«Πρέπει να απελευθερωθούμε από τον κύκλο του καπιταλισμού»

Πάμπλο Σιζάρ Γκρου Κανέδο, υπουργός Πολιτισμών της Βολιβίας

«Εμείς στη Βολιβία και τη Λατ. Αμερική έχουμε ζήσει την ίδια πολιτική διαδικασία με αυτήν που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση και δεν βελτιωθήκαμε ούτε κατ’ ελάχιστον. Οπισθοδρομήσαμε μέχρι να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας»

 

«Σύντομα και στην Ελλάδα θα ξαναβγεί στο προσκήνιο η αντίδραση της κοινωνίας, που άλλη μια φορά θα ανακτήσει την πολιτική σαν ένα εργαλείο για το μέλλον της»

Συνέντευξη στον Νίκο Φωτόπουλο

Ανθρώπινος, φιλικός, ευθύς, ο μικρόσωμος κύριος με την ασκητική μορφή και το λιτό γκρι κοστούμι δεν είναι απλώς υπουργός των Πολιτισμών στη Βολιβία. Αγωνιστής των κινημάτων στη χώρα του και προσωπικός φίλος του προέδρου Εβο Μοράλες, ο Πάμπλο Σιζάρ Γκρου Κανέδο θεωρείται μεγάλη πολιτική προσωπικότητα με διεθνές κύρος. Απολαμβάνοντας έναν διπλό ελληνικό μέτριο στο ηλιόλουστο πάρκο απέναντι από τις εγκαταστάσεις της ΕΤ3, στη Θεσσαλονίκη, μιλά χαλαρά στην «Εφ.Συν.» και δηλώνει κάθετα αντίθετος με μια επέμβαση στη Συρία, υποστηρίζει ότι η εποχή των στρατιωτικών πραξικοπημάτων έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί και ξεκαθαρίζει ότι είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς τη Βολιβία χωρίς τον Μοράλες…

 

• Εχετε υπόψη σας τη σημερινή πολιτική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας;

«Γνωρίζω ότι υπάρχει μια κρίση που είναι υπόχρεος να φέρει εις πέρας ο λαός. Σύντομα και στην Ελλάδα θα ξαναβγεί στο προσκήνιο η αντίδραση της κοινωνίας, που γι’ άλλη μια φορά θα ανακτήσει την πολιτική σαν ένα εργαλείο για το μέλλον της. Οι κρίσεις, γενικά πιστεύω, πάντα προκαλούνται από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι σαν το ανθρώπινο σώμα που δεν αποσυντίθεται άμα είναι ζωντανό. Για να αποσυντεθεί πρέπει να μολυνθεί και ν’ αποκτήσει μια αρρώστια από εξωτερικούς παράγοντες…»

αρχαίοι μύθοι και σύγχρονη ιστορία

Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, ο Απόλλων κάθε χειμώνα εγκατέλειπε τους Δελφούς και ταξίδευε προς Βορράν, στη χώρα των Υπερβόρειων· γι’ αυτό κι εγώ θα επικαλεστώ, προκειμένου να μιλήσω για την ελληνική μου εμπειρία, δύο ποιητές που έρχονται από χώρες μακρινές, πέρα από τις Άλπεις, πέρα από τον βόρειο άνεμο. Θα προσεγγίσω τους Δελφούς και την ελληνική εμπειρία, αρχαία και σύγχρονη, μέσω Ρωσίας και Πολωνίας.

του Σέημους Χήνυ

Από το βιβλίο
Η ελληνική εμπειρία, επιμ. Κίρκη Κεφαλέα, Νεφέλη, Αθήνα 2006

Πρέπει να πω ότι στους Δελφούς νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ο τόπος με βάζει στον πειρασμό να τον θεωρήσω γενέθλιο – ίσως γιατί ένας από τους πρώτους ήχους που άκουσα στη ζωή μου προερχόταν από μια παλιά νεραντλία που υπήρχε στην αυλή του σπιτιού μας. Κάθε φορά που κάποιος αντλούσε νερό, ανεβοκατεβάζοντας τη μανιβέλα, εγώ άκουγα την πανάρχαιη λέξη «ομ-φα-λός», «ομ-φα-λός».

Όμως και στην Ελλάδα νιώθω σαν στο σπίτι μου, ίσως γιατί θεωρώ τον εαυτό μου ποιητικό γιο του Ησίοδου, αφού στην πραγματική ζωή πατέρας μου ήταν ένας αγρότης κι ένα από τα πρώτα μου ποιήματα είχε τον τίτλο «Ο προσωπικός μου Ελικώνας». Όμως, θεωρώ τον εαυτό μου και γιο του Ερμή, γιατί ο Ερμής ήταν ο θεός των πορθμέων, των ταξιδιωτών, των αγορών, των διασταυρώσεων. Ο Ερμής με το καπέλο του, το κηρύκειο και τα σανδάλια, ήταν ίδιος με τον πατέρα μου, έναν κτηνοτρόφο που κάθε εβδομάδα πήγαινε τα ζώα του στο παζάρι, φορώντας σανδάλια κι ένα πλατύγυρο καπέλο και κρατώντας πάντα μπαστούνι.

Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, ο Απόλλων κάθε χειμώνα εγκατέλειπε τους Δελφούς και ταξίδευε προς Βορράν, στη χώρα των Υπερβόρειων· γι’ αυτό κι εγώ θα επικαλεστώ, προκειμένου να μιλήσω για την ελληνική μου εμπειρία, δύο ποιητές που έρχονται από χώρες μακρινές, πέρα από τις Άλπεις, πέρα από τον βόρειο άνεμο. Θα προσεγγίσω τους Δελφούς και την ελληνική εμπειρία, αρχαία και σύγχρονη, μέσω Ρωσίας και Πολωνίας.

Θα αναφερθώ πρώτα απ’ όλα στον Γιόζεφ Μπρόντσκι, παιδί της Αγίας Πετρούπολης, που κατέληξε στη Νέα Υόρκη. Ο Γιόζεφ μου είπε κάποτε, με τη χαρακτηριστική του σιγουριά, με το τυπικό του bravado: «Αν κάτι μας διδάσκει η τέχνη, είναι ότι η ανθρώπινη κατάσταση είναι ιδιωτική».

Τα θρυμματισμένα χέρια του Victor Jara… (40 Χρόνια απ τον θάνατο του)

“Δεν τραγουδάω επειδή μου αρέσει να τραγουδάω
ή για να δείξω τη φωνή μου
αλλά για τις δηλώσεις
που κάνει η ειλικρινής κιθάρα μου
γιατί η καρδιά της είναι της γης
και σαν το πουλί πετά…
Ναι, η κιθάρα μου είναι εργάτης
που λάμπει και μυρίζει άνοιξη
η κιθάρα μου δεν είναι για φονιάδες
αχόρταγη για λεφτά και εξουσία
αλλά για τους ανθρώπους που κοπιάζουν
ώστε να μπορεί να ανθίσει το μέλλον.
Γιατί ένα τραγούδι αποκτά νόημα
όταν το δικό του χτυποκάρδι είναι δυνατό
και τραγουδιέται από έναν άνθρωπο που θα πεθάνει
τραγουδώντας αληθινά το τραγούδι του.
Δε με νοιάζει η κολακεία
ούτε το αν κλαίνε οι ξένοι.
Τραγουδώ για μια μακριά λωρίδα χώρας
Στενή, αλλά απύθμενα βαθιά”.

ΠΛΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΙ ΟΧΙ ΠΡΟΒΑΤΑ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ «

Στις μανάδες και στους πατεράδες που έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους με κρίση και οχι ρομποτάκια εχω να πω το εξής μιας και τους βλέπω λίγο νευριασμένους με τους διευθυντάδες…

Η Κωμικοτραγική ιστορία του Ελληνικού Κράτους «Βασίλης Ραφαηλίδης»

 

Η ιστορια υπαρχει για να μας διδασκει για το μελλον.
Και οταν η ιστορια επαναλαμβανεται,ειδικα σε αυτην την χωρα,τοτε σημαινει οτι μαλλον δεν την γνωριζουμε,η την ξεχναμε,η μας την διδαξαν αλλοιωμενα.
ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΛΑΘΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ,ΤΟΤΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ….καλη ωρα.