Η Χιλή είναι μια χώρα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Και συμβαίνουν.
Σ’ αυτή τη χώρα, για πρώτη φορά στο δυτικό πολιτισμό, εκλέχτηκε μαρξιστής πρόεδρος.
Ήταν την 4η Σεπτεμβρίου του 1970 όταν η «Ουνιδά Ποπουλάρ», η Λαϊκή Ένωση του Σαλβαδόρ Αλιέντε, πήρε την εξουσία.
Ακόμα και ο ίδιος ξαφνιάστηκε από την εκλογή του. Δεν είχαν προετοιμαστεί για αυτό το ενδεχόμενο και στα γραφεία του κόμματος δεν υπήρχαν κάμερες ούτε μικρόφωνα ούτε καν τεχνική υποδομή για την νικητήρια ομιλία. […]
Η θητεία του προέδρου Αλιέντε δεν ξεκίνησε καθόλου καλά. Η οικονομική ολιγαρχία αντέδρασε κλείνοντας εργοστάσια, ρευστοποιώντας τις μετοχές και στέλνοντας τα κέρδη τους στο εξωτερικό. Το χρηματιστήριο, ως φυσικό επακόλουθο, κατέρρευσε.
Οι τσιφλικάδες αρνήθηκαν να σπείρουν και οι κτηνοτρόφοι ξεκίνησαν να σφάζουν όλα τους τα ζώα, ακόμα και τις έγκυες αγελάδες, και να πουλάνε το κρέας σε ξένες εταιρείες ή να το καταψύχουν για να δημιουργήσουν πλασματική έλλειψη τροφίμων.
Οι μηχανικοί και οι διευθυντές των μεγάλων ορυχείων χαλκού, νίτρου και άνθρακα εγκατέλειψαν τη χώρα. Ήταν στην πλειονότητα τους βορειοαμερικάνοι και οι εθνικοποιήσεις που είχε αναγγείλει ο Αλιέντε δε συμβάδιζαν με τα συμφέροντα των πολυεθνικών που εκμεταλλεύονταν το υπέδαφος της Χιλής. Συνέχεια