Το «πρασίνισμα» του πλανήτη γράφτηκε στα μέσα του 2005 και είχε δημοσιευτεί στο τ. 9 του Hellenic Nexus. Σήμερα, και με αφορμή τις συζητήσεις για τη θερμοπυρηνική σύντηξη και τις σχέσεις «αριστεράς» και «οικολογίας», το ανεβάζω για πρώτη φορά στο διαδίκτυο. Λόγω του μεγάλου μεγέθους του και για να μην «επιβαρυνθεί» πολύ η πρώτη σελίδα για να το διαβάσετε πρέπει να κάνετε κλικ στην παρακάτω σύνδεση.
Το «Πρασίνισμα» του Πλανήτη
Υπερεθνική Ελίτ και Οικολογία
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον πλανήτη. Το φάντασμα της καταστροφής του.
Οικολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, περιβαλλοντιστές, προστατευτιστές, μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιστήμονες, τραπεζίτες [Ροκφέλερ, Ρότσιλντ], πετρελαιάδες [Μωρίς Στρονγκ], στελέχη πολυεθνικών εταιρειών [της Shell, για παράδειγμα], πολιτικοί [όπως ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ], οικοφασίστες [Herbert Gruhl και Baldur Springman, στη Γερμανία[1]], οικοαναρχικοί [κοινωνική οικολογία του Murray Bookchin, στις ΗΠΑ], δημοσιογράφοι, γαλαζοαίματοι [ο αείμνηστος πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας και ο Φίλιππος της Μεγάλης Βρετανίας], ιερωμένοι [είναι γνωστό το ενδιαφέρον του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου για το περιβάλλον, εξ ου και ο χαρακτηρισμός του ως «πράσινος πατριάρχης»[2]] -όλοι τους εν αγαστή συνεργασία- προειδοποιούν, προτείνουν, και λαμβάνουν, μέτρα για την «προστασία της φύσης» και τη «σωτηρία του πλανήτη».
Ξηρασία, λειψυδρία και ερημοποίηση [«οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται για το νερό»], μολυσμένα ποτάμια, λίμνες και ωκεανοί, όξινη βροχή, αφανισμένα δάση, εξαντλημένα καλλιεργήσιμα εδάφη, φυτοφάρμακα και λιπάσματα, καλλιέργειες μεταλλαγμένων, ατμοσφαιρικοί ρύποι, τρύπες του όζοντος, φαινόμενο του θερμοκηπίου και υπερθέρμανση του πλανήτη, υπερπληθυσμός, κίνδυνοι για τη βιόσφαιρα και επαπειλούμενα είδη, τοξικά απόβλητα… Ο κατάλογος με τους «κινδύνους» που αντιμετωπίζει η Γη και το περιβάλλον της δείχνει ατελείωτος…
Είναι όμως έτσι; Και ναι και όχι. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί. Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. Σ’ αυτό το άρθρο, δεν σκοπεύω να επιχειρηματολογήσω σχετικά με την ένταση των προβλημάτων, δηλαδή πάνω στο πόσο σοβαροί ή όχι είναι αυτοί οι κίνδυνοι, ούτε θα ασχοληθώ με τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζονται ή πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Το πρόβλημα έγκειται αφενός στις ρίζες της οικολογικής σκέψης και, κυρίως, στον τρόπο με τον οποίο τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες διαμορφώθηκε εκ των άνω προς τα κάτω το οικολογικό και περιβαλλοντικό κίνημα.