Το «πρασίνισμα» του πλανήτη: υπερεθνική ελίτ και οικολογία

Το «πρασίνισμα» του πλανήτη γράφτηκε στα μέσα του 2005 και είχε δημοσιευτεί στο τ. 9 του Hellenic Nexus. Σήμερα, και με αφορμή τις συζητήσεις για τη θερμοπυρηνική σύντηξη και τις σχέσεις «αριστεράς» και «οικολογίας», το ανεβάζω για πρώτη φορά στο διαδίκτυο. Λόγω του μεγάλου μεγέθους του και για να μην «επιβαρυνθεί» πολύ η πρώτη σελίδα για να το διαβάσετε πρέπει να κάνετε κλικ στην παρακάτω σύνδεση.

Το «Πρασίνισμα» του Πλανήτη

Υπερεθνική Ελίτ και Οικολογία

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον πλανήτη. Το φάντασμα της καταστροφής του.

Οικολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, περιβαλλοντιστές, προστατευτιστές, μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιστήμονες, τραπεζίτες [Ροκφέλερ, Ρότσιλντ], πετρελαιάδες [Μωρίς Στρονγκ], στελέχη πολυεθνικών εταιρειών [της Shell, για παράδειγμα], πολιτικοί [όπως ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ], οικοφασίστες [Herbert Gruhl και Baldur Springman, στη Γερμανία[1]], οικοαναρχικοί [κοινωνική οικολογία του Murray Bookchin, στις ΗΠΑ], δημοσιογράφοι, γαλαζοαίματοι [ο αείμνηστος πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας και ο Φίλιππος της Μεγάλης Βρετανίας], ιερωμένοι [είναι γνωστό το ενδιαφέρον του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου για το περιβάλλον, εξ ου και ο χαρακτηρισμός του ως «πράσινος πατριάρχης»[2]] -όλοι τους εν αγαστή συνεργασία- προειδοποιούν, προτείνουν, και λαμβάνουν, μέτρα για την «προστασία της φύσης» και τη «σωτηρία του πλανήτη».

Ξηρασία, λειψυδρία και ερημοποίηση [«οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται για το νερό»], μολυσμένα ποτάμια, λίμνες και ωκεανοί, όξινη βροχή, αφανισμένα δάση, εξαντλημένα καλλιεργήσιμα εδάφη, φυτοφάρμακα και λιπάσματα, καλλιέργειες μεταλλαγμένων, ατμοσφαιρικοί ρύποι, τρύπες του όζοντος, φαινόμενο του θερμοκηπίου και υπερθέρμανση του πλανήτη, υπερπληθυσμός, κίνδυνοι για τη βιόσφαιρα και επαπειλούμενα είδη, τοξικά απόβλητα… Ο κατάλογος με τους «κινδύνους» που αντιμετωπίζει η Γη και το περιβάλλον της δείχνει ατελείωτος…

Είναι όμως έτσι; Και ναι και όχι. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί. Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. Σ’ αυτό το άρθρο, δεν σκοπεύω να επιχειρηματολογήσω σχετικά με την ένταση των προβλημάτων, δηλαδή πάνω στο πόσο σοβαροί ή όχι είναι αυτοί οι κίνδυνοι, ούτε θα ασχοληθώ με τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζονται ή πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Το πρόβλημα έγκειται αφενός στις ρίζες της οικολογικής σκέψης και, κυρίως, στον τρόπο με τον οποίο τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες διαμορφώθηκε εκ των άνω προς τα κάτω το οικολογικό και περιβαλλοντικό κίνημα.

Η ανεργία δεν είναι το μέλλον μας!

του Δημήτρη Πλιακογιάννη

Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, που δημοσιεύτηκε στο Forbes, η Ελλάδα βρίσκεται στην 1η θέση παγκοσμίως στα ποσοστά ανεργίας των νέων που είναι πτυχιούχοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ακολουθεί η Ισπανία, η Τουρκία, η Ιταλία και η Ιρλανδία.

Είναι ασφαλές να βγουν κάποια συμπεράσματα.Δεν είναι τυχαίες οι χώρες που καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις της κατάταξης, ούτε φυσικά τυχαίο το ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην 1η θέση. Μιλάμε κυρίως για χώρες που έχουν χτυπηθεί άγρια από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ας θυμηθούμε την Ιρλανδία και το ΔΝΤ, τα εκεί μνημόνια και την σκληρή λιτότητα. Ας θυμηθούμε την Ισπανία με τις κατασχέσεις σπιτιών, τους μισθούς πείνας, την ύφεση που προσομοιάζει με την δική μας. Ας δούμε την αντίστοιχη κατάσταση στην Ιταλία: ολόκληρη η ευρωπαϊκή περιφέρεια χτυπήθηκε από πολιτικές λιτότητας, που τσακίσαν την εργασία, γιγαντώσαν την ανεργία, γκρεμίσαν τις οικονομίες. Αυτή η συνθήκη δεν θα μπορούσε να μην αγγίζει και την νέα γενιά, ειδικά αυτή των επιστημόνων και των ειδικευμένων εργατών, που καλούνται να ανταπεξέλθουν με τα πτυχία και τις δεξιότητες τους σε μία πλήρως αποσταφιδωμένη αγορά από τις πολιτικές λιτότητας , που επιβάλλει το ευρωπαϊκό κέντρο και η Γερμανία, για την διάσωση της ευρωζώνης. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι στις ίδιες αυτές χώρες καταγράφονται συνολικά τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στην νεολαία, από 15-24, σε ολόκληρη την ευρωζώνη (Ελλάδα 58,3% , Ισπανία 53,6%).

Όσον αφορά την Ελλάδα, κυριαρχεί ακόμα η αντίφαση, η χώρα που τα πανεπιστήμια της κατατάσσεται στα καλύτερα της Ευρώπης και του κόσμου, οι επιστήμονες που παράγει να μην μπορούν να εργαστούν και να προσφέρουν στην χώρα.

Οι όμορφες κυβερνήσεις όμορφα καίγονται..

Με μιά πρόχειρη ματιά (έτσι είναι οι επαγγελματίες!) που έριξαν οι τέσσερεις της τρόϊκας, αποφάσισαν πως χρηματοδότηση γιόκ!
Λείπουν λέει ακόμα καμιά τριανταριά προαπαιτούμενα,
     ..που είναι σίγουροι
όμως, ξαναλέει, πως η κυβέρνηση θα διευθετήσει το μικρό αυτό θεματάκι μέχρι το τέλος της άλλης βδομάδας(!).

Το blog δηλώνει ενθουσιασμένο.
Ειλικρινά.
Όσο πιό γρήγορα πέσουν οι μάσκες, 
     ..όσο πιό γρήγορα ξεμπροστιαστεί απ’ τους ίδιους της τους »εταίρους» τούτη η  »πρωτο-δεύτερη φορά προς την δικτατορία της κομματικής νομενκλατούρας» κυβέρνηση,
     ..όσο πιό γρήγορα τιμωρηθεί ο ηλίθιος λαός για τις επιλογές του (επιλογές που πηγάζουν από την εαυτουλίστικη αντίληψη και όχι από την προσδοκία του γενικού καλού),
     ..όσο πιό γρήγορα θα αναπνέουμε τις κλ@νιές και θα τρώμε τα σκ@τά της εξουσίας, και των διαπλεκόμενων στυλοβατών της,
     ..τόσο πιό γρήγορα το »μπαμ» θ’ ακουστεί μέχρι τα πέρατα της οικουμένης.

ΟΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΡΥΝΟΝΤΑΙ

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΜΙΛΑΝΕ;

του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ

Επί πέντε χρόνια και τι δεν ακούσαμε για τους τεμπέληδες Έλληνες που ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους,για τους βορειοευρωπαίους που βάζουν συνεχώς το χέρι στην τσέπη για να χρηματοδοτούν την ασωτεία των ελλήνων και άλλα συναφή. Βομβαρδιστήκαμε με δηλώσεις επί δηλώσεων για την αλληλλεγγύη της ευρώπης για την οποία εμείς οι έλληνες πρέπει να είμαστε ευγνώμονες.

Η πραγματικότητα είναι ριζικά διαφορετική.Η αλληλλεγγύη της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα είναι μια παραμυθία η οποία έχει καταρριφθεί. Σύμφωνα λοιπόν με πρόσφατα δημοσιεύματα τα οποία φυσικά πέρασαν μόνο σε κάποια μονόστηλα,οι Ιρλανδοί, οι Έλληνες και οι Ισπανοί είναι οι μεγάλοι χαμένοι στα χρόνια της κρίσης, καθώς βλέπουν τον πλούτο τους να μειώνεται, ενώ αντίθετα, την ίδια περίοδο οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί βγαίνουν κερδισμένοι!

Σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που δημοσιεύει το Reuters, τα στοιχεία μεταξύ του 2009 και 2013, δείχνουν πως ο κάθε Ιρλανδός έχασε 18.000 ευρώ το χρόνο, οι Έλληνες σχεδόν 17.000 ευρώ και οι Ισπανοί περίπου 13.000 ευρώ, λόγω της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων.

Αντιθέτως, στην Ολλανδία και στη Γερμανία ο κατά κεφαλήν πλούτος αυξήθηκε κατά 33.000 ευρώ και 19.000 ευρώ αντίστοιχα, εν μέρει λόγω της αύξησης των οικονομιών επενδύσεων στο διάστημα αυτό.

Μπουρμπούτσαλα

Ισπανία, 2014: Απομάκρυνση ενοίκων από κατασχεμένα σπίτια (φωτο: Άντρες Κουντάσκι)

– Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν χθες από τις αρχές του έτους, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις έχουν φθάσει τα 8,390 δισ. ευρώ, από 6,923 δισ. ευρώ που ήταν τον Αύγουστο. Συνολικά τα ληξιπρόθεσμα χρέη (δηλαδή και τα χρέη των προηγούμενων χρόνων) έφθασαν πλέον τα 80,420 δισ. ευρώ, χωρίς μάλιστα να συνυπολογίζονται σ’ αυτά τα χρέη προς τα τελωνεία. 
– Το ύψος των παλαιών ληξιπρόθεσμων οφειλών διαμορφώθηκε στο τέλος Σεπτεμβρίου σε 72,02 δισ. ευρώ, από 72,18 δισ. ευρώ στο τέλος Αυγούστου. 
– Στο εννεάμηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου μέσω των ευνοϊκών ρυθμίσεων και των κατασχέσεων εισπράχθηκε 1,25 δισ. ευρώ από τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη (το 15,3%) και 1,36 δισ. ευρώ από τα παλαιά, ενώ διαγράφηκαν ως ανεπίδεκτες είσπραξης οφειλές περίπου 560 εκατ. ευρώ (παλαιές και νέες).

[Από την Καθημερινή]

Hunger: Η πείνα, ένα καταπληκτικό animation του Peter Foldès για την λαιμαργία…κάθε είδους…

Σε αυτή την 11λεπτη ταινία του Peter Foldès, ένας άνδρας βουτάει στο μονοπάτι της απληστίας και της λαιμαργίας. 

Ένα από τα πρώτα φιλμάκια κινουμένων σχεδίων που έγιναν με κομπιούτερ, η ταινία είναι μια αλληγορία για τις ανισότητες, τις αδικίες και την ανάγκη για εξουσία.

---

Aπό:

http://www.hitandrun.gr/hunger-i-pina-ena-katapliktiko-animation-tou-peter-foldes-gia-tin-lemargia-kathe-idous/

Ο ύπνος του Δικαίου: 17 χρόνια στο Ιμραλί…

συνέντευξη: khalida & Αγγ. Μπούμπουκα | βίντεο, φωτογραφίες: Γιάννης Νικολόπουλος

Δυόμισι, πέντε, δεκαεφτά, είκοσι δύο χρόνια φυλακής πρέπει να έχουν νόημα. Αντέχονται μόνο αν έχουν νόημα. Οι μεγάλες θυσίες, οι θυσίες ζωής, γίνονται για ένα νόημα ζωής. Εδώ και 17 χρόνια ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο αρχηγός του PKK, βρίσκεται φυλακισμένος στο Ιμραλί, ένα νησί – φυλακή – στρατιωτική βάση στη Θάλασσα του Μαρμαρά. Καταδικασμένος ισόβια, προαυλιζόμενος δύο ώρες την ημέρα σε ένα μικρό ακάλυπτο σκεπασμένο με σύρμα, χωρίς μέσα ενημέρωσης, χωρίς δυνατότητα επισκεπτηρίου, χωρίς καμία επαφή με τους δικηγόρους του από το 2011, ο Οτσαλάν παραμένει ο ηγέτης των Κούρδων και οι δηλώσεις του ορίζουν το πλαίσιο της συζήτησης γύρω από το Κουρδικό ζήτημα.

Με μια Ευρώπη που καταδικάζει ασθενικά, αλλά βασικά στρέφει το βλέμμα αλλού, όταν πρόκειται για τις συνθήκες κράτησης του Οτσαλάν, εκείνος και οι δικηγόροι του έχουν διαλέξει το δρόμο του «δικαστικού ακτιβισμού» εντός και εκτός Τουρκίας. Αιτήσεις επί αιτήσεων, αγωγές, προσφυγές και πάλι από την αρχή. Για τη στέρηση των νόμιμων δικαιωμάτων του πρώτα ως κατηγορούμενου κι έπειτα ως κρατούμενου, για την τύφλωση και την αργοπορία της δικαιοσύνης ειδικά όταν πρόκειται για εκείνον, για την παραβίαση, εκ μέρους της Τουρκίας και αρκετών ακόμη χωρών, κάθε αρχής διεθνούς δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων γύρω από το πρόσωπό του, για την ανάδειξη του Κουρδικού ζητήματος και των συμφερόντων των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών που ενεπλάκησαν και τελικά γιατί μια ζωή στη φυλακή έχει νόημα και ύπαρξη μόνο στο πλαίσιο ενός αγώνα ελευθερίας.