Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» ΕΚΟΨΕ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Η διεύθυνση του «Ριζοσπάστη», προφανώς με εντολές άνωθεν και με πρόφαση τη μείωση των σελίδων του για οικονομικούς λόγους , αποφάσισε να κόψει την πιο δημοφιλή στήλη του, τη σελίδα στην οποία έγραφε ο Ν. Μπογιόπουλος, τα άρθρα του οποίου, ως γνωστόν, φιλοξενούσε καθημερινά και η Iskra.

Είναι προφανές ότι η στήλη του Ν. Μπογιόπουλου στον «Ρ» κόπηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους , αφού είναι γνωστό ότι ο Ν. Μπογιόπουλος με παρέμβασή του στο διάλογο του πρόσφατου Συνεδρίου του ΚΚΕ είχε διατυπώσε τεκμηριωμένα και με ουσιαστικώς έντονο τρόπο τη διαφωνία του με την ασκούμενη από το ΚΚΕ πολιτική κατεύθυνση.

Ερώτημα παραμένει αν , μετά το κόψιμο της στήλης του, ο Ν. Μπογιόπουλος ακολουθήσει και το δρόμο της απόλυσης, όπως απολύθηκαν σειρά παλαίμαχοι συνάδελφοί του από το «Ριζοσπαστη» , σε μια επιχείρηση «πολιτικών εκκαθαρίσεων», όπως την ονομάζουν αυτοί που εκδιώχθηκαν, στο δημοσιογραφικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ.

 

Η Iskra παραθέτει το σχόλιο του Διονύση Τσακνή για την απόλυση του Ν. Μπογιόπουλου, το οποίος έχει ως εξής:

Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΙΚΟ!

Tου ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ*

Ο Ριζοσπάστης, ο Ρίζος των μετεφηβικών χρόνων, ο καθημερινός σύντροφος. Αυτός με τις ελλεί­ψεις, τα λάθη ενίοτε, τα πρωτοσέλιδα που έμοιαζαν πολλές φορές να μην προσδιορίζουν ακριβώς το χρόνο, αλλά πάντα η εφημερίδα του κόμματος, η φωνή του, η φωνή μας.

Όσοι κρατήσαμε αυτήν την εφημερίδα παραμάσχαλα σε εποχές δυσκολότερες ίσως απ’ τη σημερινή και πόρτα–πόρτα τη μοιράζαμε για να φτάσει ο λόγος μας παντού, ξέρουμε καλύτερα πως, πέρα απ’ το δίφραγκο ή το τάλιρο, πέρα δηλαδή απ’ την οικονομική της επιβίωση, εκείνο που μετρούσε ήταν το δέσιμο της εφημερίδας με τα ίδια τα μέλη του κόμματος και της νεολαίας. Να γίνει πρώτ’ απ’ όλα δική μας υπόθεση, για να γίνει εντέλει η εφημερίδα του κάθε εργαζόμενου.

Σπουδαίοι σύντροφοι πέρασαν απ’ τις σελίδες του αρθρογραφώντας και εκατοντάδες συντάκτες, ρε­πόρτερ, ακάματοι γραφιάδες, φρόντιζαν να καλυφθεί και η παραμικρή είδηση που αφορούσε στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, τους αγώνες της εργαζόμενης ή σπουδάζουσας νεολαίας, τον πολιτι­σμό.

Ηγούμενος Γερμανός Δημάκης (Πάπα-Ανυπόμονος)

Ο θρυλικός ανταρτοκαλόγερος,Αρχιμανδρίτης Γερμανός (παπα – Ανυπόμονος)

Ο ηγούμενος Γερμανός Δημάκης, (1912– 2004) το κανονικό του όνομα ήταν Γεώργιος και όταν χειροτονήθηκε το έκανε Γερμανός, γνωστός τον καιρό της Εθνικής Αντίστασης ως «Πάπα-Ανυπόμονος» ήταν ένας από τους πιο ονομαστούς ιερείς που πήρανε μέρος στην Αντίσταση.

Μπορούμε Να Αντέξουμε Τον Καπιταλισμό;

Μπορούμε να συνεχίσουμε με το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο; Πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει ο καπιταλισμός

 

Ερωτήσεις προς τον George Caffentzis από το περιοδικό Factory : για τους μητροπολιτικούς ανταγωνισμούς

 

Factory: Σε πολλά από τα κείμενά σας σχετικά με την ενεργειακή κρίση αναφέρεστε στη καμπύλη Hubbert και στην σχετική βιβλιογραφία γύρω από την θεωρία του peak oil. Σε ποιο βαθμό πιστεύετε ότι υπάρχει αντικειμενικότητα σε αυτή τη θεωρία ή μήπως είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα των επιστημονικών λόμπι για τη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης; Πιστεύετε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη βιβλιογραφία για την κλιματική αλλαγή;

Caffentzis: Αυτή είναι μια φορτισμένη εννοιολογικά ερώτηση και έτσι, πριν απαντήσω, θα ήταν σοφό εκ μέρους μου να κάνω ένα βήμα πίσω και να επανεξετάσω τις έννοιες που χρησιμοποιούνται στην ερώτηση – αντικειμενικότητα, ιδεολογία, επιστημονικό λόμπι, κλπ. – και να σας κάνω εγώ κάποιες ερωτήσεις. Φαίνετε ότι σκέφτεστε ότι υπάρχει κάτι ύποπτο σχετικά με το γεγονός ότι «τα επιστημονικά λόμπι» κατασκευάζουν «ιδεολογήματα» αντί αντικειμενικές θεωρίες για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους ως διαχειριστές της «ενεργειακής κρίσης του πετρελαίου» ή «της κρίσης της κλιματικής αλλαγής». Έχετε δίκιο, αλλά οι υποψίες σας και ο σκεπτικισμός σας βασίζεται στην ικανότητα να μπορεί κάνεις να κάνει μια σαφή διάκριση μεταξύ αντικειμενικότητας (ότι τα συμπεράσματα βασίζονται σε αμερόληπτη έρευνα) και ιδεολογίας (ψευδείς ισχυρισμοί που υποκινούνται από ιδιοτελή συμφέροντα) στον τομέα της επιστήμης και ανάμεσα σε ένα επιστημονικό λόμπι και μια αμερόληπτη επιστημονική «επιτροπή για την αλήθεια». Αλλά μπορούν οι διακρίσεις αυτές να γίνουν; Εάν ναι, πώς; Τι συμβαίνει με τις υποψίες και το σκεπτικισμό σας, εάν οι διακρίσεις αυτές  δεν μπορούν να γίνουν με σαφήνεια;

Για να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά και να επανεξετάσουμε τις έννοιες της επιστήμης και της γνώσης. Η άποψη ότι η επιστημονική γνώση είναι το προϊόν μιας εξωπραγματικής και προοδευτικής «γενικής νόησης» (General Intellect)[1] που λειτουργεί σύμφωνα με νόμους της λογικής (είτε αυτή είναι επαγωγική ή βασισμένη σε υποθετικο-αφαιρετική βάση) έχει εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες. Από τη δεκαετία του 1930, τουλάχιστον, η άποψη της επιστήμης και της επιστημονικής γνώσης έχει  «κοινωνικοποιηθεί». Αυτό που τώρα είναι  σύνηθες να ονομάζεται επιστημονική γνώση είναι μια «τεράστια συσσώρευση» (για να παραφράσουμε τον Μαρξ) προτάσεων και  τεχνογνωσίας που παράγεται σε τεράστιους αριθμούς από πιστοποιημένα μέλη της λεγόμενης «επιστημονικής κοινότητας», με το ακαδημαϊκό εργαστήριο, τις αίθουσες διδασκαλίας και τα επιστημονικά περιοδικά ως τους παραδειγματικούς τους θεσμούς τους.

Με ποιο τρόπο η επιστημονική γνώση παράγεται κοινωνικά; Κατά την άποψή μου, υπάρχουν δύο προεξέχοντα πρότυπα της επιστήμης που έχουν αναπτυχθεί, απηχώντας τις διάφορες πτυχές της Βουλής του Σολομώντα κατά τον  Μπέικον στην «Νέα Ατλαντίδα» που ενέπνευσε τελικά το σχηματισμό μιας από τις πρώτες επιστημονικές κοινότητες, την Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου για τη Βελτίωση της Γνώσης της Φύσης, το 1660.

Petit-Bourgeois adieu (Μικροαστοί αντίο)

 

• «Πολιτική αστάθεια. Ιδεολογική αστάθεια. Οικονομική αρρυθμία. Επένδυσε στο αυθόρμητο χαμόγελο . Ψάξε να το βρεις διαφορετικά ζήσε στις σκιές ως μικροαστός».
• Όσο απομακρύνεσαι από την αρχική σου σκέψη τόσο μικραίνεις και γίνεσαι αόρατος και αδύναμος.Κι ας μη φταις εσύ…μ’ αυτό που βλέπεις να γίνεται… με το πέρα δώθε των προσώπων και των ιδεών.

Οι κομιστές του αυταρχισμού!

Ο Νεοφιλελευθερισμός, οικονομική θεωρία που, αρχικά, προτάχθηκε από την σχολή του Σικάγο και τον Μίλτον Φρίντμαν, είναι μια από τις αντικοινωνικές ιδεολογίες που δεν έχει τη δυνατότητα να πείσει τις μάζες μέσω της ειλικρινούς κατάθεσης επιχειρημάτων και του καθαρού λόγου.