της Κατερίνας Δήμα (FULLMOON)
Κατερίνα, λύπης….
Αν αυτά που έχω να πω δεν σου αρέσουν κουλτουριάρη της μπουρμπουλήθρας, τράβα παραπέρα, εκεί στα «κλικ» που οι φελλοί επιπλέουν.
Αρκετοί λοιπόν από τους ποιητές που αναπαράγονται εδώ μέσα, σε εγκεφαλικά κρεσέντο διανόησης και άκριτου αποχαυνωμένου θαυμασμού, σύχναζαν στο Κολωνάκι, έπιναν εσπρέσσο, χούφτωναν δεκατετράχονα, και διαχώριζαν τους εαυτούς τους από την πλέμπα ακόμα και με τα ψευδώνυμα που διάλεγαν (Ελύτης-Ελίτ). Εκείνοι ύμνησαν τη βρωμιά με λυρισμό και λεξιπλασία, ώσπου την έκαναν να γυαλίζει σαν κρυστάλλινη καθαρότητα. Γι’ αυτή τους τη στάση, διακρίθηκαν και πήραν βραβεία.
Στα σύνορα της διπλανής γειτονιάς, τα Εξάρχεια, κινήθηκαν άλλοι ποιητές, σαν την Κατερίνα, που έζησαν παθιασμένα, αχαλίνωτα, μάτωσαν για να ξορκίσουν τα δαιμόνια τους, βούτηξαν στα βαθιά του πόνου χωρίς ανάσα, πάντα σπαρακτικά αληθινοί, χωρίς να ενδιαφέρονται να καλλωπίσουν το χυδαίο μεταμφιέζοντάς το σε άδολη αγνότητα και ομορφιά. Γι’ αυτή τους τη στάση πέθαναν πρεζόνια και μεθύστακες.