Το απόρρητο υπόμνημα στον πυρήνα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης

του  Greg Palast[1]

Μετάφραση – επιμέλεια: Χριστίνα Μαυροπούλου

Παναγιώτης Ζαβουδάκης

Όταν «ένα πουλάκι» μού έριξε από το παράθυρο το Υπόμνημα «Το Τέλος Του Παιχνιδιού», το περιεχόμενο του ήταν τόσο εκρηκτικό, τόσο αρρωστημένο και  εντελώς σατανικό, που δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Το Υπόμνημα επιβεβαιώνει τη φαντασία κάθε συνωμοσιολόγου ότι στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 ανώτατοι αξιωματούχοι του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ συνωμότησαν κρυφά με μια μικρή ομάδα μεγαλοκαρχαριών τραπεζιτών προκειμένου να διαλύσουν το σύστημα που έθετε περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίου σε όλο τον πλανήτη.

Όταν βλέπει κανείς την ανεργία στην Ισπανία να έχει φτάσει στο 26,3%, την εξαθλίωση και την πείνα στην Ελλάδα, τις ταραχές στην Ινδονησία και τη χρεοκοπία του Ντιτρόιτ, πρέπει να ανατρέξει πίσω στο Υπόμνημα «Το Τέλος Του Παιχνιδιού» που είναι η γενεσιουργός αιτία του αίματος και των δακρύων.

Ο αξιωματούχος του Υπουργείου Οικονομικών που έπαιζε το μυστικό  «Τέλος Του Παιχνιδιού» των τραπεζιτών, ήταν ο Λάρι Σάμερς[2]. Σήμερα, ο Σάμερς είναι η πρώτη επιλογή του Μπαράκ Ομπάμα για τη θέση του επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED) των ΗΠΑ, της παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας. Αν το απόρρητο υπόμνημα είναι αυθεντικό, ο Σάμερς δε θα μπορεί να γίνει επικεφαλής της FED αλλά θα πρέπει να βρεθεί σε κάποιο μπουντρούμι ειδικά σχεδιασμένο για τους εγκληματίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Το υπόμνημα είναι αυθεντικό.

Έπρεπε να μεταβώ στη Γενεύη για να το επιβεβαιώσω. Με διάφορες προφάσεις, κατόρθωσα να συναντηθώ με τον Γενικό Γραμματέα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) Πασκάλ Λαμί.

Χάρισε το

Του David Graeber*

Έχετε παρατηρήσει πως δεν υπάρχουν πια, καθόλου νέοι Γάλλοι διανοούμενοι; Υπήρξε μια πραγματική πλημμύρα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80: Ντεριντά, Φουκώ, Μποντριγιάρ, Κρίστεβα, Λυοτάρ, Ντε Σερτώ αλλά δεν υπήρξε σχεδόν κανένας από τότε. Οι «τρέντυ» ακαδημαϊκοί και οι χίπστερς διανοούμενοι έχουν αναγκαστεί να ανακυκλώνουν ατέλειωτα θεωρίες 20 ή 30 ετών, ή στρέφονται σε χώρες όπως η Ιταλία ή ακόμα και η Σλοβενία ​​για εκθαμβωτική μετα-θεωρία.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό. Ένας σχετίζεται με την πολιτική κατάσταση στην ίδια τη Γαλλία, όπου υπήρξε μια συντονισμένη προσπάθεια εκ μέρους της ελίτ των μέσων μαζικής ενημέρωσης να αντικαταστήσει τους πραγματικούς διανοούμενους με αμερικανικού τύπου κουφιοκέφαλους «ειδικούς». Παρόλα αυτά, η προσπάθεια δεν ήταν απόλυτα επιτυχής. Σημαντικότερος ήταν ότι η γαλλική πνευματική ζωή έχει γίνει πολύ πιο πολιτικά δεσμευμένη. Στον τύπο των ΗΠΑ, υπήρξε διακοπή ενημέρωσης σχετικά με τις πολιτιστικές ειδήσεις από τη Γαλλία μετά τη μεγάλη απεργία του 1995, όταν η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που απέρριψε οριστικά το «Αμερικανικό μοντέλο» για την οικονομία, και αρνήθηκε να ξεκινήσει τη διάλυση του κράτους πρόνοιας της. Στο Αμερικανικό τύπο, η Γαλλία έγινε αμέσως η ανόητη χώρα, που μάταια προσπαθεί να αποφύγει την παλίρροια της ιστορίας.

Φυσικά, αυτό από μόνο του θα στεναχωρήσει ελάχιστα το είδος των Αμερικανών που διαβάζουν Ντελέζ και Γκουαταρί. Αυτό που οι Αμερικανοί ακαδημαϊκοί περιμένουν από τη Γαλλία είναι ένα πνευματικό υψηλό, την ικανότητα να αισθάνεται κάποιος ότι συμμετέχει σε άγριες, ριζοσπαστικές ιδέες – που αποδεικνύουν την εγγενή βία στις Δυτικές εννοιολογήσεις της αλήθειας ή της ανθρωπότητας, τέτοιου είδους θέματα -,αλλά με ένα τρόπο που δεν συνεπάγεται οποιοδήποτε πρόγραμμα πολιτικής δράσης’ ή, συνήθως, καμία ευθύνη για να δράσουν με κανένα τρόπο. Είναι εύκολο να δει πώς μια κατηγορία ανθρώπων που θεωρούνται σχεδόν εντελώς άσχετοι τόσο από τις πολιτικές ελίτ όσο και από το 99% του γενικού πληθυσμού μπορεί να αισθάνονται με αυτόν τον τρόπο. Με άλλα λόγια, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ αναπαριστούν τη Γαλλία ως ανόητη, οι ακαδημαϊκοί των ΗΠΑ αναζητούν εκείνους τους Γάλλους στοχαστές που φαίνεται να ταιριάζουν με τα παραπάνω προαπαιτούμενα.

Η ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡΙΚΗ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Η ΣΥΡΙΑ

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*

Την στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές είναι πιθανό η γκανγκστερική Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) να έχει ήδη ξεκινήσει το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα έγκλημα στη καριέρα της. Δηλαδή, την εγκληματική καριέρα που άρχισε με τον πόλεμο στον Κόλπο, συνεχίστηκε με τους μαζικούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, την επίθεση στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια την εισβολή στο Ιράκ και τελικά την σφαγή στη Λιβύη. Η διαδικασία αυτή βασικό στόχο είχε πάντα την πλήρη ενσωμάτωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη ΝΔΤ, η οποία ορίζεται στο οικονομικό επίπεδο από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στο πολιτικό από την κοινοβουλευτική Χούντα και στο πολιτιστικό από την πολιτιστική ισοπέδωση που φέρνει η παγκοσμιοποίηση της υποκουλτούρας που προωθούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Η Υ/Ε απαρτίζεται από:

―τις οικονομικές ελίτ, δηλαδή τα διευθυντικά στελέχη μερικών εκατοντάδων πολυεθνικών επιχειρήσεων που εδράζονται βασικά στις χώρες της «Ομάδας των 7» και ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και την παραγωγή, καθώς και τους διεθνείς ληστοτραπεζίτες που απομυζούν τους λαούς μέσα από τα ληστρικά Χρέη και τοκοχρεολύσια που τους φορτώνουν (Goldman Sachs κ.λπ.).

―τα εκτελεστικά τους όργανα στις πολιτικές ελίτ, δηλαδή τους εγκληματίες επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας κυρίως της Ομάδας FUKUS (ΗΠΑ/Αγγλία/Γαλλία) που έχουν και την απαιτούμενη πολιτικοστρατιωτική δύναμη για να παίζουν τον ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα», αλλά και των άλλων χωρών με υπερεθνική οικονομική δύναμη (Γερμανία, Ιαπωνία, Σκανδιναβικές χώρες, κ.λπ.), καθώς και τους εγκληματίες κομπάρσους τους σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Η.Π.Α: Oι βιομηχανίες των φυλακών κάνουν..εξαγωγές!

Δεκαδες χώρες σε διάφορα μέρη του κόσμου είναι έτοιμες να αγκαλιάσουν το Αμερικανικό σύστημα με μερική ιδιωτικοποίηση της βιομηχανίας των φυλακων. Αυτό, παρά το γεγονός ότι οι επικριτές υποστηρίζουν ότι το μοντέλο δεν είναι ούτε οικονομικά αποτελεσματικό, ουτε οδηγεί στην εύρυθμη λειτουργία των φυλακών!

Μια νέα έκθεση από την οργάνωση, Sentencing Project, με βάση την Ουάσιγκτον δείχνει ότι σχεδόν μια ντουζίνα χώρες στη Νότια Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία βαδιζουν προς την ιδιωτικοποίηση τμημάτων της φυλακής και φροντιζουν να εφαρμοσουν κερδοσκοπικες φυλακές.

Στις ΗΠΑ, τη χώρα που λαμβανεται ως μοντέλο για την ανάπτυξη, γινεται ταυτοχρονα προσπαθεια για να μειωθει ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που φυλακίζονται.

Όμως, ενώ ο αριθμός των κρατουμένων των ΗΠΑ έχει σταματήσει να αυξάνεται, ο κλάδος των ιδιωτικών φυλακών στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατάφερε να επεκτείνει τις δραστηριότητές της ιδιωτικοποιωντας των φυλακων και σε άλλα μέρη του κόσμου, σύμφωνα με την οργανωση Sentencing Project.

Για παράδειγμα, η οργάνωση σε νέα έκθεσή της αναφερει ότι το 14% των εσόδων τους από τη δεύτερη μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία φυλακών, GEO Group της Αμερικής, το 2012, προήλθε από διεθνείς υπηρεσίες.

Το αυξανόμενο διεθνές ενδιαφέρον για ιδιωτικοποιημένες φυλακές έχει επίσης αυξησει τα εισόδηματα της βρετανικής ασφάλειας της εταιρείας G4S και της Serco.

Σύμφωνα με τη νέα έκθεση, όλες αυτές οι εταιρείες επωφελήθηκαν από «την αυξανόμενη ιδιωτικοποίηση των φυλακων, κρατητήριων και άλλων κρατικων θεσμων», ενώ «συχνά απέτυχαν όσον αφορά την παροχή των υπηρεσιών που υπόσχονται.»

Ο κλάδος των ιδιωτικων φυλακών, που πάντα προσπαθούσε να μειώσει το κόστος,

Το πρόβλημα δεν ειναι οι Πλούσιοι, Αλλά οι Φτωχοί!

Ας μπουμε στη θεση ενος πλουσιου, ενος εφοπλιστη, ενος βιομηχανου, ενος τραπεζιτη, ενος μεγαλομετοχου μιας τραπεζας.
Υπαρχει μια κριση στην οικονομια, αναποφευκτη συνεπεια του καπιταλιστικου συστηματος.
Μια κριση μαλιστα δομικη, αλα 1929, κι οχι μια απλη κυκλικη κριση καποιας μεμονωμενης φουσκας, πχ στις νεες τεχνολογιες, βλεπε αρχες 00, η στην αγορα κατοικιας.
Το συστημα ολοκληρο ειναι μια φουσκα και διεπεται απο το δογμα: «ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΥΠΕΡΚΕΡΔΗ ΣΟΥ». Οι πολιτικοι ειναι πληρωμενα τσιρακια σου.
Για να ξεμπερδευουμε με αυτη τη κριση, μια κριση την οποια μονο αμορφωτοι η παπαγαλακια θα τη βαφτιζαν κριση χρεους κι οχι κριση συσσωρευσης, πρεπει  να καταστρεψουμε καποια απο τα πλεοναζοντα κεφαλαια, και να συμπιεσουμε οσο δε παει τους μισθους. Πρεπει να εξολοθρευτει κοσμος, να πεθανουν πολλοι φτωχοι, να φτωχοποιηθουν πολλοι μικρομεσαιοι και η ως τωρα αποκαλουμενη μεσαια ταξη, να πεσει στο βιωτικο επιπεδο της μικρομεσαιας και βλεπουμε.
Τετοιες κρισεις παλαιοτερα αντιμετωπιζονταν με πολεμο για να ξαναπαρει μπρος η καπιταλιστικη μηχανη.
Προς το παρον, κατι τετοιο, δε το θελουμε (Εμεις, οι επικυριαρχοι)
Τι κανεις επομενως εσυ, ο πλουσιος; Μοιραζεις τα πλουτη σου σε οσους υποφερουν;
Βαζεις μπρος τα μπετα να χτισεις σπιτια για τους αστεγους; Ερχονται τα πουτανακια σου οι πολιτικοι, σου υποσχονται ξεριζωμα εργασιακων δικαιωματων, σου υποσχονται την κατακρημνιση του κατωτατου μισθου, σου υποσχονται να κανουν ο,τι μπορουν για να διαφυλαξουν τα υπερκερδη σου, κι εσυ τους λες «ΜΠΑ, ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ, ΑΣΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ»;Οχι φυσικα, δε θα τα κανεις ολα αυτα. Γιατι απλουστατα, δεν εισαι μαλακας.
Γιατι αν ησουν καποιος κοινωνικα ευαισθητος τυπος, δε θα ειχες βγαλει τοσα χρηματα ποτε.
Γιατι και να υποθεσουμε οτι σε πιασαν οι ευαισθησιες, ξερεις οτι οι ανταγωνιστες σου σε περιμενουν στη γωνια. Κι αν εσυ δειξεις αδυναμια και δεν εκμεταλλευτεις τις «ευκαιριες» που σου παρεχουν τα εκαστοτε Σαμαροτσιρακια σου, η επιχειρηση σου θα κλεισει.

Ο ελευθερωτής του Βιετνάμ Χο Τσι Μινχ!

Ο «Φωτισμένος» εθνάρχης που χάρισε στη χώρα του την πολυπόθητη ανεξαρτησία!

Τέσσερις δεκαετίες μετά τον θάνατο του κομμουνιστή ηγέτη, τα ιστορικά ερωτήματα παραμένουν για τη δράση του.Ποιος ήταν αλήθεια ο Χο Τσι Μινχ;Ήταν ένας συνεπής πατριώτης που επιδίωξε την ελευθερία για τον λαό του έπειτα από δεκαετίες αποικιοκρατίας και στυγνής δυτικής εκμετάλλευσης;Ήταν ένας κυνικός και χειριστικός μηχανορράφος που έδειχνε ότι ενδιαφέρεται για τον κόσμο επιτρέποντας ωστόσο κακοποιήσεις και θηριωδίες κάτω από τις διαταγές του;Ή μήπως ήταν απλώς ένας σκληροπυρηνικός κομμουνιστής; Ή έστω ένας εθνικιστής που χρησιμοποίησε τον κομμουνισμό ως εργαλείο για τους σκοπούς του;Οι δυτικοί ιστορικοί συνεχίζουν να συζητούν τα θέματα αυτά, αναζητώντας την αλήθεια πίσω από τον μύθο, την ίδια στιγμή βέβαια που στο Βιετνάμ ο Χο Τσι Μινχ απολαμβάνει καθεστώς αγίου και εθνικού ήρωα…Πρώτα χρόνιαΟ Χο Τσι Μινχ γεννιέται ως Νγκουγέν Σινχ Κουνγκ σε χωριό της γαλλικής Ινδοκίνας (σημερινό Βιετνάμ) στις 19 Μαΐου 1890. Κατά τη διάρκεια του βίου του θα έμενε γνωστός με πολλά ψευδώνυμα (περίπου 50!), αν και το Χο Τσι Μινχ θα επιβίωνε τελικά, κάτι που σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «φωτισμένος».Ο πατέρας του λειτουργούσε ως δάσκαλος για τα παιδιά της κοινότητας, εμφυσώντας στα νιάτα τα ιδεώδη της ανεξαρτησίας. Η μητέρα του δούλευε σε φυτεία ρυζιού, ανατρέφοντας τα δύο αγόρια και την κόρη της όσο καλύτερα μπορούσε. Ο Χο ήρθε σε επαφή στο σχολείο με τον κομφουκιανισμό και έμαθε άπταιστα κινεζικά, έχασε όμως τη μητέρα του στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών.

Παρά την οικογενειακή τραγωδία, η οικονομική κατάσταση της φαμίλιας βελτιώθηκε και ο Χο είχε έτσι τη δυνατότητα να φοιτήσει σε γαλλικό σχολείο και να γίνει δημοδιδάσκαλος…

Ζωή σε Αμερική και Αγγλία

Το 1911 ο Χο έπιασε δουλειά ως βοηθός μάγειρα σε εμπορικό πλοίο και για τα επόμενα χρόνια έζησε τη ζωή του ναυτικού, επισκεπτόμενος αναρίθμητα λιμάνια σε Ασία, Αφρική και Ευρώπη, αν και για την περίοδο αυτή δεν είναι και πολλά γνωστά. Ο ίδιος έζησε πάντως για ένα διάστημα στη Βρετανία, κάνοντας δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει.

Σε κάποιο σημείο της ζωής του, ο Χο έκανε ένα διάλειμμα στις ΗΠΑ, όπου και παρέμεινε για μερικά χρόνια, εργαζόμενος σε φούρνο της Βοστόνης και αργότερα στη Νέα Υόρκη. Εκεί είναι που ο νεαρός Βιετναμέζος θα παρατηρήσει για πρώτη φορά ότι οι ασιάτες μετανάστες είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή στο φιλελεύθερο περιβάλλον της Δύσης παρά στην κατεχόμενη από τους αποικιοκράτες χώρα τους…