ΤΗ «ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» ΖΗΤΗΣΕ Ο ΑΛ.ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΛΑΒΕ 5+1 ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ

Σημ.Αμετανόητου: Αυτή η ανάρτηση μπαίνει στο παρών blog καθαρά για ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.

ΜΟΝΟ για ιστορικούς λόγους.Για να μην πάθει κανείς καμία αμνησία μετά από κάτι Ζάπεια ή κάτι εκθέσεις του στυλ «λεφτά υπάρχουν»…

Την ανατροπή της «κυβέρνησης του μνημονίου» με μία «ευθεία, ανοιχτή, δημοκρατική κατά μέτωπο σύγκρουση» και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με «ένα νέο κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό συμβόλαιο» με το λαό ζήτησε, υπό βροχή, από τη Θεσσαλονίκη ο Αλέξης Τσίπρας, αναλαμβάνοντας 5+1 δεσμεύσεις. «Εσείς με τη ψήφο σας καταργείτε το μνημόνιο, το ίδιο βράδυ των εκλογών. Εμείς δεσμευόμαστε ενώπιών σας» το σύνθημα της ομιλίας του κ. Τσίπρα, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.

Μιλώντας σε συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Λευκό Πύργο, ο κ. Τσίπρας εκτίμησε ότι «ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνησή του τον έκλεισαν το χρόνο τους» και πως «έφτασε η ώρα της μεγάλης ανατροπής». «Ξέρουμε καλά ότι δεν πρόκειται να φύγετε από μόνοι σας. Έχετε γραμμάτια ακόμα να ξεπληρώσετε. Κι άλλες δεσμεύσεις, κι άλλες καταστροφές, κι άλλες απολύσεις, κι άλλα πωλητήρια να βάλετε. Δεν θα φύγετε από μόνοι σας, ο λαός θα σας ρίξει. Με το ‘όχι’ του. Με την ανυπακοή. Με τους αγώνες. Με την αντίσταση», είπε.

Ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ «ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής του λαού μας» και τόνισε ότι «τώρα είναι η ώρα της μεγάλης, της κρίσιμης, της κεντρικής αναμέτρησης». «Δεν χρειαζόμαστε άλλες περήφανες ήττες. Να νικήσουμε χρειαζόμαστε. Να νικήσουμε κατά κράτος, να νικήσουμε με μεγάλη διαφορά. Και θα νικήσουμε, όπως σας βλέπω και με βλέπετε» δήλωσε.

Παράλληλα, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε τον πρωθυπουργό για «τα 136 ‘θα’» που είπε στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Από την πλευρά του, ζήτησε «ένα νέο κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό συμβόλαιο», στη βάση του σχεδίου του κόμματός του, το οποίο χαρακτήρισε «ριζοασπαστικό και ρεαλιστικό», αν και -όπως παραδέχτηκε- «εδώ που μας οδήγησαν, δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις».

Βάσει αυτού του σχεδίου, ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει 5+1 δεσμεύσεις:

Λύκειο για λίγους και εκλεκτούς

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

«Οι εξετάσεις μοιάζουν με τους ιστούς της αράχνης.

   Συγκρατούν τους κοινωνικά αδύνατους και

   αφήνουν τους δυνατούς να περνούν».

«Νέο» Λύκειο, «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» «αναβάθμιση της παιδείας» και άλλα χαρακτηριστικά στερεότυπα της γλώσσας της εξουσίας – μιας γλώσσας «πινόκιο» που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και εξαπατά- συνθέτουν μια ακόμα «μεταρρύθμιση» στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αν κανείς κοιτάξει, τα τελευταία τριάντα χρόνια, τις διακηρύξεις των Υπουργών Παιδείας κάθε φορά που μιλούσαν για αλλαγή ή άλλαζαν το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα εκπλαγεί: Γιατί; Επειδή τα αποτελέσματα των νέων τρόπων πρόσβασης στα ΑΕΙ – ΤΕΙ ήταν εντελώς αντίθετα από τις υποσχέσεις τους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να μπορεί κάποιος να υποστηρίξει με στοιχεία ότι όποτε η πολιτεία μιλάει για αλλαγή των πανελλαδικών εξετάσεων πρέπει να περιμένουμε τα αντίθετα ακριβώς από όσα υπόσχεται ότι θα πετύχει.  Να το πούμε καθαρά: όλο και πιο έντονα και όλο και πιο έντεχνα, προβάλλονται με διάφορες ταχυδακτυλουργίες, στην ημερήσια διάταξη της εκπαιδευτικής πολιτικής, παραδοσιακές πρακτικές ως πρωτότυπα και μαγικά ελιξίρια για την «ανανέωση» του σχολείου.

Στην πραγματικότητα το «νέο» λύκειο οικοδομείται με τα παλιά υλικά. Μετατρέπεται σε καθολικό εξεταστικό κέντρο και ο ήδη υποβαθμισμένος μορφωτικός του ρόλος απαξιώνεται πλήρως. Τα παιδιά μετατρέπονται σε κυνηγούς αποσπασματικών γνώσεων και βαθμών, σε «άλογα κούρσας» με επιπτώσεις για το μυαλό και την ψυχή τους. Ακόμη περισσότερα φροντιστήρια, ακόμη περισσότερα έξοδα για τη λαϊκή οικογένεια, που ήδη αιμορραγεί οικονομικά. Με πανελλαδικές εξετάσεις, ουσιαστικά, από την Α “ Λυκείου σε 39 μαθήματα έως τη Γ” Λυκείου, με θέματα κατά 50% από τράπεζα θεμάτων με ακόμα αυστηρότερες προϋποθέσεις προαγωγής από τη μια τάξης στην άλλη. Έτσι  δρομολογούν την πρόωρη έξοδο ενός τμήματος του μαθητικού πληθυσμού από την «κούρσα» του Λυκείου. Με αριστοτεχνικό τρόπο δημιουργούνται οι όροι που επιβάλλουν «αυτεπαγγέλτως» υψηλά ποσοστά απόρριψης και αποκλεισμού μαθητών.

Η τραγωδία μιας φάρσας!

«Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει». Με αυτήν τη μαύρη ελπίδα-απειλή σπάραζε στο κύκνειο άσμα του ο Γκαίμπελς λίγο πριν να αυτοκτονήσει, αφού πρώτα «έκανε συντρίμμι τη μάνα του» Γερμανία, έχοντας ταυτοχρόνως ανασκάψει, αυτός και η συμμορία του, συθέμελα την Ευρώπη όλη,

Γιώργος Πρεβεδουράκης, Κλέφτικο!

Είδα τις καλύτερες γενιές του μυαλού μου

διαλυμένες απ’ τη φαιδρότερη Λογική

υστερικές, γυμνές και χρεωμένες

να σέρνονται σε βαλκάνιους δρόμους την αυγή γυρεύοντας

τρόπους για να πληρωθεί μια αναγκαία δόση,

Τις Εμμονές μας περισυλλέγουνε τα Σκουπιδιάρικα!

Αυτή η φράση από το παλιό τραγούδι τριγυρίζει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες….

Δεν μου αρέσει να λέω οι παλιοί καλοί καιροί γιατί είναι πολύ γενικόλογο. Προτιμώ να λέω απλά “εκείνοι οι άλλοι καιροί” Κουβαλάω ενοχές για εκείνους τους καιρούς. Όχι μόνο για όσα πράγματα θα μπορούσα να είχα κάνει κι εγώ κι η γενιά μου για να μη φτάσουμε στο σημείο που φτάσαμε σήμερα, αλλά για όσα τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, δεν θα έχουν καν την ευκαιρία να γνωρίσουν έστω κι αν τα απορρίψουν μετά.

Αυτό που με πληγώνει περισσότερο όταν κοιτάζω τους νέους είναι πως δεν μπορούν να νοιώσουν συγκεκριμένες και πολύ απλές χαρές της ζωής, όχι γιατί είναι ανίκανοι αλλά γιατί δεν υπάρχουν πια. Κι όχι μόνο δεν υπάρχουν πια, δεν τις γνώρισαν ποτέ. Γεννήθηκαν χωρίς να γευτούν πραγματικές γεύσεις από το φαγητό. Ανασαίνουν αέρα ήδη μολυσμένο από τη κοιλιά της μάνας τους. Βομβαρδίζονται από κάθε είδους τοξικά, ακτινοβολίες, δηλητήρια από τη κοιλιά της μάνας τους.

Στα παιδιά τους, στα εγγόνια τους, δεν θα κουβαλάνε τις δικές μας ενοχές, γιατί ότι και χειρότερο να ζήσουν οι απόγονοί τους, θα έχουν κάτι κοινό με τους ίδιους. Θα έχουν ξεκινήσει και οι δυο από ένα μεταλλαγμένο, άσχημο κόσμο. Σε αντίθεση μ΄εμένα και όλους τους ομοίους μου, που ζούμε σήμερα την Νέμεση της αδιαφορίας μας, του καθησυχασμού μας , της απληστίας μας, μέσα από τα μάτια των παιδιών μας γιατί….

Τάσος Λειβαδίτης – «…μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.»

ΤΗΣ ΕΞΟΧΗΣ

Τα πιο ωραία που ζήσαμε τώρα μας παιδεύουν με τις αναμνήσεις και προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε

οι κάμαρες γέμισαν άχρηστα έπιπλα, δαντέλες από άλλους καιρούς, επιστολές που δε στάλθηκαν

το βράδυ η σελήνη με παίρνει απ’ το χέρι και γυρίζουμε στο παλιό οικοτροφείο,

από κάποιο παράθυρο ακούγονται οι βαριές λέξεις ενός ζευγαριού που είχε κάποτε αγαπηθεί με πάθος.

Όλα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.

Είμαι μόνος. Η εξοχή ευωδιάζει. Ακούγεται το τραίνο που έρχεται κι ακουμπάω το κεφάλι μου στις ράγες.

Κάποτε θα ξανασυναντηθούμε.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

«ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ»,

Πηγή, http://stithaghi.blogspot.gr