκτωβρίου η Εκκλησία τιμά μαζί την μνήμη του αγίου Ρωμανού του Μελωδού και του αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη. Οι δυο αυτοί άγιοι έζησαν σε διαφορετικές περιόδους, ωστόσο υπήρξαν σταθμοί στην διαμόρφωση και εξέλιξη της λατρείας στον τομέα της μουσικής και της υμνογραφίας. Ο Ρωμανός έζησε τον 6ο μ.Χ. αιώνα στα χρόνια του Ιουστινιανού, ενώ ο Κουκουζέλης τον 13ο-14ο μ.Χ. αιώνα στα χρόνια που είχε ξεκινήσει χωρίς γυρισμό η πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Χαρακτηριστικό της ποίησης του Ρωμανού (Κοντάκια) είναι ο βερμπαλισμός. Το έργο του είναι σε μέγεθος τεράστιο (1000 μακροσκελή ποιήματα)[1]. Ο Ρωμανός αφήνει την πατρίδα του Συρία και πηγαίνει στην πρωτεύουσα της ισχυρής αυτοκρατορίας Κωνσταντινούπολη, όπου θα πραγματοποιήσει μια λαμπρή καριέρα. Ο Κουκουζέλης επτά αιώνες αργότερα κινείται αντίθετα. Εγκαταλείπει απογοητευμένος την σταδιοδρομία του μουσικού στο παλάτι και εμφανίζεται σύμφωνα με τον θρύλο στη Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους ως βοσκός. Μετά την αναγνώρισή του ξεκινάει το έργο του, που το χαρακτηρίζει ο αποφατισμός. Στο έργο του Κουκουζέλη ίσως για πρώτη φορά ο λόγος παίρνει διαζύγιο από το μέλος-μουσική. Είναι η εποχή κατά την οποία η εκκλησιαστική ποίηση αρχίζει να φθίνει και αρχίζουν να δημιουργούνται τα αργά μουσικά μέλη.
Ο Ρωμανός ο μελωδός γράφει για την γιορτή των Χριστουγέννων δυο μεγάλα Κοντάκια γεμάτα λυρισμό, θεατρικότητα, υψηλή θεολογία[2]. Αντίθετα στους τελευταίους αιώνες της αυτοκρατορίας αναπτύσσεται το κράτημα (τεριρεμ) που σύμφωνα με μια λαϊκή ερμηνευτική προσέγγιση πρόκειται για το νανούρισμα της Παναγίας στον γεννηθέντα Χριστό. Πατέρας επίσης των κρατημάτων ήταν ο Κουκουζέλης. Έτσι, από το πανηγύρι των λόγων περνάμε σε ένα έντεχνο πλην αμήχανο μοιρολόι. Από την Χριστολογία μεταβαίνουμε στον μυστικισμό.
Σύγκρουση πολιτισμών του Huntington
του Π. Κονδυλη
Η «σύγκρουση των πολιτισμών» και οι απόψεις του Σάμιουελ Χάντινγκτον
Οταν ο Samuel Huntington, υιοθετώντας μιαν έκφραση του Bernard Lewis, ανακήρυξε τη «σύγκρουση των πολιτισμών» ως το αποφασιστικό φαινόμενο της αρχόμενης κοσμοϊστορικής εποχής, ένα ρίγος διαπέρασε ευρείς κύκλους στη Δύση. Οχι μόνον επειδή ένας ακόμη μελετητής, κοντά σε πολλούς άλλους, αμφέβαλλε ότι θα επέλθει το τέλος της Ιστορίας χάρη στον οικουμενισμό του οικονομιστικού φιλελευθερισμού και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», αλλά μάλλον λόγω της υποψίας ότι μια σύγκρουση ανάμεσα σε πολιτισμούς αναγκαστικά θα είναι σκληρότερη από άλλες συγκρούσεις, δηλαδή ένα είδος πολέμου ανάμεσα σε ράτσες, και επομένως πιο επικίνδυνη για την ανθρωπότητα από κάθε απλώς οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό.
Ετσι, στον προφήτη των νέων δεινών αντιτάχθηκαν άλλοτε απλώς ανθρωπιστικές κενολογίες και άλλοτε η πεποίθηση ότι οι πολιτισμικές αντιθέσεις θα εξασθενίσουν λόγω των πνευματικών επιδράσεων της ενιαίας παγκόσμιας οικονομίας. Αλλά με αυτόν τον τρόπο η θέση του Huntington απλώς εξορκίζεται με ευχολόγια. Η ευθεία αντίκρουσή της δεν είναι δυνατή παρά μόνο αν δεχθεί κανείς ότι στο μέλλον θα γίνουν πράγματι συγκρούσεις και συνάμα αν μπορεί να αποδείξει ότι ακριβώς εξαιτίας του χαρακτήρα αυτών των συγκρούσεων δεν είναι δυνατόν να δεσπόζει ο πολιτισμικός παράγοντας ότι δηλαδή ακριβώς ο χαρακτήρας των συγκρούσεων καθορίζει το ειδικό βάρος του πολιτισμικού παράγοντα και της πολιτισμικής συνείδησης των υποκειμένων, όχι αντίστροφα.
Οποιος θεωρεί τις πολιτισμικές διαφορές ως τις βαθύτερες αιτίες συγκρούσεων οφείλει να καταδείξει ποια χαρακτηριστικά στοιχεία του εκάστοτε πολιτισμού ωθούν σε σύγκρουση και γιατί αυτά δρουν ειδικά σήμερα με τέτοιαν ένταση. Αν αυτό δεν καταδειχθεί, τότε η αιτία της σύγκρουσης δεν είναι αναγκαστικά πολιτισμική, ακόμα και αν οι συγκρουόμενοι εκπροσωπούν διαφορετικούς πολιτισμούς. Ωστόσο ο Huntington δεν μεθόδευσε την ανάλυσή του με τόση επιστημονική αυστηρότητα. Μιλά σαν οι πολιτισμοί να ήσαν κατά βάση πάγιες ουσίες, οι οποίες γεννούν συγκρούσεις επειδή δεν επιδέχονται αλλοίωση.
Η κατάρρευση της Μέσης Ανατολής και ο παγκόσμιος κίνδυνος
Nouriel Roubini*
Ανάμεσα στους σημερινούς γεωπολιτικούς κινδύνους, κανένας δεν είναι μεγαλύτερος από το μακρύ τόξο αστάθειας που εκτείνεται από το Μαγκρέμπ μέχρι τα σύνορα Αφγανιστάν-Πακιστάν. Με την Αραβική Άνοιξη να αποτελεί όλο και πιο μακρινή ανάμνηση, η αστάθεια κατά μήκος του τόξου αυτού επιδεινώνεται. Μάλιστα, από τις τρεις αρχικές χώρες της Αραβικής Άνοιξης, η Λιβύη αποτελεί πλέον αποτυχημένο κράτος, η Αίγυπτος έχει επιστρέψει στην αυταρχική διακυβέρνηση, και η Τυνησία αποσταθεροποιείται οικονομικά και πολιτικά από τρομοκρατικές επιθέσεις.
Η βία και η αστάθεια της Βόρειας Αφρικής εξαπλώνονται πλέον στην υποσαχάρια Αφρική, με το Σαχέλ – μία από τις φτωχότερες και πιο κατεστραμμένες περιβαλλοντικά περιοχές του κόσμου – να έχει πλέον καταληφθεί από το τζιχαντισμό, που εισρέει επίσης και στο Κέρας της Αφρικής στα ανατολικά. Και, όπως στη Λιβύη, μαίνονται εμφύλιοι πόλεμοι στο Ιράκ, τη Συρία, την Υεμένη και τη Σομαλία, όλες εκ των οποίων μοιάζουν όλο και περισσότερο με αποτυχημένα κράτη.
Η αναταραχή της περιοχής (στην πυροδότηση της οποίας συνεβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, με την επιδίωξή τους να ανατρέψουν το καθεστώς στο Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την Αίγυπτο και αλλού) υπονομεύει επίσης και κράτη που προηγουμένως ήταν ασφαλή. Η εισροή προσφύγων από τη Συρία και το Ιράκ αποσταθεροποιεί την Ιορδανία, το Λίβανο, και πλέον ακόμα και την Τουρκία, η οποία γίνεται όλο και πιο αυταρχική υπό τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Εν τω μεταξύ, με τη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων να μην έχει επιλυθεί, η Χαμάς στη Γάζα και η Χεζμπολάχ στον Λίβανο συνιστούν μια χρόνια απειλή βίαιων συγκρούσεων με το Ισραήλ.