Η στρατηγικής σημασίας βάση της Σούδας και οι “διευκολύνσεις” στους Αμερικάνους

 

Σημ.απερ.γαλάζιου: Να επισημάνουμε ότι οι δεξαμενές καυσίμων του αεροδρομίου της Σούδας είναι πάαααααρα πολύ μεγάλες. 3 τον αριθμό. (τόσες ήταν τότε στα χρόνια μου…)

Τόσο μεγάλες που δεν φαντάζεται ανθρώπου νους…και είμαι σίγουρος ότι αν ποτέ τις βομβάρδιζε κανείς,λέμε αν…,τα Χανιά θα έχαναν όλο το Ακρωτήρι…!

Και βέβαια η Σούδα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις επιχειρήσεις της Λιβύης.

Βλέπεις,στο ένα άκρο της Κρήτης,στην Ελούντα, έκανε τα μπάνια του ο Καντάφι και από το άλλο άκρο,δέχθηκε τα «δώρα»…που να το φανταζόταν, τότε με τον Αντρέα…

*******

Σούδα, το σταυροδρόμι των σημαντικότερων θαλάσσιων οδών.

Ποιο καθεστώς ισχύει, πού χρησιμοποιήθηκε, τι προβλέπει η συμπληρωματική συμφωνία αναβάθμισης

Του Στέφανου Νικήτα

Κάθε φορά που οι Η.Π.Α είτε μόνες τους είτε με τη συμμετοχή των συμμάχων της αποφασίζουν την πολεμική εμπλοκή τους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ανακύπτει θέμα «διευκόλυνσης» των στρατευμάτων της στη Βάση της Σούδας.

    Ποιο είναι το καθεστώς της βάσης και ποιες οι διευκολύνσεις των Αμερικανών

    Τεράστια είναι η στρατηγική σημασία της Βάσης της Σούδας. Η βάση χρησιμοποιήθηκε  εκτενώς από τους Αμερικανούς στις επιχειρήσεις τους εναντίον του Ιράκ τόσο το 1991 όσο και το 2003, αλλά και στον πόλεμο του Αφγανιστάν.

    Ως σταυροδρόμι των σημαντικότερων θαλάσσιων οδών για την προβολή της ναυτικής ισχύος των ΗΠΑ, το λιμάνι της Σούδας αποτελεί πολλαπλασιαστή ισχύος.

Από τη βάση μπορούν να έχουν τον έλεγχο της Μεσογείου, του Εύξεινου Πόντου, της Ερυθράς Θάλασσας και να διεισδύουν ασφαλώς στη Μέση Ανατολή (μέσω και του φίλιου Ισραήλ).

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΗΝΥΣΗ των κ.κ. ΖΩΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ – ΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΘΕΤΗ

Το πρώην Μέλος της ΕΛΣΤΑΤ κ. ΖΩΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ και ο πρώην Αντιπρόεδρος  κ. ΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ, κατέθεσαν πριν λίγες μέρες, μήνυση για το σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ σε βάρος του προέδρου Ανδρέα Γεωργίου και των λοιπών αναφερομένων στην υπόθεση, οι οποίοι με το πόρισμα των Οικονομικών Εισαγγελέων κ.κ. ΠΕΠΟΝΗ – ΜΟΥΖΑΚΙΤΗ, είναι ΕΝΟΧΟΙ και τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες για σωρεία κακουργηματων.

Τα attikanea, αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία ενημέρωσης του Ελληνικού λαού και ζητούν από όσους νοιώθουν και είναι ΕΛΛΗΝΕΣ, να στείλουν την παρακάτω ΑΙΤΗΣΗ, ζητώντας την παραπομπή του θέματος στην ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΦΕΤΩΝ.

ΘΕΩΡΟΥΜΕ  ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ Η ΖΩΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ.

Παρακαλούνται οι συνάδελφοι bloggers, να αναρτήσουν το παρόν στα blog  τους για να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι Έλληνες.

Παρακαλούνται οι αναγνώστες, του attikanea να το στείλουν σε όσα περισσότερα blogs μπορούν και να να ενημερώσουν φίλους και γνωστούς.

ΕΛΑΤΕ ΠΑΙΔΙΑ… ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ! 

Ακολουθεί το σχέδιο της Αίτησης. Τυπώστε το, συμπληρώστε το και στείλτε το.

Και τι Θεοί είναι αυτοί που σκοτώνουν!

Ο νεαρός δημοσιογράφος του BBC στη γη των ερειπίων και των νεκρών

Η γη τρέμει, η γη τρίζει, η γη δεν μπορεί να θρέψει τον τρόμο. Κι ο τρόμος πεινάει, σκύβει στα διαμελισμένα πτώματα και τα κατατρώει για να χορτάσει. Τρόμος υπέρ πάντων! «Σοκ και δέος!».

«Άνοιξη αίμα του βολβού. Άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο». Άνοιξη Βαγδάτη. Τρόμος και πάλι τρόμος. Άνοιξη «μισοζαλισμένα ερείπια». Πού η άνοιξη; Ερείπιον η πατρίδα, ερειπωμένοι οι άνθρωποί της.

Περιδεής ο νεαρός δημοσιογράφος του BBC περιδιαβαίνει φωτογραφίζοντας και καταγράφοντας το ανείπωτον της φρίκης κάπου εκεί στα περίχωρα της Βαγδάτης. Γύρω του πτώματα και χαλάσματα και σκόρπια αντικείμενα, σε διάπλατους πια στο φως της μέρας χώρους, με την ίδια σιωπή που συνήθως συνοδεύει τις σκιες. Ένα κοράνι πεταμένο στην άκρη στο πάτωμα του μισογκρεμισμένου δωματίου, δίπλα ένα βιβλίο εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας και μια φωτογραφία του Ντι Κάπριο με αίμα πιτσιλισμένη, χαμογελαστού, κεφάτου, έμπλεου ζωής, σαν την ολόφρεσκια ζωή που έκρυβε μέσα της λίγο καιρό πριν το μεγάλο βομβαρδισμό η Λεϊλά, η 14χρονη που ονειρεύονταν να σπουδάσει στην Αμερική. Μα ήρθε απρόσκλητος, φοβερός και ανελέητος των Σταυροφόρων ο Θεός και τους ξέρασε φωτιά και σίδερο και τώρα η μελαψή κόρη με τις περίσσιες μπούκλες στα μαλλιά περιφέρεται χαμένη στους κατασκαμμένους απ’ τις οβίδες δρόμους της νεκρής της πόλης. Φύσηξε άνεμος. Υγρός νοτιανατολικός. Οι ντόπιοι τον ονομάζουν σαρκί. Θα φέρει ίσως βροχή. Να ξεπλύνει τις λαβωματιές τους τις βαθιές, του σώματος και της ψυχής. Ριγούν τα αρμυρίκια της ερήμου. Τρέμει το στάρι και ο αραβόσιτος. Οι γαζέλες και οι αντιλόπες κρύφτηκαν. Στους 40 βαθμούς ο υδράργυρος στη γη της Βαβυλώνας αυτό το «γουικέντ». Απρίλης χωρίς άνοιξη. Απρίλης χωρίς έρωτα. Ποια ελευθερία, ποιες πασχαλιές; Στη χαλασμένη πόλη τρέχουν και σήμερα αλλόφρονες οι άνθρωποι τριγύρω στο Λόφο του Θανάτου. Ξανά βομβαρδισμός! Η μάνα προσπαθεί να προστατέψει το κορίτσι της. Ξάφνου τα πόδια του κοριτσιού λυγίζουν. Το αίμα χοχλακάει στο στόμα. Η μάνα σκύβει, κρατά το κεφαλάκι του κοριτσιού στα χέρια της. Μα τι κάνει; Γιατί δε φεύγει να σωθεί; Μένει εκεί, ασάλευτη. Δεν ακούει τον έξω χαλασμό. Κάτι μόνον ψελλίζει: «Κοριτσάκι μου, Χανάν!». Σκηνίτισσα του χιονισμένου κόσμου σάλεψε. Φύγε να σωθείς, έχεις κι άλλα παιδιά να ζήσεις. Μ’ αυτή εκεί, ασάλευτη, με το λιλά φουστάνι εκεί, στην κορυφή του Λόφου του Θανάτου. Φιγούρα του θανάτου ακίνητη. Γύρω της το απόλυτο χάος του ολέθρου και η αφόρητη αποφορά των σάπιων πτωμάτων. Όσοι πατούσαν πάνω στο λόφο, πατούσαν πάνω στους πεθαμένους τους.

Ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιον θα πας!

(Γράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης)

Δεν είναι έκπληξη στους παροικούντες. Είναι χρόνια τώρα που ορισμένοι κοντοχωριανοί διανοούμενοι ένιωθαν στριμωγμένοι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.

Η πρώτη δεν τους εξέφραζε γιατί ήταν πολύ «λαϊκιά» και η δεύτερη τους βρώμαγε γιατί δεν ήταν αρκετά αριστοκρατική. Αλλά δεν τους πίεζε και κανένας για να πάρουν θέση. Η ζωή εξελισσόταν χωρίς ή με μέτρια αντιπαράθεση, και στην αναβροχιά ο καθένας βολευόταν όπως μπορούσε καλύτερα. Έτσι έπλεαν αμέριμνοι και ανεξιχνίαστοι μέσα σε μια αριστεροδεξιά σούπα που σερβιριζόταν με όλα. Ο Σαββόπουλος, άλλου ταλέντου, άλλου επιπέδου, άλλης προσφοράς, είχε από χρόνια εκδηλώσει δημόσια την παλινδρόμησή του μέχρι να κατασταλάξει με ποιον θα πάει τελικά(;). Αλλά οι μετριότητες φυλάγονταν πίσω από μια έντεχνη ουδετερότητα. Και απολάμβαναν την ιδιαίτερη μεταχείριση που τους επιφύλασσαν οι εκδότες πάσης φύσεως, όχι τόσο σε χρήμα, όσο σε προβολή δυσανάλογα μεγάλη με το ταλέντο ή το «ταλέντο» τους και κοινωνική καταξίωση που κάθε μικροαστός καλλιτέχνης ή διανοούμενος επιζητεί περισσότερο κι από τον αέρα που αναπνέει. Προβολή και καταξίωση που η καθημαγμένη Αριστερά δεν μπορούσε με επάρκεια να καλύψει.
Η Δεξιά εντελώς αδιάφορη περί τα πολιτιστικά, δεν αισθανόταν ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά την εξυπηρετούσε θαυμάσια η αριστεροδεξιά σούπα από την οποία έπαιρνε όσο ήθελε και έτρεφε ανώδυνα τους μορφωμένους ψηφοφόρους της συντηρώντας με ξένα κόλλυβα το ευρωπαϊκό της προφιτερόλ με κρέμα από «προοδευτικούς» διανοούμενους στην επιφάνεια και μπαγιάτικο παραγέμισμα από κάτω. Καμία δεξιά τηλεόραση και καμία δεξιά εφημερίδα δεν θα μπορούσε να έχει στοιχειώδη πολιτισμική και πολιτική ευπρέπεια χωρίς τους εκ της Αριστεράς προερχόμενους γραφιάδες, συγγραφείς και δημοσιογράφους. Ανένταχτοι, αριστεροί και δεξιοί διανοούμενοι (με ή χωρίς εισαγωγικά), μαζί με ουκ ολίγα στελέχη των αριστερών ΜΜΕ, πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στους εκδότες-καναλάρχες εργολάβους. Όλα αυτά, όμορφα κι ανώδυνα μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης.
Η κρίση διατάραξε την ομαλή ενσωμάτωση και λειτουργία του συστήματος. Η βιτρίνα ράγισε, οι σωλήνες έσπασαν, τα καλύμματα αποτραβήχτηκαν, οι μάσκες έπεσαν. Η αριστεροδεξιά σούπα κρύωνε στο πιάτο και δεν τρωγόταν. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι που ένιωθαν άνετοι κι ωραίοι σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής παλέτας, αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Η περίοδος ειρήνης, έστω άνισης, ανάμεσα στους πάνω και τους κάτω, έχει τελειώσει και το μέσα-έξω δεν φοριέται πια απαρατήρητα.
Ορισμένοι που ξεβολεύτηκαν, στριμώχτηκαν. Μερικοί σήκωσαν την παντιέρα και ανέλαβαν εργολαβικά να υπερασπιστούν την τάξη που δεν ανταποκρίνεται μεν στις προδιαγραφές τους, αλλά είναι εξουσία. Είναι εντυπωσιακός ο ζήλος και ο φανατισμός με τον οποίο, άμεσα και έμμεσα, μερικοί γραφιάδες υπερασπίζονται την καθεστηκυία τάξη. Άλλοι μέσα από τα εργολαβικά ΜΜΕ και τις παραφυάδες τους και άλλοι μέσα από τη ΔΗΜΑΡ, η οποία είναι η έσχατη μαζική απόπειρα να διατηρήσουν την πρότερη κατάσταση κρατώντας κάποια προσχήματα. Ψηφίζω Αριστερά για να σώσω τη Δεξιά. Τακτοποιημένοι πανεπιστημιακοί, καθιερωμένοι δημοσιογράφοι, επαγγελματικά κομματικά στελέχη, μεγαλοδικηγόροι, συγγραφείς προοδευτικού λάιφ στάιλ και υπολείμματα της ελληνικής μίζερης εκδοχής του ευρωκομμουνισμού κατέφυγαν στην κιβωτό του Κουβέλη που θα τους έβγαζε στεγνούς και ανέγγιχτους από την κρίση. Αλλά έλα που η κρίση τελειωμό δεν έχει! Και το σκάφος γρήγορα άρχισε να μπάζει νερά…
Μετά το ναυάγιο της κιβωτού του Φώτη, άρχισαν τα διάφορα ζωντανά να ψάχνουν για στεριά, αλλά πού να τη βρουν; Όλα γύρω τους είναι κινούμενη άμμος. Το προοδευτικό τους προφίλ έχει εντωμεταξύ μαραθεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμώνει απειλητικά χωρίς να τους έχει ανάγκη. Μερικοί ταλαντεύτηκαν και μερικοί πρόλαβαν να πιαστούν, από μια Αριστερά που κι αυτή ψάχνεται. Άλλοι, όμως, αισθάνονται πιο καλά με τη Δεξιά.
Γιατί, χρόνια ολόκληρα, στη Δεξιά δούλευαν και τη Δεξιά εξωράιζαν με την παρουσία τους και τα γραφτά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να κάνει κανείς μια χαρτογράφηση των αριστερών/προοδευτικών γραφιάδων που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Λαμπράκη και τον Ψυχάρη, στον Κοσκωτά, τον Αλαφούζο και τον Μπόμπολα, επί δεκαετίες, χωρίς ίχνος κριτικής στα έργα και τις ημέρες των εργοδοτών τους, ενώ τώρα πνέουν μένεα κατά της Αριστεράς και, με κάθε ευκαιρία, καθυβρίζουν τα θύματα της εξουσίας. Θα είχε ενδιαφέρον να χαρτογραφήσει τους συγγραφείς που είχαν μόνιμο βήμα στις εφημερίδες των συγκροτηματαρχών και δι’ αυτού εξασφάλιζαν σταθερή και προνομιούχα προβολή για τα βιβλία και για την πάρτη τους από όλα τα ΜΜΕ κάνοντας πως δεν βλέπουν το βούρκο που τους«φιλοξενούσε».

ΛΟΥΣΙ ΠΑΡΣΟΝΣ (Πιο Επικίνδυνη από Χίλιους Ταραξίες!)

Όπως είπε μια φορά ένας μπάτσος κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Λούσι Πάρσονς (Lucy Parsons) είναι «πιο επικίνδυνη από χίλιους ταραξίες». Ήταν τόσο ισχυρή η αντιεξουσιαστική της παρουσία, που 62 χρόνια μετά το θάνατό της, το επαναστατικό πνεύμα της Λούσι Πάρσονς (1853-1942) εξακολουθεί να διεγείρει το μίσος της αστυνομίας του Σικάγο.

Προσφάτως, μια νέα γενιά «οργανωμένων ληστών», όπως αποκαλούσε την αστυνομία, αντιτάχθηκε σθεναρά, την άνοιξη του 2004, σε μια πρόταση της Περιφέρειας του Σικάγο για τα πάρκα να δώσει το όνομά της σε ένα μικρό πάρκο στην βορειοδυτική πλευρά της πόλης (που κάποτε έζησε η Λούσι), προς τιμήν της. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η αμείωτη σφοδρότητα της συνεχιζόμενης αστυνομικής βεντέτας εναντίον της, λέει πολλά περισσότερα για την κληρονομιά της ως αναρχική από όσα θα μπορούσε να πει ένα χρηματοδοτούμενο-από-το-δήμο πάρκο.

Η Λούσι Πάρσονς γεννήθηκε το 1853 στο Ουάκο, του Τέξας πιθανότατα ως κόρη σκλάβων, αφού είχε ρίζες Μεξικάνικες, Αμερικανικές (Ινδιάνικες) και Αφρικάνικες (η ίδια απορρίπτει πως έχει Αφρικανικές ρίζες). Μεγάλωσε στο Τέξας, υπήρξε μάρτυρας του Εμφύλιου Πολέμου καθώς και της ρατσιστικής βίας της Κου Κλουξ Κλαν και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων που ακολούθησαν, κάτι που μάλλον την βοήθησε να σχηματίσει την ύστερη ιδεολογία της για τον αγώνα και την αντίσταση.

Μεταξύ του 1869 και 1871, γνωρίστηκε με τον Άλμπερτ Πάρσονς, έναν νεαρό που μπήκε στον Ομοσπονδιακό στρατό στα 16 του για να αποδράσει από το σπίτι του. Μετά τον εμφύλιο έγινε Ριζοσπάστης Δημοκρατικός. Μετά τον γάμο του, το ζευγάρι στοχοποιήθηκε από την Κ.Κ.Κ σε ένα κύμα ρατσιστικής τρομοκρατίας. Για να ξεφύγουν απ’ τη βία, μεταφέρθηκαν στη βόρεια πλευρά του Σικάγο, όπου άρχισαν να χτίζουν τον μύθο τους ως ριζοσπάστες θεωρητικοί, νεωτεριστές και οργανωτές του αγώνα για τα δικαιώματα των εργατών.

Ο γάμος τους, ωστόσο, δεν ήταν προφανώς νόμιμος, αφού οι νόμοι για την επιμιξία (νόμοι που απαγόρευαν το γάμο ή τη συμβίωση μεταξύ μελών διαφορετικών φυλών) εμπόδιζαν διαφυλετικούς γάμους τότε.

«Ο Θρόνος πλέον δεν υφίσταται κατ’ουσίαν εν Ελλάδι»*

Γράφει ο Αμετανόητος

Το άρθρο είναι παλαιότερο βέβαια αλλά ας θυμηθούμε ξανά τι έγινε στις 3 του Σεπτέμβρη κάποτε…

Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1843 έγινε κάτι Μοναδικό στην Ευρώπη των Βασιλέων.

Ενας «ελέω Θεού» Βασιλιάς συμφωνεί να παραδώσει ΣΥΝΤΑΓΜΑ στους υπηκόους του.Αυτό καταγράφηκε στην «φτωχή» Ελλάδα του Μακρυγιάννη και του Καλλέργη.

O Βαυαρός Οθων ντρόπιασε τις Ευρωπαϊκές αυλές…

«περί καταστροφής αξιοθρηνήτου…» κάνει λόγο ο σκοταδόψυχος Μέτερνιχ.

Μας λέει ο Ιστορικός Δ.Φωτιάδης.

«Ακούγονταν οι πυροβολισμοί στο σπίτι του Μακρυγιάννη…Μπροστά από όλους στην πορεία προς τα ανάκτορα τραβούσε ο Καλλέργης επικεφαλής του ουλαμού των Επιλέκτων…

Τα τύμπανα οι σάλπιγγες τα εμβατήρια της μουσικής της φρουράς ξυπνούν την Αθήνα…γέροι άντρες,γυναίκες παιδιά,χύνονται στους δρόμους να δούν τι συμβαίνει…

Ζήτω το Εθνος…Ζήτω το Σύνταγμα…»

Στο παλάτι οι ανακτορικοί ανάστατοι αναζητούν τρόπο υπεκφυγής…με μάταιη ελπίδα πως θα μπορούσαν να ξεγελάσουν στρατό και λαό συντάσσουν μία αόριστη προκήρυξη που υπογράφει ο Οθωνας για να μπορέσει να αποφύγει την δύσκολη στιγμή…     

«…βγαίνει κάποιος από το παλάτι και δίνει την προκήρυξη στον Καλλέργη.Ο συνταγματάρχης τη διαβάζει και αμέσως αντλαμβάνεται πως δεν υπήρχε στο κείμενο αυτό καμία ουσιαστική δέσμευση του Θρόνου.Προστάζει να γίνει ησυχία.Πληροφορεί τον επαναστατημένο Λαό και Στρατό για την προκήρυξη…

«Επιθυμώ να διαβαστεί μεαλόφωνα γιατί εσείς στρατός και λαός θα αποφασίσετε να μπορούμε να αρκεστούμε σε αόριστες υποσχέσεις ή πρέπει να ζητήσουμε περισσότερες εγγυήσεις».

Διαβάζεται η προκήρυξη…

Οταν Λαός και Στρατός άκουσαν το περιεχόμενο η αντίδραση ήταν ηφαιστειακή…